Categorie: 2021

‘In welke film spelen we met elkaar als er sprake is van stress of rouw’, dacht ik. Ik realiseer mij opnieuw dat de worsteling van acceptatie altijd speelt als er iets is wat we niet willen of kunnen accepteren. ‘Dit zou een Johan Cruijff uitspraak kunnen zijn’, besef ik. Anderen worden hiermee ook geconfronteerd en vinden het vaak lastig om ermee te dealen, of gaan er liever vandaan.

Pijn en verdriet

Ik kan mij nog goed herinneren dat sommige vrienden mijn pijn en verdriet lastig vonden toen ik als net gescheiden man mijn leven weer op de rit moest zien te krijgen. Ik probeerde om mijn fundamenteel gevoel van zingeving en veiligheid terug te winnen. Het ‘normale’ leven van anderen ging immers gewoon door en het moeilijkste vond ik om zelf steeds initiatieven te ondernemen om zingeving te herontdekken. Ik moest mijzelf opnieuw heruitvinden. Deed ik dat niet, dan bleef het vaak stil, leeg, grijs, verdrietig en bozig in mij. Behalve als de kinderen er waren. Dan voelde ik liefde, rust, zingeving en plezier. Alleen voelde ik dat dit niet de gehele oplossing was. Wat mij uiteindelijk vooral hielp, was ‘naar binnen te keren’ en mijn eigen emoties te laten komen. Ze te erkennen om ze vervolgens te kunnen laten gaan. Aansluitend kon ik pas echt in verbinding komen met anderen in mijn nieuwe leven.

Eerder maakte ik al het onderscheid tussen frustraties, zoals de boot missen, lekke banden, te laat komen, niet opgeslagen informatie, het Ikea schroefje dat heel irritant en heel onterecht ontbreekt en anderzijds de heftige live events, zoals verlies van partner, kind, vrienden, huis, werk, gezondheid, vrijheid etc. Iedereen heeft er op zijn (verkeerde) tijd uiteindelijk mee te maken en toch zijn we vaak ongemakkelijk met situaties van pijn (stress) en verlies.

Acceptatie is een werkwoord 

Ik zou het begrip ‘acceptatie’ willen nuanceren, want om nu bij verlies gelijk toe te werken naar acceptatie, lijkt een te vroege afslag. Het is immers geen todo lijstje om te kunnen afvinken en vervolgens weer verder te gaan met leven. We mogen kiezen om het woord acceptatie los te laten, of om te accepteren niet te accepteren….Of ‘acceptatie’ te gaan herdefiniëren. Want acceptatie is een werkwoord en vraagt werk en eerlijkheid naar jezelf.

Trauma

Onlangs las ik een boek over trauma, waarin werd uitgelegd dat accepteren vooral het doorstaan en bevrijden van je eigen emoties is. ‘Dit is het dacht ik, hier gaat het om’ het gaat namelijk om jezelf en uiteindelijk niet om de ander. Om maar gelijk een te heftig voorbeeld te noemen; je verliest je kind of geliefde (veel te vroeg) en dat is zo tegennatuurlijk, dat het verder leven als zinloos kan lijken. Om te blijven leven moet je dus jezelf vooral uiten. Emoties uiten, anders slaan ze naar binnen met alle nare gevolgen van lichamelijke klachten tm depressie en of suïcide gedachten tot gevolg. Naast dit voorbeeld, geldt het voor alles, want als iets niet goed gaat, moet het het er op een of andere manier toch uit.

Casser la Voix

Ik moest zelf loskomen van ‘verhalen’, waarin ik zelf geloofde, maar die niet bleken te kloppen. Diezelfde dag zag ik het prachtige ‘omdenken tegeltje’: ‘ik heb het grootste deel van mijn leven gespendeerd aan zorgen die nooit zijn uitgekomen’. Ik heb geleerd dat bewustwording van hoe je je voelt een mooie eerste stap is. Actie is vervolgens de motor tot verandering. ‘Kies wat bij je past’, dacht ik en luisterde naar het prachtige nummer casser la voix, van Patrick Bruel dat juist Nu voorbij kwam. Want soms moet je het eruit schreeuwen om weer voluit verder te gaan.

Een inspirerend en liefdevol 2022 gewenst 🙏

Luistertip; casser la voix, Patrick Bruelhttps://www.youtube.com/watch?v=Il8r6Ev-zm8

In de auto en de kunst van navigeren door het leven

Ik sloot het portier. Het gaf een zware psycho akoestiek klik. Ik kreeg in deze afgesloten ruimte een gevoel van rust en veiligheid. Ik was onderweg naar Noord Holland. Alles ging voorspoedig, totdat even later de auto begon te schokken bij het schakelen, alsof er hem iets dwars zat. Ik zette, een beetje verontrust, het equivalent van goed niezen in, door flink op het gaspedaal te trappen om het rommelige gesputter te doorbreken. Gelukkig leek dit te helpen, het kalmerende regelmatige gebrom van de motor was weergekeerd. ‘Ondertussen zijn we alweer drie jaar eigenaar van deze Alhambra Seat 2007’, realiseerde ik mij en vervolgde mijn weg door het donker.

Het water komt

De wind was gaan liggen en ik reed over de Afsluitdijk. Rechts van me het water van het IJsselmeer en links, verscholen achter de net opgehoogde dijk, de Waddenzee. Het water associeerde ik al een tijd met klimaatverandering. ‘Het lieflijk kabbelende water veranderde in het donker tot een zwarte dreigende koude massa, die niets ontziend tot ver boven de Afsluitdijk steeg, er was niets meer over dan water’. Ik voelde een beklemming op de borst opkomen bij deze gitzwarte dagdroom en schudde onwillekeurig letterlijk het nare gevoel van mij af. Een paar keer diep ademhalen bleek ook goed te werken. Ik deed de stoelverwarming wat hoger op zoek naar warmte, naar een rustgevend houvast of misschien wel troost. Mijn auto gaf mij nog steeds het gevoel van veiligheid. Hier in mijn cocon voelde ik mij rustig. De wereld buiten en ik binnen in mijn eigen wereld die letterlijk aan mijn voeten lag. Ik ging in gedachten de reeks auto’s die ik tot nu toe had gehad bij langs. Het waren altijd tweedehandse ruime auto’s geweest. De vorige was een vergissing geweest. Deze auto lag voor mij te laag, waardoor ik mij er niet prettig in voelde.

Patronen

‘Hoog op de wielen, ruim en een krachtige motor’ concludeerde ik en zag het auto patroon door mijn leven heen. Mijn gedachten dwaalden af naar het rijden in mijn eigen vrachtwagen. ’Ik was onderweg naar Zuid Frankrijk. Een rit waarbij ik op de heenreis Nederlandse racefietsen vervoerde en terug kwaliteitswijnen uit de Ventoux streek meenam. Sinds ik ‘buiten coach’ was geworden reden soms klanten met mij mee’. ‘Alhoewel, dat kon wel eens te intiem en confronterend zijn, zo voor meerdere dagen op elkaar aangewezen te zijn in mijn macho auto space’, dacht ik en ruilde deze dagdromerij in voor een andere.

Tonies Podcast, Tonies columns, Tonies camper

‘Mijn eigen Tonies camper. We gingen bij de mensen langs voor bemoedigende helpende gesprekken in en rondom de camper en in de rustgevende natuur. Ook werden in deze mobiele studio alle Tonies Podcast gesprekken opgenomen’ en Tonies columns in alle stilte en vrijheid geschreven. ‘Wat een briljant idee’, complimenteerde ik mijzelf en voelde de waarde ‘Vrijheid’ passen bij een nieuwe logische stap in mijn leven.

Luistertip; the raft, Fat Freddies Drophttps://www.youtube.com/watch?v=SmqKTBa47sMp

‘Hoe vaak had ik in mijn leven op de ladder gestaan om het huis aan de buitenkant te verven’, dacht ik terwijl ik alle verfspullen klaar ging zetten voor een dagje binnenshuis verven. Het was altijd weer spannend om te zien wat de status van alle kozijnen en ander te onderhouden houtwerk was. De kunst is om vooral ontspannen en gefocust te blijven. Verven vond ik altijd wel leuk, maar ik wist dat de meeste tijd in het schuren, herstellen en plamuren ging zitten. De houtrotvuller moest helaas vaak ingezet worden, nadat ik de diagnose met weerstand en uiteindelijk gelaten had vastgesteld. Ik had door de jaren heen geleerd om de klus af te bakenen, om onder te verdelen in wat ik deze dag maximaal wil doen, om rustig, zorgvuldig en gefocust te kunnen blijven werken. Veel later leerde ik dat dit ‘kaizen’ heet. Een beproefde methode om je doel in kleine haalbare stappen te ondernemen. Deze werkwijze beviel zo goed, dat ik zelfs bij een doe-het-zelfzaak bezoek, alleen datgene kocht wat ik voor die dag voor die ene klus nodig had. Het gaf rust in mijn hoofd en het bleef heerlijk overzichtelijk. Liever vaker naar de winkel dan het onrustige rondkijken voor de nog eventuele verdere ‘to do lijst.

Klusdag

Het is zaterdag en het is klusdag. Allereerst bepaal ik bij het tweede of derde kopje koffie (uitstelgedrag) de hoeveelheid te verven wanden. Niet teveel, want het moet wel leuk blijven. Vervolgens het ritueel van alles rustig klaarzetten, afplakken, kranten op de grond leggen. Het is een muurverf klus, dus gelukkig vandaag geen ‘schuren’ ritueel. Ik kies mijn Muziek erbij, dit keer een Beatles playlist. Ze nemen mij mee langs de tijdlijn terug via al die eerdere verfklus herinneringen, waarbij ik op het ritme van de beats gestaag doorverfde.

Flow

Ik verf, zing mee, pauzeer, swing en ben trots dat ik nog altijd zo gefocust en secuur en vooral geduldig kan verven. Ik kijk even op en stel met enige trots vast, dat handen, kleding en omgeving nog steeds schoon zijn, nergens spetters verf behalve op de aangewezen plek.

Ik draai mij om en …de film gaat over in slowmotion. De laatste trede verlies ik een split second mijn evenwicht, een voet in verdwaling op zoek naar houvast en eindigt op de rand van de emmer met witte muurverf, die vervolgens de gehele inhoud (nog zo’n anderhalf liter) vrijelijk op lavastroom snelheid laat stromen en zijn weg vindt over mijn schoen en de gang.

Je cirkel van invloed

Achteraf verbaas ik mij erover dat er geen schreeuw, vloek, of andere vorm van weerstand ontstond. Wel een opeenvolgende reeks van adequate handelingen, zoals de nu geheel in witte verf ondergedompelde schoen en sok uitdoen. Vervolgens met de nu onder de verf zittende handen snel de ‘witte verf stroom richting‘ voorbij de kranten zoveel mogelijk proberen in te dammen. Na een half uur boenen, afspoelen en organiseren is de boel opgeruimd en weer schoon. Ik hoor Don’t let me down van de Beatles op de voorgrond.

Ik glimlach; blijkbaar werkt mijn cursus ook voor mijzelf. Covey had het over je cirkel van invloed en een buitenste cirkel waar je weliswaar onderdeel van bent, maar geen invloed op hebt. Dit te accepteren scheelt heel veel stress en frustraties. Gelukkig was alles geverfd. Als ik dan die avond hoor dat het de verkeerde kleur was, laat ik de opkomende emoties toe. Ook deze mogen stromen.

Luistertip: let it grow, Eric Claptonhttps://www.youtube.com/watch?v=YpDlmop0uYU

‘Dat is een indringende vraag’, dacht ik en wilde het thema meteen weer aan de kant schuiven. En toch voelde ik sterk de behoefte om er juist wel iets over te schrijven, temeer daar ik deze vraag met het grootste gemak aan deelnemers van mijn trainingen en cursussen stel. Verpakt in een cursus- achtige vraag ‘wat is je missie’? Omdat alle perceptie projectie is en ik besef dat deze vraag voor mij ook niet even makkelijk en snel te beantwoorden is, worstel ik mijzelf binnen mijn chaotische gedachten labyrint door dit thema heen. ‘Voor een helder resultaat’, associeerde ik alsof het een reclamespotje is.

 Hart en ziel

Ik vertel altijd dat een missie begint bij datgene waar je blij en gelukkig van wordt en belangrijk vindt. Als het dan matcht bij je eigen waarden, dan ben je geruisloos aangekomen bij je missie, die je via je kwaliteiten tot uiting mag brengen. Dan gaat het vaak als vanzelf, in een flow. Het ‘gevaar’ van ‘missie’ kan wel weer zijn, dat je het gevoel kan krijgen dat er altijd per definitie iets te verbeteren valt. Alsof je niet goed genoeg bent. Het is echter vooral bedoeld om te stimuleren altijd je hart en ziel te volgen.

Waarden

Ik was opgegroeid met de boodschap dat alles in de hemel top zou zijn. Dit bleek voor mij niet echt bemoedigend. Het had alleen maar tot gevolg dat ik te weinig mijn geluk in het hier en nu leefde. Op een dag kwam ik de volgende Quote tegen; ‘Nu ik er toch ben, kan ik er maar beter er het beste van maken’. Deze zin vond ik heel erg mooi, omdat het de regie en verantwoordelijkheid bij jezelf legt en het niet altijd allemaal ‘halleluja’ is, of hoeft te zijn. Nu ik nog ouder begin te worden, verschuiven mijn waarden, naast alle leukigheden, ook meer richting Rust, Balans en Spiritualiteit.

 Je licht laten schijnen

‘De waarde van mijn leven ligt vooral ook in het leven zelf besloten’ las ik ergens en het voelt soms een beetje als rondlopen in een winkel met spullen waar ik heel blij van wordt, alleen het is zoveel. Wat te kiezen in de kostbare beschikbare ‘resterende’ tijd? Want er is zoveel moois. ‘Allereerst laat ik mezelf maar overvallen door datgene wat ik niet begrijp en geef mij eraan over’, zei de Vlaamse schrijfster Kristien Hemmerechts in een praatprogramma over het geloof en het leven waar ik gelukkig per ongeluk heen zapte. Vervolgens las ik nog eens het gedicht der gedichten van Marianne Williamson over je grootsheid en angsten overwinnen. https://mensontwikkeling.nl/inspiratie/gedicht-onze-diepste-angst-marianne-williamson/

Als we bewust ‘ons licht laten schijnen’, geven we onbewust toestemming aan anderen om dat ook te doen zegt zij in dit gedicht. ‘Laat ik dat dan vooral doen en dat is al uitdaging genoeg’, concludeer ik met als toevoeging; het in liefde en met omkijken naar de ander te doen. ‘Wauw, een missie opgeschreven’, besefte ik en het voelde als een vroege mooie ‘kerst’ boodschap.

Luistertip: the Rising, Bruce Springsteenhttps://www.youtube.com/watch?v=6i-fiRgbpr4

‘Afgelast’, ik las het bericht met toenemende teleurstelling in mijn mailbox. Het was een kort berichtje, zonder verdere toelichting. Waarschijnlijk omdat er al zoveel en teveel over was gezegd. ‘Het evenement Rockit 2021 / De Oosterpoort is geannuleerd’, stond er. We besloten ‘om wel te gaan’. Iedereen nam wat mee; de verschillende wijnen, de salade, de Thaise maaltijdsoep, het appeltaart toetje en de Italiaanse koffie. Bij binnenkomst begonnen we met een Leffe blond van de tap, bekend om zijn krachtige afdronk en pittige ondertoon en luisterden met dit heldere, verrassend fruitige smaakvolle biertje in de hand naar het Ava trio. Deze heerlijke mediterrane en Arabische tradities, verpakt in eigentijdse jazz, namen ons mee naar heupwiegende kleurrijke fantasieën. Vervolgens proefden we de Franse chateau Roc Grand Antoine Bordeaux, een mooie mix van merlot en cabernet sauvignon, soepel en speels. We waren ondertussen aangekomen bij Joel Ross, één van de hotshots binnen de Amerikaanse jazz. We beleefden met hem een spannend muzikaal avontuur. De veelbelovende Spaanse Acantus tempranillo was mucho lichter dan beloofd en we zweefden samen vederlicht weg bij de eigenzinnige en dromerige muziek van Luka, koersend naar hogere sferen.

Wegdromen

We kwamen eindelijk terecht bij chateau Mont Plaisier, waarbij we een Zuid Franse Expressions Cru vinsobres Rouge 2017 mochten proeven en daarmee werd ik onverwachts heftig overrompeld door de intense aardse volle geuren. Bij de eerste slok werd ik meegevoerd naar de prachtige omgeving van de Ventoux. Ik liep door intens kleurende en geurende blauw- paarse lavendel velden met helder blauwe luchten. Onveranderlijk met het zicht op de majestueuze mysterieuze berg, kolossaal en prominent aanwezig in het verder zo frivool lieflijke landschap en… Daar stond ze, Naima Joris; ingetogen in het midden van het grote podium straalde zij vooral zachtmoedigheid uit. Gevonden door het zacht witte spotlight. In haar aanwezigheid voelde ik troost vermengd met melancholie, bij haar diep warme en licht hese stemgeluid, waarbij haar intensiteit mij vurig raakten. ‘Saudade’, fluisterde ik terug en maakte een gepassioneerde diepe buiging. Ik had haar samen met deze hemelse engelen muziek voor altijd in mijn hart gesloten. We ‘liepen’ door richting Brad Mehldau, één van de belangrijkste pianisten in de moderne jazz en samen met het Metropole Orkest was de betovering haast ‘to much.’ Er werd een Goddelijk mooie Italiaanse Barola Di Monforte D’alba 2017 bij geserveerd. Hiermee waren we tezamen met deze krachtpatser van complexe en krachtig volle tonen, van de nebbiola druif op onze eindbestemming aangekomen. Bij de afterparty met een laatste Leffe blond luisterden we naar Rymden, dat bestaat uit de drie belangrijkste muzikale breinen uit de Scandinavische jazzscene. Overrompeld goed door de combinatie van moderne jazz, klassiek, filmmuziek en rock.

Gedicteerd door de omstandigheden, sloten we de avond af met verschillende prangende overdenkingen. De avond was ondertussen geruisloos overgegaan in de nacht. Tot slot bedankten we elkaar en vooral de artiesten voor deze mooie avond.

Kunst

Zij dragen met hun kunst bij aan schoonheid, ontspanning, zingeving, blijdschap, troost, energie, mildheid en ik realiseer mij opnieuw hoe belangrijk muziek is. Deze Kunstvorm verbindt ons en dat hebben we vooral Nu meer dan ooit nodig.

Luistertip: My Baby, Moon Showerhttps://www.youtube.com/watch?v=nB3OteIv5R4 (Hun uitgestelde concert van 30 september naar 19 november is uitgesteld naar 12 februari 2022)

Het is zondag. De dag dat ik mee zou doen met een ‘Wim Hof’ ademhaling sessie was aangebroken. Tot zover alles nog helemaal binnen mijn comfortzone, want ik had ondertussen al meerdere intensieve ademhalingssessies ervaren. Hierbij organiseer je je eigen natuurlijke ‘trip’, met soms diepgaande inzichten en hernieuwde energie tot gevolg. De apotheose om op deze zondag ook toe te werken naar het liggen in een ijs bad die buiten op het terrein stond, lag wel nogal ver buiten datgene wat ik leuk vond.

‘Wil ik het echt’, checkte ik en stond vervolgens zuchtend op om mijn tas met benodigdheden in te pakken. In mijn top vijf waarden komt ook ‘avontuur’ voor en hiermee kreeg ik antwoord op mijn vraag. Ik checkte het lijstje; zwembroek, handdoek, badjas en eventueel slippers. De geadviseerde kleding waar je comfortabel in kan bewegen had ik al aan. Dit paste sowieso al bij mijn weekend outfit. In de bemoedigende instructies stond dat je alvast mocht gaan oefenen met koud douchen. Dit had ik in de afgelopen week slechts één keer gedaan en dan alleen in combinatie met de sauna. Het voelde alsof ik mijn ‘middelbare school’ huiswerk een beetje ongeïnteresseerd afgeraffeld had. ‘Dit keer zou ik zeker de beurt krijgen’, zei mijn irritante interne stem. ‘Wat is dat toch met mijn afkeer van waterkou’, dacht ik.

Ik herinnerde mij opeens een conversatie met mijn moeder. Zij vond dat ik mij nogal tegen de seizoenen in kleedde. ‘Als het warm is, heb je teveel aan en als het koud is, te weinig’, hoorde ik haar weer lachend zeggen. Een herinnering van nog verder terug kwam, geheel volgens de regels van het associatief herinneren door overeenkomst, naar boven; Ik ben vijf of zes en het is een echte vrieskou winter. Het is kerstvakantie en ik sta geheel verkleumd buiten, ondanks winterkleding, muts en handschoenen. Ik wil naar binnen, maar mijn moeder had waarschijnlijk heel opvoedkundig bedacht dat ik minimaal een door haar bepaalde tijd buiten moest spelen. Ik mocht dus nog niet naar binnen.

Focus en afleiding

Opeens realiseer ik mij met een schok dat het allemaal met focus en afleiding te maken had. Ik speelde namelijk niet, ik wachtte ongeduldig en waarschijnlijk boos of angstig, tot ik weer naar binnen mocht. Paul leerde ons deze dag eerst hoe via de ademhaling optimaal te focussen en ontspannen. Alles was deze ochtend lief, zacht en mooi; de prachtige yurt op het prachtige Suikerunie terrein. De kring met dertien yoga matjes, dekens en meditatiekussens. De rustgevende muziek en het ademwerk. In ons midden de heerlijke houtkachel die ons meenam naar tropische temperaturen. Tussen de middag volgde een ‘adem pauze’, om even op adem te komen van onze mooie interne reis onder begeleiding van Paul. De muziek deed een bijdrage richting een hemels gevoel. Ik zweefde.

Na de pauze

De omslag was abrupt. Of we ons wilden omkleden richting bijna naakt en naar buiten komen. De stem van Paul was nog steeds vriendelijk en we mochten onthouden dat we niet onszelf hoefden te bewijzen en al helemaal niet naar de ander. Het ging dus tussen het ijs bad en mij. Eerst nog een oefening in overleven, om pijn te leren verduren legde Paul vriendelijk uit. Tien minuten in ‘paardestand’ in zwembroek, tot de benen ‘Nee’ zeiden en dan toch door. Focussen of afleiding zoeken was het strenge doch rechtvaardige advies. Het begon te regenen. Daar stonden we; in een kring rondom het ijzige ijzeren ijsbad in ongemakkelijke houding om spanning op de benen te houden, om te focussen, om je eigen comfortzone te verlaten richting‘ there were the magic happens’. Wat fijn dat eenieder een bemoedigend applausje kreeg en er geen ‘militaristisch’ schreeuwerig ‘we can do it’ sfeertje hing. Respect, focus en doel behaald. We mochten terug naar de yurt, naar de warmte, ook al zat deze nu diep in mij. ‘Kou is een keuze’, zei ik altijd grappend en nu had ik geleerd dat dit klopte. Een woord voor deze dag vroeg Paul tot slot;

‘Energie en overwinning’, zei ik en was dankbaar dat ik dit avontuur was ingestapt.

Luistertip: the power is Here Now, Alexia Chellunhttps://www.youtube.com/watch?v=uQ21LQOphIs

‘Hoe is het met de energie’, vroeg ik aan de groep en iedereen begreep direct wat ermee werd bedoeld. Zelfs een exacte score tussen 1 en 10 werd met gemak gegeven. ‘Uiteindelijk heeft alles met energie te maken’, dacht ik en moest direct aan de natuurkundige Albert Einstein denken. Hij had uitgelegd dat alles vibreert en resoneert. Zelfs als we stilstaan, bewegen we nog. Ik staarde naar zijn formule ‘E is MC2’ en besefte dat ik deze nooit ten volle zou kunnen begrijpen. Misschien had ik niet goed bij de natuurkundeles opgelet, was bij die uitleg ‘afwezig’, of was het gewoon niet voor mij weggelegd. Ik keek of er ergens een ‘Jip en Janneke’ achtige uitleg bestond over dit onderwerp. ‘De massa/ energie relatie is een verband tussen de natuurkundige grootheden massa en energie, deze is afgeleid door Einsteins speciale relativiteitstheorie De relatie houdt in dat een bepaalde massa een hoeveelheid energie vertegenwoordigt, en omgekeerd een hoeveelheid energie overeenkomt met een bepaalde massa’ (Wikepedia).

Energie

‘Dit kon mijn brein nog wel bevatten, tenminste ik kon het min of meer begrijpend lezen’, wel bleef het ‘Hoe dan’ met een grote vraagteken staan. Mijn hersenen wilden verduidelijking en ging lukraak simpele voorbeelden naar boven halen; ‘Lopen is energie, fietsen is energie, wind is energie en er kan andere energie mee gemaakt worden. Voorwerpen zijn ook energie; bv hout, wat we ook weer kunnen gebruiken voor warmte, beweging, creatie. De lijst is eindeloos lang, omdat alles, maar dan ook alles energie is’. ‘Wij zijn ook energie’, liet ik tot mij doordringen. ‘Als alles beweging en dus energie is, is ook alles met elkaar verbonden, als je jezelf er op afstemt’, dacht ik en bij het besef hiervan begon mij even te duizelen. Dan zou afstand en tijd namelijk uiteindelijk ook niet bestaan. (zijn jullie er nog?)

Gedachten bepalen tijd en afstand

Ik realiseerde me dat mijn schoonmoeder en buurman waarschijnlijk nu zouden afhaken. Zij vonden al na het lezen van mijn columns dat ik zo ‘moeilijk’ dacht. Wat zouden zij tegen mij zeggen als ik vertelde dat tijd en afstand niet bestaat, dat we alleen met onze gedachten afstand en tijd creëren? ‘Misschien dat ik eens het boek ‘natuurkunde voor dummies’ moest gaan lezen’, overwoog ik en wist gelijk het antwoord na het herlezen van deze zin. Ik luisterde naar de begeleide meditatie app, waarbij ik door de vriendelijke stem van de mevrouw begeleid werd langs de vier dimensies van onze energie; fysiek, mentaal, emotioneel en spiritueel. ‘Wat een heerlijk ontspannende oefening en bewustwording was dit’, dacht ik en vroeg mij af hoe ik plotseling exact wist dat mijn energielevel momenteel op maximaal 65% lag.

Wat zou Einstein mij hierop geantwoord hebben ? Quote van Einstein :

There are only two ways to live your life. One is as though nothing is a miracle. The other is as though everything is a miracle.

Ik ga voor het laatste.

Luistertip; Ace Ventura, The world that you knowhttps://www.youtube.com/watch?v=kBAn4eLjgNw