‘In welke film spelen we met elkaar als er sprake is van stress of rouw’, dacht ik. Ik realiseer mij opnieuw dat de worsteling van acceptatie altijd speelt als er iets is wat we niet willen of kunnen accepteren. ‘Dit zou een Johan Cruijff uitspraak kunnen zijn’, besef ik. Anderen worden hiermee ook geconfronteerd en vinden het vaak lastig om ermee te dealen, of gaan er liever vandaan.

Pijn en verdriet

Ik kan mij nog goed herinneren dat sommige vrienden mijn pijn en verdriet lastig vonden toen ik als net gescheiden man mijn leven weer op de rit moest zien te krijgen. Ik probeerde om mijn fundamenteel gevoel van zingeving en veiligheid terug te winnen. Het ‘normale’ leven van anderen ging immers gewoon door en het moeilijkste vond ik om zelf steeds initiatieven te ondernemen om zingeving te herontdekken. Ik moest mijzelf opnieuw heruitvinden. Deed ik dat niet, dan bleef het vaak stil, leeg, grijs, verdrietig en bozig in mij. Behalve als de kinderen er waren. Dan voelde ik liefde, rust, zingeving en plezier. Alleen voelde ik dat dit niet de gehele oplossing was. Wat mij uiteindelijk vooral hielp, was ‘naar binnen te keren’ en mijn eigen emoties te laten komen. Ze te erkennen om ze vervolgens te kunnen laten gaan. Aansluitend kon ik pas echt in verbinding komen met anderen in mijn nieuwe leven.

Eerder maakte ik al het onderscheid tussen frustraties, zoals de boot missen, lekke banden, te laat komen, niet opgeslagen informatie, het Ikea schroefje dat heel irritant en heel onterecht ontbreekt en anderzijds de heftige live events, zoals verlies van partner, kind, vrienden, huis, werk, gezondheid, vrijheid etc. Iedereen heeft er op zijn (verkeerde) tijd uiteindelijk mee te maken en toch zijn we vaak ongemakkelijk met situaties van pijn (stress) en verlies.

Acceptatie is een werkwoord 

Ik zou het begrip ‘acceptatie’ willen nuanceren, want om nu bij verlies gelijk toe te werken naar acceptatie, lijkt een te vroege afslag. Het is immers geen todo lijstje om te kunnen afvinken en vervolgens weer verder te gaan met leven. We mogen kiezen om het woord acceptatie los te laten, of om te accepteren niet te accepteren….Of ‘acceptatie’ te gaan herdefiniëren. Want acceptatie is een werkwoord en vraagt werk en eerlijkheid naar jezelf.

Trauma

Onlangs las ik een boek over trauma, waarin werd uitgelegd dat accepteren vooral het doorstaan en bevrijden van je eigen emoties is. ‘Dit is het dacht ik, hier gaat het om’ het gaat namelijk om jezelf en uiteindelijk niet om de ander. Om maar gelijk een te heftig voorbeeld te noemen; je verliest je kind of geliefde (veel te vroeg) en dat is zo tegennatuurlijk, dat het verder leven als zinloos kan lijken. Om te blijven leven moet je dus jezelf vooral uiten. Emoties uiten, anders slaan ze naar binnen met alle nare gevolgen van lichamelijke klachten tm depressie en of suïcide gedachten tot gevolg. Naast dit voorbeeld, geldt het voor alles, want als iets niet goed gaat, moet het het er op een of andere manier toch uit.

Casser la Voix

Ik moest zelf loskomen van ‘verhalen’, waarin ik zelf geloofde, maar die niet bleken te kloppen. Diezelfde dag zag ik het prachtige ‘omdenken tegeltje’: ‘ik heb het grootste deel van mijn leven gespendeerd aan zorgen die nooit zijn uitgekomen’. Ik heb geleerd dat bewustwording van hoe je je voelt een mooie eerste stap is. Actie is vervolgens de motor tot verandering. ‘Kies wat bij je past’, dacht ik en luisterde naar het prachtige nummer casser la voix, van Patrick Bruel dat juist Nu voorbij kwam. Want soms moet je het eruit schreeuwen om weer voluit verder te gaan.

Een inspirerend en liefdevol 2022 gewenst 🙏

Luistertip; casser la voix, Patrick Bruelhttps://www.youtube.com/watch?v=Il8r6Ev-zm8