Categorie: 2023

Lachmeditatie dag bij Vasu Macquoy

Het is zondagochtend en twee mannen zijn al vroeg onderweg naar Groningen. We hebben ons ingeschreven voor een Lachmeditatie dag. Een groep van 25 enthousiastelingen verzamelen zich om tien uur ‘s ochtends in een voormalig schoolgebouw ergens in Groningen.

Eerder had ik er wat lacherig en jolig over gedaan, als ik vrienden vroeg om vooral ook mee te gaan naar de ‘lachen op zondag’ dag. Op YouTube had ik verschillende Lachmeditatie filmpjes bekeken en werd daar niet vrolijk van. Vooral aankondigingen zoals; ‘het ervaren van een leuke teambuilding’, of ‘zomaar als leuk uitje’ werkten averechts voor mij.

Avontuur 

Ik besluit toch om mee te doen. Ik heb namelijk ‘avontuur’ hoog op mijn waarden lijstje staan en daarnaast heb ik een groot vertrouwen in mijn goede vrienden en organisatoren Leonie Bais en Ritzo ten Cate.

De muziek start en wij beginnen met een Osho meditatieve dans, waarbij ik mijn lichaam laat schudden. Ik probeer vooral uit mijn hoofd te komen en schud zo goed als mogelijk alle spanning uit mijn lichaam. ‘Dieren schudden altijd direct hun spanning uit het lichaam’, bedenk ik en probeer ook mijn hoofd (kwartier) te laten schudden op deze muziek. ‘Eigenlijk is het een lange rek- en strek oefening, maar dan zonder dwingende aanwijzingen’, constateer ik al schuddend.

‘Te weinig geschud (achterstallig onderhoud) in de afgelopen jaren’, constateer ik gelaten en voel spanning op verschillende plekken in mijn lichaam. Ik besluit minder mijn best te doen en gelijk gaat het beter. Na een intensief dans halfuur met mijn ogen dicht, zit ik op de grond en observeer op verzoek datgene wat er in mijn gedachten voorbij komt, zonder te sturen of er een oordeel over te geven. Naast flarden van beelden komt het woord ‘acceptatie’ naar boven. Ik zie in gedachten onze poes die momenteel een kapje moet dragen.

Onze jonge stoere kater

Onze jonge stoere kater was door een auto aangereden. Ik heb daarom momenteel niet veel ‘lach munitie’. Er valt eigenlijk helemaal niet zoveel te lachen. ‘Ik heb diepe bewondering hoe hij na de operatie de situatie hanteert en ‘accepteert’, terwijl hij niet eens de tijdelijkheid van het ongemak weet, want na tien dagen mag het kapje weer af.

Lachen 

Het is zover. Ik lig op mijn matje, mijn veilig domein. Rondom mij op yogamatjes ‘collega lachers’. Er is muziek en verder geen instructie of andere sturing, behalve om je eigen lach te stimuleren en te onderzoeken. Ik experimenteer een kwartier met lachgeluiden en vooral de lage ‘hohoho’ stimuleren mijn lach. Misschien omdat ik hierbij beelden krijg van de kerstman. ‘Hihihi’ helpt ook, het roept beelden en situaties van ‘stiekeme’ situaties op. Ik experimenteer verder de geluidloze lach en de schaterlach. Af en toe komen er golven van een spontane lach, die vervolgens weer wegvloeien in de lacherige omgeving.

Stilte

De muziek gaat uit. In de bijna stilte komt er ergens in de ruimte af en toe nog een verscholen, verlate lach voorbij, een lach van het eigenlijk niet mogen. Uiteindelijk wordt het stil in mij en in deze tijdloze ruimte van nergens heen en nergens zijn, dans ik mijn eigen dans.

Met dank aan Vasu Macquoy http://shanti-niket.nl/vasu voor zijn wijze, deskundige en respectvolle manier van begeleiden.

Luistertip: Feelin Good, Faithless https://www.youtube.com/watch?v=ybXymsfIOLU

Quote: Hoe we reflecteren op onze levenservaringen bepaalt de mate van wijsheid (Is het groei, aanpassen, verbittering?)

Ik stap alvast in de auto, want het is halfacht in de ochtend. Dit tijdstip is onze vaste vertrektijd als we voor het werk gezamenlijk naar Groningen rijden. We willen maximaal één auto bij de deur en dat betekent vooral organiseren en afstemmen. Ze is er nog (steeds) niet, dus ‘dood ik de tijd’ en check alvast maar de binnengekomen mails op mijn mobiele telefoon. Even later komt de vrouw met werktas over haar rechter schouder en ontbijtkommetje met yoghurt en cruesli in de linkerhand eraan. Met een zucht komt ze naast mij zitten. Eindelijk heeft ze tijd voor het ontbijt.

Auto

Ik had al geleerd dat wachten met draaiende motor te ver ging. Uiteindelijk realiseerde ik mij het dwingende en erg hoog statement gehalte ervan. Ondanks mijn beetje zwakke uitleg over het alvast opwarmen van de cabine. Niet bevorderlijk voor haar stemming en dus onze interactie. Vandaar dat ik nu mijn wachttijd overbrug door in de tussentijd nuttige dingen te doen, zonder draaiende motor. Er zijn verschillende vormen van wachten; bijvoorbeeld verwachten en afwachten. Afwachten is wachten met een verlangen. Wachten is zich ‘ophouden’ totdat iemand komt of dat het (eindelijk) gebeurt. Wachten klinkt dus minder prettig. Psycholoog Jeffrey Wijnberg noemt wachten een mengeling van verveling en ongerustheid. Hij doelde hiermee vooral op het oneindig wachten en noemt het voorbeeld van de Covid periode, waarbij we heel veel hebben moeten oefenen in geduld.

Twee jaar wachten

Ik deed een kort onderzoekje op internet en las dat we minimaal twee jaar van ons leven besteden aan wachten. Op zich niets mis mee, vooral omdat we meer mogen leren te onthaasten. We kunnen oefenen in geduld om de impuls tot snelle behoeftebevrediging te kunnen uitstellen. ‘Is het ook een man- vrouw ding voor wat betreft wachten’, vraag ik mij af en check direct of er in deze gedachtegang iets seksistisch zit. ‘Het is een vraag en geen stelling’, stel ik mijzelf gerust. Een rondgang langs familie en vriendengroep levert op dat over het algemeen vrouwen meer tijd nodig hebben en mannen dus over het algemeen meer tijd besteden aan wachten.

Feestje

‘Zullen we gaan?’, vraagt zij tijdens het feestje. ‘Prima’, zeg ik en doe mijn jas aan. Ik ben klaar voor vertrek. Toch nog een tijdje doorgepraat, vervolgens staand verder gesproken. Het gesprek meandert ook nog door in de hal en buiten in de straat en zo is het gauw een uur later voordat we vertrekken. Ik heb mij aangeleerd om bij te lang ‘wachten’ een combinatie van acceptatie en bewuste ontspanning (ademhaling) toe te passen. Dit lukt uiteraard beter naarmate er minder consequenties aan verbonden zitten. 

Acceptatie is een werkwoord

In het andere geval is het voor mij heilzaam om de bijbehorende gevoelens (irritatie, verveling, boosheid etc) toe te laten. Cruciaal hierbij is om ze wel van het verhaal los te koppelen. Dit vraagt zelfinzicht, moed, durf en vooral veel blijven oefenen om de oorzaak van mijn gevoelens niet bij de ander te leggen. ‘En waarom’, vraag ik alvast zelf maar retorisch; omdat je leven dan een stuk aangenamer wordt. Bij ons zijn de verschillen in tijdsbeleving groot. Hiervan bewust zijn scheelt een hoop gedoe.

Wat associeer jij bij ‘wachten’?

Luistertip: I’ am waiting for My man ( live NY)https://www.youtube.com/watch?v=SOb2J-QtA1c

Ik luister naar het prachtige nummer My House van Lou Reed en ben opnieuw geraakt door de sfeer en eenvoud van zijn stem. ‘A mist is hanging gently by the lake, our house is very beautiful at night’, zingt hij met ingetogen praatstem. Het poëtisch gezongen verhaal roept beelden op van de huizen die een tijdje mijn ‘thuis’ waren. Ik dacht na over de betekenis van je huis, of beter gezegd je ‘thuis’, naar aanleiding van een gesprek met mijn schoonmoeder. Zij is 92 en kijkt terug op een lang leven en wonen in hetzelfde huis. Het huis waar geschiedenis geschreven is. Samen met haar man en kinderen is daar een heel leven geleefd.

Mijn buurt

Hier heeft ze alle ups en downs van het leven geleefd. Het liefdevolle en ook drukke gezinsleven, de gezelligheid met buurtgenoten en de latere fase van het alleen komen te wonen. Langzamerhand verdwenen één voor één alle oude buurtgenoten uit de straat en uit haar leven. Haar huis is als een eiland, een rustpunt in de wereld die steeds verder weg lijkt. Hier ligt geschiedenis en nostalgie. Een veilige haven temidden van een compleet nieuwe generatie bewoners om haar heen. Zij is de laatst overgebleven bewoner van vroegere tijden in het nu.

Leef- tijd

Ondertussen volgt het leven onverstoorbaar zijn eigen tijdspad. Kinderen en kleinkinderen komen regelmatig op bezoek en doorbreken hiermee even het fragiele alleen zijn. Boodschappen doen wordt ook met de rollator steeds meer een langdurige en vermoeiende onderneming. Het huishouden steeds meer overgedragen aan hulptroepen. Professionals komen op hun tijden binnen in haar huis en haar privacy, voor een check en ondersteuning. De maaltijden worden bezorgd. Kinderen zijn ook mantelzorger geworden.

Het huis fluistert

Het huis is steeds minder haar huis. De trap naar de bovenverdieping is als een lange reis, een uitputtingsslag die een goede voorbereiding vergt. Het huis lijkt harder voor haar te worden en door gebrek aan energie en regie steeds minder haar huis. Het is net alsof elke ruimte het op zijn eigen manier laat merken en fluistert dat de tijd voor afscheid nemen is gekomen. ‘Ik wil hier nu wel weg’, zegt ze en ik hoor acceptatie in haar stem. ‘Iets anders dus met begeleiding’, denk ik. ‘Welkom in de wereld van indicaties, voorschriften en regels’, ‘Leuker kunnen we het niet maken, wel ingewikkelder’, gaat mijn interne ietwat cynische monoloog verder. Ik voel een koude rilling in mijn lijf bij mijn associaties met wonen in een zorgvoorziening met gemeenschappelijke ruimten en gemeenschappelijke activiteiten, waarbij als het ware je eigenheid ergens in een koffer in de hal geparkeerd staat. 

Eigenheid

Oftewel; het is er nog wel, maar doet er niet meer zo toe, afhankelijk gemaakt van diegenen waar je binnen de voorziening mee te maken hebt. Ik deel mijn eigen schrikbeeld en vraag haar hoe zij het zou ervaren om in een kring met leeftijdsgenoten een activiteit als bv een bal naar elkaar gooien en daarbij de naam uit te roepen van de ontvanger, als ultiem speels geheugen spel. En dit alles onder bemoedigende leiding van de gedreven en professioneel opgewekte begeleidster/ begeleider. ‘Lijkt mij wel lachen en gezellig’ zegt ze en ik besef dat deze overgave blijkbaar ook weer een proces is waar je langzaamaan bij het steeds ouder worden naartoe beweegt.

Toekomst?

Ik dwaal in gedachten af naar mijn schrikbeeld en fantaseer de volgende situatie: ‘We hebben een lege stoel’, zegt de begeleidster met gespeelde verbazing en ingetogen glimlach tegen de groep. ‘Zal ik hem ophalen’, zegt de gedreven stagiaire hoopvol. ’Oh, Roerdink komt toch niet’, roept een groepsgenoot en maakt een wegwuivend gebaar.

‘Hij vertelde dat vandaag voor hem ‘Bob Dylan dag’ is, ‘er liggen allemaal lp’s en cd’s verspreid door zijn kamer en het geluid galmt over de gang ‘, doet de stagiaire even later verslag bij terugkomst. ‘Blijven jullie maar lekker lang weg’, riep hij nog ‘dan blijft de volumeknop voluit staan’.

Hoe beleef jij jouw huis? Laat het mij weten.

Luistertip: my house, Lou Reedhttps://www.youtube.com/watch?v=Dtiih7wk4uQ

Ik heb mij aangemeld voor een lachtherapie sessie. Dit lijkt mij ‘lachen’ en vooral ook omdat ik ‘Avontuur’ hoog op mijn belangrijke waarden lijstje heb staan. Daarnaast is het een leuke ‘out of my comfort zone’ uitdaging. In een groep oefenen in lachen maakt nu al dat ik glimlach als ik eraan denk. Lachen is gezond en ook bij de glimlach maakt het lichaam dopamine en endorfine aan voor een fijne stemming en toename van ontspanning.

Fietsen

Als mijn partner fietst, dan glimlacht ze automatisch. Toen ik haar leerde kennen, viel mij dat gelijk op. Ze was zich  er niet van bewust, echter het heeft direct een positief effect op de tegenliggers. ‘Oh, daarom knikken mensen zo vaak vriendelijk naar mij’, zei ze aangenaam verrast. Bijna iedereen wordt er blij van. Bij de tegenligger worden namelijk de zgn spiegelneuronen in de hersenen gestimuleerd waardoor deze medemens automatisch ook gaat glimlachen. Tenminste diegenen die vooruit kijken en niet gebogen over het stuur hangen richting zelfreflectie, telefonie, of zich gewoon willen afsluiten van de verdere buitenwereld.

Vroeger

Lachen en huilen staan dicht bij elkaar. Deze wijsheid deelde mijn moeder al met ons toen ik nog een kind was. Als mijn broer en ik weer eens aan het dollen, klieren en gek doen waren, sprak mijn moeder haar mantra; ‘pas maar op, straks wordt het nog huilen’. Vaak had ze nog gelijk ook. Meestal ging mijn wat oudere broer iets te ver met zijn plagerijen (net doen of een pluisje van de wollen deken een spin was) en dit resulteerde vervolgens in een gefrustreerde en bozige huilbui bij mij.

Mijn jongens

Later maakte ik veelvuldig het ‘gek doen uurtje’ met mijn twee jongens mee. Het ‘dollen uurtje’ op onder en naast de bank vond meestal plaats na het avondeten en voor bedtijd. Werd het te dol, dan verwezen wij ouders de kinderen naar ‘het grote bed’ boven en dus ver weg van de ‘geluidsmuur’ met een teveel aan prikkels. Soms deed ik mee; vooral het oppakken en in de lucht gooien van de kids oogstte veel plezier en gelach. Mijn moeders mantra was dan ver weg. En soms was het er toch opeens; het lachen werd huilen.

Onderzoek

Ik zocht het op en vond de volgende verklaring: ‘Wanneer een emotie te krachtig wordt, proberen onze hersenen die gevoelens weer naar een gezond niveau te brengen door ons lichaam in de andere richting te duwen, door de tegenovergestelde emotie te ervaren’. En hoe wordt nou ‘de slappe lach’ veroorzaakt, vroeg ik mijzelf af en schakelde de ‘Google hulplijn in’. Na een korte zoektocht op internet werd mij duidelijk hoe een slappe lach wordt veroorzaakt. Bij de slappe lach zenden de hersenen namelijk te weinig signalen uit naar de spieren. Daardoor heb je je lichaam niet meer goed onder controle en ervaar je het niet kunnen stoppen met lachen. Ik ontdekte nog meer wetenswaardigheden. Het schijnt dat 10 minuten lachen gelijk staat met 10 minuten op de loopband joggen.(‘handig voor mijn looptraining’, constateer ik) Het staat voor sociale verbinding, maakt blij, is gezond, verhoogt de pijngrens en verbetert de slaapkwaliteit. ‘Het houdt niet op met die voordelen’, dacht ik ik en las verder dat het ook nog eens zorgt voor het versneld afvoeren van afvalstoffen. ‘Misschien komt daar de uitdrukking ‘piesen in je broek van het lachen’, vroeg ik mij af.

Slappe lach

Ook hadden mijn broer en ik vaak ‘de slappe lach bij het avondeten. Ik zie het nog voor mij. Vader en moeder en vijf kinderen opgepropt rond de tafel in de kleine keuken. Een jolige en soms verhitte discussie en mijn vader vond het toenemend onaangenaam als hij niet serieus meer genomen werd. Juist het niet leuk of ongemakkelijk voelen van hem, werkte voor ons aanstekelijk. Hij deed pogingen om onze lachbui te stoppen, wat uiteraard niet lukte. ‘Het niet meer mogen’ transformeerde dan in rap tempo richting ‘de slappe lach’.

Meestal werd ik op het euforische hoogtepunt de keuken uitgestuurd en stond op de gang nog wat na te grinniken totdat ik mij weer bewust werd van ‘ik alleen in de gang’ en het lachen doofde daarmee weer uit. Ik had altijd gedacht dat mijn vader mij uit onmacht wegstuurde. Echter las ik nu dat de beste manier om te stoppen met de slappe lach is ‘om de aandacht op iets anders te richten’. Dat klopt; want de gang was leeg, saai en koud.
‘Goede zet Pa’ zeg ik in gedachten met terugwerkende kracht van ongeveer 55 jaar en glimlach even naar boven.

Luistertip: laughed until we cried, Jason Aldean https://www.youtube.com/watch?v=rijNu37FKqg

Verwondering

Afgelopen week las ik het boek ‘Zo begint iedere ziener’, van schrijver en filosoof Coen Simon.(1972) Zijn geboortejaar staat op de achterkant van het boek vermeld.  ‘51 jaar’, reken ik snel uit en realiseer mij dat ik uit gewoonte altijd de leeftijd wil weten van diegene die ik interessant vind. 

Ook was ik onder de indruk van de uitstraling en wijsheid van de jonge biohacker, seksuoloog en psycholoog Anna Lindfors.. https://nederlandse-podcasts.nl/podcast/giels-podcast/anna-lindfors-over-verbinden-tantra-en-biohacking- De interviewer van deze podcast waarschijnlijk ook, want hij vroeg op een gegeven moment ‘how old are you’. ‘28 years’, antwoordde zij.

Ik had op mijn 28e net een jaar gereisd door noord en midden Amerika en begon met een opleiding tot psychiatrisch verpleegkundige. Ik had het allemaal nog niet echt scherp wat ik wilde, oftewel wie ik wilde zijn. Tegenwoordig ben ik mij terdege bewust dat jezelf vergelijken met de ander een doodlopende weg is. De ‘leeftijd rekensom’ is blijkbaar nog een restverschijnsel van eerdere onzekerheid en nu een automatisme geworden.

Wetenschap

Het boek van Coen neemt de lezer mee door zijn leven via bijbehorende gedachten, overtuigingen en scherpzinnige inzichten. Interessant is ook hoe hij de wetenschap relativeert. ‘Want wat weten we nu helemaal’? Eerder had ik zelf ook al geconstateerd dat de wetenschap de huidige kennis van feiten op een rij zet en er conclusies aan verbindt, die bijna altijd beperkt houdbaar blijken te zijn. Een wetenschapsteam kreeg in de negentiger jaren een Nobelprijs voor natuurkunde, vanwege de ontdekking dat het heelal een bepaalde afstand had. Jaren later bleek het heelal vele malen groter….en opnieuw zal het er straks weer anders uitzien. ‘Dit opende voor mij de ogen’ van de betrekkelijkheid iets ‘te weten’.

Verwondering

Coen maakte mij opnieuw duidelijk dat we in feite zo weinig weten, echter er vooral wel naar leven. We plaatsen onszelf met alle verklaringen steeds in ‘vakjes’ voor eigen houvast. Daarmee staan we te vaak ‘naast het leven’. We ‘leven de feiten’ in plaats van het echte leven, aldus Coen. Hij houdt een pleidooi om vooral ‘in het ongewisse leven te duiken en geraakt te worden’.

De kracht van het niet weten te verdragen

Met terugwerkende kracht kijk ik met trots terug op mijn tijd als 27/28 jarige. Ik (be) leef volop mijn leven, zonder precies te weten hoe. ‘Meer verwondering, overgave, genieten en minder willen weten leidt tot creëren’. ‘Een nieuw tegeltje waardig’, dacht ik met een glimlach.

Met dank aan Coen Simon (1972)

Luistertip: Van Morisson, in the gardenhttps://www.youtube.com/watch?v=aY07iXvu6jI 

Overdenking: We schrijven (onbewust) onze levensscripts op basis van aannames. 

En over het doorbreken van patronen

Tijdens de autorit naar het startpunt voor een wandeling, hoor ik op de radio een prachtig nummer van de Rolling Stones. Tenminste dat dacht ik. Het nummer wordt niet afgekondigd en ik blijf ‘zitten’ met flarden van dit deuntje met bijbehorende stem en riff.

Oosterwijtwerd

Het is een prachtige winterse windstille en zonnige zondagmiddag. We genieten intens van de stilte, het buiten wandelen en het samenzijn. De weidse Groningse vergezichten completeert het tot een rustgevende ervaring. Het kleine kerkje op de wierde is geopend. Alle kerkjes hier op het platteland worden beheerd door vrijwilligers en zijn overdag vrij toegankelijk. Naast het bezichtigen is het ook handig voor een eventueel bezoek aan het toilet, het vullen van de veldfles met water., of gewoon voor een meditatieve pauze. In het kerkje van Oosterwijtwerd staat zelfs koffie en thee in thermoskannen klaar, met dank aan de vrijwilligers. Er staat een geldkistje waarin een vrijwillige bijdrage gedeponeerd kan worden. Op de terugweg komt het deuntje weer terug in mijn hoofd en laat mij niet meer los. Helaas weet ik de titel niet.

Het vervolg 

Vervolgens begint mijn speurtocht. Mijn doel is te achterhalen welk nummer dit is. Mijn strategie begint met het voorzingen van het kleine gedeelte dat in mijn geheugen is blijven ‘hangen’.  ‘I need your love pampampam, I want your love pamoampam’, zing ik met overtuiging, echter toehoorders kijken mij alleen maar vaag en een beetje meewarig aan. ‘It doesnt ring a bell’, zeg maar. Ik zet een zwaardere hulplijn in, namelijk een paar goede vrienden, waarvan ik weet dat ze ‘Leo Blokhuis’ – achtige kennis van de popmuziek en bijbehorende geschiedenis hebben. De gegeven tips helpen helaas niet verder. Een avondje op de bank ‘Rolling Stones’ beluisteren op spotify levert ook niets op. Behalve dat ik ontdek dat er wel erg veel herhaling (live uitvoeringen) aanwezig is in hun uitgebreide oeuvre. Mijn stemming wordt er ondertussen ook niet beter op, want ik wil het perse weten. En daarmee wordt mijn waarde en kwaliteit ‘vasthoudendheid’ ook weer eens optimaal geactiveerd. Bewust van een laatste troef loop ik langs dorpsgenoot Joop op weg naar huis. Hij is muzikant en ik hoop een goede kans te maken op de ontknoping van dit vraagstuk.

Slot

Het voorzingen levert helaas niets op. Wel zijn briljante tip om bij de NPO radiozender op de desbetreffende dag de uitzending terug te beluisteren.Ik wist niet dat dit kon en ga hoopvol naar huis. Op Radio 2 vind ik op tijdstip 15.20 uur eindelijk ‘mijn’ nummer. Het blijkt niet van de Rolling Stones te zijn, wel van Mick Jagger solo met ‘Just anothter night’.

Leerpunt

Ik ben blij, haast eufoor dat ik het nummer gevonden heb. ‘Daarnaast is het ook nog een mooi nummer’, vul ik mijzelf aan. ‘Toch ook een leermoment’, reflecteer ik. Want ik zat teveel  in hetzelfde denkspoor. Bij een volgende zoektocht, vraag ik mijzelf of ik wel genoeg buiten de bestaande ‘groef’ kan denken. (Zie de leerzame quote van Albert Einstein hieronder 😎).

(Her) kennen jullie vergelijkbare situaties? 

Liefs, Tonie 

Luistertip: Mick Jagger, just another night, 1985 van zijn solo debuut album , She’s the bosshttps://www.youtube.com/watch?v=4Lum1anp7V8

Quote: We kunnen een probleem niet oplossen met de denkwijze die het heeft veroorzaakt” (Albert Einstein)

Voor het eerst in zeven jaar columns schrijven ‘stokt mijn pen’. Er is op dit moment teveel gaande in de wereld en dus in mijzelf. Het komt ruw en hard binnen. Een soort van ‘druppel die de emmer doet overlopen’. Ik voel vooral een lethargische verdoving en het is even heel stil in mij. Ik huil om de wereld in en buiten mij. Ik sta midden in de nacht op en schrijf het volgende;

Ik heb het koud

Dwars door alle lagen heen

De verbazing en verbijstering 

Ik heb het koud

Ik heb het koud

De gemakzucht en nonchalance

De vluchtigheid en het eigenbelang 

Ik heb het koud

Ik heb het koud

De oorlogen met het eindeloze geweld

De haat en de zinloze leegheid 

Ik heb het koud

Ik heb het koud

De natuurrampen, abrupt afgebroken levens en overweldigend verdriet

De oerkrachten en onze breekbaarheid hand in hand

Ik heb het koud

Ik heb het koud

En huil om de onmacht uit mij te laten vloeien 

Om het vuur in mij te stoken, mijn oerkracht weer te ontwaken 

Want, ik heb het zo koud

Luistertip: California Dreamin, The Mamas And The Papashttps://www.youtube.com/watch?v=N-aK6JnyFmk

Het is zondag en ik luister naar een (Podcast) gesprek tussen spreker en schrijver Michael Pilarczyc en schrijver en arts Deepak Chopra. Het gaat over het scheppen en ervaren van overvloed in je leven, over hoe je dat kan doen. Een groot deel van deze in Engels gesproken conversatie gaat verloren in het lawaai van mijn zondagse schuur-  en verfklus, een uitdaging die ik al te lang had uitgesteld. Ik ben ervan overtuigd dat je toch wel precies datgene hoort wat belangrijk voor je is. 

Glimlachen

Een fragment blijft bij mij ‘hangen’. Deepak vertelt dat het hem opvalt dat politici bijna nooit glimlachen. ‘Poor people, when you never smile or having fun’, zegt hij. Ik leg mijn kwast neer en vraag mij een beetje ongemakkelijk af wanneer ik voor het laatst echt heb gelachen, of op z’n minst een glimlach had. Momenteel heb ik namelijk een paar lastige uitdagingen, waardoor de lach wat op de achtergrond raakt. Als test leg ik In gedachten mijn afgelopen week langs de (glim) lach meetlat. 

Benjamin

Ik zat vorige week bij mijn kleinzoon Benjamin op de grond in de woonkamer en moest glimlachen om zijn intens plezier met cadeaupapier. Deze was nog interessanter dan het cadeautje zelf. Ik werd blij van dit ontroerend mooie tafereel van creativiteit, zijn ontdekkingstocht en avontuur.

Onlangs had ik een professionele Rode coaster mengpaneel gekocht voor mijn podcast hobby. Er zitten allerlei knoppen op voor het eventueel toevoegen van extra geluiden, zoals bijvoorbeeld een enthousiast applaus en een hyper lachend publiek. Niet te gebruiken dus voor mijn gesprekken als ik mijn gast en onze conversatie serieus wil nemen. ‘Alhoewel, misschien is een applaus op het juiste moment wel een respectvolle toevoeging op de inhoud’, bedenk ik mij. Vorige week zat ik in mijn eentje thuis alle apparatuur voor het volgende gesprek te testen. De microfoons staan op ‘open’ en ik druk de record toets in. Ik spreek zo in mijn uppie een erg flauwe mop uit de reeks ‘komt een man bij de dokter’ in en… voeg het lachsalvo toe.  Ik moet hartelijk lachen, vooral om de bizarre mogelijkheden van deze lachsalvo knop en de situatie van de man die in zijn eentje om zijn eigen grap zit te grinniken. 

‘Het valt gelukkig nog mee’, denk ik opgelucht. Alleen, als ik heel eerlijk ben, blijft de laatste weken het ongedwongen lachen met vrienden, met familie, met mijn partner wat op de achtergrond. Het is even een confronterend ‘in de spiegel kijken’ moment. Ik verwacht ook weer niet dat ik mijzelf opleg om dagelijks verplichte lachsalvo’s, slappe lach aanvallen of ander frivoliteiten in een periode die even wat minder makkelijk is te moeten ervaren. ‘Maar wel meer aandacht voor de glimlach’, besluit ik, met een glimlach.

Ik neem mij voor om bewust meer dankbaarheid te gaan uitspreken, want daarin schuilt de glimlach en vertedering, compassie en de relativering. Deze week maar weer langs mijn kinderen en mijn kleinzoon van alweer bijna 1 jaar. Alleen de gedachte hieraan levert al een grote glimlach bij mij op.

Everything’s gonna be Allright, Sweetboxhttps://www.youtube.com/watch?v=rzTT5M8zBu4

Deze maand doe ik mee met een mooie uitdaging via de Insight timer meditatie app. Dit is een gratis programma met als doel om meer balans in je leven te ervaren. Je hebt keuze uit begeleide meditaties, lekker gaan ontspannen op meditatieve muziek, of begeleide ademhaling sessies te ervaren.

De ‘building healthy habits challenge’ is dit keer een maand lang, elke dag (voor mij is de vroege ochtend ideaal) met een korte ontspannen oefening van maximaal 15 minuten mee te doen. Je ervaart welke oefening en ook belangrijk, welke stem voor jou het beste werkt. Als je dat wilt, kun je er vervolgens een dagelijkse routine van gaan maken. Deze week kwam er voor mij een extra bijzondere mooie oefening voorbij. Een meditatie om creativiteit te stimuleren. ‘Dat wil ik wel’, dacht ik enthousiast. Een advies hield mij extra bezig, nl fantaseer een relatie met ‘creativiteit’, bijvoorbeeld een persoon, een dier, of een voorwerp. ‘Op zich al creatief bedacht’, constateerde ik.

Droom

Spontaan kwam er weer een herinnering terug aan mijzelf als klein jongetje. Ik lag soms uren met mijn fantasie vriendje te kletsen. Hij was er altijd voor mij, zomaar of als ik hem nodig had. Tijdens mijn meditatie vroeg ik vervolgens aan ‘mijn creativiteit’ om een vorm aan te nemen. En voila daar verscheen het in de vorm van een persoon. Een van de adviezen is om in stilte en dankbaarheid te gaan luisteren. Ik val in slaap en in mijn droom verschijnt zij. Stille pure heldere kracht, ogenschijnlijk fragiel en rank. Ze is altijd bereid tot het schenken van creativiteit als ik mij ervoor open stel en niets willen helpt echt. Zij is een deel van mij besef ik in de droom. Ik word midden in de nacht wakker en schrijf dit gedicht:

Luister naar je hart, dwars door alle donkere stoffige lagen. Tegen het beter weten in. Langs koudwatervrees, het zoeken. De drukte en haast, de ‘ik weet het niet’, twijfels en de ‘laat maar’s’.

Luister naar je hart, dwars door alle onzekerheid en angsten. De schrik van gister en vrees voor morgen. De terugtrek beweging, het op je schreden terugkeren, verdwijnen in een klein hoekje, het lijdzaam laten lijden.

Luister naar je hart, dwars door de woede. De onredelijkheid en de fucking blablablabla. Het stampvoeten en het nog beter weten. De stem ‘van nou nou’ en ‘daar vind ik wel wat van’ tot bijtende ergernissen, verbolgenheid, vergramd, versteend, verstoord, verbeten.

Er is maar één weg te gaan;

Luister naar je hart, dwars door de peilloze leegte, de uitzichtloosheid, het zwarte gat en met het einde toch al in zicht. Tot in de inktzwarte peilloze diepte, het neerslaan, de norse zwijgzaamheid, het juk van slaafse gehoorzaamheid. Moegestreden, uitgeput stil te staan op het kruispunt van kansen, met linksaf ‘niet waard zijn’ en rechtsaf ‘er niet toe doen’, de terugweg is het giftige vergelijken.

Luister naar je hart In liefde , dankbaarheid met moed en vrees te vuur en te zwaard 

Luister naar je hart, met hartstocht, onverschrokken zachtheid, met milde strelingen van helder wit licht.

Luister naar je hart, met trillende vingers knikkende knieën, steen in je maag en met moedige overgave.

Zeg ik 

Luister vanuit je hart

Luister meer vanuit je hart 

Luister vanuit je hart

Luister jij vanuit je hart?

Luistertip: tip van de sluier, Boudewijn de Groothttps://www.youtube.com/watch?v=40wt7GtQMzs