Gehaast kwam ik het gebouw binnen. Met mijn hoofd vol met nog uit te voeren acties die ik op mijn laptop snel wou wegwerken. Ik had het briefje ‘vanwege de kou staan de deuren op winterstand, de tweede schuifdeur gaat pas open, indien de eerste deur dicht gaat’, in mijn snelheid niet gezien.
Meestal worden aankondigingen trouwens over het hoofd gezien. Neem bijvoorbeeld een kassa van AH, daar hangt een levensgroot bord met ‘hier alleen pinnen’, wat altijd weer tot chaotische ‘twee richtingen verkeer’ leidt van terugtrekkende klanten met alleen contant geld. ‘Deze kassa gaat sluiten’, wordt ook altijd te laat ontdekt, waardoor er spanningen in de invoeg ruimte naar de naastgelegen kassa ontstaat. ‘Ingang om de hoek’, leidt altijd weer tot geklop op verkeerde deuren.
Alleen onduidelijke opschriften stimuleren wel tot scherpe analyses en een verhoogde staat van oplettendheid. Toen ik onlangs de toiletgroep in een restaurant bezocht waren de bekende mannen en vrouwen afbeeldingen heel ‘speels’ vervangen door quasi creatieve man/ vrouw tekeningen. De sekseverschillen waren alleen na intensieve bestudering te ontwaren. Ik koos de linker deur om vervolgens toch nog enigszins op mijn hoede de ‘mannen’ ruimte te betreden.

De opgelegde rem op mijn ‘haast modus’, bracht mij in een extern opgelegde tijd pauze.
‘Een oefening in mindfulnes‘, dacht ik gelaten, met mijn telefoon in mijn linkerhand en werktas aan een hengsel bungelend over mijn rechterschouder. Op het moment dat er nog een passant schuifdeur nr 1 binnenkwam, wat de wachttijd richting hal onverbiddelijk deed verlengen, gebeurde er iets in mij.
Een glasheldere herinnering van jaren geleden kwam naar boven. Ik liep in looppas, met een dossier onder mijn arm op weg naar mijn werkkamer. Plotseling stond ik doodstil. Mijn lichaam (die het altijd eerder weet dan mijn geest) hielp mij een handje, door mij halverwege de ijzeren wenteltrap te laten stoppen.

‘De film werd op pauze gezet’, de tijd stond even stil. In deze ‘tussentijd’ bereikte mij de vraag wat nu eigenlijk de reden was van mijn haast. Ik had hier geen goed antwoord op.

Leefstijl was toen nog niet zo hot als nu en om eerlijk te zijn, was het ook geen sportiviteit wat mij de trap op deed snellen, wel ‘haast’. Waarschijnlijk onbewust gestuurd door één of andere overtuiging die nu niet bepaald een ontspannende uitwerking op mij had. Dit inzicht en beeld heeft mij jarenlang geholpen. Met een rustige mindful tred ging ik zo lange tijd heel relaxed door de altijd immense werkvoorraad heen, die toch nooit weggewerkt kon worden.
Blijkbaar had ik nu jaren later weer zo’n ‘aha erlebnis’ moment heel erg nodig. Onlangs had ik nog gegoogled op snellezen en kwam terecht bij een webinar om razendsnel te lezen. ( ja dat stond er echt) ‘Eigenlijk wil ik dit niet’, mompelde ik. I have to slow down. Dit hiphop liedje was waarschijnlijk niet geheel toevallig op mijn pad gekomen.

De tweede deur schoof open en als een ‘ander mens’, met een nieuwe overtuiging,  betrad ik met rustige tred de hal op weg naar mijn werkvoorraad.
Een mooie bijvangst was het briljante idee om onduidelijke boodschappen uit te zenden om elkaar scherp en alert te houden.

Ik wens iedereen dan ook een … talig en zichterlijk zijn om dat te ondernemen, waarvan je ervaart dat het niet doen leidt tot prachtige inzichten en stappen in een richting die komt.
Luistertip ( aanklikken):  Not in a hurry, United pursuit