Afgelopen jaar hadden Harry en ik meegedaan met de Ameland adventure run. Het plan was om tien km te verslaan, om ons vervolgens onder te dompelen in het afterparty festijn, inclusief overnachting. Helaas liep het anders; alle hotels in het feestdorp Nes waren volgeboekt en we waren uitgeweken naar het rustige Hollum waar helemaal niets gebeurde. De logistieke uitdaging om na het lopen met de bus in Hollum aan te komen, ging vooraf vergezeld met een te koel biertje op een winters terras met afgesloten gasheater en onderkoelingsverschijnselen tijdens het wachten in het open bushokje.

Bij aankomst waren Harry en ik het hotel, na een extreem lange warme douche, niet meer uit geweest ivm de oncafezame omgeving. Ver van het feest in the place to be.
Dit weekend zou de herkansing plaatsvinden.
De geplande hotelovernachting bij start en finish omgeving was alweer ( al bijna traditioneel) niet gelukt ivm toenemende populariteit van dit evenement. Positief omdenkend hadden we tot een dag evenement besloten.
Vroeg in de ochtend waren ‘de vier musketiers’ vertrokken richting boot naar Ameland.
Logistiek een uitdaging om via Groningen noord naar zuid en via Eelde de lopers te verzamelen om vervolgens met een toename van tijd spanningen in de oude Saab met stoelverwarming, ( i.p.v. de moderne elektrische auto van Harry) de boot te halen. Ik printte nogmaals goed mijn ‘mindful onthaast beeld’  in en besloot dat een boot later ook nog ruim op tijd was om bij de start van onze tien km uitdaging te komen.
Ondertussen was ik als senior de zelfgekozen coach geworden en geaccepteerd.Tijdens de heenreis bouwde ik aan een positieve teamstemming en saamhorigheid. Dit laatste werd even later vakkundig door Harry onderuit gehaald. Het was vanwege de drukte nog ruim drie kilometer lopen van geparkeerde Saab naar boot. Harry zette zenuwachtig een gehaaste looppas in. Dit antigroepsgevoel beeld bleef bij Nick, Simon en mijzelf hangen. We wisten eigenlijk het antwoord al op de prangende vraag of Harry de net gehaalde boot zonder ons zou hebben genomen. De aankondiging ‘de boot heeft een half uur vertraging’ maakte Harry door de omstandigheden weer tot groepslid, al kon ik tijdens de overtocht overnieuw beginnen te bouwen aan een ‘één voor allen, allen voor één’ groepsgevoel.

Er was iets met calorieën en gewicht. Ondertussen was er een open, veilige sfeer ontstaan. Naar aanleiding van mijn laatste aanwijzingen mbt loopschema’s, tactische en technische adviezen door vooral breed op de wind te gaan lopen en in het moment te blijven, kwamen er emotionele bekentenissen over overgewicht, strijd tegen verslavingen aan tony chocolade, bitterballen en andere Bourgondische uitspattingen.
Na een laatste gezamenlijk stiltemoment verdreef het startschot de bezinning en pompte daarmee de adrenaline tot ongekende hoogten.
Na mijn ‘het gaat vooral om de reis, meer dan het doel’, uitleg, voelde Nick zich vrij genoeg om bij mij alvast zijn bestelling voor ongeveer een uur later door te geven.
2 flessen gekoelde Chablis, een XL portie bitterballen, Nacho chips en een reservering voor de speciale winterbock van de tap stonden binnen het uur klaar op ons verwarmde van Heeckeren terras.
De nabespreking ging over veertig seconden verschil, het parcours en het laten winnen van groepsgenoot Simon, omdat hij anders verder zo’n rotdag zou hebben. ‘Mooi die vriendschap’ dacht ik ontroerd, terwijl ik geheel in BOB stijl nog een frisse Spa rood achterover sloeg.
Ik nam even pauze van de groep toen, onder invloed van de alcohol, de voor 2019 en 2020 voorgestelde afstanden richting marathon gingen.
Even was ik uit mijn positieve coach rol, toen ik het terras uitlopend richting boekenwinkel nog even vals zei dat een marathon pas bespreekbaar zou zijn als het groepsgewicht minstens met dertig kilo naar beneden was gegaan.
Het had waarschijnlijk meer met mijzelf te maken.
Iets met een besef van behoorlijke ‘afstand‘ in leeftijd en mijn besluit om met mijn fysieke en psychische pijn, dit keer over te slaan.
Misschien zou ik kunnen leren van mijn eigen quote over het genieten van de reis i.p.v. het ( tijds) doel. Ik had mijn hardloopschoenen dus mee moeten nemen. Even had ik last van een hoog jammer gevoel.
‘Volgende keer ben ik erbij’, besloot ik en nam nog een ferme slok van mijn Spa rood.

Luistertip ( aanklikken) : Hurt feelings Mac Miller