Het was al laat en donker toen Angelique eindelijk bij het hotel aankwam. Ze had een lange dag achter de rug. ‘S ochtends was zij extra vroeg in het donker vertrokken om op tijd bij het congres aanwezig te kunnen zijn. Altijd was zij ruim op tijd bij al haar afspraken.
Dit had zij haar hele leven zo gedaan. Het getuigde ook van beleefdheid en respect om op tijd bij je afspraak te zijn, zo had ze van haar ouders meegekregen. Deze overtuiging van haar ouders had ze behouden. Ze wist van zichzelf dat er ook gevoelens van angst en schaamte onder zaten, want je zal maar te laat komen of erger nog, dan viel je ook op, zoals nu bij het congres, als alle 800 mensen al naar de spreker aan het luisteren waren en zij dan zachtjes de deur naar de zaal open deed om vervolgens geconfronteerd te worden met de honderden verstoorde blikken. Natuurlijk zou de deur naar de grote zaal piepen wat nog meer de aandacht zou trekken. Ook zou er geen plek meer zijn en bij de gedachte alleen al sloeg de paniek bij haar toe. Voor dat laatste was ze onder druk van haar oma, in therapie gegaan. Les één was om meer vanuit haar hart te gaan leven. Ze kon zich hierbij nog niet zoveel voorstellen.

In haar angstige fantasie zou de key spreker zijn referaat onderbreken en in de ijzingwekkende stilte wachten totdat zij die ene lege stoel ergens midden in de zaal, al voortschuifelend en excuserend langs de zittende lange rij mensen, had bereikt. Natuurlijk bleef het hengsel van haar schoudertas op het laatste moment nog haken achter de stoelleuning van haar buurman, waardoor een deel van de inhoud over de grond over de schuin naar beneden lopende zaal naar beneden rolde. De spuitbus met haarlak rolde met kletterend lawaai ver naar beneden. Pas toen de spuitbus tot aan de voorste rij tot stilstand was gekomen, pakte de spreker zijn verhaal over de toekomst van de haaknaalden weer op. Ze had een droge mond, maar durfde het rolletje pepermunt, wat tussen de voeten van haar buurman terecht was gekomen, niet op te pakken.

Angelique schudde letterlijk met haar hoofd deze doem fantasiegedachten van zich af en concentreerde zich op het steeds drukkere ochtendverkeer.
Ze wierp een blik op haar gps en constateerde dat ze ruim drie kwartier voor aanvang van het congres aanwezig zou zijn.
Plotseling moest ze boven op de rem trappen. ‘Oh shit een file’, riep ze hardop en even later stond ze met een mengeling van verbetenheid en moedeloosheid stil op de A12 voor Arnhem. De verkeersinformatie op de radio kondigde ruim zestig minuten vertraging aan vanwege een ongeluk. Haar angst nam het bijna direct over van de compassie die ze even had gevoeld voor de verongelukte. ‘Zestig minuten vertraging’ , zei de radioman emotieloos.
Misschien hielp haar schietgebedje, of stond ze al verderop in de file, want om 08.57 was ze drie minuten voor aanvang op de plek van bestemming aangekomen.

De reis en angsten hadden veel van haar gevraagd. De lezing over de haaknaalden was eigenlijk geheel aan haar voorbij gegaan. Het meegekregen boek met nadere uitleg over patronen lag naast haar op het bed.
Ze had honger, maar was vastbesloten haar kamer niet meer uit te gaan. Ze had nog een appel en er was water.
Bij aankomst in het hotel was er namelijk ook nog van alles misgegaan. Ze had de aanwijzingen van de baliemedewerkster waarschijnlijk niet goed in haar opgenomen en was drie keer verkeerd gereden in het bijgelegen bos op weg naar de grote parkeerplaats achter het hotel.
Op aanwijzing van de te formele baliemedewerkster had ze begrepen dat je heel handig vanuit de parkeerplaats aan de achterkant van het hotel naar binnen kon gaan om vervolgens de lift naar kamer 109 op de eerste verdieping van de zijvleugel te bereiken.

Dit was gelukt, alleen was ze eenmaal binnen met haar Postbank rolkoffer uiteindelijk weer bij dezelfde balie en dezelfde emotieloze mevrouw bij de ingang terecht gekomen.
‘Het was een lange dag’ had ze geschutterd tegen de balie mevrouw die haar meewarig had aangekeken. Met de instructies om de zwart-witte tegels te volgen,  totdat deze overgingen in groen met grijs om dan vervolgens de lift aan de linkerkant te nemen, verdween Angelique zo snel als ze kon richting kamer. De aanwijzingen over het restaurant gedeelte had ze maar naast zich neer gelegd.

Ze lag na het douchen uitgeput op het kingsize bed en staarde naar haar appel.
De kamer had naast een douche ook nog een groot rond bad met romantische verlichting en ‘jacuzzi mogelijkheden’. Het hotel was nagenoeg volgeboekt en dus had zij een dure suite moeten nemen.
Buiten was het donker en de kamer was helemaal in het zwart. Zelfs de wanden waren zwart. Ze kreeg gedachten over een doodskist. Ze trok de gitzwarte velours gordijnen dicht om wat sfeer te creëren. Het koelkastje trok ze hoopvol open en bleek leeg. Ze besloot om meer vanuit haar hart te gaan leven, wat dat ook mocht betekenen.

Het was doodstil, alleen haar snikken ketste af tegen de gitzwarte muur, totdat ze in slaap viel.

(aanklikken)
Eric Clapton River of tears      

Leestip op instagram: vierhetleven.nu