Categorie: Geen categorie

Plezier in dansen heb ik al zo lang als ik mij kan herinneren. Daarnaast ben ik een groot muziekliefhebber en in deze combinatie resoneert mijn lichaam graag mee. Soms met emoties omdat het mij raakt, soms met verstilling, troost, soms in een zacht wiegende meditatie trance, soms met carnavaleske lol, maar meestal in een soort van vrije eigen swingende intuïtieve vorm van bewegen. ‘Swingen’, heet het. Het volgen van de richting die mijn lichaam op wil gaan bij het horen van de klanken. Tenminste, als ik mijn interne stem (vaak de interne criticus) kan loslaten, of op z’n minst zachter zetten.

Dansles

Ooit besloten mijn eerste jeugdvriendin en ik om dansles te nemen. Dit was op advies van haar ouders. Ze legden uit dat aangeleerde danspasjes heel handig zouden zijn bij bruiloften en partijen. Zelf had ik het voorbeeld van een mislukte, of misschien milder verwoord, half gelukte poging van mijn ouders om ook enkele handige danspasjes bij de dansschool te leren. Een paar keer zag ik mijn ouders in de huiskamer geconcentreerd oefenen op muziek van Nico Haak. Zijn nummer ‘foxie foxtrot’(1975) schalde via grammofoon de huiskamer in. Na een paar keer was het oefenen plotseling weer voorbij.

Ik weet niet wat de reden was, maar kon hier wel een inschatting van maken. Door het ontbreken van enig maat-ritme gevoel, ging mijn vader vooral ‘in zijn hoofd’ en telde te luid alle bijbehorende danspasjes. Zelf was ik opgelucht dat het irritant ‘niets aan de hand’ nummer foxie foxtrot ook weer in de platenkast verdween. Helaas bleef het lied nog tijden ongewild in mijn hoofd hangen. En nog steeds moet ik hiermee voorzichtig zijn. Na twee danslessen had ik het ook wel gezien. Vooral de strakke keurslijf sprak mij totaal niet aan. Ook waren er te weinig ‘heren’, waardoor ik regelmatig werd afgetikt om mijn vriendin tijden de les ‘uit te lenen’. Volgens mijn herinnering vond zij dat ook super irritant, waardoor we de lessen afbraken.

Op de middelbare school werden de klassenavonden en zolderfeestjes populair. Ik nam mijn platenspeler en koffer met lp’s en singles vaak mee naar deze feestjes.Naast de versnaperingen was het dansen vooral populair. En dan bedoel ik vooral de langzame slow nummers waar heerlijk in elkaar gestrengeld, geschuifeld en elkaar zoekend (en ja soms ook zoenend) op gedanst kon worden. 

Uitgaan 

Discotheek bezoek in het weekend te Groningen, waarbij één uur ‘s nachts nog te vroeg was. Er stond dan nog nagenoeg niemand op de dansvloer. Vanaf twee uur ’s nachts begon het een beetje te lopen. Losgaan op harde beats om in trance te komen. De dans zocht ik indien mogelijk altijd op.

Jaren later Is Nu

Dieneke is net  61 jaar geworden en geeft thuis een feestje. Na de namiddag borrel en bijbehorende versnaperingen wordt de huiskamer omgetoverd tot ‘huisdiscotheek’. We dansen opgezweept door vintage discolichten die zich roterend een weg banen door het donker. Gezien onze leeftijd en dus uitgebreide belevingen van muziek over meerdere decennia volgen vele oude hits elkaar op. We zingen, swingen, lachen en mijn lichaam neemt mij weer mee naar de middelbare school, de klassenavonden en feestjes, het uitgaan, de festivals, concerten.Ik dans, herinner, herbeleef en ben in de ‘zevende hemel’, hier in de woonkamer van Dieneke.

Want als je danst, ben je even uit je hoofd en leef je meer vanuit je hart. Ik wens jou een mooie dans van het leven.

Luistertip: not going home, Faithlesshttps://www.youtube.com/watch?v=jgmNpBEiLPc

Belevingstip: Osho Kundalini Meditation 1 tm 4 (YouTube)

Ooit had ik mezelf voorgenomen om mij niet meer te haasten. Positief geformuleerd, om te onthaasten. Ik denk hierbij als metafoor aan het voorbeeld van de vertrekkende trein die op zijn strakke tijdschema vertrekt en waarbij ik net te laat arriveer. Ook ik was wel vaker in dit soort situaties terecht gekomen, waarbij een sprint slalommend langs reizigers over het perron met de onhandig zware bagage moest voorkomen dat het vervoersmiddel net voor mijn aankomst vertrok. Om vervolgens achter te blijven met een mengeling van teleurstelling, opgeklopte irritatie en gedwongen acceptatie, omdat het net leek alsof de desbetreffende machinist  er een heimelijk genoegen in schept om te wachten totdat er weer zo’n laatste nippertje persoon bijna aan komt zwoegen. Om dan vervolgens te vertrekken. Precies punctueel op tijd uiteraard, dus eerlijkheidshalve valt het de bestuurder niet te verwijten. Alleen jezelf. Dus volgde mijn ‘onthaast besluit’.

Onthaasten

In de pre- kerst tijd zijn velen onderweg naar huis, naar familie of vrienden. De kerstdagen zijn vaak een volledig bezet schema. Om dit allemaal voor te zijn, hadden we met de kinderen en hun gezinnen een vakantiehuis op Schiermonnikoog gehuurd in het weekend juist voor de kerst (drukte). In de koude, mistige ochtend met zware bewolking vertrokken we richting Lauwersoog. Hoe dichter bij het wad, des te helderder het werd. ‘Het zou wel eens een ouderwets mooi zonnig winters plaatje kunnen worden’, dacht ik. We liepen ontspannen richting boot en bleken net 1 minuut voor vertrek van de snelboot (i.p.v. onze geplande veerboot) gearriveerd te zijn. Zonder te haasten liepen we de snelboot in. ‘Zo hoort het te zijn’, mijmerde ik met een genoegzame grijns. Onthaasten en binnen twintig minuten op het eiland aankomen klinkt fantastisch. ‘Zonder te haasten eerder op het eiland’, dacht ik en was tevreden over deze mooie slogan.

Relaxen

Het was heerlijk op het eiland. Prachtig zonnig winters weer met hier en daar zelfs wat wit, zoals je dat vooral met kerst wenst. Lange wandelingen over het strand en door de duinen. Bijkomen in een café met warme (hete) chocolademelk. De tijd even ondergedoken. De restaurants nog lekker rustig. Een fijn huis en veel gezelligheid met elkaar. 

Vallen

De taxichauffeur waarschuwde al voor de gladheid op het smalle looppad naar de verschillende vakantiehuizen. Gladheid was een understatement, want het was een lang kronkelig ijspad. Deze kon nog het beste met slee of schaatsen genomen worden. Met focus en glijden ging het echter prima. Totdat ik op de zondagmorgen alvast een vuilniszak naar de container aan de hoofdweg wou brengen. Was ik toch te gehaast geweest om van het vuilnis af te komen? Was ik onderweg teveel afgeleid of de tag wel zou werken bij de container? In ieder geval was ik niet gefocust en dit werd direct afgestraft.

Een achterwaartse precisie val volgde, waarbij ik liggend op het smalle pad een misselijkheid voelde opkomen en een tijdje ‘kerstklokken’ hoorde luiden. Mijn lichaam geeft nu al een week aan om het vooral rustig aan te doen en vooral niet te haasten. Onthaasten dus. Een mooie kerstboodschap. Fijne feestdagen allemaal, liefs Tonie.

Luistertip: staying Alive, Bee Geeshttps://www.youtube.com/watch?v=I_izvAbhExY

Het is een kille mistige zaterdag in december. Mijn horloge loopt ergens tussen de ochtend en middag als we café de Kostery binnengaan. We komen voor warmte, koffie en een ontmoeting met kunstschilder Egbert Modderman. Op mijn verzoek krijgen we een rondleiding langs zijn schilderijen die een definitieve plek hebben in de Martinikerk van Groningen. Egbert accepteerde een verzoek van de ‘Stichting Martinikerk’ om de zeven werken van barmhartigheid te schilderen. Nu hangen er al vijf grote imposante werken van hem in de kooromgang van deze gotische kerk uit de twaalfde eeuw.

De deur door

In het café is tot mijn verrassing een rechtstreekse doorgang naar de kerk. Met het openen van de deur stappen we direct een totaal andere realiteit binnen. Ik sta even  een moment stil en adem de koelte, stilte en grootsheid van deze eeuwenoude ruimte in. Onze voetstappen zijn hoorbaar over de eeuwenoude kasseien. Zij echoën nog even na in deze heilige ruimte, voordat ze vervliegen naar een andere dimensie achter onze geluidsbewegingen. ‘Zou het vooral de energie zijn, of het indrukwekkende bouwwerk wat mij aangenaam verstild’, vraag ik mijzelf af, terwijl we Egbert begroeten.

Passievol

Elk schilderij in deze reeks is een nieuw avontuur. Het casten van modellen, de fotoshoot en aansluitend maandenlang intensieve kunstarbeid op een groot doek van drie bij anderhalve meter, geschilderd met enkel kleine penselen. ‘Na een baan als interieurontwerper, overwoog ik om kunstschilder te worden. Ik wist niet of ik het wel kon en liet gelukkig mijn belemmerende angsten en overtuigingen los’, vertelt Egbert. Het werd de start van een passievol uitgevoerd  en steeds succesvoller ambacht.

Dit keer heb ik mijn partner, vrienden en mijn kinderen bij mij. ‘De kleuren van de schilderijen matchen met de kerk. Het blauw zie je terug in de hemelhoge gewelven’, legt Egbert uit. Automatisch kijken we even naar het hoog boven ons.

De vijfde

Het vijfde werk heet ‘De dorstigen laven’. In dit schilderij wordt het Bijbelverhaal van de barmhartige Samaritaan, die de berooide en mishandelde man helpt, uitgebeeld. Ik mocht model staan, of eigenlijk beter liggen in een imposante stenen nis in de kerk op een zomerse vrijdagochtend. In mijn ondergoed met een kleed losjes over mij heen gedrapeerd, trok de stenen kilte uiteindelijk toch in mijn lichaam. Het was aangenaam stil, onderbroken door het ritmische geklik van de camera.

‘Met overgave opgaan in het moment’ herhaal ik als mantra. Dit helpt tegen de kou, stijfheid en gevoel van ongemak bij de verschillende te nemen poses.

Lichtinval

‘De zon breekt even door en weerkaatst via de hoge glas in lood ramen op mijn halfnaakte lichaam. Het geklik van de camera gaat direct in een opgetogen hogere versnelling en de schilder krijgt hiermee het licht dat hij in gedachten al had gecreëerd. Ik glimlach bij de herinnering en doe mijn jas verder dicht om de koelte van december zoveel als mogelijk buiten mij te houden. We lopen nog een keer langs het schilderij richting uitgang. ‘Er is iets raadselachtigs in dit schilderij’, overdenk ik en draai mij nogmaals om. Het is net alsof de blik mij blijft volgen. ‘Knap gedaan’, zeg ik hardop en ik loop terug naar het café.

Luistertip: give a little bit, Supertramphttps://www.youtube.com/watch?v=J9JOut9yh5g

Quote: De geest wordt rijk, door wat hij ontvangt, het hart wordt rijk, door wat het geeft.

Fight, flight or Freeze

We zijn geprogrammeerd op het detecteren van gevaar en zijn gericht op overleven. Weg van pijn en angst en richting plezier (geluk) en veiligheid. Het is een tienduizenden jaren bestaande overlevingsbedrading van onze hersenen. 

Helaas zijn we ten gevolge van deze degelijke overlevingsbedrading en ervaringen ook heel goed geworden in het direct zien en opmerken wat niet goed gaat, we kunnen uitstekend op de loop gaan met die ene negatieve opmerking, bijvoorbeeld het zien van dat ene vlekje op de pas geverfde muur en zijn goed geworden in ondermijnende zelfkritiek.

Nu we weten dat de oorzaken voornamelijk liggen in het ondertussen verouderde programma, (‘bv de gevaarlijke beer is vervangen door die akelige teamleider’) helpt ons dat hopelijk bij het relativeren van onze negatieve gedachten. Het speelt zich namelijk alleen af in ons hoofd. (ik heb het niet over mishandeling).

Ik kan de ander niet zien, behalve het verhaal wat ik in mijn hoofd creëer over de ander

We geloven de verhalen die we onszelf vertellen. We geloven de verhalen die anderen ons verteld hebben. We zijn experts geworden in negativiteit. ‘Als dat kan, dan lukt het tegenovergestelde ook’. ‘Laten we dan vooral ook experts worden in positieve verhalen en gedachtegangen’, dacht ik.

Werk vooral aan de 7 procent van wat je bewust denkt om de onbewuste 93 procent blijvend te beïnvloeden.

Via zelfacceptatie, Zelfliefde, Acceptatie van die anderen, Zuiver en mild spreken naar jezelf en de ander.

Fijne week en Hug, Tonie 

Luistertip: Sade, soldier of lovehttps://www.youtube.com/watch?v=TaD3SgPuccE

Verstuurd vanaf mijn iPhone

Op het Leefstijl congres te Haarlem bezoek ik een workshop bokstherapie. Dit maakt indruk op mij. Een kickbokser en een cliënt staan in de ‘boksring’. De therapeut staat buiten de ring. Tijdens het boksen wordt door de therapeut regelmatig ‘de dans’ stopgezet, om via indringende vragen de cliënt zich bewust te laten worden van zijn gedrag en om vooral te stimuleren om met met gezonder gedrag te experimenteren. ‘Waarom deed je zo snel stappen naar achteren’ en herken je terugtrek gedrag in jouw dagelijks leven?, zijn enkele vragen die als een mokerslag binnen kunnen komen.Ik besluit om dit onderwerp in een podcast terug te laten komen.

On air

Twee mannen zitten tegenover elkaar, microfoons optimaal afgesteld en geluidskwaliteit gecheckt. De glazen water staan klaar. Ik neem nog een paar laatste pepernoten uit het schaaltje nu het nog kan. Nog een korte afstemming over de opzet en inhoud van ons gesprek, want hij heeft heel heel veel te vertellen, dus keuzes worden gemaakt. Ons gesprek gaat over Psycho Motorische Therapie (Pmt) en agressie regulatie. De lichten dempen en we zijn ‘On air’.

We zijn al decennia lang bevriend en bijzonder wat een microfoon voor je op de tafel en opname apparatuur doet met de interactie. Het heeft iets spannends en in het begin voelt het eerst wat vreemd om op deze wijze met elkaar te praten. Ik weet dat dit gevoel binnen vijf minuten zal verdwijnen. We hebben voor het komende uur een belangrijke missie, nl een goed en vooral leuk en ontspannen gesprek met heldere informatie over deze lichaamsgerichte therapie.

Psycho Motorische Therapie

‘Wat is pmt en wat is agressie regulatie’, vraag ik nadat Cees de pmter en bewegingswetenschapper zich heeft voorgesteld. Ik vraag hem om vooral in ‘Jip en Janneke taal’ ons mee te nemen in de wereld van de psycho motorische therapie.  ‘We leren mensen met psychische klachten via lichaamsgerichte oefeningen zich bewust te worden van de signalen van het lichaam en hun gedachten, om te komen tot een gezondere manier van handelen’, zegt Cees.

Woede

Ik probeer het gesprek richting boksring te dirigeren, omdat ik dit zo indrukwekkend vond. ‘Het gaat ook over ‘agressie regulatie’, waarbij Cees het verschil tussen constructieve woede en destructieve woede uitlegt. Vanuit de actie komen mensen vaak letterlijk hun blokkades tegen. ‘Alleen maar rammen op de bokszak levert vaak alleen maar meer agressiegevoelens op’, legt Cees uit. Het is dus heel belangrijk om met kleinere opdrachten en vragen te werken om te ervaren dat je zelf weer de controle krijgt over je impulsen, patronen en gedachten.

‘Mijn pen blijft voor het eerst steken’. Ik adem bewust even rustig in en uit en het antwoord dient zich In de ontspanning van het parasympatische zenuwstelsel al aan. ‘Een column over Pmt laat zich niet vangen in een column’, besluit ik.

Non verbaal

Cees richt zijn hand op om zijn verhaal kracht bij te zetten. ‘Volgende keer bij een voortzetting van het gesprek wil ik er ook beeld bij’, besluit ik en visualiseer een interview in de boksring met camera’s rondom opgesteld.

Luistertip: Bellybotton, Naima Jorishttps://www.youtube.com/watch?v=2NRyeAmDPhM

Mocht je meer informatie over deze bijzondere vorm van behandeling willen hebben, luister dan naar de Podcast. Deze staat online (Instagram toniesleefstijl en klik link in de bio) Of via YouTube tonie roerdink

Over – leven in de natuur.
De afspraak met Ritzo stond al een tijdje gepland. Als slot van zijn opleiding tot bushcrafter moest hij nog een laatste ‘proeve van bekwaamheid’ voltooien.
Dit betekent vijf dagen en nachten met een klein groepje overleven in de Schotse natuur. Door de opleiders bewust gepland in de herfst, met de meeste kans op onaangenaam koel en regenachtig weer in een onherbergzaam en leeg gebied.
Er was een serieuze opleiding van twee jaar aan voorafgegaan; kennis opdoen en ervaren hoe te kunnen overleven en leven met en van wat de natuur te bieden heeft.

Ritzo is net een paar dagen ‘geland’, terug uit het over – leven en we zitten tegenover elkaar in de knusse studio van het tuinhuis voor een podcast gesprek in de reeks gezondheid en leefstijl. Een format van ongeveer 45 minuten.
Tenminste dat dacht ik. Gaandeweg het gesprek bemerk ik dat dit een dermate heftig verhaal is met diepe impact dat het zich niet laat vangen in drie kwartier. Ik laat het kader van de tijd maar los door proberen mee te gaan in de vertraging, wat mij bij vlagen lukt.

Trauma experiment

Ritzo is namelijk helemaal nog niet ‘geland’. Zijn avontuur is een min of meer (on) bewust gekozen trauma experiment, waarbij de stresshormonen nog volop in zijn lijf zitten.
Het enige verschil met trauma is dat er geen herinneringen zijn verdrongen en de emotie regulatie in wakkere staat nog intact is.

Mijn verbazing neemt tijdens het gesprek steeds meer toe. ‘Dus geen tent, slaapzak, geen regenkleding, geen voedsel, geen water, geen aansteker mee en een veter uit je schoen gebruiken om vuur te maken’, zeg ik en bemerk bij mijzelf het ongeloof. Ik neem nog een slok van mijn warme thee.
‘Klopt’, zegt Ritzo en hij vertelt dat naast je eigen kleding er alleen een mes, pannetje, stuk touw en vishaakjes mee mag in het grote ruige Schotse gebied voor vijf dagen en vijf nachten.
Het bosrijke gebied grenst aan de zee. ‘Vandaar de bemoedigende vishaakjes’, denk ik en vraag hoe ze bescherming tegen de kou vonden. Ik kijk even naar de rustgevende vuurvlammen van de houtkachel rechts van mij en denk aan mijn eigen aversie tegen kou en liefde voor warmte.
‘Vuur en water is het allerbelangrijkste en rondom het vuur bouwden we op dag 1 onze shelter van boomtakken en takjes van de groenblijvende zilverspar’.
‘Op de avond voordat we het gebied in gingen, vertelde de leiding ons dat er de komende dagen veel regen en ook storm verwacht werd’.

‘Alle ingrediënten voor een heftig avontuur aanwezig, met als extraatje een storm’, overweeg ik alvast als headline.
Ritzo vertelt zijn verhaal op een ingetogen, haast gemoedelijke manier, alsof we een dagje uit nog even doornemen.

Gaandeweg het gesprek besef ik dat dit veel verder gaat dan een serieuze scouting overlevingstocht met spannende opdrachten om de teamspirit te verhogen. Dit gaat over overleven. Dit gaat over de actie die dwingend noodzakelijk is, omdat je het anders gewoonweg niet overleeft.
‘is dit spelen met vuur, gaat dit niet te ver’?, vraag ik mijzelf af en vraag wat het hem heeft opgeleverd.
‘Overleven, leven met de dood dichtbij en diep respect en liefde voor de natuur’ is mijn korte samenvatting van Ritzo zijn antwoord.
‘Misschien is het goed om te luisteren naar de podcast voor het hele verhaal’, denk ik.
Het verhaal heeft mij geraakt, met het dringende besef dat wij de natuur hard nodig hebben en de natuur ons niet.

Luistertip: Eli, Kaz Lux en Jan Akkermanhttps://www.youtube.com/watch?v=ZtxaoRdXVs4
Quote: Leef alsof je morgen zou sterven. Leer alsof je eeuwig zou leven.” – Mahatma Gandhi
Tonies Podcast:https://youtu.be/TTD8-UnnQCo

Ondertussen wonen we alweer acht jaar in de Parel van het Noorden. Ik heb een groot deel van mijn leven in de stad Groningen gewoond en besloot om naar het groene weidse platteland te verhuizen als de kinderen het huis uit gingen. Het werd uiteindelijk Westeremden. Collega Peter (Luttikhuizen) tipte mij; ‘ik moet je even wat laten zien’, zei hij op een ochtend met zijn bekende ingetogen glimlach. Vervolgens toonde hij via het grote scherm ons toekomstige huis.
‘Wauw dankjewel voor de tip Peter’, zei ik behoorlijk onder de indruk en maakte er nog diezelfde dag werk van. Mede aan hem hebben we te danken dat we hier wonen. Een lunch ergens tussen kerst en oud en nieuw met hem en z’n gezin op locatie was mijn wijze om hem te bedanken.
Nog geen drieënhalf jaar later overleed Peter en zijn dochtertje Aminga. Op 22 augustus 2017 bij het oversteken op de parkeerplaats Lauwersoog richting boot, ten gevolge van een fataal verkeersdrama.

Ik transformeerde van een ‘betonmens’ richting natuurmens. Als stadjer had ik niet veel kennis van de natuur en nog steeds niet, maar ik begon steeds meer bewondering en respect voor flora en fauna te krijgen.
Ik ‘viel’ direct voor de bijzondere appelboom achterin onze tuin. De stoere uit de kluiten gewassen Groninger Goudreinet boom overleefde tot nu toe alle bewoners die hier tijdelijk hun levens hadden geleefd.
Onverstoorbaar geeft de boom al decennia elk seizoen weer een nieuwe prachtige aanblik, met als ultiem hoogtepunt het herfst cadeau van honderden rijpe appels en dat ieder jaar weer opnieuw.

Appelboom
‘Wat ben je een prachtige boom’, zeg ik bewonderend.
Ik klim met behulp van de uitschuifbare ladder vanuit het midden van de boom omhoog
en word op grote hoogte gedragen door zijn sterke zijarmen.
De appels pluk ik van hun plek en leg ze zorgvuldig één voor één in de omhoog meegebrachte emmer.
Hier op grote hoogte voel ik de energie van de boom nog intenser. Intuïtief sla ik mijn armen om de dikke stam en vlij mijn wang even tegen de koele bast.
Bijna alle appels heb ik ondertussen geplukt, urenlang trap op trap af, of ze zijn uit zichzelf gevallen en opgeraapt.

Blijf bij ons

Boven mij, net waar ik niet meer bij kan hangt de laatste appel.
‘Blijf nog lang bij ons’, fluister ik en bemerk tot mijn eigen verbazing dat ik ben ga praten met mijn boom. Opeens ben ik bang dat de boom ziek wordt of nog erger, doodgaat. Ik voel tranen opkomen en sta het gevoel hier boven in de boom maar even toe; mijn angst om dood te gaan, mijn melancholie over de tijdelijkheid van ons bestaan, mijn emoties over de tijd die aan mij voorbijglijd en nooit is vast te pakken.
Hier bovenin de grote stoere sterke oude appelboom komen verleden en heden even samen. De boom laat mij naar beneden kijken en opnieuw zie ik de vele feestelijke tuin belevingen met vrienden en familie van de afgelopen jaren voorbijkomen.

Peter

Ook mijn herinnering aan het bezoek van Peter hier in ons huis en tuin ergens tussen kerst en oud en nieuw in 2014 komt via de ‘hoog boven in de boom tijdlijn’ nogmaals voorbij. Net zoals de aankoop van het huis acht jaar geleden en het prachtige gedicht van Leonie over de appelboom die zij enkele jaren geleden schreef vanuit het tuinhuis met uitzicht op de appelboom:

Eenzame Appel (Leonie Bais)

Eenzame appel


Verwoede pogingen van de omstandigheden


Om hem van zijn voetstuk te blazen


Velen had hij al zien vallen


Maar het was nog niet zijn tijd

Hij wachtte liever op de lente

‘Blijf nog lang bij ons’, spreek ik bezwerend uit en vul de laatste kist met appels.

Luistertip: Ombra Mai Fu , Nederlands Blazers Ensemble/ Maria Fiselierin / Handelhttps://www.youtube.com/watch?v=NqLT5RMJuPg

Leestip: Leven en dood, toniescolumns 31 augustus 2017

Voor mijn vertrek naar mijn gast check ik nogmaals of ik alle attributen voor de geluidsopname bij mij heb. Uiteraard zit alles er nog in de handkoffer; mijn laptop, microfoons met standaard, katrol- verlengsnoer, geluid verdeelkastje, geluidsbox om geluid te kunnen checken en mijn vragenlijstje voor het gesprek.

‘De controle behoefte neemt toe bij toename van consequenties’, besef ik en denk aan de talloze keren dat ik toch maar even terugloop om te checken of ik de autolampen wel heb uitgedaan.
Een vriendin legde mij een keer uit dat zij altijd heel bang is om de strijkbout vergeten uit te doen. Vandaar haar hardop uitgesproken mantra tijdens het strijken ‘strijkbout uitdoen’ (column ‘strijkbout uitgedaan’? (29 juli 2022) ‘Het heeft allemaal met focus te maken’, bedenk ik en stap ondertussen weer uit de auto om weer terug naar het huis te  lopen om alsnog de autosleutel te pakken.

Studio

Meestal heb ik de podcast gesprekken in mijn tuinhuis. Dit is een mooie rustgevende en groene omgeving. De omstandigheden voor het geluid zijn goed, de sfeer in het tuinhuis relaxed. Soms vraagt een gast om op eigen locatie te komen.
Even later rijd ik dus naar Groningen, uiteraard ruimschoots op tijd. Mijn gewoonte om ‘te vroeg’ te vertrekken heeft mij al talloze keren geholpen om stressvrij te blijven als er onderweg onvoorziene omstandigheden voordoen. Mocht het toch anders lopen, dan kan ik dat meestal ook accepteren.

Mijn mantra is ‘Het loopt altijd anders dan verwacht’.

Deze mooie overtuiging scheelt heel veel frustratie. Ik heb er wel wat voor moeten doen in mijn leven om deze mantra te accepteren en erin te geloven.
Ik constateer bij mijzelf toch een lichte spanning, want het is een andere locatie, plus ik ken de geïnterviewde niet en de apparatuur moet op de bestemming nog geïnstalleerd worden. Afzonderlijk van elkaar allemaal niet erg, maar bij elkaar zorgt het toch voor enige spanning. ‘Vooral of de apparatuur het wel weer doet’, weet ik. En ik denk onwillekeurig weer aan die ene keer dat een gesprek niet goed was opgenomen.
Kundalini yoga

Dit keer spreek ik Agnes Klinkert. Zij is kundalini yogadocent. We hadden afgesproken dat ik eerst een individuele les zou volgen om aansluitend in gesprek te gaan.
De gecombineerde verbonden ademhalingsoefeningen met archaïsche bewegingen zorgen voor een ontspannen staat van zijn. Ik ga even uit mijn hoofd en vooral richting lichaam.
Even later ben ik heerlijk ontspannen en met een energieke focus  gaan we in gesprek over de voordelen van kundalini yoga voor een positieve gezondheid en leefstijl.

‘Voorlopig kan ik nog wel doorgaan met mijn reis langs mensen die zich bezighouden met gezonde leefstijl en geluk’, denk ik op weg naar huis.
In gedachten reciteer ik mijn intro van onze podcast;
‘We zijn allemaal op zoek naar geluk en welbevinden, naar balans. We hebben allemaal te maken met tegenslagen en soms met het lot. Voor de een lijkt dat goed af te gaan en voor de ander is het lastiger.
Hoe kun je nu zelf je invloed op geluk en welbevinden verhogen? En wie zijn die mensen met hun specialisme en drive, die klaarstaan om anderen te ondersteunen. Deze vragen houden mij als coach en begeleider al langere tijd bezig. Vandaar deze Podcast’.

Met een druk op de ‘We transfer’ knop stuur ik alles naar mijn zoon Devon en schoondochter Amber.
De techniek en lay-out verzorgen zij elke keer weer met focus en liefde voor weer een mooie Podcast.
‘Wat een mooie missie hebben wij’ om gezonde leefstijl onder de aandacht te brengen’, denk ik met een glimlach en beluister op weg naar huis de swingende Podcast tune van Brent Lewis.

Luistertip: Dinner at the sugerbush, Brent Lewishttps://www.youtube.com/watch?v=cLj-h4qvw-U
Luistertip 2: Tonies Podcast voorbeeld https://youtu.be/cbMIfbyVy8E

Afgelopen weekend mochten we weer meedoen met de Bike voor Parkinson in het glooiende zuid Limburg.
Ik las mijn eigen Parkinson column van precies een jaar geleden terug en twijfelde even of ik het onderwerp wederom zou beschrijven.
Ik had immers alles al verwoord? ‘Toch niet’, dacht ik, want herhaling is de kracht van de boodschap. Ook moet dit onder de aandacht blijven. Vorig jaar fietsten we voor de mantelzorgers en dit jaar worden de donaties besteed aan online sportlessen voor mensen met Parkinson.

Saamhorigheid

Ook dit keer was het weer een prachtige warme nazomerse dag, de omgeving betoverend mooi, de zon uitbundig en de onderlinge sfeer goed. Deze wielertocht is een mooi voorbeeld van anti stigma en een inclusieve maatschappij, waarin iedereen zichzelf kan zijn en geaccepteerd wordt.
Ebikers, toerfietsers in allerlei variaties, racefietsers, alles zag ik voorbij komen. Geen machogedrag, wel saamhorigheid.
‘Eigenlijk moet het Bike tegen Parkinson heten’, dacht ik of ‘Bike voor Parkinson de wereld uit’, want ik ben tegen Parkinson.

Parkinson

Mijn broer heeft ondertussen al meer dan vijf jaar Parkinson. Hij gaat passievol gedreven door met fietsen. Mijn broer is een goed voorbeeld van iemand die denkt en handelt in mogelijkheden.
Langzamerhand moeten zijn doelen worden bijgesteld. De racefiets is, gedicteerd door de Parkinson, ingeruild voor de Ebike tourfiets.
De snelheid is verruild voor een meer ontspannen (meditatieve) manier van fietsen.
Mijn broer moet zich bewust regelmatig aanpassen en keuzes maken, omdat zijn lichaam hier vaak dwingend aandacht voor vraagt.
Wat kan nog en waar moet ik afscheid van nemen, zijn reële vragen die hij zich bewust regelmatig moet stellen.

Leef- Tijd

‘Verandering is de enige constante en geldt voor ons allemaal’, denk ik. Alleen gaat het afnemen van lichaamskracht met het klimmen van de jaren over het algemeen sluipenderwijs. Confrontaties zijn er soms ook,  bv bij het zien van een vroegere foto van jezelf, of bij een ontmoeting met iemand uit vervlogen tijden, of bij het overlijden van een dierbare.
We zijn meestal niet te vaak bewust met de tijd bezig.

Met Parkinson wel, de tijd wordt dwingender. De drie maal daags medicatie is een conditionering en een noodzakelijk hulpmiddel. Bij kou begint het lichaam te trillen. De lijst van ongemakken is lang en dan heb ik het nog niet eens gehad over het mentale stuk.
Mijn broer richt zich op mogelijkheden. Hij fietst net als vorig jaar naast en soms voor mij aan. Ik zie jarenlange fietservaring in zijn houding en bemerk zijn onverzettelijkheid. Ondanks de belemmeringen speelt voor hem de Chronos tijd nog een belangrijke rol. ‘Doorgaan en eerst flink kilometers maken’, is zijn reactie op mijn te vroege ‘koffie op een terras’ verzoek.
Respect

Ik heb respect voor hem, net als vorig jaar.
Ik heb bewondering voor hem, net als vorig jaar.
Ik ben blij en dankbaar dat hij mijn broer is, net als vorig jaar.

Ik wens ons nog vele mooie gezamenlijke fiets avonturen, waarbij de Chronos (klok) tijd even minder telt en de Kairos (gevoel) tijd ons meeneemt naar de intensiteit van het plezierige tijdloze moment.
(Net als vorig jaar)

Recept: Drie maal daags: ‘Ik ben blij en dankbaar dat….’
Luistertip: Clocks, Coldplayhttps://www.youtube.com/watch?v=PFW2uSCZ0uE