Categorie: 2016

Tijdens mijn wekelijkse hardloop rondje op het Hogeland kwam vanuit de stilte het snerpende geluid van een elektrische zaag vanaf een boerderij naar mij toe.

Plotseling was ik weer terug in de wachtkamer van de tandarts van vroeger. Het geluid deed een goed opgeborgen minder prettige herinnering aan de tandarts terugkomen.

Ik was dertien en te groot en stoer om samen met mijn moeder nog naar de tandarts te gaan. Alhoewel, in die tijd van mijn vroege jeugd ( 70 er jaren) werd je geacht om veel zaken al alleen te doen.

Ik weet niet goed of het vroeger allemaal veel in – efficiënter georganiseerd was, wat opviel was dat je bij het binnentreden van de te stille wachtkamer altijd een overvolle menigte tandarts wachtenden aantrof.

Van eerdere bezoeken samen met mijn moeder had ik geleerd, dat je dan na het groeten luid en duidelijk vroeg wie de laatste was.

Hier zit waarschijnlijk mijn eerste trauma, ik was al zenuwachtig voor het tandarts bezoek, stapte vervolgens een overvolle wachtkamer binnen, waarbij dertig mensen je glazig aankeken, of half verscholen achter de aanwezige tijdschriften mij tersluiks observeerden.

Nauwlettend hield ik “deze laatste” in de gaten, toen deze bezoeker vervolgens opstond om naar het toilet te gaan, zo bleek later uit mijn reconstructie, probeerde ik nog zenuwachtiger geworden en al redelijk op weg naar paniek, alle aanwezigen goed in mijzelf in te prenten om maar grip op het geheel te houden, wanneer ik dan aan de beurt zou zijn.

Het “wie is de laatste” concept is daarna voor mij nooit meer goed gekomen.

Hier ben ik wat rekenen betreft w.s. ook de tel kwijt geraakt, ik kon niet meer logisch denken in cijfers. Dit heeft mij mijn gehele schoolperiode en verdere leven achtervolgt, de rekensommen in de trant van”, een trein rijdt 100 op weg van A naar B , stopt tien minuten, hoe lang doet deze trein erover om bij C te komen, kon mij geheel weer bij mijn trauma terugbrengen, al wist ik dat nooit. Ik begreep er vanuit mijn paniek steeds helemaal niets van.

Het werd nog erger, want deze al bijna gepensioneerde tandarts ( hij wou maar niet stoppen) , kwam altijd het volgende slachtoffer persoonlijk ophalen, in die zin dat deze ( in mijn herinnering) lange, oude, bozige en vooral chagrijnige man met zijn gezicht verscheen voor het raampje bovenin de deur, vervolgens de deur op een kier zette en “de volgende” mompelde.

Ik liep dan, als in een horror film achter de witte jas aan, die al met een paar grote stappen weer bij zijn martelwerktuigen met stoel was teruggekeerd.

Door zijn openingsvraag, hoe oud ik dan wel was, brak het koude zweet mij uit en met een te droge mond en schorre keel, haalde ik er voor de zekerheid maar twee jaar af, in de hoop dat ik daarmee nog zou ontsnappen aan zijn martelwerktuigen.

De climax van horror was toch wel voor mij dat hij mij vroeg om “A “ te zeggen, waarbij hij dan mee resoneerde en pas veel later begreep ik dat dit waarschijnlijk een poging van hem was om mij te bewegen mijn mond op te doen, waarna hij dan gauw zijn materiaal in mijn mond kon stoppen.

Hij wisselde ook vaak van attributen haakje en spiegeltje en toen hij dan vervolgens met zijn parkinson handen zijn materiaal liet vallen en ik vanuit de stoel moest aanschouwen hoe hij op handen en voeten rondom mijn stoel zijn materiaal bij elkaar aan het rapen was, besloot ik om nooit meer terug te gaan.

Kerst

Afgelopen zaterdag was ik in een cadeaushop met een speciaal gecreëerde Kerstruimte waar de kerst muzak zachtjes dwingend te horen was. Zoon Niek en ik hadden net een kar vol met hout gescoord bij een boerderij vlakbij Feerwerd en waren nog niet geheel in de pre kerst stemming.

Onder het enthousiast stapelen van het gekloofde hout voor een prikkie verdeelden wij beleefd onze aandacht tussen het overbrengen van het hout in de kar en het aanhoren van de verhalen van de eigenaar van het hout.

Via zijn uitleg over het braden van de zelf geschoten haas, kwam zijn verhaal al snel op de reden van het wegdoen van al dat hout, vrouw ziek en hijzelf kanker, waarvoor net bestraald. Dus de boerderij met inhoud werd verkocht. Waar ze gingen wonen vroeg ik, uit respect even wachtend met de blokken hout met Essen en Abeel in de kar te gooien. In een rijtjeswoning in Ganzedijk antwoordde de boer. De eerste waarom van vandaag kwam al naar boven..

Wij wensten hem en zijn vrouw fijne kerstdagen, al voelde het toch wat misplaatst op dat moment en bogen ons nu over de dringende vraag of het een wit of rood lint moest worden voor de kerstboom. De keuze viel op wit, want wit hoort, wit moet, kerst moet wit zijn, bedacht ik mij ietwat dwangmatig. Het werd rood, omdat wit was uitverkocht. Balen,.. ik stond even later, in de te bedachte knusse kerst- zijkamer met kerstmuziek, met een spuitbus witte poedersneeuw in mijn handen en tot mijn verbazing legden mijn handen de spuitbus plotseling weer terug in het schap.

Ik wist nog niet waarom, dat kwam pas later. Mijn lichaam wist het al wel.

De waaromvraag kwam weer bij mij op. Deze vraag probeer ik toch altijd te vermijden, het roept herinneringen op aan gesprekken met anderen die vroegen waarom wij nog geen kinderen hadden, waarom wij kozen voor adoptie, waarom ik nog geen vaste baan had, waarom ik niet naar de kerk ging, waarom het altijd zo laat moest worden, waarom ik nou niet eens een keertje gewoon kon doen werd er gevraagd werd.

Het deed altijd iets met mijn irritatieniveau, waarom irriteerde het mij toch zo, deze waarom vraag?

Waarschijnlijk omdat het vaak te maken heeft met een, zo hoort het te zijn, omdat je jezelf dient te conformeren aan het gangbare en ik dat niet perse wil, omdat het nou eenmaal zo verwacht wordt.

Eigenlijk wil ik een witte kerst, het is koud zoals het hoort, binnen brand de houtkachel, wil ik met familie en vrienden en kinderen om de grote eikenhouten tafel, wil ik dat het dan heel gezellig is, wil ik dat we samen lachen, white Christmas van George Michael zingen, wil ik dat het diner optimaal geslaagd is met bijbehorende fantastische wijnen, wil ik spirituele piek momenten beleven. Ik wil ik dat het allemaal klopt….

Daarom was het ook zo’n belangrijk moment voor mij , daar in de cadeauafdeling van de HUBO te Loppersum met kerstmis zijkamer. De spuitbus met kunstpoedersneeuw gaf mij een nieuwe richting, de spuitbus bracht mijn wereldbeeld met bijbehorend verwachtingen patroon opnieuw aan het wankelen.

Kerst hoeft niet wit, fuck wit, het mag ook groen. Het hoeft niet altijd heel gezellig te zijn met kerst, we mogen ook lachen en goede gesprekken hebben buiten de kerst om. Het diner mag tegenvallen, de wijn niet optimaal, het gesprek net niet wat je wou op die dag, de spirituele ervaringen net iets eerder of later dan tijdens de kerstdagen, of helemaal niet.

Ik nam een slok van mijn Moet & Chandon Nectar Imperial, Magnum 1,5 L( Gall en Gall/ gratis verzending) en bedacht mij dat ik “Waarom” vragen zal gaan inruilen voor de veel sympathiekere “Hoe” vragen, zo zonder oordeel, mening, zonder beperkende overtuiging.

Hoe ga jij de kerst vieren?

Onlangs lag ik op de bank te kijken naar de voice of holland, mijn guilty pleausure, en zag en hoorde een optreden, gezongen door twee soul brothers. Het was een prachtig lied, ondertussen zat ik al rechtop te staren naar het scherm. De omhelzing van de twee na de laatste tonen van hun song ontroerde mij. Ik had tranen in de ogen.

Zou het vooral daarom gaan in het leven, vroeg ik mij af , om die intense momenten van ontroering?

In het dagelijks contact met mijn partner, kinderen, vrienden is er soms opeens vanuit het schijnbare niets een intens moment van contact. Het is een niet goed te beschrijven gevoel, een mengeling van liefde, aandacht, diepgang, versmelting en vervliegt dan weer naar de dagelijkse stromen van gedachten, niet vast te houden. Het kunnen mooie en verdrietige momenten zijn.

Soms overvallen deze bijzondere momenten mij en dat zijn de mooiste geluksmomenten;

ik fiets door de donkere nacht naar huis en midden in het Hogeland word ik plots bevangen door de heldere schittering van sterren en maan.

Ze zijn er zo vaak en blijkbaar ben ik er alleen soms voor ontvankelijk, dus ligt het aan mijn stemming en mijn bewustzijn van dat moment.

Vandaar , bedenk ik mij opeens kan een gedicht mij soms ontroeren en soms is hetzelfde gedicht voor mij te pompeus, over de top, of te overdreven.

Met verbazing en ok ook met een bepaalde mate van geringschattende arrogantie en oordelen aanschouw ik met een valse glimlach de deinende massa in een Ziggodome bij een Toppers concert, wij zullen elkaar niet gauw tegenkomen in ontroering.

De uitspraak van Adriaan van Dis komt weer bij mij naar boven, zijn mantra: Stel het oordelen nog even uit, want des te minder ik vind, des te meer ik ontdek is zo waar en gelijk ook zo lastig…

Intens leven, houd ik mijzelf voor. Daar gaat het om. Doe ik dat wel genoeg, vraag ik mezelf af

Alleen via een ander, zeg ik heel verstandig tegen mijzelf, want dan heb ik de zingeving ook even te pakken.

Zonet, in mijn eigen kleine sauna ( een jarenlange wens en op mijn lijst van intensiteiten van het leven) kwam opeens een koele rekensom gedachte naar boven, dat ik qua leeftijd en levensverwachting waarschijnlijk nog zoveel keer op vakantie naar Frankrijk ga, nog X keer een bioscoop bezoek en mijn vrienden en kinderen zie etc etc

En nu het mooiste; ik kan die gemiddelden helemaal totaal overhoop gooien: Carpe Diem