Categorie: 2018

Het leven bij de klok had plaats gemaakt voor tijd. De kerstdagen waren met een langzame lome tred voorbij gegleden. Zelfs de bekende ijkpunten als het werk voelde daarna even anders.
Al voor deze dagen was mijn oriëntatie mbt de tijd door elkaar geschud. Ik moest de agenda erbij pakken om de dagen te kunnen duiden.
De koelkast nog halfvol en de lege wijnflessen bij elkaar gezet, vormden een herinnering aan wat eerder was geweest.
Wat bleef was het diepe besef waar het werkelijk om gaat.
Flarden van mooie gesprekken, een omhelzing, een glimlach, is wat ook zonder foto helder bijblijft.

Ik keek vanuit het tuinhuis over mijn aantekeningen heen naar de appel op het tafeltje  op de veranda. ‘Wat een heerlijke plek rustige plek voor reflectie’, mijmerde ik en nam nog een slok van het laatste beetje ‘kerst’ wijn.
Onze goede vriendin had hier eerder een juweel van een gedicht voor ons achtergelaten. Meerdere lagen zaten  als pareltjes erin verborgen. Ik las mijn interpretatie erin om het vooral op mijn eigen manier te blijven doen, ook al gaat dit soms niet samen met verwachtingen.
Haar gedicht kreeg een prominente en meer dan verdiende plek in het huisje.
En de appel? Die blijft voorlopig gewoon heel eigenwijs op het tafeltje buiten op de veranda liggen.
De rust, stilte, tijdloosheid en omgeving hadden haar geïnspireerd tot het schrijven van dit gedicht. Wie volgt?

Eenzame appel
Verwoede pogingen van de omstandigheden
Om hem van zijn voetstuk te blazen
Velen had hij al zien vallen
Maar het was nog niet zijn tijd
Hij wachtte liever op de lente
( auteur bekend bij toniescolumns)

Luistertip: With a little help from my friends Joe Cocker

Ik parkeerde de auto op de parkeerplaats bij het winkelcentrum. Herinneringen kwamen terug over de eerste keer; we woonden nog maar net op het Hoge land en kwamen voor het eerst in Loppersum. We volgden het bordje winkelcentrum en kwamen uit op een parkeerplaats. Alleen zagen we nog steeds geen winkelcentrum. Het bleek een voorziening anders dan onze verwachtingen, er was heel overzichtelijk één winkel. We waren de stad gewend en dus meer drukte, meer voorzieningen, meer prikkels. Het adaptatie proces had ondertussen zijn werk gedaan. Ik vond het er nu druk. Mijn uitvoerige kerst boodschappenlijst lag naast mij in de auto. Met een zucht pakte ik mijn ‘opdracht’ en verliet de auto op weg naar, volgens mijn inschatting, twee uur boodschappen doen in een te druk bezochte winkel. De onderlinge taken tussen mijn vriendin en mij waren eerder eerlijk verdeeld en ik zou de boodschappen voor mijn rekening nemen. Het lijstje was zorgvuldig per dag gerangschikt en samengesteld. Uiteraard stonden er weer items op, waarvan ik verwachtte dat ik lange tijd vruchteloos bezig zou zijn om alle schappen van boven tot onder te inspecteren, zonder resultaat. ‘Pecorino’ was zo’n uitdaging. Ik ging er al helemaal vanuit de ze dit hier niet zouden kennen en mij een beetje glazig aan zouden kijken, wanneer ik een hulplijn zou inschakelen in mijn speurtocht naar de Pecorino. De sfeer in de AH was goed. Vriendelijk personeel met kerst jasjes en kerstmutsen liepen rond, alert om de schappen gevuld te houden. Gelukkig was er geen (kerst) muziek, waardoor ik mij optimaal kon concentreren op mijn werk. Na anderhalf uur kon ik, inclusief de Pecorino, de winkel weer verlaten. Al had het meisje van de kaasafdeling mij wel wat verontschuldigend lachend aangekeken. Ze had er nog nooit van gehoord. Het lag er wel en dus waren we allebei blij. Ik had ondertussen mijn weerstand tegen de kerst achter mij gelaten. Net zoals een verjaardag een overdenking en bewust stilstaan bij je leven is, geldt dit ook voor de kerst periode.

Ik was moe en in de laatste week voor deze kerstreces hoorde ik dit meer van collega’s. Onze hersenen zijn ook niet ingesteld op deze ‘sneltrein’ evolutie. Vele prikkels en een overdaad aan informatie komen dagelijks in te grote aantallen op ons af. Woorden als ‘even bijtanken’ en cocoonen’ waren veelvuldig voorbij gekomen. ‘Wij zijn niet ziek, de maatschappij is ziek’, dacht ik heel filosofisch. Ik stopte de auto ergens tussen Loppersum en Westeremden en staarde voor mij uit over de weilanden van het prikkelarme overzichtelijke Hogeland.

De komende weken zouden ‘langzamer gaan’ en ik keek uit naar een samenzijn met vrienden en familie. Deze vertraging werd al mooi ingezet bij onze gezamenlijke vrienden muziekgroep ontmoeting, waarbij Eddy ons meenam in een oude compilatie van de VPRO met een tergend langzaam nummer, Wim en Elke langzame kerstnummers zongen, Tanja zich moed indronk om vervolgens een subliem Cello concert te geven en Joke de sterren van de hemel speelde op haar piano. Ik sloot af met een nummer over kerst van John lennon. De metafoor van het geboren kindje, onschuld en vrede kwam via mijn gedachten de auto binnen. Op de radio zong John Lennon ‘War is over, if you want it’. Helaas is hij zelf door geweld om het leven gekomen.

‘Waarom is de boodschap voor ons toch zo ingewikkeld’, dacht ik. Herhaling is de kracht van de boodschap; ‘War is not the answer, the answer lies within you ( Ray Lamontagne)

Fijne dagen, liefs Tonie

Luistertip : ( aanklikken)  Within you Ray Lamontagne

Afgelopen jaar hadden Harry en ik meegedaan met de Ameland adventure run. Het plan was om tien km te verslaan, om ons vervolgens onder te dompelen in het afterparty festijn, inclusief overnachting. Helaas liep het anders; alle hotels in het feestdorp Nes waren volgeboekt en we waren uitgeweken naar het rustige Hollum waar helemaal niets gebeurde. De logistieke uitdaging om na het lopen met de bus in Hollum aan te komen, ging vooraf vergezeld met een te koel biertje op een winters terras met afgesloten gasheater en onderkoelingsverschijnselen tijdens het wachten in het open bushokje.

Bij aankomst waren Harry en ik het hotel, na een extreem lange warme douche, niet meer uit geweest ivm de oncafezame omgeving. Ver van het feest in the place to be.
Dit weekend zou de herkansing plaatsvinden.
De geplande hotelovernachting bij start en finish omgeving was alweer ( al bijna traditioneel) niet gelukt ivm toenemende populariteit van dit evenement. Positief omdenkend hadden we tot een dag evenement besloten.
Vroeg in de ochtend waren ‘de vier musketiers’ vertrokken richting boot naar Ameland.
Logistiek een uitdaging om via Groningen noord naar zuid en via Eelde de lopers te verzamelen om vervolgens met een toename van tijd spanningen in de oude Saab met stoelverwarming, ( i.p.v. de moderne elektrische auto van Harry) de boot te halen. Ik printte nogmaals goed mijn ‘mindful onthaast beeld’  in en besloot dat een boot later ook nog ruim op tijd was om bij de start van onze tien km uitdaging te komen.
Ondertussen was ik als senior de zelfgekozen coach geworden en geaccepteerd.Tijdens de heenreis bouwde ik aan een positieve teamstemming en saamhorigheid. Dit laatste werd even later vakkundig door Harry onderuit gehaald. Het was vanwege de drukte nog ruim drie kilometer lopen van geparkeerde Saab naar boot. Harry zette zenuwachtig een gehaaste looppas in. Dit antigroepsgevoel beeld bleef bij Nick, Simon en mijzelf hangen. We wisten eigenlijk het antwoord al op de prangende vraag of Harry de net gehaalde boot zonder ons zou hebben genomen. De aankondiging ‘de boot heeft een half uur vertraging’ maakte Harry door de omstandigheden weer tot groepslid, al kon ik tijdens de overtocht overnieuw beginnen te bouwen aan een ‘één voor allen, allen voor één’ groepsgevoel.

Er was iets met calorieën en gewicht. Ondertussen was er een open, veilige sfeer ontstaan. Naar aanleiding van mijn laatste aanwijzingen mbt loopschema’s, tactische en technische adviezen door vooral breed op de wind te gaan lopen en in het moment te blijven, kwamen er emotionele bekentenissen over overgewicht, strijd tegen verslavingen aan tony chocolade, bitterballen en andere Bourgondische uitspattingen.
Na een laatste gezamenlijk stiltemoment verdreef het startschot de bezinning en pompte daarmee de adrenaline tot ongekende hoogten.
Na mijn ‘het gaat vooral om de reis, meer dan het doel’, uitleg, voelde Nick zich vrij genoeg om bij mij alvast zijn bestelling voor ongeveer een uur later door te geven.
2 flessen gekoelde Chablis, een XL portie bitterballen, Nacho chips en een reservering voor de speciale winterbock van de tap stonden binnen het uur klaar op ons verwarmde van Heeckeren terras.
De nabespreking ging over veertig seconden verschil, het parcours en het laten winnen van groepsgenoot Simon, omdat hij anders verder zo’n rotdag zou hebben. ‘Mooi die vriendschap’ dacht ik ontroerd, terwijl ik geheel in BOB stijl nog een frisse Spa rood achterover sloeg.
Ik nam even pauze van de groep toen, onder invloed van de alcohol, de voor 2019 en 2020 voorgestelde afstanden richting marathon gingen.
Even was ik uit mijn positieve coach rol, toen ik het terras uitlopend richting boekenwinkel nog even vals zei dat een marathon pas bespreekbaar zou zijn als het groepsgewicht minstens met dertig kilo naar beneden was gegaan.
Het had waarschijnlijk meer met mijzelf te maken.
Iets met een besef van behoorlijke ‘afstand‘ in leeftijd en mijn besluit om met mijn fysieke en psychische pijn, dit keer over te slaan.
Misschien zou ik kunnen leren van mijn eigen quote over het genieten van de reis i.p.v. het ( tijds) doel. Ik had mijn hardloopschoenen dus mee moeten nemen. Even had ik last van een hoog jammer gevoel.
‘Volgende keer ben ik erbij’, besloot ik en nam nog een ferme slok van mijn Spa rood.

Luistertip ( aanklikken) : Hurt feelings Mac Miller

Gehaast kwam ik het gebouw binnen. Met mijn hoofd vol met nog uit te voeren acties die ik op mijn laptop snel wou wegwerken. Ik had het briefje ‘vanwege de kou staan de deuren op winterstand, de tweede schuifdeur gaat pas open, indien de eerste deur dicht gaat’, in mijn snelheid niet gezien.
Meestal worden aankondigingen trouwens over het hoofd gezien. Neem bijvoorbeeld een kassa van AH, daar hangt een levensgroot bord met ‘hier alleen pinnen’, wat altijd weer tot chaotische ‘twee richtingen verkeer’ leidt van terugtrekkende klanten met alleen contant geld. ‘Deze kassa gaat sluiten’, wordt ook altijd te laat ontdekt, waardoor er spanningen in de invoeg ruimte naar de naastgelegen kassa ontstaat. ‘Ingang om de hoek’, leidt altijd weer tot geklop op verkeerde deuren.
Alleen onduidelijke opschriften stimuleren wel tot scherpe analyses en een verhoogde staat van oplettendheid. Toen ik onlangs de toiletgroep in een restaurant bezocht waren de bekende mannen en vrouwen afbeeldingen heel ‘speels’ vervangen door quasi creatieve man/ vrouw tekeningen. De sekseverschillen waren alleen na intensieve bestudering te ontwaren. Ik koos de linker deur om vervolgens toch nog enigszins op mijn hoede de ‘mannen’ ruimte te betreden.

De opgelegde rem op mijn ‘haast modus’, bracht mij in een extern opgelegde tijd pauze.
‘Een oefening in mindfulnes‘, dacht ik gelaten, met mijn telefoon in mijn linkerhand en werktas aan een hengsel bungelend over mijn rechterschouder. Op het moment dat er nog een passant schuifdeur nr 1 binnenkwam, wat de wachttijd richting hal onverbiddelijk deed verlengen, gebeurde er iets in mij.
Een glasheldere herinnering van jaren geleden kwam naar boven. Ik liep in looppas, met een dossier onder mijn arm op weg naar mijn werkkamer. Plotseling stond ik doodstil. Mijn lichaam (die het altijd eerder weet dan mijn geest) hielp mij een handje, door mij halverwege de ijzeren wenteltrap te laten stoppen.

‘De film werd op pauze gezet’, de tijd stond even stil. In deze ‘tussentijd’ bereikte mij de vraag wat nu eigenlijk de reden was van mijn haast. Ik had hier geen goed antwoord op.

Leefstijl was toen nog niet zo hot als nu en om eerlijk te zijn, was het ook geen sportiviteit wat mij de trap op deed snellen, wel ‘haast’. Waarschijnlijk onbewust gestuurd door één of andere overtuiging die nu niet bepaald een ontspannende uitwerking op mij had. Dit inzicht en beeld heeft mij jarenlang geholpen. Met een rustige mindful tred ging ik zo lange tijd heel relaxed door de altijd immense werkvoorraad heen, die toch nooit weggewerkt kon worden.
Blijkbaar had ik nu jaren later weer zo’n ‘aha erlebnis’ moment heel erg nodig. Onlangs had ik nog gegoogled op snellezen en kwam terecht bij een webinar om razendsnel te lezen. ( ja dat stond er echt) ‘Eigenlijk wil ik dit niet’, mompelde ik. I have to slow down. Dit hiphop liedje was waarschijnlijk niet geheel toevallig op mijn pad gekomen.

De tweede deur schoof open en als een ‘ander mens’, met een nieuwe overtuiging,  betrad ik met rustige tred de hal op weg naar mijn werkvoorraad.
Een mooie bijvangst was het briljante idee om onduidelijke boodschappen uit te zenden om elkaar scherp en alert te houden.

Ik wens iedereen dan ook een … talig en zichterlijk zijn om dat te ondernemen, waarvan je ervaart dat het niet doen leidt tot prachtige inzichten en stappen in een richting die komt.
Luistertip ( aanklikken):  Not in a hurry, United pursuit

Het was al laat en donker toen Angelique eindelijk bij het hotel aankwam. Ze had een lange dag achter de rug. ‘S ochtends was zij extra vroeg in het donker vertrokken om op tijd bij het congres aanwezig te kunnen zijn. Altijd was zij ruim op tijd bij al haar afspraken.
Dit had zij haar hele leven zo gedaan. Het getuigde ook van beleefdheid en respect om op tijd bij je afspraak te zijn, zo had ze van haar ouders meegekregen. Deze overtuiging van haar ouders had ze behouden. Ze wist van zichzelf dat er ook gevoelens van angst en schaamte onder zaten, want je zal maar te laat komen of erger nog, dan viel je ook op, zoals nu bij het congres, als alle 800 mensen al naar de spreker aan het luisteren waren en zij dan zachtjes de deur naar de zaal open deed om vervolgens geconfronteerd te worden met de honderden verstoorde blikken. Natuurlijk zou de deur naar de grote zaal piepen wat nog meer de aandacht zou trekken. Ook zou er geen plek meer zijn en bij de gedachte alleen al sloeg de paniek bij haar toe. Voor dat laatste was ze onder druk van haar oma, in therapie gegaan. Les één was om meer vanuit haar hart te gaan leven. Ze kon zich hierbij nog niet zoveel voorstellen.

In haar angstige fantasie zou de key spreker zijn referaat onderbreken en in de ijzingwekkende stilte wachten totdat zij die ene lege stoel ergens midden in de zaal, al voortschuifelend en excuserend langs de zittende lange rij mensen, had bereikt. Natuurlijk bleef het hengsel van haar schoudertas op het laatste moment nog haken achter de stoelleuning van haar buurman, waardoor een deel van de inhoud over de grond over de schuin naar beneden lopende zaal naar beneden rolde. De spuitbus met haarlak rolde met kletterend lawaai ver naar beneden. Pas toen de spuitbus tot aan de voorste rij tot stilstand was gekomen, pakte de spreker zijn verhaal over de toekomst van de haaknaalden weer op. Ze had een droge mond, maar durfde het rolletje pepermunt, wat tussen de voeten van haar buurman terecht was gekomen, niet op te pakken.

Angelique schudde letterlijk met haar hoofd deze doem fantasiegedachten van zich af en concentreerde zich op het steeds drukkere ochtendverkeer.
Ze wierp een blik op haar gps en constateerde dat ze ruim drie kwartier voor aanvang van het congres aanwezig zou zijn.
Plotseling moest ze boven op de rem trappen. ‘Oh shit een file’, riep ze hardop en even later stond ze met een mengeling van verbetenheid en moedeloosheid stil op de A12 voor Arnhem. De verkeersinformatie op de radio kondigde ruim zestig minuten vertraging aan vanwege een ongeluk. Haar angst nam het bijna direct over van de compassie die ze even had gevoeld voor de verongelukte. ‘Zestig minuten vertraging’ , zei de radioman emotieloos.
Misschien hielp haar schietgebedje, of stond ze al verderop in de file, want om 08.57 was ze drie minuten voor aanvang op de plek van bestemming aangekomen.

De reis en angsten hadden veel van haar gevraagd. De lezing over de haaknaalden was eigenlijk geheel aan haar voorbij gegaan. Het meegekregen boek met nadere uitleg over patronen lag naast haar op het bed.
Ze had honger, maar was vastbesloten haar kamer niet meer uit te gaan. Ze had nog een appel en er was water.
Bij aankomst in het hotel was er namelijk ook nog van alles misgegaan. Ze had de aanwijzingen van de baliemedewerkster waarschijnlijk niet goed in haar opgenomen en was drie keer verkeerd gereden in het bijgelegen bos op weg naar de grote parkeerplaats achter het hotel.
Op aanwijzing van de te formele baliemedewerkster had ze begrepen dat je heel handig vanuit de parkeerplaats aan de achterkant van het hotel naar binnen kon gaan om vervolgens de lift naar kamer 109 op de eerste verdieping van de zijvleugel te bereiken.

Dit was gelukt, alleen was ze eenmaal binnen met haar Postbank rolkoffer uiteindelijk weer bij dezelfde balie en dezelfde emotieloze mevrouw bij de ingang terecht gekomen.
‘Het was een lange dag’ had ze geschutterd tegen de balie mevrouw die haar meewarig had aangekeken. Met de instructies om de zwart-witte tegels te volgen,  totdat deze overgingen in groen met grijs om dan vervolgens de lift aan de linkerkant te nemen, verdween Angelique zo snel als ze kon richting kamer. De aanwijzingen over het restaurant gedeelte had ze maar naast zich neer gelegd.

Ze lag na het douchen uitgeput op het kingsize bed en staarde naar haar appel.
De kamer had naast een douche ook nog een groot rond bad met romantische verlichting en ‘jacuzzi mogelijkheden’. Het hotel was nagenoeg volgeboekt en dus had zij een dure suite moeten nemen.
Buiten was het donker en de kamer was helemaal in het zwart. Zelfs de wanden waren zwart. Ze kreeg gedachten over een doodskist. Ze trok de gitzwarte velours gordijnen dicht om wat sfeer te creëren. Het koelkastje trok ze hoopvol open en bleek leeg. Ze besloot om meer vanuit haar hart te gaan leven, wat dat ook mocht betekenen.

Het was doodstil, alleen haar snikken ketste af tegen de gitzwarte muur, totdat ze in slaap viel.

(aanklikken)
Eric Clapton River of tears      

Leestip op instagram: vierhetleven.nu

 

Ik had mij weer ondergedompeld in een training persoonlijke groei. Meestal kom ik, vanwege de afstand naar Limmen in Noord Holland, de avond ervoor op het trainingscentrum aan. Dit keer had ik het plan opgevat om op de fiets te gaan. Ook dit is een reis in persoonlijke groei, want de heenreis begon heel vroeg in het donker, in de regen. De beloofde windstilte ontbrak. Er was een zwakke oostenwind en dus had ik heel irritant de wind tegen. De dag ervoor stond heel bemoedigend een zonnetje aangekondigd. Deze was er niet. Wel een dikke dichte mist, vermengd met een fijne regen douche. Het was koud en donker op het tijdstip van vertrek. Was de omgeving zo saai? Lag het aan mijn gemoedstoestand, of beleefde ik dit vooral door de weersomstandigheden?

Als fietser heb je wel snel contact. In Franeker stond ik mij nog maar net te oriënteren, of er kwam al een autochtoon naar mij toe gesneld om zijn hulp aan te bieden. Even later fietste ik begeleid door een oudere meneer door Franeker. Hij vertelde stadsgids te zijn en loodste mij met zijn interessante kennis, tergend langzaam fietsend, door de oude stadskern. Veel informatie bleef er niet bij mij hangen, wel de ontroering van het vriendelijke contact. Er werd koffie aangeboden, ik hoorde mijzelf dit aanbod afslaan, omdat mijn focus lag op doorfietsen. Ik had namelijk een missie, weliswaar op een manier alsof ik de trein moest halen en fietste dus stevig door.

Voor mij lag de Afsluitdijk. Ruim dertig kilometer uitdaging, omgeven door water. Vaak was ik hier met de auto overheen geraasd en nu beleefde ik het in de door mijzelf opgelegde vertraging. Een bijzondere ervaring, zo alleen op het fietspad naast al het voorbij razende verkeer. We waren met zovelen op deze weg en toch was ik alleen.

Er waren zero fietsers op het fietspad. De meeste gedachten over ‘gisteren en morgen’ waren weggewaaid. Op het moment dat ik mij dit realiseerde dacht ik aan mijn achterstallig werk, of ik niet te laat op plaats van bestemming zou komen en andere uit het ‘Nu’ gedachten. Ik probeerde de cadans van mijn meditatieve staat weer op te pakken. ‘shit, alweer een wegomlegging’, dacht ik slachtofferachtig. De vrouwen gps stem riep alleen maar ‘ga terug naar de route’ en alle vriendelijke mensen zaten uiteraard wel lekker warm binnen. Bij Alkmaar hielden aanduidingen naar Limmen plotseling op en werden vervangen door plaatsnamen terug.

Hongerklap, vermoeidheid, achterdocht, kou, vermengd met een verbetenheid om de finish te halen hielden het ritme van de pedalen gaande. De ingeschakelde moderne hulplijnen van de app, met bemoedigende antwoorden als ‘ je kan het’ en ‘je bent er bijna kanjer’ gaven weer meer energie. Mijn ego had dit blijkbaar even nodig. ‘De kracht van taal en intentie’, bedacht ik heel filosofisch en verkleumd. Mijn eigen optimistische slogan ‘kou is een keuze’ , werkte niet meer voor mijzelf.

Groepsgenote Monique vertelde over haar vierhetleven.nu project. Geen zweverig gedoe, aldus Monique. Wel het leven volop durven nemen met alles erop en eraan, vooral inclusief je eigen angsten. Als je maar vanuit je hart leeft. ‘Dank je Monique’ , dacht ik liefdevol op de terugweg naar huis. Ik vloog in een fantastische vertraging naar huis, de tegenwind hoorde er gewoon bij.

Leestip: vierhetleven.nu ( Op instagram, van Monique Eijbergen)

Eminem I’am not afraid

Tegen het eind van het jaar begint voor mij, tijdens de lange donkere avonden, langzamerhand een moment van overdenking en bezinning.
Een terugblik op muzikale hoogtepunten van het afgelopen jaar zijn voor mij een vast ritueel. Ik verheug mij altijd op het ondertussen nostalgische top 2000 ‘a GoGo’ Tv- programma. Mijn goede Limburgse vriend stuurt jaarlijks rondom kerst zijn favoriete  top tien lijst met Cd’s. Kortom, heerlijk vaste rituelen die mij als een lichtbaken door de donkerte loodsen.
In januari was ‘ Blijf bij mij’, van Ronnie Flex en Maan een grote hit.
Ik had deze maand vrij genomen en was alleen thuis. Mijn vriendin was voor enkele weken vertrokken naar donker Zuid Afrika. Het huishouden veranderde in een ‘mancave’. Alles had ik praktisch bij de hand. In de tweede week begon langzamerhand de positieve ‘vrouwen touch’ weer tot mijn bewustzijn door te dringen, wat zich uitte door de aanwezige kaarsen eens aan te steken en ‘gezellige’ schaaltjes te gebruiken, in plaats van borrelnootjes uit het zakje.
Als ultiem creatief hoogtepunt van mijn periode alleen, stuurde ik een foto van mijn alterego Antoinnette in zomers jurkje en hoge hakken naar mijn vriendin en vrienden. (Ik hoop dat deze niet op Facebook terecht is gekomen al weet ik dat niet meer zeker) Verder kabbelde januari heerlijk speels en zinloos voorbij.

De hereniging was tof. Een bijzonder fenomeen eigenlijk dat afstand ook vooral bewustwording creëert met betrekking tot het besef van wat je aan geluk hebt.
Ze vertelde over een cadeautje voor mij. Helaas was deze onschuldig blonde vrouw met de engelen uitstraling door de douanier aangehouden. Koffer moest uitgepakt worden. Mijn cadeautje werd eruit gehaald en zij werd op Schiphol door de Marechaussee overgebracht naar de intensieve gesloten verhoor afdeling. ‘Waarom zij een wapen bij zich had’?, vroegen de undercover agenten streng.
Het ogenschijnlijk onschuldige cadeautje bleek een moordwapen. Ze had nog één kans om het item te behouden. Indien bij het uit elkaar trekken van het elastiek deze zou knappen, zou het tot de categorie speelgoed behoren. Het elastiek hield helaas dapper stand en daarmee werd mijn katapult van één euro ingenomen en mocht zij voorlopig vertrekken met een boete van 350 euro. Een gedegen ( objection your Honor) brief met een uiteenzetting over het ‘moordzuchtige’ speelgoedje, waarbij alleen de zeer goede lezer tussen de regels door kon lezen om alsjeblieft je tijd beter te gaan besteden aan heftigere boevenzaken, werd verstuurd.
Pas In oktober kwam het antwoord van Justitie bij ons in de brievenbus.
27 november moet zij voorkomen ter rechtszitting op Schiphol, waarvan akte.
Ik blijf in haar geloven. Al moet ik wel bekennen dat ik haar soms onopgemerkt op afstand even observeer. Ze ziet er zo onschuldig en lief uit….
Ik stel mij er voor de zekerheid toch maar op in om alleen de donkere kerstdagen te moeten doorbrengen.
Luistertip Deadmous5 Raise your weapon

Het was zaterdagochtend en het regende. Zelfs de altijd optimistische weerman Hajo, voorspelde voor het gehele weekend regen, variërend van miezerig tot plensbuien bij een egaal strakke donkergrijze lucht. Hij gebruikte inderdaad het woord ‘ miezerig’ . Waarschijnlijk had hij zijn dag niet.
‘Hierdoor laat ik mij niet uit het veld slaan’, dacht ik optimistisch, want vandaag was ik van plan om in de tuin te werken. Er zou een groot stuk van ons grasveld omgespit worden, om een moestuin te starten. Eerst waren we al bekeerd tot het eten van alleen nog biologisch vlees, vervolgens waren we gestopt om het huis te verwarmen op gas en met koken op gas, waarvoor een flinke voorraad zonnepanelen waren aangeschaft.
In de planning stond nog het inruilen van de diesel- voor een elektrische auto. Alleen stoppen met de open haard en houtkachel ging mij te ver. ‘Minder met het vliegtuig gaan’, bedacht ik ter compensatie van mijn vurige hobby om zoveel mogelijk hout te stoken. In de winter om er warmpjes bij te zitten en zomers voor de sfeer, gezelligheid en om de muggen op afstand te houden.

Ik raakte een waterleiding, de buurhonden begonnen te huilen, de sompige klei was niet om door te komen. Ik moest nog steeds de beloofde boodschappen doen in verband met het bezoek van vanavond. Ik moest steeds denken aan de reclame waarbij de zorgvuldig verbouwde groenten door de slakken waren opgegeten, een hint om vooral je verse groenten bij de Jumbo te halen.
Ondertussen was ik doorweekt, want ik vertikte het om zo’n handige , maar fout regenpak van de ANWB aan te trekken.
‘Mijn sokken zijn in ieder geval nog droog’, dacht ik, totdat er een klomp verdween in het door mij te diep gegraven gat en in het koude water verdween.
Ik voelde een lichte paniek opkomen en besloot tot een korte pauze met warme thee. Het werd een borrel, vooral ‘om op te warmen’.
Al mijn hulpbronnen werden nu ingezet;
Accepteren van dat wat er is, het besef dat ik het ergste punt had bereikt, vanaf hier kon het alleen maar beter worden. Ook stimuleerde een eerdere uitspraak van een buurman mij, dat ik te moeilijk leefde en niet zoveel overal over moest nadenken, maar gewoon moest leven en doen.
Opeens wist ik het, een eureka gevoel kwam uit de zware diepgrijze lucht als een heldere bliksemschicht naar mij toe gesneld. Het bleek hulp uit onverwachtse hoek en met een intense onoverwinnelijke glimlach besloot ik tot het graven van een zwembad. Het waren precies de afmetingen van de geplande moestuin, dus dit kon geen toeval meer zijn!
Geen geklooi meer met een jaarlijks op te zetten en af te breken plastic zwembad, waarin je toch alleen maar heel zielig mini korte rondjes kon spartelen.
Ik zag het helemaal voor mij, een prachtig ruim, verwarmd en verlicht zwembad, waarin we ook op miezerige dagen als vandaag heerlijk konden genieten. Mijn vriendin duikt met een sierlijke aanloop in het diepblauwe water. Met haar mooie natte blonde haren achterover en strak lichaam komt ze in slowmotion naar mij in het water toe gezwommen. Ik zit op de rand van het zwembad al klaar met een fles Moét a Chadon 1989 en twee glazen. Ze kust mij en zegt hoe gelukkig ze is. ‘Dank je wel dat je dit plan hebt doorgezet’, fluistert ze in mijn oor en we toasten op het leven en de liefde.

Ruw wordt ik uit mijn mijmeringen opgeschrikt, de huilende honden blijkt het geluid van mijn vriendin. Of ik wel snel,  zoals beloofd,  NU die boodschappen wil gaan doen. Ik heb nog een half uur.
Het leek mij beter om mijn schitterend plan nog even voor mij te houden.

Luistertip: Eric Clapton, the sky is crying

Mede door de reacties op mijn laatste column over onze beschikbare tijd, bleef ik hierover nadenken. Ik kon ik niet meer goed slapen.
Inslapen ging prima, alleen werd ik vaak midden in de nacht wakker. Ondertussen was ik wel meer gewend geraakt aan het donker van het Hogeland. Mijn leven lang had ik doorgebracht in een stad. Altijd was er nog wel ergens licht. Ik probeerde terug te halen hoe ik al die jaren het donker in de stad had ervaren. Ook toen was ik wel vaker ‘s nachts na een cafébezoek naar huis gefietst, of als kind vaak diep in de nacht door mijn ouderlijk huis aan het slaapwandelen.

Ik was gewend geraakt aan de overvloedige stadslichten van de stad. Ik liet ook altijd bij vertrek in het donker lichten in huis aan, alsof ik mijn huis wou beschermen tegen het langzaam toenemende donker. Als ik diep in de nacht moest opstaan voor een sanitaire onderbreking van de slaap, viel het licht van de straat op elke verdieping uitbundig door een raam naar binnen. Op één of andere manier vond ik dat heel geruststellend, alleen realiseerde ik mij dat pas veel later toen ik de stad verruild had voor het platteland. Hier in mijn huis buiten de stad is het ‘s nachts aardedonker. Ik moest er in het begin nogal aan wennen.

Op de tast liep ik naar de woonkamer en staarde in het donkere niets. Langzamerhand werd het donker meer vertrouwd voor mij en zag ik de contouren van alle spullen in de ruimte. Door het raam zag ik de heldere sterrenhemel en de maan. Het donker werkte als een uitnodigende toegangspoort voor mijn onbewuste. Alsof mijn associatieve gedachtenstroom in de nacht meer ruimte en vrijheid voelde om alle oncontroleerbare kanten te mogen opgaan.
Ik liet mijn gedachten de vrije loop en werd verrast door spontane herinneringen aan flarden teksten uit een spannend boek die ik ooit gelezen had. Ik kon hele zinnen weer uit mijn geheugen naar boven halen. ‘In den beginne schiep God de hemel en de aarde. God zei dat er licht moest zijn en het werd licht. Hij noemde het licht Dag en het donker Nacht’. Ik deed ondertussen een lampje aan en er was licht. Ik zag dat het goed was. Zachtjes neuriede ik mee met het lied ‘all of the lights‘ van Kanye West.‘

Waarom heeft zij ons eigenlijk bedacht’, mijmerde ik.
Mijn gedachten schakelden over naar een luchtiger onderwerp, omdat ik deze puzzel toch niet 1,2,3 kon oplossen.
Ik was op mijn eigen begrafenis en fantaseerde dat mijn leven door mijn dierbaren via verhalen en muziek onder de loep genomen werd. Ik lette goed op, want misschien kon ik er nog mijn voordeel mee doen. Ik zag tot mijn geruststelling dat ze op mijn nadrukkelijk verzoek geen oubollige ‘koffie met een plakje cake’ serveerden. Kwaliteitswijnen, speciaalbier op de tap en amuses waren op mijn verzoek ruimschoots aanwezig.
Ik luisterde naar alle lieve, ontroerende, bemoedigende en confronterende verhalen, maakte een buiging voor de generaties achter mij en besloot tot een intense doorstart om het verhaal van mijn leven verder in te kleuren.

Luistertip: Spinvis Voor ik vergeet

Ik was bij een concert van My Baby in de Oosterpoort te Groningen. Alles klopte. De muziek was opzwepend en swingend. De afterparty was gezellig met een dj die ons meenam met lekkere swingmuziek. De tap werd veelvuldig door ons gebruikt. Waarschijnlijk hielp dit bij de verschuiving van mijn tijdsbeleving, want plotseling was er een overdaad aan Tl verlichting, liepen er streng doch rechtvaardige beveiligers rond die ons met zachte hand richting garderobe en uitgang dirigeerden. We stonden buiten en waren er niet klaar voor om naar huis te gaan. De doorstart afterparty werd in een café verder voortgezet. Flarden van conversaties en belevenissen kwamen de volgende dag terug. Gesprekken over leven en verlies, seksuele voorkeur en spontaan armpje drukken met een stoere vrouw. Ik liet mij meeslepen in mijn ‘over the top’ overmoed van die allerlaatste borrel. Mede hierdoor liet ik het besef van tijd blijkbaar helemaal los. Het was al laat toen ik op weg was naar mijn logeerplek.

Het was heel lang geleden dat ik zolang had uitgeslapen. Het ontbijt stond voor mij klaar (ode aan de vriendschap) en deze gebruikte ik als lunch. Mijn herinneringen gingen terug naar mijn ouderlijk huis. Ik was een puber en sliep soms op de zaterdag een ‘gat in de dag’. Meestal kwam ik pas tegen twaalf uur naar beneden, waar de geuren van de zaterdagse snert en poffert mij tegemoet kwamen. Ik kon gelijk aanschuiven. Het zaterdagse ritueel van samen eten verliep altijd lekker rommelig, omdat we een eigen zaak hadden en mijn vader nog aan het werk was. De radio bleef op deze dag tijdens de maaltijd gewoon aan, meestal radio Noord.

De combinatie van funk en psychedelische klanken bracht mij achteraan in de zaal, staand op een trap, net niet in trance. Ik wilde swingen, alleen voelde het wat vervreemdend zo bovenin de concertzaal. Het liefst was ik midden in het publiek geweest om de sfeer optimaal te kunnen ondergaan. We hadden daarvoor op tijd moeten vertrekken. Ondertussen ging mijn cognitieve dissonantie strategie aan het werk, door redenen te bedenken waarom deze plek veel beter zou zijn. Het publiek was een mooie mengeling van jong en oud en ik constateerde met trots en opgepoetste ego dat mijn conditie zo goed is, dat ik makkelijk de hele nacht kon blijven staan en swingen.

Opeens was tijdens het concert dat onbestemde ‘alles gaat voorbij’ blues gevoel er weer. Misschien kwam het omdat ik ondertussen veruit de oudste van het gezelschap was, of raakte de muziek mij. Ik ben weliswaar de jongste uit mijn ouderlijk gezin, alleen de tijd is ondertussen nogal verschoven. Mijn ouders leven niet meer, mijn kinderen zijn jongvolwassenen geworden. Ik keek om mij heen en realiseerde mij dat waarschijnlijk alle aanwezigen op bepaalde momenten zich bezighouden met het voortschrijden van de tijd en het ouder worden. Oftewel het onomkeerbare van je eigen beperkte tijd. Alleen was dit niet bepaald een tof moment om mij bezig te houden met mijn eigen sterfelijkheid.

My baby zong een liedje van Bob Dylan en flarden van zijn verschillende teksten schoten door mij heen. ‘Its not dark yet, but its getting there’, somberde ik. Was ik mij even sterk bewust van tijd, of had de tijd mijn bewustzijn aangeraakt? Alsof het zo moet zijn las ik deze week een artikel over het optimaal om kunnen gaan met de tijd. De aanhef ‘Wat is jouw relatie met tijd? Zie je de tijd als een vijand, of als een vriend’? Ik liet dit voorlopig even los en hield mij bezig met de terugkerende vraag of de klok straks een uur vooruit, of achteruit moest worden gezet. Langer licht of eerder donker? Het bleek‘ terugzetten’, waardoor ik een langer weekend had en de tijd even mijn vriend werd.

Luistertip : Bob Dylan Workingman’s blues