Weekendje Ameland (Run)

Midden in de nacht werd ik plotseling wakker en vroeg mij af wat de reden was dat ik mijzelf weer zonodig moest gaan bewijzen. Ik had mij namelijk nogal ongetraind opgegeven voor de tien km run van Ameland. Het lopen van langere afstanden was ondertussen alweer enkele maanden geleden en het wijze lichaam past zich razendsnel aan. Oftewel, binnen een week ‘nietsdoen’ is de conditie alweer met een kwart gedaald en zijn de spieren deemoedig gekrompen. De bewijsdrang was weliswaar al naar beneden bijgesteld door geen halve marathon te lopen, maar toch. In de verte blafte een hond dwingend zijn ongenoegen onder de volle maan. Ik keek door het grote raam naar buiten en zag de contouren van het duinlandschap zich al steeds meer afzetten tegen de kleuren van de nacht.

Ik stond alvast maar op om in alle rust en stilte te genieten van mijn ochtendritueel. Dit keer geen eigen Italiaanse dubbele espresso, maar een koffie uit het Nespresso cupjes apparaat. In de XL woonkeuken van het grote vakantiehuis net buiten het dorp Nes, zat ik aan de lange tien persoons eikenhouten tafel en luisterde naar geluiden die alleen in stilte te horen zijn.

Vakantiegevoel

Neef Harry (die van de elektrische auto, zie mijn column: Ameland en de kunst van elektrisch autorijden) en ik hadden voor de derde keer besloten mee te doen met de Ameland Run en dit keer onze gezinnen mee gevraagd, inclusief Harry zijn ouders en mijn schoonmoeder. Ze gingen allemaal graag ter support en ontspanning met ons mee. Ongewild voelde ik daarmee even ‘de lat’ omhoog schieten. ‘Dit had niets met hun en alles met mij te maken’, zo reflecteerde ik mijn woelige ego gedachten. Met toenemend vakantiegevoel waren vrijdagochtend  alle benodigdheden in onze Alhambra bus gestapeld, inclusief hulpstukken voor schoonmoeder. Zij had de krasse leeftijd van negentig  gepasseerd en het voortbewegen met hulp van rolstoel en ‘binnen’ rollator was zeker welkom voor dit Ameland weekend voor zee, strand, kroeg en ander vermaak. Ook gaf dit ons veel tijdwinst, omdat zonder rolstoel de afstand versus te besteden en overbruggen tijd nogal uit verhouding zou komen te liggen.

Wijsheid

Opeens herinnerde ik mij dat de schrijver en psychiater Irvin Yalom ( https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Irvin_D._Yalom ) zijn toevlucht zocht in zijn eigen boeken over omgaan met rouw, nadat zijn vrouw was overleden en hij geen uitweg meer wist uit zijn eigen paniek en depressie. Hij had er eerder met veel wijsheid over geschreven en besefte uiteindelijk dat dit in eerste instantie voor zichzelf bedoeld was. ‘Misschien had ik mijzelf ook briljante adviezen gegeven voor het hardlopen in eerder geschreven columns’, bedacht ik hoopvol en nam een duik in mijn oeuvre. 

Ik las mijn column ‘Ameland adventure run’ uit 2018 opnieuw en kwam aan bij de passage ‘geniet van de reis ipv te streven naar het (tijd) doel’.  Ik las het en realiseerde mij dat het in feite niet om het doel gaat, we gaan voor het gevoel wat we hopen te krijgen, als we het doel behalen. Ik voelde langzaam het plezier en de energie terugkomen, deed mijn joggingpak en Brooks schoenen aan en vertrok naar De start van mijn avontuur op dit prachtige eiland.

Creëer het gevoel dat je wil ervaren

Misschien mag ik gewoon beter naar mijzelf luisteren welk gevoel ik wil ervaren en niet naar de ruis van mijn beperkende gedachten. Ik wist dat lopen daar uitstekend bij helpt.

Luistertip; runaway, Kanye Westhttps://www.youtube.com/watch?v=Bm5iA4Zupek