Ik werd tijdens het wadlopen, midden in de leegte van het uitgestrekte wad, geïnterviewd door de journaliste. Omdat ik mijzelf hoorde zeggen dat vooral leegte mij zo aansprak, bleef dit woord steeds bij mij hangen. Ik vroeg mij achteraf af waarom ik intuïtief het woord leegte had genoemd. Uiteraard is er het gevoel van rust en ruimte welke het wad mij geeft, was er nog meer? Ik kwam erachter dat leegte een noodzaak voor mij was geworden.

Leegte wordt vaak als negatief uitgelegd. Vroeger kreeg ik al vanuit mijn opvoeding mee dat “Ledigheid des duivels oorkussen is”. Het was zaak om toch vooral nuttig bezig te zijn en niet te lanterfanten. Ik ben opgegroeid in dit calvinistische ( christelijke) klimaat. Mede vanuit deze overtuiging was de familiezaak ( schoenen grossier) van mijn ouders dan ook zes dagen in de week open. Een revolutionaire doorbraak voor mijn ouders was om de zaterdag middag vrij te gaan nemen. Nog steeds merk ik dat ik moeite heb om de actie “niets doen” lang vol te houden, of ik moet al extreem moe zijn. De boeddhisten zien leegte juist als een mooie ervaring en als een doel om te bereiken door middel van studie en vooral meditatie. Zij zien identiteit als een zware last.

Tijdens het hardlopen probeerde ik als experiment om mijn hoofd leeg te maken. Dit was natuurlijk een paradoxale opdracht aan mijzelf, want daardoor lukte het juist niet en schoten mijn gedachten alle kanten op. De vrije gedachtestroom tijdens mijn hardloop route ging onder andere over bewondering en applaus die ik kreeg omdat ik zo makkelijk de halve marathon liep. ( ik was dus blijkbaar nog heel ver weg van het loslaten van mijn ego en identiteit). Ook kwam in gedachten de buurvrouw naar mij toe en riep dat de hoofdprijs van de postcodeloterij op onze straat was gevallen’. Mijn fantasie begon toen pas echt op volle toeren te draaien. Bij het tuinhekje was ik weer in het hier en nu beland. Ik herinnerde mij een advies uit het boeddhisme om gedachten te laten komen, te observeren en te laten gaan. Ik moest aan afgelopen woensdag denken. Het was een extreem drukke werk dag geweest. Ik had voor mijn gevoel honderden mails weggewerkt, vergaderingen verslagen, telefoon gesprekken gevoerd en mij gebogen over nu nog niet makkelijk op te lossen vraagstukken.

Zelfs de fiets-tocht van 25 km door het rustieke Hogeland via boer Rutgers naar huis was dit keer niet genoeg geweest om mijn hoofd leeg te maken. Gevolg was dat ik mij erg moe voelde en behoorlijk chagrijnig deed tegen alles wat ik op mijn weg tegenkwam. Mijn eerste impuls was om mijzelf na het eten op de bank te laten vallen en er niet meer af te komen totdat ik naar bed zou gaan.

Ik koos toch voor de spinning les in de sportschool. Door de fysieke krachtsinspanning, de herhalende bewegingen, gecombineerd met indringende muziek was na de les mijn hoofd geheel leeg, mijn lijf moe en de stemming heel relaxed. ‘Toch weer een actie’, bedacht ik mij. Alleen deze inspanning werkte wel voor mij als een meditatie. In tegenstelling tot de chakra meditatie/ healing, welke de klusjesman mij aanraadde. ‘In plaats van mijn eenzijdige spinninglessen’, zo adviseerde hij ongevraagd. Toen hij in zijn uitleg aankwam bij het openstellen van de chakra’s, was ik “vertrokken”. Ik legde hem geduldig uit dat ieder zijn eigen passende manier mag vinden op de zoek- en vind tocht naar leegte in deze tijden van extreme “volheid”. De zee, het waddengebied, het helpt mij allemaal bij het leegmaken van mijn hoofd. Ook hierbij realiseer ik mij dat rustpunten subjectief zijn.

We waren op de camping aangekomen aan de middellandse zee. Ik liep met mijn zoon Devon van drie jaar op de arm naar het strand. Ik vergeet nooit meer zijn reactie toe we de enorme oneindige zeevlakte mochten aanschouwen. Hij draaide zich op mijn arm acuut af van dit lege panorama, raakte in paniek en begon hartverscheurend te huilen. Ik zal hem nu 21 jaar later eens vragen wat zijn “ rustpunten” zijn. Hij is geboren in de bergen.

Luister nog eens naar: Chris rea – Nothing’s happening by the sea