Categorie: 2016-2017

Je zat voorovergebogen op de rand van de houten veranda. Telefoon in de rechterhand en je linkerhand tegen je voorhoofd. Alsof je steun zocht. Mijn lichaam gaf mij een krachtig signaal dat er iets aan de hand moest zijn. Dit beeld paste geheel niet bij het zacht vriendelijke namiddag zonlicht. ‘Verongelukt’, zei je en ook al was de slecht nieuws boodschap direct gegeven, ik begreep pas in tweede instantie dat onze collega niet meer leefde. Zijn dochtertje was er erg aan toe en zou pas enkele dagen later overlijden.

De middag fietstocht was heerlijk en ontspannen geweest. Gedrieën gingen we toch maar eten, staarden naar het ‘Zomergasten’ programma. Dicht bij elkaar op de bank, ieder met zijn eigen gedachten. De dood, door dit drama opeens even weer heel dichtbij en toch ook verder weg. Omdat ons leven doorgaat. Omdat wij tussendoor aan andere zaken kunnen denken en het leven kunnen vieren. Ik voel verdriet voor de nabestaanden. De hel waar zij zich in moeten bevinden. Het doet mij huiveren. Onvermijdelijk werkt dit drama ook als een spiegel voor onze eigen pijn, onze eigen angsten. Ik fiets ergens tussen Zuid-Limburg en Luxemburg. Het herhalende regelmatige ritme van de pedalen, het zachte geluid van de banden op het asfalt brengt mij in een lichte trance. ‘Het leven is zo broos’, bedenk ik mij terwijl de tractor met XXL banden rakelings langs mij scheert. We vertrokken met de dood van een fijne collega, bij onze eerste vakantie stopplaats vertelde een goede vriend dat hij diezelfde dag een vriend naar het verpleeghuis had gereden. Prognose, nog hooguit enkele jaren te gaan. Opgenomen in deze privacyloze ‘totale institutie’, waar de goedbedoelde gezamenlijke activiteiten zo infantiliserend kunnen werken. ‘Ik wil niet bij mevrouw Jansen aan tafel eten’, ‘ik wil op mijn eigen kamer eten’, riep de vriend tegen de verpleegkundige. ‘Helaas meneer, het is regel om gezamenlijk te eten, wij willen niet dat u vereenzaamt’. Bij afslag Monchau besluit ik, mocht ik voorlopig blijven leven en ooit in een tehuis moeten worden opgenomen, dat ik mij vooral in mijn kamer opsluit met mijn eigen muziek. Dagenlang zal ik naar Bob Dylan en Leonard Cohen luisteren, totdat ik alle teksten luidkeels kan meezingen. Dat gaat natuurlijk niet meer helemaal lukken, door het oneindige repertoire van teksten. Door mijn ‘op leeftijd’ geheugen. Bij Budgenbach een appje, dat het meisje het niet heeft gehaald. Ik wil huilen om zoveel onrecht, zoveel pijn. Het is niet mijn pijn, dus bid ik maar over het stuur gebogen om kracht voor hen die dichtbij staan.

Ik sta naast de begraafplaats in de stilte van het weidse Groninger landschap. Fietssleutel nog aarzelend in de hand. De uiteindelijke heldere klik van het openspringen van mijn axa fietsslot is een startschot dat mijn leven gewoon verdergaat. De wielen draaien zich langzaam tempo opvoerend een weg naar mijn volgende bestemming. ‘Ik blijf voorlopig verdrietig’, besluit ik plechtig. Uit respect voor de overledenen, de nabestaanden en voor mijzelf.

Bob Dylan – Forever Young (Slow Version)

May you build a ladder to the stars
And climb on every rung
May you stay forever young

 

Als start van onze vakantie gingen we ‘s avonds naar het muziek theater spektakel ‘het Pauperparadijs’ te Veenhuizen. Ik had vooral behoefte om te onthaasten, wat ook voor mij de bedoeling is van vakantie. Het was nog wel even een logistieke uitdaging om gezamenlijk op tijd uit Groningen te vertrekken en van tevoren op het terrein ook nog in een ontspannen sfeer te kunnen eten, omdat de voorstelling om 20.00 uur sharp al begon. Alles liep gesmeerd. We waren ruim op tijd, we vonden dat we met elkaar onszelf in goed gezelschap bevonden en we dronken een lekker pauperbiertje. Speciaal gebrouwen door Bierbrouwerij Maallust uit Veenhuizen. De overzichtelijke korte menukaart van het “gevangenis” restaurant hielp mee om snel tot keuzes te komen. De aardige ober probeerde de te lang gekookte worteltjes, te zachte frieten, de anti al dente staat van de pasta’s met alle egards behorend bij het drie gangen menu te brengen. Ik visualiseerde hem en overig personeel in gevangenis outfit, dit had het geheel tenminste nog wat ludieker gemaakt. Mijn vriendin gaf de vriendelijke ober, geheel volgens de regels van feedback, opbouwende kritiek, met aardige tips over pasta bereiding en op smaak brengen van een pastasaus. Mijn twee tafelgenoten waren het roerend met elkaar eens dat de saus uit een pakje kwam en de nog steeds vriendelijke ober vertrouwde hun bij deze confrontatie toe dat hij toch deze saus heel zorgvuldig en creatief eigenhandig met eerlijke biologisch dynamische producten had klaargemaakt. Knap hoe de eigenlijke feedback van ‘Gadver, wat een waardeloze maaltijd’ zo fantastisch overkwam, door deze woorden te vervangen tot ‘als ik u een tip mag geven etc’. Het resulteerde in twee gratis flesjes bier voor de dames. Mijn standaard reactie op ‘of alles naar wens is’, ‘ja, prima dank u’, leverde dus niets op.

We waren tijdens het eten een beetje aan het dagdromen en brainstormen geweest om met elkaar een hout gestookte pizza oven te gaan maken voor buiten in onze tuin. Hier wilden we een soort van huiskamer restaurantje beginnen. Heel onschuldig had ik de dames al naar de toekomstige catering gedelegeerd met het aanbod om zelf de coördinatie op mij te nemen, wat dat dan ook mag betekenen. Het idee om verschillende vriendengroepjes bij elkaar te brengen om met een kleine vergoeding leuke ontmoetingen te kunnen creëren kreeg naar aanleiding van deze voorstelling voor mij een wending. Ik vroeg mij namelijk met een licht gevoel van onbehagen af wat ik, naast alle leuke dingen om mijn eigen leven zo aangenaam mogelijk te maken, voor anderen doe.

Ik werd mij ook meer bewust van de geschiedenis van bevoogding van de overheid en christelijke instellingen. Deze geschiedenis lijkt zich keer op keer te herhalen. Er zijn nog steeds verstikkende en bureaucratische regels, er is nog steeds oorlog en armoede. Zelfs hier in een van de rijkste landen ter wereld hebben we armoede met als ultiem bevoogdend hoogtepunt een voedselbank. Alles te maken met politieke keuzes, eigenbelang en weerstand om onze rijkdom eerlijker te verdelen. Ook onder mensen die niet goed kunnen meekomen in deze maatschappij. Wij laten het met z’n allen gebeuren.

Wat doe jij om een positieve bijdrage te kunnen leveren aan onze maatschappij, hoe kan jij bijdragen om een beetje positiviteit dagelijks de wereld in te slingeren? Deze vraag stelde in het toneelstuk de Generaal Johannes van den Bosch, de oprichter van de Maatschappij van weldadigheid, (1818) vanuit het verleden aan de gids van het toneelstuk en daarmee dus eigenlijk aan het publiek. Ik besefte mij, rijdend in de auto door de heldere nacht op weg naar huis, dat zelf durven en blijven dromen voor jezelf en voor de wereld zo belangrijk is. Mensen met dromen zijn vaak zo  inspirerend en geven daarmee hoop aan anderen. Ik zag opeens een vallende ster.

Ik besloot om mijn dromen uit te voeren en vooral ook om door te gaan met dromen.

‘Het duurt in ieder geval minstens een jaar voordat we hier weer komen’, vertelde mijn schoonzus. We gingen ter afscheid gezamenlijk nog even uit eten in restaurant “De Gans” in Groningen. Het voelde voor mij een beetje als een laatste avondmaal. Nu ben ik sowieso al niet zo goed in afscheid nemen. Ik word er altijd wat melancholiek van. Ik las het appje van mijn zwager, ‘we vertrekken beladen met goede herinneringen, zijn al door de checks op Schiphol’. ‘Mooi gezegd’, appte ik terug en zag ze in gedachten opstijgen richting Zuid Afrika, richting hun huis. Mijn vriendin herkende mijn stemming en samen mijmerden we over wat was geweest. Het aanbod van de verschillende soorten wijnen bij restaurant de Gans waren overvloedig. De uitbater nam ons mee in de keuzes van bijpassende wijnen. Op mijn grapje om alsjeblieft geen Merlot te serveren, kregen we een uitvoerige uitleg over de betere Merlots. We werden nog even getipt om in Zuid Afrika toch vooral eens de Merlot uit het hogere segment te gaan proberen. Dit restaurant bestond al twintig jaar. Vol verbazing hoorden we deze informatie aan. Mijn familie had voordat ze emigreerden jarenlang in deze buurt gewoond en tot onze tip om hier te gaan eten, nog nooit van “ De Gans” gehoord. Blijkbaar waren ze er al die jaren langsgefietst, zonder dat het door hen was opgemerkt. Ik moest denken aan een gebrand Cdtje met muziek van Bozz Scaggs, welke ik alweer jaren geleden op mijn verjaardag van een vriend kreeg. Ik had er nog nooit van gehoord. Mijn vriend keek mij onthutst en vol verbazing aan. ‘Deze man maakt al meer dan dertig jaar muziek en heeft al ontelbare hits op zijn naam staan’, zei mijn vriend vol ongeloof. Na beluistering van deze compilatie, ben ik een groot fan van zijn muziek geworden. Ik ontdekte met terugwerkende kracht hits van hem vanaf de jaren 70 tot heden. Ik luisterde in die tijd veel naar de radio en ik stelde mij voor dat ik al die jaren net de kamer uitging als de DJ een nummer van Bozz Scaggs aankondigde. Bij de laatste tonen kwam ik dan waarschijnlijk weer terug in de huiskamer. Heerlijke melancholische en relaxte muziek. Tijdens de maaitijd nam ik al een beetje afscheid en hoorde in mijn hoofd het prachtige en dramatische ‘We are all alone’. We brachten een toost uit op de mooie tijd samen en genoten van een Merlot met middellange afdronk.

Mijn onbewuste wees mij via alle associatieve gedachten de weg naar waarschijnlijk mijn eerste ‘afscheid’ ervaring. Jarenlang heb ik er nog over gedroomd. Mijn vader bracht mij ‘s ochtends vroeg met de auto gehaast naar de kleuterschool. Hij was vertegenwoordiger en moest vroeg op pad. Het was mijn eerste dag. Van begeleiding door de ouders bij eerste schooldagen hadden ze in die tijd waarschijnlijk nog nooit gehoord. Hij parkeerde de auto en liep nog een stukje mee naar de oprit van de school. Met een waarschijnlijk afwezige groet stond ik angstig en alleen bij een hele grote muur te wachten op wat ging komen. Of het daadwerkelijk regende weet ik niet meer, droom en werkelijkheid gingen waarschijnlijk door elkaar lopen. Het regenen zie ik nog steeds als een metafoor van hoe ik mij toen moet hebben gevoeld. Ik heb deze ervaring ooit aan mijn zus verteld, zij moest huilen toen ze het hoorde. Dat kleine broertje alleen op een te vroeg tijdstip tegen die grote muur. De puzzelstukjes van mijn leven vallen steeds meer op zijn plaats. Het gevoel van melancholie van dit afscheid? Het heeft de oorsprong van moeite met afscheid meer aan het licht gebracht. Het is in dit geval ook een compliment richting mijn schoonzus en zwager.

Luister ook naar: Boz Scaggs – We’re All Alone (HQ)

De camper Fiat Ducato zat ‘in mijn hoofd’ en ik kreeg hem er niet meer uit. Ik zag ons al romantisch over kleine weggetjes dwars door Zuid Frankrijk toeren en visualiseerde gezamenlijke weekenden met vrienden in mijn eigen camper. Ook zou het reuze handig zijn om de camper ( Hij had de swingende naam KINGSTON op de zijkant geschilderd) mee te nemen naar concerten voor de “after party” en overnachting. Zelfs het proefritje door de zompige landerijen,  in verband met echt Hollands zomers zeiknat weer, kon mijn schitterende interne voorstelling niet negatief beïnvloeden. Mijn partner zit in een andere fase en geeft ook een bepaalde betekenis en kleuring aan het hebben van een camper. In ieder geval komt het erop neer dat ze er nog lang niet aan toe is. Omdat ik zo’n mooi beeld in mijn hoofd had, was de drang om de bus te bezitten ondertussen heel erg groot geworden. Ik stelde vast dat ik naast partner toch ook een individu ben en besloot de camper alleen te kopen. Dit zou allerlei voordelen geven. Wel zei iets in mij dat “er nog een nachtje over slapen” toch wel nuttig zou zijn.

Thuisgekomen bracht ik het item moedig in en vroeg of zij dan met mij en de camper mee zou gaan tijdens onze geplande vakantieweek fietsen in de Eiffel. Het camper gesprek was razendsnel failliet, omdat basis kamperen met de variatie van bed en breakfast haar wens en voorstelling was bij een leuke vakantie. Ik begon ondertussen hoopvol te overdenken wanneer ik dan wel de camper zou gebruiken. In ieder geval niet bij gezamenlijke concerten, omdat wij verschillende smaken hebben qua muziek. Dit komt dus zelden voor. Ook niet naar vrienden die verspreid door het land wonen, omdat al onze vrienden ondertussen alle ruimte in huis hebben voor loges. Een nuchtere berekening maakte dat ik hoogstwaarschijnlijk 1 a 2 keer per jaar met de camper naar een concert zou gaan en misschien nog eens een weekend met vrienden. Ik bleef gedesillusioneerd naar mijn voor – en nadelen lijstje staren. Ik zou dus ongeveer 6000 euro spenderen voor enkele uitstapjes in verband met mijn droombeeld. Ik had voor het gemak de vaste lasten en stallingskosten maar even weggelaten. Reparatiekosten en vervanging van onderdelen negeerde ik. Ik begon razendsnel de methode van cognitieve dissonantie en herkadering toe te passen. ‘Bezit is ook niet alles’, bedacht ik mij. ’Ik hou dus geld over voor andere leuke dingen’ en ‘ik help de wereld een beetje meer door minder vervuiling’. Het hielp nog allemaal niet echt bij de verwerking van mijn deceptie. Toevallig ging ik het afgelopen weekend met een goede vriend een weekendje weg. Hij is de trotse bezitter van een dertig jaar oude camper. ( De categorie waar ik voor gevallen was.) Het weekend was weliswaar erg gezellig en toch heeft het mij ook geholpen in het voorlopig  kunnen loslaten van de camper wens.

Bij de afgesproken benzinepomp moest de camper nogal geholpen worden om te starten. Mijn vriend ging gewapend met een hamer naar de motorkap, richting startmotor. Bij het horen van de klap met de hamer op de startmotor moest ik dan starten. Na een kwartier begon de motor eindelijk voorzichtig te pruttelen. We konden richting bestemming. Ik had de tijd met betrekking tot de afstand iets te enthousiast berekend, want met een oude camper kom je niet boven de 100 km per uur, dus zaten we erg lang in de auto. Door het geluid van de betrouwbare motor, moest ik wel de gehele tijd luider spreken dan gewend. Bij aankomst waren mijn stembanden aan rust toe en had ik een schorre keel door drie uur lang boven mijn macht te spreken. Waarschijnlijk had ik de helft van het gesprek ook verkeerd verstaan. ‘S avonds zaten wij heel knus, ieder op een bankje in de camper,  met een wijntje onderuitgezakt te kletsen. Ik prees de luxe in tegenstelling tot mijn ervaring met het basis kamperen,  wat ik gewend was. Helaas moest ik ‘s nachts hevig terugverlangen naar ons tentje, die altijd geheel mug vrij is. Ik lag op het mooiste plekje boven de stuurcabine te staren naar het schrootjes plafond op 40 cm afstand van mijn hoofd. De stand was om 03.00 AM vijf muggen gedood. Mijn vriend riep vanuit zijn handige uitklaptafel bed combinatie,  dat hij ongeveer een zelfde score had. Ik had het erg warm en lag met een nat washandje naar het plafond van “mijn doodskist” te staren naar eventuele muggen en verlangde naar mijn tentje.

Luister ook naar: Willie Nelson – On the Road Again

Ik werd tijdens het wadlopen, midden in de leegte van het uitgestrekte wad, geïnterviewd door de journaliste. Omdat ik mijzelf hoorde zeggen dat vooral leegte mij zo aansprak, bleef dit woord steeds bij mij hangen. Ik vroeg mij achteraf af waarom ik intuïtief het woord leegte had genoemd. Uiteraard is er het gevoel van rust en ruimte welke het wad mij geeft, was er nog meer? Ik kwam erachter dat leegte een noodzaak voor mij was geworden.

Leegte wordt vaak als negatief uitgelegd. Vroeger kreeg ik al vanuit mijn opvoeding mee dat “Ledigheid des duivels oorkussen is”. Het was zaak om toch vooral nuttig bezig te zijn en niet te lanterfanten. Ik ben opgegroeid in dit calvinistische ( christelijke) klimaat. Mede vanuit deze overtuiging was de familiezaak ( schoenen grossier) van mijn ouders dan ook zes dagen in de week open. Een revolutionaire doorbraak voor mijn ouders was om de zaterdag middag vrij te gaan nemen. Nog steeds merk ik dat ik moeite heb om de actie “niets doen” lang vol te houden, of ik moet al extreem moe zijn. De boeddhisten zien leegte juist als een mooie ervaring en als een doel om te bereiken door middel van studie en vooral meditatie. Zij zien identiteit als een zware last.

Tijdens het hardlopen probeerde ik als experiment om mijn hoofd leeg te maken. Dit was natuurlijk een paradoxale opdracht aan mijzelf, want daardoor lukte het juist niet en schoten mijn gedachten alle kanten op. De vrije gedachtestroom tijdens mijn hardloop route ging onder andere over bewondering en applaus die ik kreeg omdat ik zo makkelijk de halve marathon liep. ( ik was dus blijkbaar nog heel ver weg van het loslaten van mijn ego en identiteit). Ook kwam in gedachten de buurvrouw naar mij toe en riep dat de hoofdprijs van de postcodeloterij op onze straat was gevallen’. Mijn fantasie begon toen pas echt op volle toeren te draaien. Bij het tuinhekje was ik weer in het hier en nu beland. Ik herinnerde mij een advies uit het boeddhisme om gedachten te laten komen, te observeren en te laten gaan. Ik moest aan afgelopen woensdag denken. Het was een extreem drukke werk dag geweest. Ik had voor mijn gevoel honderden mails weggewerkt, vergaderingen verslagen, telefoon gesprekken gevoerd en mij gebogen over nu nog niet makkelijk op te lossen vraagstukken.

Zelfs de fiets-tocht van 25 km door het rustieke Hogeland via boer Rutgers naar huis was dit keer niet genoeg geweest om mijn hoofd leeg te maken. Gevolg was dat ik mij erg moe voelde en behoorlijk chagrijnig deed tegen alles wat ik op mijn weg tegenkwam. Mijn eerste impuls was om mijzelf na het eten op de bank te laten vallen en er niet meer af te komen totdat ik naar bed zou gaan.

Ik koos toch voor de spinning les in de sportschool. Door de fysieke krachtsinspanning, de herhalende bewegingen, gecombineerd met indringende muziek was na de les mijn hoofd geheel leeg, mijn lijf moe en de stemming heel relaxed. ‘Toch weer een actie’, bedacht ik mij. Alleen deze inspanning werkte wel voor mij als een meditatie. In tegenstelling tot de chakra meditatie/ healing, welke de klusjesman mij aanraadde. ‘In plaats van mijn eenzijdige spinninglessen’, zo adviseerde hij ongevraagd. Toen hij in zijn uitleg aankwam bij het openstellen van de chakra’s, was ik “vertrokken”. Ik legde hem geduldig uit dat ieder zijn eigen passende manier mag vinden op de zoek- en vind tocht naar leegte in deze tijden van extreme “volheid”. De zee, het waddengebied, het helpt mij allemaal bij het leegmaken van mijn hoofd. Ook hierbij realiseer ik mij dat rustpunten subjectief zijn.

We waren op de camping aangekomen aan de middellandse zee. Ik liep met mijn zoon Devon van drie jaar op de arm naar het strand. Ik vergeet nooit meer zijn reactie toe we de enorme oneindige zeevlakte mochten aanschouwen. Hij draaide zich op mijn arm acuut af van dit lege panorama, raakte in paniek en begon hartverscheurend te huilen. Ik zal hem nu 21 jaar later eens vragen wat zijn “ rustpunten” zijn. Hij is geboren in de bergen.

Luister nog eens naar: Chris rea – Nothing’s happening by the sea

 

In de auto op weg naar onze vrienden bespraken mijn vriendin en ik de intense bruiloft belevenissen van de afgelopen week. We waren nog behoorlijk euforisch en tegelijk moe door alle ervaringen. Vanaf het opbouwen van het ‘festivalterrein’ in onze tuin, alle leuke mensen die al door de week heen bleven logeren, tm het hoogtepunt;  de bruiloft van Jael en Ton. Het geluid van ‘Get lucky’ van Daft Punk vulde de kamer en keuken bij het assisteren bij de voorbereidingen van de immense torenhoge bruidstaart en bleef alle dagen daarna in mijn hoofd aanwezig. We besloten om summier om te gaan met informatie uitwisseling over onze belevenissen, omdat dit niet altijd even interessant voor onze vrienden zou kunnen zijn. Het is zo voor de hand liggend om jouw belevenissen te delen , echter komt dit niet altijd over, vooral niet als je geen onderdeel was van het avontuur en de context en de sfeer niet heb meegekregen.

Mijn vader maakte vroeger altijd het standaard grapje dat hij de eerste honderd vakantie foto’s van familie en vrienden met de ogen dicht bekeek. Mijn moeder kon daarentegen intens genieten van het bekijken van de vakantie foto’s van anderen. Alles heeft uiteraard met je eigen interesses, waarden en normen te maken. Mijn moeder was eigenlijk in alles heel intens. Ik herinner mij een vakantie van haar in Zwitserland met vriendinnen. Ik haalde haar ‘s avonds op van het Hoofdstation van Groningen. Bij de omhelzing begon de verslaglegging al, inclusief alle trein tijden, overstap plaatsen, verslag van de maaltijden etc etc. Pas toen we bij haar huis aankwamen, vertelde ze toevallig over een berg wandeling, wat mijn persoonlijke interesse wekte. Uiteraard had ik naar alles geluisterd, vooral uit liefde voor mijn moeder.

Lastiger vind ik de mensen die moppen vertellen. Meestal zijn ze niet leuk, duren te lang en is het ingewikkeld om de clou en dus het lach moment goed in te kunnen schatten. Je start bemoedigend met een glimlach op je gezicht, vaak duurt de mop  zolang dat er een soort van kramp bij de mondspier ontstaat. De clou is meestal niet meer dan die glimlach waard. De lach is dan een combinatie van opluchting dat de mop voorbij is, gecombineerd met een beleefde grimas voor de amateur moppen verteller.

Ooit las ik een artikel over het opbouwen van een intense gezamenlijke ervaring. Als je wilt dat de ander de beleving blijft herinneren, dan is het goed om iets verrassends en intens te doen. Een huwelijksaanzoek op de Brooklynbridge New York bijvoorbeeld in plaats van in het bowlingcentrum van Annie en Wim te Laarbroek. Of een goed gesprek op een prachtige plek, waarvan je weet dat de ander daar emotionele binding mee heeft.

Het is een kunst om een belevenis goed over te brengen. Als je dan toch een buitenstaander deelgenoot wilt maken van je belevenissen, zorg dan dat je het of kort samenvat, of anders als een mooi verhaal inclusief zintuiglijke belevingen vertelt.

Het volgende experiment is volgens mij leuk om uit te proberen als iemand je vraagt hoe je vakantie was. Vertel het als een verhaal. Een voorbeeld:

‘Hoe was je vakantie’?

‘Het was ‘s nachts. De auto zoefde door de regenachtige verlaten straten op weg naar de snelweg. De wind was gaan liggen en bij het ochtendgloren van de opkomende zon zagen we de majestueuze bergen voor ons opdoemen. Het geroezemoes van de vakantiegangers verstomde naarmate we dichter bij de snelstromende rivier kwamen. We namen een verfrissende duik in het kristalheldere koele water’.

Wel goed opletten of er nog contact is met de ander.

Luister ook naar: Daft Punk – Get Lucky (Official Audio) ft. Pharrell Williams, Nile Rodgers

Jarenlang heb ik ‘s avonds bij het naar bed gaan verhaaltjes voorgelezen aan mijn kinderen. De twee jongens schelen anderhalf jaar, dus kon het zijn dat ik eerst op het ene bed lag met een boekje en een uur later op het andere bed. Ik weet niet eens meer waar de grote stapels lees– en plaatjes boeken zijn gebleven, ze hebben wel uitgebreid hun dienst bewezen. Het hoorde bij het jonge gezinnen ritueel. Na het werk kinderen van school, of via de naschoolse opvang, ophalen. Langs de winkel voor de boodschappen en in een strakke tijdsplanning op tijd koken en eten om nog wat gezamenlijke ontspanning tijd ( ook wel heel erg quality tijd met de kids genoemd) met elkaar te delen.

De rituelen waren van te voren zo eerlijk mogelijk verdeeld. Soms werden de vaste rituelen ruw doorbroken, in verband met heftige verkoudheden met of zonder koorts. De agenda’s werden dan getrokken. Aan de hand van de afspraken van desbetreffende dag, bepaalden we wie met de minste werk schade die dag met het kind thuis zou kunnen blijven. Eigenlijk was zo’n dag best lekker. Samen met je kind een beetje thuis omhangen, of de kleine klusjes doen waar je nooit aan toekwam, of zelf ook even “bijtanken” van de vermoeienissen van het jonge gezinnen bestaan.

De verhaaltjes voorlezen werden sluipenderwijs steeds korter. Kinderen houden echter vooral van vaste patronen, dus als ik uit verveling of vermoeidheid expres een paar bladzijden oversloeg bij het voorlezen van het boekje van de dag, werd ik acuut gecorrigeerd en terugverwezen naar waar ik “in de fout was gegaan”. De vaste rituelen gingen langzaam over in verhalen vertellen, dit was min of meer spontaan ontstaan, omdat ik aan de hand van de vaak doodsaaie boekjes fantasie uitstapjes ging maken om de boel een beetje op te leuken. Er ontstond een nieuw ritueel, waarbij ik altijd eindigde met het inzetten van het slaaplied “Gute nacht Freunde”, bekend van de late Hilversum / NPO radio uitzendingen. Hoogtepunt was altijd mijn imitatie van een schuiftrompet behorend bij dit lied, waarbij mijn armen en handen grootste bewegingen maakten, welke overgingen in een kietelen. Dat laatste ritueel werd snel geschrapt, omdat dit anti aanmaak melatonine werkte, oftewel, niet bevorderlijk was voor het langzaam wegzakken richting dromenland.

Ik woonde weer op mijzelf, inclusief een co- ouderschap. In deze tijd werden verhalen juist belangrijk. De ridder kwam prominent voor in deze verhalen, die ondanks heftige of verdrietige situaties er altijd voor je was. Hij wist altijd een oplossing voor alle problemen en je kon hem altijd oproepen wanneer je hem nodig had. Onbewust was ik ook op deze manier begonnen om mijn kinderen te helpen deze nieuwe situatie zo goed mogelijk leren te accepteren en nieuwe mogelijkheden te zien. Als ik dan s’ avonds liggend op het bed een bemoedigend verhaal uit de belevenissen van de ridder vertelde aan mijn jongste zoon, ( de oudste was ondertussen in een andere fase beland) sprak ik uiteindelijk ook tegen mijzelf. Op een dag was de ridder vertrokken. Ik kan mij niet meer goed herinneren wanneer de laatste keer was.

Ik weet wel dat hij er toch altijd nog ergens is, als ik dat wil.

Luister ook naar: Reinhard Mey – Gute Nacht Freunde (original)

Waarschijnlijk is het niet goed uit te leggen wat de lol is van het voortbewegen door slik en water naar de overkant, oftewel het Wadlopen. Al jaren organiseer ik samen met mijn broer Peter uit Friesland dit avontuur. Ooit begonnen we door mee te gaan met een georganiseerde tocht over het wad naar Schiermonnikoog. Dit beviel ons niet. Vooral het lopen met een grote groep van 150 mensen. De honderden voetstappen door het lage water veroorzaken een constante geluidsmuur. Daarnaast zijn er altijd weer mensen die zo nodig moeten gaan zingen. Ons besluit om zelf wadlooptochten te gaan organiseren kreeg nog een boost toen tijdens die eerste overtocht ook nog het padvinderslied “potje met vet” werd ingezet en daarmee ruw de magie van de leegte en oneindigheid verbrak. Gelukkig ligt dit al heel ver achter ons en formeren wij altijd zelf een groepje uitverkoren vrienden en familie. Broer Peter neemt dan meestal zijn collega’s mee, allen luisterend naar de naam Henk. Met een klein groepje gaan we onder leiding van onze gids, met de betrouwbare naam Luppo, het wad op.

Afgelopen zaterdag was het weer zover. De groep van mijn broer was uiteindelijk al aardig uitgedund, er waren twee Henken die afhaakten vanwege de minder goede weersvoorspellingen. Gelukkig bleven er nog een paar Henken over. Al jaren bestel ik goed weer en geef een mooi weer garantie aan de deelnemers. Het lukt altijd om mooi weer af te dwingen, echter dit keer leek deze garantie het niet helemaal optimaal te gaan halen.

Om zeven uur stapten we het Wad op, doel Ameland.  Er hingen dreigende wolken boven ons. Luppo kon het ritueel van uitleg over de oversteek met flora- en fauna wetenswaardigheden achterwege laten. We waren alleen met geoefende lopers, er waren geen geheimen meer voor ons. Na een kleine kilometer rechtdoor volgt altijd een paar kilometer evenwijdig aan de dijk lopen. De verboden vraag waarom dan niet over de dijk lopen komt altijd toch weer even weer bij mij op. Deze “waarom” vraag is natuurlijk zinloos, de tocht is een combinatie van lopen, waden, genieten van de stilte en de magistrale vergezichten. De leegte leidt opvallend vaak tot diepe en euforische gesprekken, waarschijnlijk ook onder invloed van de combinatie met weinige uurtjes slaap.

‘Wat het wad in mij opriep’, vroeg de journaliste die deze keer met ons meeliep. Ik had deze tocht al vele keren gelopen en het gaat ons altijd vooral om de combinatie van sportiviteit en genieten van een “terras tocht”, beginnend met koffie met appeltaart bij het strandpaviljoen tot een uitgebreide lunch met wijn en of bier op het loungeterras in Nes. Ik hoorde mijzelf, tot mijn eigen verrassing, hele poëtische beschrijvingen geven aan de journaliste over leegte, rust en hoe klein je bent in de enorme weidsheid van dit Werelderfgoed, welke onlangs ook uitgeroepen is tot mooiste natuurgebied van Nederland. Na het ritueel van afspoelen door middel van een uitgebreide duik in de Noordzee begon de volgende etappe,  een ontspannen tien km wandeling over het strand richting strandpaviljoen, richting koffie, richting loungen. Ik sleepte weer de onaangebroken pakjes appelsap mee in mijn rugzak. Lo vertelde vurig over haar definitieve besluit om geen vlees meer te gaan eten, ze was helemaal klaar met deze massale vlees industrie, inclusief grove milieu vervuiling. Daar kwam nog bij dat vlees niet nodig is. We knikten instemmend en luisterden bewonderend om zoveel daadkracht. Even later zaten we op het terras en genoten allen van de bitterballen en bier. Het was nog steeds droog.

Luister ook naar: Chris Rea-Nothing s happening by the sea

Enkele goede vrienden namen bezorgd contact met mij op, of het wel goed met mij ging. Zij lezen trouw mijn columns en het viel hun op dat ik schreef over pijn en verdriet en nachtmerries. Nu klopt het wel dat ik vaak schrijf over emoties en daarnaast ook vooral mijn gedachten en belevenissen wekelijks probeer samen te vatten. Ook permitteer ik mij om zowel tijd en fantasie en werkelijkheid door elkaar te husselen. Het blijven weliswaar mijn gedachten, wat mij bezighoudt. Uiteindelijk maakt het dus niet zoveel uit of het echt gebeurd is, of niet.

Ik moet altijd weer denken aan de uitspraak dat het onbewuste geen verschil maakt tussen fantasie of werkelijkheid. Dit betekent dat je jezelf in positieve of negatieve zin kan manipuleren. Toen mijn vriendin mij wat wazig begon aan te kijken en op het punt stond om af te haken door dit vage gedoe, vroeg ik haar of ze wel eens het piepend en krassend geluid van een nagel op een schoolbord had gehoord, waarbij ik met mijn hand fictief in de lucht ging en met mijn gekromde nagels over het fictieve schoolbord kraste. Haar ‘kippenvel’, gecombineerd met haar kreet van afschuw, was bewijs genoeg.

Ik was aan het opruimen. Na de verbouwing in ons huis, konden de spullen weer terug op hun plaats. Een prachtig moment om het verleden eens goed door je handen te laten gaan, om te selecteren op nut en noodzakelijkheid om spullen nog weer langer zinloos te bewaren. Ik dacht dat ik altijd goed afscheid van spullen kon nemen. Ik ben niet voor niets fan van het afval wegbrengstation. Het viel wel een beetje tegen. Vooral vind ik het lastig om afscheid te nemen van boeken, cd’s en dvd’s. Allemaal spullen die tegenwoordig makkelijk digitaal te vervangen zijn en toch lukt het nog niet zo goed. Ik ging er eens goed voor zitten en werd gelijk teruggeworpen in de tijd door een foto van mijzelf en mijn eerste grote liefde, ergens op Ameland genomen. Ik moet 19 of 20 jaar zijn geweest. Het jaar daarop zou de liefde alweer voorbij zijn. Ook het album met aantekeningen van mijn moeder kwam voorbij, uiteraard om blijvend te bewaren. Zo viel mij deze keer een krantenknipsel op van John Lennon, met het nummer ‘ a working class hero’. Enigszins verbaasd en geamuseerd, dit had ik niet verwacht van mijn klassiek geschoolde moeder, keek ik wat beter. Zij had zelfs enige zinnen onderstreept ‘But you’re still fucking peasants as far as I can see’. Het thema van deze alinea uit deze song was dat sex, dope en vooral ook religie je ‘doped’ houden.

Ik kan helaas niet meer bij mijn moeder navragen wat nu haar drive was geweest om de tekst van dit mooie nummer uit te knippen en in haar aantekeningen album te plakken. Misschien was het bedoeld voor de maandelijkse kerkelijke vrouwenvereniging bijeenkomst? ‘Nee, dacht het niet’, zei ik hardop tegen mijzelf.’ Mooi om haar nog steeds op een andere manier te kunnen blijven ontmoeten’, bedacht ik mij. Van opruimen kwam niet meer zoveel, zittend op de grond met allerlei herinneringen rondom mij verspreid op de vloer. Ik had muziek van Kanye West aanstaan, toen ik plotseling hard getroffen werd door een foto van het kleine jongetje van anderhalf jaar oud jaar, aangespoeld aan het strand. Het kindje was een van de slachtoffers van de vluchtelingen crisis en had de overtocht met tientallen anderen niet gehaald. Ik bleef er met afschuw naar staren. Ik had de desbetreffende krant bewaard. Dit beeld had mij zo aangegrepen, dat ik deze krant niet zomaar bij het oud papier kon gooien, alsof je nogmaals dit kindje delete. Dus was deze krant tussen mijn bewaar spullen terechtgekomen. Dit jongetje, dat staat voor de zinloosheid van geweld en misbruik van kinderen.

Hetzelfde verdrietige, machteloze gevoel overspoelde mij weer. Alsof het zo moest zijn, speelde tegelijkertijd het indringende nummer So Appalled, ik zong hard de tekst mee ‘Live can be so fucking ridiculeus’, live can be so ridiculeus, om de pijn en machteloosheid op een of andere manier een plaats te geven.

Het was niet genoeg. Ik besloot om een kaars te branden, voor alle door zinloos geweld omgekomen kinderen.

Luister ook : Kanye West – So Appalled (Lyrics) +mp3 Download {Official Music} HD

Het is weer weekend. Vrijdagmiddag begint voor mij al het genieten, als ik denk aan een aantal dagen vrij. De vrijheid ligt nog helemaal voor mij, als een onontgonnen veld vol mogelijkheden.Dit gevoel van vrijheid en tijdloosheid komt al over mij, als ik de stad uit fiets en langs de pittoreske dorpjes, over schelpenpaadjes dwars door de verschillende weilanden, langs de koeien, en tussen de schapen door slalom. Ik ben mij bewust van de lichte op doorbreken staande glimlach als ik richting huis fiets.Dicteert de avond door de week toch min of meer een bepaalde structuur qua activiteiten en een eindtijd waarop ik mijzelf in een liggende houding breng om mij onder te dompelen in de nachtrust, op de vrijdag avond valt dit allemaal weg.De klok is even iets minder belangrijk, tijdloosheid lijkt het even te gaan winnen. Alleen de keuzemogelijkheden zijn soms lastig. Vaak gebeurd er dan uiteindelijk niet zoveel meer.

Dit keer legde ik mijzelf toch iets meer een structuur op, want ik had mij zaterdagochtend opgegeven voor de Mission Summit in mijn sportschool Lifestylecenter Mind &Motion.Samen sporten om geld op te halen voor het goede doel, namelijk voor onderzoek naar de ziekte MS  ( Multiple Sclerose). Een mooi initiatief. Het was een fantastische dag.In de ochtend werden we onder streng militaire leiding met zware bepakking op, mee getroond naar het Bedumer bos en daar nogal fanatiek gedrild door sportcoach Marit. Na dit uur durfde ik nog te beweren dat het allemaal nogal meeviel qua zwaarte.Vervolgens gingen we in een donkere zaal fietsen ( spinning) met behulp van een hallucinerende 3D film experience. Dit was inclusief opzwepende muziek en werden we naar diepere emoties gebracht door sportcoach Marijke. Zij kreeg het voor elkaar dat ik het daadwerkelijk koud kreeg van de emoties die ze bij mij naar boven haalde, toen we de top van de berg bereikt hadden. We waren als groep even ‘ONE’.

De laatste buiten oefening bleek een ware martelgang te zijn. De coaches verzamelden zich aan een kant van het grasveld en wij, de werk paarden, moesten heen en weer draven om elke keer weer een andere te intensieve oefening van de coach ‘ingeschreeuwd’ te krijgen. Na elke oefening kreeg je een letter mee. Na de laatste crunch of jumping, ik wist het niet meer, het was mistig geworden in mijn hoofd, strompelde ik richting coach, omdat mijn lichaam allang alarmbellen liet rinkelen. ( code rood) Zij riep mij nog bemoedigend toe, dat ik het kon of zo. Dit was het laatste wat ik nog weet, liggend in het gras aan de voeten van coach Marit. Zij overhandigde mij het papier met letters. Het lukte mij niet meer om helder na te kunnen denken, om de negen letters tot een woord te transformeren.

‘Mont Blanc’ fluisterde zij mij na enige tijd mild en toegeeflijk toe. Ik dacht nog, waarom blijft die vrouw zelf zo fit. Later ontrafelde ik haar geheim, zij had ‘s ochtends twee kleine flesjes bietensap ingenomen. Trainen en bietensap zou je naar ongekende prestaties brengen. Op de terugweg naar huis dacht ik aan het voorrecht wat ik heb om mezelf in het zweet te kunnen werken, om fysieke en mentale grenzen op te zoeken en op te rekken, Om gezond te mogen zijn. In juli wordt de Mont Blanc beklommen door vooral deelnemers met MS. Ik zie al een mooie uitdaging voor komend jaar aankomen.Ik was even onderdeel geweest van een team, waarbij deskundigheid, passie, motivatie, coaching, samenwerken, gezelligheid en geloof in de ander mij opvielen. Voor alle Mont Blanc deelenemers met MS: Believe you can, you’re halfway there.

Mont Blanc, here I come!

Luister ook naar Faithless – We Come 1