Waarschijnlijk is het niet goed uit te leggen wat de lol is van het voortbewegen door slik en water naar de overkant, oftewel het Wadlopen. Al jaren organiseer ik samen met mijn broer Peter uit Friesland dit avontuur. Ooit begonnen we door mee te gaan met een georganiseerde tocht over het wad naar Schiermonnikoog. Dit beviel ons niet. Vooral het lopen met een grote groep van 150 mensen. De honderden voetstappen door het lage water veroorzaken een constante geluidsmuur. Daarnaast zijn er altijd weer mensen die zo nodig moeten gaan zingen. Ons besluit om zelf wadlooptochten te gaan organiseren kreeg nog een boost toen tijdens die eerste overtocht ook nog het padvinderslied “potje met vet” werd ingezet en daarmee ruw de magie van de leegte en oneindigheid verbrak. Gelukkig ligt dit al heel ver achter ons en formeren wij altijd zelf een groepje uitverkoren vrienden en familie. Broer Peter neemt dan meestal zijn collega’s mee, allen luisterend naar de naam Henk. Met een klein groepje gaan we onder leiding van onze gids, met de betrouwbare naam Luppo, het wad op.

Afgelopen zaterdag was het weer zover. De groep van mijn broer was uiteindelijk al aardig uitgedund, er waren twee Henken die afhaakten vanwege de minder goede weersvoorspellingen. Gelukkig bleven er nog een paar Henken over. Al jaren bestel ik goed weer en geef een mooi weer garantie aan de deelnemers. Het lukt altijd om mooi weer af te dwingen, echter dit keer leek deze garantie het niet helemaal optimaal te gaan halen.

Om zeven uur stapten we het Wad op, doel Ameland.  Er hingen dreigende wolken boven ons. Luppo kon het ritueel van uitleg over de oversteek met flora- en fauna wetenswaardigheden achterwege laten. We waren alleen met geoefende lopers, er waren geen geheimen meer voor ons. Na een kleine kilometer rechtdoor volgt altijd een paar kilometer evenwijdig aan de dijk lopen. De verboden vraag waarom dan niet over de dijk lopen komt altijd toch weer even weer bij mij op. Deze “waarom” vraag is natuurlijk zinloos, de tocht is een combinatie van lopen, waden, genieten van de stilte en de magistrale vergezichten. De leegte leidt opvallend vaak tot diepe en euforische gesprekken, waarschijnlijk ook onder invloed van de combinatie met weinige uurtjes slaap.

‘Wat het wad in mij opriep’, vroeg de journaliste die deze keer met ons meeliep. Ik had deze tocht al vele keren gelopen en het gaat ons altijd vooral om de combinatie van sportiviteit en genieten van een “terras tocht”, beginnend met koffie met appeltaart bij het strandpaviljoen tot een uitgebreide lunch met wijn en of bier op het loungeterras in Nes. Ik hoorde mijzelf, tot mijn eigen verrassing, hele poëtische beschrijvingen geven aan de journaliste over leegte, rust en hoe klein je bent in de enorme weidsheid van dit Werelderfgoed, welke onlangs ook uitgeroepen is tot mooiste natuurgebied van Nederland. Na het ritueel van afspoelen door middel van een uitgebreide duik in de Noordzee begon de volgende etappe,  een ontspannen tien km wandeling over het strand richting strandpaviljoen, richting koffie, richting loungen. Ik sleepte weer de onaangebroken pakjes appelsap mee in mijn rugzak. Lo vertelde vurig over haar definitieve besluit om geen vlees meer te gaan eten, ze was helemaal klaar met deze massale vlees industrie, inclusief grove milieu vervuiling. Daar kwam nog bij dat vlees niet nodig is. We knikten instemmend en luisterden bewonderend om zoveel daadkracht. Even later zaten we op het terras en genoten allen van de bitterballen en bier. Het was nog steeds droog.

Luister ook naar: Chris Rea-Nothing s happening by the sea