‘Hoe vaak had ik in mijn leven op de ladder gestaan om het huis aan de buitenkant te verven’, dacht ik terwijl ik alle verfspullen klaar ging zetten voor een dagje binnenshuis verven. Het was altijd weer spannend om te zien wat de status van alle kozijnen en ander te onderhouden houtwerk was. De kunst is om vooral ontspannen en gefocust te blijven. Verven vond ik altijd wel leuk, maar ik wist dat de meeste tijd in het schuren, herstellen en plamuren ging zitten. De houtrotvuller moest helaas vaak ingezet worden, nadat ik de diagnose met weerstand en uiteindelijk gelaten had vastgesteld. Ik had door de jaren heen geleerd om de klus af te bakenen, om onder te verdelen in wat ik deze dag maximaal wil doen, om rustig, zorgvuldig en gefocust te kunnen blijven werken. Veel later leerde ik dat dit ‘kaizen’ heet. Een beproefde methode om je doel in kleine haalbare stappen te ondernemen. Deze werkwijze beviel zo goed, dat ik zelfs bij een doe-het-zelfzaak bezoek, alleen datgene kocht wat ik voor die dag voor die ene klus nodig had. Het gaf rust in mijn hoofd en het bleef heerlijk overzichtelijk. Liever vaker naar de winkel dan het onrustige rondkijken voor de nog eventuele verdere ‘to do lijst.

Klusdag

Het is zaterdag en het is klusdag. Allereerst bepaal ik bij het tweede of derde kopje koffie (uitstelgedrag) de hoeveelheid te verven wanden. Niet teveel, want het moet wel leuk blijven. Vervolgens het ritueel van alles rustig klaarzetten, afplakken, kranten op de grond leggen. Het is een muurverf klus, dus gelukkig vandaag geen ‘schuren’ ritueel. Ik kies mijn Muziek erbij, dit keer een Beatles playlist. Ze nemen mij mee langs de tijdlijn terug via al die eerdere verfklus herinneringen, waarbij ik op het ritme van de beats gestaag doorverfde.

Flow

Ik verf, zing mee, pauzeer, swing en ben trots dat ik nog altijd zo gefocust en secuur en vooral geduldig kan verven. Ik kijk even op en stel met enige trots vast, dat handen, kleding en omgeving nog steeds schoon zijn, nergens spetters verf behalve op de aangewezen plek.

Ik draai mij om en …de film gaat over in slowmotion. De laatste trede verlies ik een split second mijn evenwicht, een voet in verdwaling op zoek naar houvast en eindigt op de rand van de emmer met witte muurverf, die vervolgens de gehele inhoud (nog zo’n anderhalf liter) vrijelijk op lavastroom snelheid laat stromen en zijn weg vindt over mijn schoen en de gang.

Je cirkel van invloed

Achteraf verbaas ik mij erover dat er geen schreeuw, vloek, of andere vorm van weerstand ontstond. Wel een opeenvolgende reeks van adequate handelingen, zoals de nu geheel in witte verf ondergedompelde schoen en sok uitdoen. Vervolgens met de nu onder de verf zittende handen snel de ‘witte verf stroom richting‘ voorbij de kranten zoveel mogelijk proberen in te dammen. Na een half uur boenen, afspoelen en organiseren is de boel opgeruimd en weer schoon. Ik hoor Don’t let me down van de Beatles op de voorgrond.

Ik glimlach; blijkbaar werkt mijn cursus ook voor mijzelf. Covey had het over je cirkel van invloed en een buitenste cirkel waar je weliswaar onderdeel van bent, maar geen invloed op hebt. Dit te accepteren scheelt heel veel stress en frustraties. Gelukkig was alles geverfd. Als ik dan die avond hoor dat het de verkeerde kleur was, laat ik de opkomende emoties toe. Ook deze mogen stromen.

Luistertip: let it grow, Eric Claptonhttps://www.youtube.com/watch?v=YpDlmop0uYU