Jarenlang heb ik ‘s avonds bij het naar bed gaan verhaaltjes voorgelezen aan mijn kinderen. De twee jongens schelen anderhalf jaar, dus kon het zijn dat ik eerst op het ene bed lag met een boekje en een uur later op het andere bed. Ik weet niet eens meer waar de grote stapels lees– en plaatjes boeken zijn gebleven, ze hebben wel uitgebreid hun dienst bewezen. Het hoorde bij het jonge gezinnen ritueel. Na het werk kinderen van school, of via de naschoolse opvang, ophalen. Langs de winkel voor de boodschappen en in een strakke tijdsplanning op tijd koken en eten om nog wat gezamenlijke ontspanning tijd ( ook wel heel erg quality tijd met de kids genoemd) met elkaar te delen.

De rituelen waren van te voren zo eerlijk mogelijk verdeeld. Soms werden de vaste rituelen ruw doorbroken, in verband met heftige verkoudheden met of zonder koorts. De agenda’s werden dan getrokken. Aan de hand van de afspraken van desbetreffende dag, bepaalden we wie met de minste werk schade die dag met het kind thuis zou kunnen blijven. Eigenlijk was zo’n dag best lekker. Samen met je kind een beetje thuis omhangen, of de kleine klusjes doen waar je nooit aan toekwam, of zelf ook even “bijtanken” van de vermoeienissen van het jonge gezinnen bestaan.

De verhaaltjes voorlezen werden sluipenderwijs steeds korter. Kinderen houden echter vooral van vaste patronen, dus als ik uit verveling of vermoeidheid expres een paar bladzijden oversloeg bij het voorlezen van het boekje van de dag, werd ik acuut gecorrigeerd en terugverwezen naar waar ik “in de fout was gegaan”. De vaste rituelen gingen langzaam over in verhalen vertellen, dit was min of meer spontaan ontstaan, omdat ik aan de hand van de vaak doodsaaie boekjes fantasie uitstapjes ging maken om de boel een beetje op te leuken. Er ontstond een nieuw ritueel, waarbij ik altijd eindigde met het inzetten van het slaaplied “Gute nacht Freunde”, bekend van de late Hilversum / NPO radio uitzendingen. Hoogtepunt was altijd mijn imitatie van een schuiftrompet behorend bij dit lied, waarbij mijn armen en handen grootste bewegingen maakten, welke overgingen in een kietelen. Dat laatste ritueel werd snel geschrapt, omdat dit anti aanmaak melatonine werkte, oftewel, niet bevorderlijk was voor het langzaam wegzakken richting dromenland.

Ik woonde weer op mijzelf, inclusief een co- ouderschap. In deze tijd werden verhalen juist belangrijk. De ridder kwam prominent voor in deze verhalen, die ondanks heftige of verdrietige situaties er altijd voor je was. Hij wist altijd een oplossing voor alle problemen en je kon hem altijd oproepen wanneer je hem nodig had. Onbewust was ik ook op deze manier begonnen om mijn kinderen te helpen deze nieuwe situatie zo goed mogelijk leren te accepteren en nieuwe mogelijkheden te zien. Als ik dan s’ avonds liggend op het bed een bemoedigend verhaal uit de belevenissen van de ridder vertelde aan mijn jongste zoon, ( de oudste was ondertussen in een andere fase beland) sprak ik uiteindelijk ook tegen mijzelf. Op een dag was de ridder vertrokken. Ik kan mij niet meer goed herinneren wanneer de laatste keer was.

Ik weet wel dat hij er toch altijd nog ergens is, als ik dat wil.

Luister ook naar: Reinhard Mey – Gute Nacht Freunde (original)