Het leven bij de klok had plaats gemaakt voor tijd. De kerstdagen waren met een langzame lome tred voorbij gegleden. Zelfs de bekende ijkpunten als het werk voelde daarna even anders.
Al voor deze dagen was mijn oriëntatie mbt de tijd door elkaar geschud. Ik moest de agenda erbij pakken om de dagen te kunnen duiden.
De koelkast nog halfvol en de lege wijnflessen bij elkaar gezet, vormden een herinnering aan wat eerder was geweest.
Wat bleef was het diepe besef waar het werkelijk om gaat.
Flarden van mooie gesprekken, een omhelzing, een glimlach, is wat ook zonder foto helder bijblijft.

Ik keek vanuit het tuinhuis over mijn aantekeningen heen naar de appel op het tafeltje  op de veranda. ‘Wat een heerlijke plek rustige plek voor reflectie’, mijmerde ik en nam nog een slok van het laatste beetje ‘kerst’ wijn.
Onze goede vriendin had hier eerder een juweel van een gedicht voor ons achtergelaten. Meerdere lagen zaten  als pareltjes erin verborgen. Ik las mijn interpretatie erin om het vooral op mijn eigen manier te blijven doen, ook al gaat dit soms niet samen met verwachtingen.
Haar gedicht kreeg een prominente en meer dan verdiende plek in het huisje.
En de appel? Die blijft voorlopig gewoon heel eigenwijs op het tafeltje buiten op de veranda liggen.
De rust, stilte, tijdloosheid en omgeving hadden haar geïnspireerd tot het schrijven van dit gedicht. Wie volgt?

Eenzame appel
Verwoede pogingen van de omstandigheden
Om hem van zijn voetstuk te blazen
Velen had hij al zien vallen
Maar het was nog niet zijn tijd
Hij wachtte liever op de lente
( auteur bekend bij toniescolumns)

Luistertip: With a little help from my friends Joe Cocker