Categorie: 2023

Deze week kwam het idee bij mij op om eens een dag heel bewust te vertragen. Dus niet wachten op de vakantievertraging, als je langere tijd van huis bent en per week voelt dat het loslaten eindelijk zijn werk begint te doen daar in de bergen, of daar bij de zee, ver weg van de dagelijkse routineuze handelingen, ‘verplichtingen’ en patronen.

Nee, gewoon thuis een moment kiezen om het een dag eens helemaal anders te gaan doen. ‘Erik Scherder de neurowetenschapper en ‘ommetjes’ enthousiasteling zou trots op mij zijn’, denk ik met een glimlach als ik mijn hardloopschoenen aandoen voor een langzame dag wandelen. ‘Vertragen op hardloopschoenen klinkt als een contradictie’, besef ik mij met een glimlach. Het kopen van wandelschoenen staat echter nog op mijn lijstje.

Wandelen

Vandaag loop ik vanuit Groningen naar huis. Een leuke wandeling van 25 kilometer. Eerst de wandeling van 2300 meter vanuit huis naar het hoofdstation Stedum. Dit is al heerlijk ontspannend. Ik ben extra vroeg vertrokken om geen tijdsdruk te hoeven voelen voor het halen van de trein. De Arriva boemeltrein brengt mij naar Groningen en is hiermee behulpzaam voor nog meer vertraging, want we stoppen bij elk stationnetje. Vervolgens nog een wandeling vanaf het centraal treinstation Groningen naar het werkoverleg, daarna wandelend naar een lunchafspraak elders in de stad. Het vertragen is al lekker bezig en de spieren zijn nog ontspannen en soepel.

Gedachten 

Ik wandel de stad uit richting de weilanden en laat daarmee gelijk al mega veel prikkels achter mij. Ik zucht eens diep en ben mij even bewust van mijn ademhaling. Ik snuif de plattelandse buitenlucht in. Mijn lichaam heeft al een reggae-achtige relaxte houding en bijbehorende tred aangenomen. Alleen mijn geest is nog steeds overal en nergens, behalve in het hier en nu.

De onrust hiervan valt mij op. Ik concentreer mij opnieuw op mijn in- en uitademing en laat de oefening van de zintuiglijke waarneming op mijzelf los. Ik wissel dus een tijdje met wat ik zie, wat ik ruik en wat ik hoor, totdat ik constateer dat mijn gedachten het weer sluipenderwijs  hebben overgenomen. Het zijn geen grootse gedachten, maar een soort van ‘boodschappenlijstjes’ van alles wat ‘moet’ of ‘had gemoeten’.

Toch is mijn geest door het wandelen ondertussen al rustiger, relaxter en meer relativerend geworden. Ik sta even stil en kijk naar de koe die onverstoorbaar en ontspannen langzaam het gras tot zich neemt en mij even aankijkt……Ik begrijp opeens wat zij bedoelt.

Ik laat alle oefeningen los en geniet gewoon van het wandelen in het groen. Alleen nu beginnen mijn spieren te protesteren. ‘Ok, uitdagingen genoeg’, constateer ik en verdwijn in het groen.

Wanneer doe jij jouw dag van de vertraging?

Liefs Tonie (Stichting 365xvertraging)

Luistertip: everything is gonna be Allright, Sweetboxhttps://www.youtube.com/watch?v=rzTT5M8zBu4

Quote: stop met proberen stopzetten van je gedachten, concentreer je op het verlengen van de tijd tussen de gedachten.

‘Gelukkig dit keer wel het lichtgewicht tentje mee’, mijmer ik, terwijl we ons dorp uitrijden. Het is vrijdag, de zon schijnt bij een strakblauwe lucht en we fietsen voor een Hemelvaart weekendje ontspanning, met lichamelijke inspanning. ‘Een tentje mee geeft vrijheid, er is altijd wel een camping in de buurt, of een veldje waar de tent mag staan’, constateer ik en we gaan linksaf richting het Hoge Land.

Vorig jaar  was ik alleen en tentloos naar het zuiden van Nederland gefietst. Er was onderweg geen planning van de afstand per dag, omdat ik daar niet zo van ben. Dit betekende wel dat het niet lukte met de betaalbare goedkope ‘vrienden op de fiets’ overnachtingen. Deze ‘vrienden’ houden niet zo van laatste moment boekingen, zo tegen 1700 uur. Gevolg was dat ik op dag 1 in een luxe hotel terecht kwam en hun allerlaatste en duurste kamer boekte. Er was een groot bad bij (en een mooie ruimte voor mijn fiets), dus ging ik na een dag ‘doortrappen’ lekker badderen en aansluitend uitgebreid dineren in het restaurant gedeelte van mijn luxe hotel.

Ook de tweede dag lukte het maar niet om vrienden met de ‘vrienden’ te worden en werd het wederom een hotel. Voor deze korte trip maakte het mij ook niet zoveel uit om wat duurder uit te zijn. Ik genoot volop van de luxe en ontspanning na wederom een dag stevig doortrappen.

Ik nam mij wel voor om een volgende keer de tent mee te nemen om de keuzevrijheid te vergroten en te ervaren. Ook besloot ik tot het aanschaffen van zo’n gps (Garmin) apparaatje om niet steeds bij bewegwijzeringbordjes te hoeven stilstaan, om uit te zoeken welke richting handig en mooi zou zijn.

Onderweg

Alles zit ons mee. Het zonnige weer, de wind die elders en gelukkig ver weg een deuntje meeblaast, de fietstassen waar alle spullen prima inpassen, met zelfs ruimte voor een klein gasbrandertje, inclusief espresso percolator voor het Italiaanse kopje Segafredo koffie.

Dit keer voor het eerst gewapend met de Garmin GPS met voorgeprogrammeerde fietsroute. Mijn broer Eddy had dit apparaatje voor mij geregeld en alles uitgebreid uitgelegd.

Het transporteren naar de Garmin was nog wel een ‘dingetje’, oftewel een drama. Want je moet wel eerst op internet naar een fiets Routeplanner, deze vervolgens downloaden op je computer en terugvinden om op de Garmin te plaatsen. ‘Niet terug te vinden’, constateer ik en voel irritatie opkomen.

Met doorzettingsvermogen, tussendoor ontspanningsoefeningen en relativerende gedachten oefeningen, lukte het uiteindelijk en werd het doelbewust kapot maken van het apparaatje voorkomen.

Garmin versus eigen inzicht 

In verband met een tocht door de eigen provincie, richting Schiermonnikoog, kennen we bijna alle mooie routes. Nog beter dan ‘Garmin’, ondanks het op ‘natuurroute’ ingestelde programma. Wil Garmin linksaf, dan weten wij verderop wel weer een leuker paadje en zo meanderen wij al ondersteuningsloos op de eigen kracht pedalen door het rustgevende groene landschap.

‘Dankjewel natuur, dat je er nog steeds bent’, ondanks alles.

Luistertip: Earth song, Michael Jacksonhttps://www.youtube.com/watch?v=XAi3VTSdTxU

Quote: de natuur redt zich wel, vooral zonder ons (what about us?)

En het overwinnen van doodsangsten 

Deze week ben ik een boek aan het lezen over de dood en omgaan en overwinnen van doodsangst. De schrijver Irvin Yalom gebruikt is zijn boek een mooie metafoor over dit onderwerp. ‘Tegen de zon inkijken’, wat gelijktijdig de titel van het boek is. We kunnen ons namelijk nog wel redelijk (alhoewel?) bezighouden met de dood van de ander, echter weten we niet hoe we zelf ooit zullen omgaan met het gegeven van de dood als het onszelf betreft. (Het is als tegen de zon inkijken). Daarnaast geeft Irvin Yalom aan dat vele bewuste problemen terug te voeren zijn naar de onbewust sluimerende eigen doodsangst. De meeste zorgen van mensen zijn terug te voeren op angst voor de dood, eenzaamheid, vrijheid en zingeving.

Binnenkort heb ik een podcast gesprek met Vasu Macquoy over de dood en sta in verband daarmee al een tijdje meer stil bij het gegeven van mijn eigen dood. Opvallend is dat ik meestal al aan het begin van de nieuwe week mijn column grotendeels klaar heb, echter niet dit keer. Iets houdt mij blijkbaar tegen om ongeremd en vrijuit te schrijven over de dood en er ook nog eens zinvolle dingen over te zeggen. Om meer bewustwording te verkrijgen op dit thema heb ik (tijdelijk) een app op mijn telefoon geïnstalleerd die mij vijf keer per dag eraan herinnert dat ik ook eens doodga, daarbij komt er ook een (soms bemoedigende) quote. Ik heb mij verdiept in de werken van vroegere en huidige filosofen en het valt mij op dat allen erg hun best doen om de mens te helpen met bewustwording en zingeving in relatie met de eindigheid van ons leven.

Filosofen

Socrates had het over de ziel die eeuwig blijft leven en komt daarbij dicht bij het geloof en de bijbel en koran. Nietzsche leert ons om vooral de dood te accepteren als het definitieve einde. Wel mooi dat hij zichzelf via de volgende quote enigszins onderuit haalt, nl ‘Waarheden zijn alleen maar illusies die vergeten zijn dat ze illusies zijn’. Epicurus geeft mee dat we niet bang voor de dood hoeven te zijn, want ‘waar de dood is, ben ik niet’ en ‘Na de dood verkeer ik in dezelfde toestand van Niet Zijn, als voor mijn geboorte. Er zijn geen zekerheden in het leven, behalve de dood. Een moderne jolige variant voegt ook ‘belasting betalen’ als zekerheid eraan toe.

‘Uiteindelijk zijn er ook geen zekerheden over de situatie na de dood’, denk ik want het zeker weten getuigt ook weer van een bepaalde arrogantie, of een zich willen vastklampen aan een bepaalde overtuiging ter geruststelling. De mooiste quote die ik tegenkwam in mijn ‘reis’ langs de dood is van de existentialist Viktor Frankl;

‘De ultieme betekenis (van het mysterie) leven (en de dood) ligt buiten ons begrijpen en zal daar blijven. Het is iets waarin we vertrouwen moeten hebben terwijl we het nastreven’. Michel de Montaigne geeft ons de overdenking mee dat je pas voluit kan leven als je leert om te sterven.

‘Oftewel accepteer de dood en je kunt het loslaten’, denk ik en besluit om elke dag in dankbaarheid voluit te leven.

Luistertip: death is not the end, Bob Dylan 

Vlieland &Vriendschap

Binnenkort ga ik weer naar Vlieland. Op dit pittoreske waddeneiland liggen voor mij heel veel mooie herinneringen. Hier vierde ik als tiener mijn allereerste ouderloze vakantie en genoten we intens van onze vrijheid. In mijn herinnering was het een prachtig lange warme zomer. Hotel Californië van the Eagles hoorden we luid en dagelijks op het toen nog bestaande jeugdveld van camping Stortemelk. Het werd een gigantische hit en is voor mij voor altijd geassocieerd gebleven met vrijheid, vriendschap en mooi weer. Later gingen we met het gezin elk jaar wel even heen om te kamperen. Ik had een seizoen plek voor de tent en later vouwwagen. 

Kamperen

Vlieland is gelukkig voornamelijk autoloos en dus kregen onze  kinderen bij aankomst in het dorp beiden standaard een huur crossfiets. Hiermee konden ze zelf in alle veiligheid het eiland ontdekken en spannende avonturen beleven.

In april werd met vrienden ons tijdelijk verblijf opgezet en eind september weer opgebroken. Met een kleine club vrienden en familie konden we er op deze manier regelmatig gebruik van maken. Je hoefde alleen wat kleding en tandenborstel mee de boot op te nemen. In de drukke schoolvakantie periode weken we zelf uit naar Frankrijk, om daarna in de nazomerse weekenden nog volop te genieten van de zee en strand, kortom van de rust in deze prachtige natuur en uiteraard de gezelligheid van alle Vlielandse voorzieningen.

Tot zover enkele mijmeringen uit vervlogen tijden. Ik bedacht me dat graven in mijn Vlielandse herinneringen ook als een soort van voorpret werkt. De tijd en omstandigheden zijn weliswaar veranderd, echter de gehele omgeving ademt herkenning en vertrouwdheid uit. Het beleven van verleden en heden geeft een mooie mix van nostalgie en belevenissen in het hier en nu.

Visualiseren en andere zintuigelijke gewaarwordingen

Ik doe mijn ogen dicht en doe net alsof het al zover is. Ik heb geleerd dat het onbewuste toch geen onderscheid maakt tussen fantasie en werkelijkheid. (Denk bijvoorbeeld maar even dat ik nu met mijn nagels over een schoolbord kras, de meeste zullen direct een minder prettige lichamelijke sensatie ervaren).

‘Het is vrijdagmiddag 1400 uur. We staan op het dek van de Ms Vlieland. Het is een prachtige zonnige dag met een strakblauwe lucht. De grote toeter van de boot kondigt het vertrek aan en doorbreekt even de stiltegeluiden van zeemeeuwen en geroezemoes. We varen. Ik voel een prettige sensatie van positieve spanning. Onderweg naar Vlieland.

Peter haalt traditioneel de koffie met koeken. Vijf vrienden genieten van het weer, de ontspanning en van elkaars gezelschap. Mijn petje (die ik toch altijd ergens laat liggen) is vervangen door een zomerse gesoigneerde strohoed. Ik vind het passen bij mijn leeftijd. Bij aankomst in het dorp lopen we via het bos richting camping. De natuur staat in volle bloei en ik snuif de zilte bos lucht op’.

Vrienden

Ik doe mijn ogen weer open, want ik heb nog steeds het beeld van de kleine camping winkel op de camping. Ik weet namelijk van vriend Gerrie dat er ondertussen imposant grote nieuwbouw staat.

‘Ik heb er zin in en ook in een weekend kletsen, ouwehoeren, lekker eten en drinken en wandelen met mijn vrienden’, denk ik en voel opeens  plechtig moment opkomen om mijn vrienden Gerrie, Dick, Halvdan en mijn broer Peter in gedachten te omhelzen. Dankjewel dat jullie meegaan.

Wat is vriendschap toch mooi. ( N.B. ook de vrienden die niet meegaan/ kunnen sluit ik in mijn hart)

Wat betekent vriendschap voor jou en hoe geef jij dat vorm?

Luistertip: C;ique, Kanye West, Big Sean, Jay Zhttps://www.youtube.com/watch?v=Oxr9XWogBQA

De NLP  staat voor Neurolinguïstisch Programmeren en is een wereldwijd toegepaste methode voor persoonlijke ontwikkeling en communicatie. De vooronderstelling wordt gehanteerd dat het onbewuste geen verschil maakt tussen fantasie en werkelijkheid.

Over omgaan met Angst en verlies 

Ik las in een artikel de volgende zin: ‘door teveel na te denken, ga je minder goed voelen’. De kans bestaat inderdaad dat je gaandeweg steeds meer verleerd om naar je intuïtie, naar je lichaam, naar je hart te luisteren. Oftewel de wijsheid van je lichaamsbewustzijn verwaarloosd. Mijn trainer bij NTINLP Bouke de Boer, noemde altijd dat we vaak teveel in ons ‘Hoofd-kwartier’ aanwezig zijn.

Ik neem angst als voorbeeld; angst is vooral een gedachte. Ik heb vaak meegemaakt dat ik angstig was voor iets wat niet gebeurde, maar zich louter en alleen in mijn hoofd (kwartier) afspeelde. Zonde van alle verloren energie. Angst kan ook positief zijn. Het waarschuwt voor direct gevaar of waarschuwt mij als ik ergens nog niet helemaal klaar voor ben. Bij dat laatste is het belangrijk om te ontdekken waar het vandaan komt, te doorvoelen, actie te ondernemen om het uiteindelijk hopelijk te kunnen loslaten.

‘Ontstaat angst vooral door negatieve ervaringen, is het mijn persoonlijkheid of vooral aanleg’, vraag ik mijzelf retorisch af. Vaak zijn de belemmerende gedachten en gedragingen (patronen) in een lange familielijn terug te vinden. Vroeger zou ik het biologisch, aanleg of genetisch bepaald hebben genoemd. Nu weet ik dat zelfs het ‘genetische’ ook transgenerationeel kan betekenen. Oftewel, iets wat generatie op generatie onbewust wordt doorgegeven. En dus ook doorbroken kan worden.

Mijn oma 

Mijn lieve oma Hiltje gaf deels bewust en onbewust ‘angst’ door aan mijn moeder. Misschien gaat de angst nog veel verder terug in de familie, alleen weet ik dat niet. Mijn opa en oma verloren op 19 februari 1925 om 1500 uur hun oudste dochter(tje) op de leeftijd van drie (bijna vier) jaar. Overleden ten gevolge van de Spaanse griep. Ze hebben er voor zover ik weet nooit meer over gesproken. Mijn opa bleek zijn gehele verdere leven het overlijdensbericht in zijn portemonnee te hebben bewaard. Mijn oma was altijd extreem bezorgd en bang dat haar kinderen iets zou overkomen. Mijn moeder had het blijkbaar overgenomen en was ook altijd angstig dat de kinderen iets zou overkomen. Angst was sowieso een (te) groot onderdeel van haar leven.

Traumasporen

De Amerikaans- Nederlandse psychiater Bessel van der Kolk legt in zijn boek ‘the body keeps the score’ (traumasporen) uit dat we allemaal in ieder geval traumasporen oplopen in ons leven. Ik vind het een mooi gekozen woord en denk dat de angst in mijn leven grotendeels is ‘opgelost’. Ik herken nog wel angstresten (sporen) die zo nu en dan van zich laten horen. Ik zie het als de uitdagingen behorend bij mijn leven. Ik oefen vooral met goed te voelen, in plaats van te proberen om mij goed te voelen.

Anje

Opeens herinner ik mij weer dat mijn moeder een keer vertelde dat zij om haar zusje riep. ‘waar is zusje nou’, riep ze. ‘Ik was anderhalf jaar’ en opeens was mijn zusje weg, zo vertelde mijn moeder mij ooit. Onlangs ben ik op zoek gegaan naar het graf van Anje. Helaas niet meer te vinden, ook niet van mijn opa en oma. ‘Deze week zal ik een kaarsje voor haar branden’, besluit ik en voel liefde voor Anje die maar zo kort mocht leven en toch onderdeel is en blijft van onze familie.

Luistertip: waves of fear, Lou Reedhttps://www.youtube.com/watch?v=cSWLYykGo2I

Jim van Os: Zonder psychisch lijden kun je niet leven. ‘Het is ons vermogen om met gevoelens te reageren op onze omgeving.

Ik rij in mijn auto en bedenk opeens dat ik de reservering van het dorpshuis café voor het overleg nog moet verzetten. Omdat ik bijna alles digitaal ‘verwerk’ klap ik het hoesje van mijn telefoon naast mij op de bijrijdersstoel open (agenda) en hoop het zo te gaan onthouden. Mijn interne dialoog stem is nog niet helemaal overtuigd, want de telefoon ligt wel vaker opengeklapt naast mij in de auto. En om al rijdend een notitie maken, ben ik vurig op tegen.  

Telefoongevaar

‘Ik zie nog steeds het beeld voor mij van de tegemoetkomende zwabberende vrachtwagen, waarbij de chauffeur vooral met zijn telefoon bezig was ipv op de weg te letten’. Ik was op de fiets, stapte af en ging met trillende benen van angst en woede in de berm van de smalle weg staan. Ik weet niet of de chauffeur dit tafereel gezien heeft. Echter ik realiseerde mij toen pas goed dat dit levensgevaarlijk is en nam mij voor om nooit meer tijdens het rijden handelingen op mijn telefoon te doen.

Ik kan uiteraard de auto aan de kant zetten om een aantekening te maken. Ik kies ervoor om een pen die recht voor mij bij het stuur ligt, op de telefoon te leggen. Ik heb namelijk ooit geleerd, dat je iets beter gaat onthouden als je er iets onlogisch aan koppelt. ‘Hé, waarom ligt er een pen op mijn telefoon, zal ik even later vragen. ‘O ja, ik moet nog deze afspraak verzetten’. Voor mij werkt deze methode uitstekend en heb al vele bijzondere combinaties gemaakt om iets te kunnen onthouden.

Betekenis aan geven 

Bijvoorbeeld die keer op een Zuid-Franse camping, waarbij je via een hek met cijfercombinatie op het privé strand kon komen. De cijferreeks deelde ik op in drie leeftijden en verzon er iets geks bij. Bijvoorbeeld; ‘een man van 64 ging 23 plantjes kopen om 88 complimenten te krijgen’. Een vreemde zin en daarom kon ik de cijfercombinatie prima onthouden en had het bijgeleverde kaartje met de code niet nodig. 

Peertil bruggetje

Ik maak een wandeling vanuit mijn huis en loop uiteindelijk een route die herinneringen oproepen aan de kerstvakantie januari 2022. Bij het bruggetje van het landelijke niemandsland stuur ik een foto naar mijn vrienden. Hier hebben we de oerschreeuw geoefend en even later fietste de meneer een beetje zenuwachtig langs ons. Hier heeft Ritzo zijn koude zwemfestijn bij het bruggetje gedaan. Hier werden we moe. Blijkbaar kan het geheugen bijna alles van de desbetreffende dag weer even naar vandaag halen, inclusief de bijbehorende emoties. ‘Het geheugen kan dus helpen om mooie herinneringen te herbeleven’, denk ik en minder mooie herinneringen kunnen dan weer helpen als richtinggevend bij verwerking en acceptatie. ‘Mijn conditie is nog ongeveer hetzelfde gebleven’, constateer ik tevreden bij 14 km als ik mijn voeten voel en weer blij ben om thuis te zijn.

Mijn moeder

Ik doe de deur open en denk daarbij plotseling even aan mijn moeder die bijna dertien jaar geleden overleden is. Helaas was haar geheugen door de Alzheimer uiteindelijk grotendeels weg. En toch wist ze en liet ze vooral merken dat we bij elkaar horen.

‘Als het geheugen stopt is de ziel meer op de voorgrond’, denk ik en mooie herinneringen komen naar vandaag om nogmaals beleefd te worden.

Luistertip: Barbra Streisand, memory https://www.youtube.com/watch?v=MWoQW-b6Ph8

Over het gemis en de ziel

Pasen ligt alweer achter de huidige week en ik kijk terug op een lang weekend bezinning, gezelligheid met vrienden en verschillende weilandse wandelingen. Wel zit steeds het gevoel van gemis verweven door alle activiteiten. Golven van klein en groot verdriet spoelen onregelmatig aan en slaan kapot op de natte kille april grond onder mijn voeten. Af en toe ben ik even achter in de tuin en realiseer mij dat een herdenkingsmarkering mooi, respectvol en rustgevend werkt. Het is voorbij en toch ook weer niet. De vroege voorjaarszon probeert zich nog wat bescheiden door de bladerloze takken te bewegen, om zijn eerste warmtestralen met ons te delen. Uiteraard heb ik mij ook afgevraagd of het verdrietige gevoel wel in verhouding staat tot het gebeuren. 

Gevoelens

Gelukkig kan ik deze ‘doodlopende weg gedachten’ gelijk weer pareren. Gevoelens laten zich namelijk niet manipuleren. Ze komen en gaan op onverwachtse momenten, of komen te voorschijn bij het even bewust stilstaan en maken geen onderscheid in wat hoort of niet hoort. ‘Soms kun je pas het gevoel ervaren en uiten als de bijbehorende woorden hardop uitgesproken worden’, bedenk ik mij en moet even slikken en snikken bij mijn gefluisterd ‘Dag lief vriendje’ daar achter in onze tuin.

As en Vuur

Ik gebruikte eens de volgende metafoor voor iets wat voorbij gaat;

‘We genieten van het vuur, de betovering van spetterende kleuren, de aangename en tranceachtige geluiden en warmte. Even komen verleden, heden en toekomst een betoverend moment bij elkaar in het stille genieten, waar de tijd zich even verscholen heeft. Met het klimmen van de late avond dooft langzamerhand het vuur en via glimmend gloeiende kooltjes blijft uiteindelijk alleen nog het as over. As en Vuur, het één volgt altijd op het andere en kan niet zonder elkaar’.

Alleen heb ik dit keer het gevoel dat iemand plotseling het veelbelovende  speelse vuur met een plons koud water tot een abrupt stilzwijgen dwingt. De reis stopt al toen het nog maar net begonnen was. ‘De ontbrekende tijd van het niet zien aankomen moet ook gecompenseerd worden met bezinning, om het door te laten dringen en een plek te kunnen geven’, bedenk ik en leg nogmaals een bloem bij de steen.

De ziel

Ik las vandaag over Aboriginals die vlak voor aankomst van een lange voettocht even gaan zitten om de ziel ook de tijd te geven om erbij te komen, voordat weer verder wordt gegaan. Ik neem hier achter in de tuin even de tijd om dit mooie ritueel tot mij te nemen.

Luistertip: Aboriginal sounds, Ancestral beats of Indigenous Australian People https://www.youtube.com/watch?v=ql-Io4R0_Ko&t=39s

De kat of de huiskat is een van de oudste huisdieren van de mens, lees ik net. Zelf heb ik in mijn leven verschillende katten gehad. Soms stierven ze van ouderdom en soms ging dit samen met ziekte. Ook is er ooit eentje ‘met de noorderzon’ vertrokken en nooit meer teruggevonden. ‘Waarschijnlijk in het hoge maïsveld gegrepen door een XL oogstmachine’, zei de buurman nogal duidelijk en ontnuchterend naar aanleiding van onze dwingende missie en besluit om haar terug te vinden. Ik probeerde gelijk mijn visuele voorstellingsvermogen te minimaliseren.

Vorig jaar namen we opnieuw twee jonge katjes, een broertje en zusje. Onze eerdere kater was op 16 jarige leeftijd overleden. Hij kreeg een liefdevolle begrafenis achter in de vroege voorjaarstuin. Sindsdien bleven we een seizoen katloos. Afgelopen zomer was het weer zover, twee kleine dondersteentjes kwamen bij ons wonen. Bij aankomst gingen ze gelijk op verkenningstocht. Rollebollend en hangend aan gordijnen, meubilair en ander vastgoed, vermaakten ze zich balorig door de dag heen. En natuurlijk veel eten, drinken, poepen, plassen en slapen. Al met al een heel hoog vertederend schattigheidsgehalte. We hadden direct een jolige klik.

We besloten om onze vakantie behoorlijk in te korten, (kregen liefdevolle oppas) om zoveel mogelijk aanwezig te zijn en vooral het gevoel te hebben hun wegwijs kunnen te maken in de wereld van huis, tuin, gedragsregels en de gevaren van de weg aan de voorkant van ons huis.

De weg

15 maart, 07.15 uur ‘s ochtends, er wordt aangebeld en uitgelegd dat een jonge rode kater is aangereden. ‘Dat is onze kater’, weet ik direct. Het past ook bij zijn karakter; een lieve onbesuisde durfal van bijna 1 jaar, die toch de weg oversteekt naar ‘daar waar het gras groener is’ en op de terugweg geraakt wordt door een auto. Hij leeft nog; na een ochtend tevergeefs zoeken blijkt hij op eigen kracht en vastberaden naar het veilige huis te zijn teruggekropen. Alleen al deze vertederende actie van hem, doet ons besluiten dat hij het moet halen.

Dus volgt de route van dierenarts, operatie en ziekenboeg.

In zijn geval, de gehele staart eraf. Eerder schreef ik het volgende: ‘Ik heb diepe bewondering hoe hij na de operatie de situatie hanteert en ‘accepteert’, terwijl hij niet eens de tijdelijkheid van het ongemak weet, want na tien dagen mag het kapje af’. Het loopt anders, want na tien dagen moet de staart (stompje) nog verder ingekort worden vanwege allerlei complicaties. Dus nogmaals tien dagen binnen blijven, verlenging van het kapje op en weer antibiotica en andere extra verzorging.

‘Hoever gaan we’, vragen we ons af en verleggen ondertussen weer een grens.  ‘We gaan ervoor’, zeg ik tegen mijn maatje als hij tegen mij aankruipt, om zo comfortabel als maar mogelijk is te gaan liggen vanwege het plastic kapje rond zijn kop. Alsof hij het besluit door heeft rekt hij zich eens helemaal uit en legt zijn ene poot vriendschappelijk boven op mijn schouder.

Afscheid

En toen kwamen er nog meer complicaties, we besloten om door te gaan omdat er nog enkele mogelijkheden bleken te zijn. De dierenarts belde, het zag er toch niet goed uit. Het was eigenlijk helemaal niet goed…. Dag lief jong speels vriendje. Wat hebben we van je genoten en wat heb ik veel van je geleerd over acceptatie en het Nu.

In liefde en met tranen, Tonie 

Luistertip: year of the cat, Al Stewardhttps://www.youtube.com/watch?v=Ak_MTXQALa0

De cirkel van invloed en datgene waar ik bij betrokken ben en geen invloed op heb en mag accepteren, dat leert mijn lieve katertje mij opnieuw.

Het is geen wandeling en toch zie ik aan het eind van de middag een totaalscore van ruim 13.330 stappen, oftewel 10 kilometer. Daarbij heb ik ook nog eens en passant 48 trappen gedaan. Mijn Iwatch houdt al mijn bewegingen minutieus bij. Ik ben weer eens in een verhuizing terecht gekomen. Mijn jongste zoon en schoondochter hebben na tweeënhalf jaar besloten om (al) weer te gaan verhuizen. Dit keer gelukkig naar een benedenwoning, inclusief tuintje. Besloten mede in verband met gezinsuitbreiding en het verlangen naar een meer groene leefomgeving.

Wasmachine

Ik zoek mijn eerdere column over hun vorige verhuizing van 21 november 2020 op en lees in mijn verslag over de irritant krappe bochten en steile trappen ophoog met een te zware wasmachine. ‘We besluiten ter plekke dat we deze witte tornado nooit meer gaan verhuizen’, staat er en ik check gelijk maar bij mijn zoon naar de wasmachine. ‘Deze hebben we verkocht’, zegt mijn zoon. ‘Dus hij blijft staan’, zegt hij ter aanvulling, omdat ik stil blijf. Ik zucht even opgelucht. Vandaag dus geen met beton verzwaarde wasmachine. Er zijn wel genoeg andere zware spullen; zoals degelijke kasten, bedden, commodes en andere na de vorige verhuizing aangeschafte spullen.

Gezin

Gingen we vorige keer nog heel studentikoos met de auto en kar, dit keer is het serieuze business geworden, waarvoor een grote verhuiswagen ingehuurd is. ‘Van studenten huis, naar gezinshuis’, denk ik en doe gelijk in de ochtend een beroep op vrienden, want ik constateer direct dat we te weinig man/ vrouw- kracht hebben om de intensieve klus goed te kunnen klaren. Met regelmatige pauzes, koffie en broodjes verhuizen we ons een slag door de dag. Met hulde voor mijn goede vriend die tijd had en ook zin om te helpen. Zijn hulp scheelt gauw een aantal uren zwoegen. 

Zondag 

Alle grote spullen zijn verhuisd. Als ervaren verhuizer (niet op twee handen te tellen hoevaak ik zelf ben verhuisd in mijn leven) ben ik altijd beducht op het zogenaamde lege huis. Vandaag bestaat de verhuisgroep uit mijn zoon en ik. Lampen losschroeven en shit, de berging ligt nog vol. We komen aan bij de ‘duistere afdeling onbestemd’. Ik moet denken aan de zware dozen die ik elke verhuizing weer mee nam, ze werden nooit uitgepakt. Uiteindelijk zijn we toe aan het ‘veegschoon’ achterlaten van het te verlaten huis. De volle auto en kar (verhuisauto moest ingeleverd) verhuizen de te vele fietsen en de hoeveelheid spullen uit de categorie ‘onbestemd’.

De sfeer is steeds goed. Ik constateer maar 1 kleine uitglijder bij aankomst met de auto met ‘zooi’.  ‘Of de wc borstel weg mag’, vraagt zij indringend, wat eigenlijk geen vraag is. ‘Volgens mij beslissen we samen over wc  borstels’, reageert hij iets te nadrukkelijk. Het blijkt een communicatie verwarring, inclusief moeheid, stress en het besef van de verhouding spullen mbt de beschikbare ruimte.

Wat ik heb onthouden van de serie ‘je huis op orde’,:  maak drie categorieën van het teveel. Doneer, verkoop, of recycle. Als je dat in combinatie doet met de wijze tips van opruim goeroe Marie Kondo, heb je letterlijk en figuurlijk een opgeruimd huis, hoofd en een goed gevoel.

Luistertip: My house, your house, Angus&Julia Stonehttps://www.youtube.com/watch?v=FdQDLrKhH3U

Het ego creëert stress, loslaten kan pas er je er geen verwachtingen meer bij hebt.