Als start van onze vakantie gingen we ‘s avonds naar het muziek theater spektakel ‘het Pauperparadijs’ te Veenhuizen. Ik had vooral behoefte om te onthaasten, wat ook voor mij de bedoeling is van vakantie. Het was nog wel even een logistieke uitdaging om gezamenlijk op tijd uit Groningen te vertrekken en van tevoren op het terrein ook nog in een ontspannen sfeer te kunnen eten, omdat de voorstelling om 20.00 uur sharp al begon. Alles liep gesmeerd. We waren ruim op tijd, we vonden dat we met elkaar onszelf in goed gezelschap bevonden en we dronken een lekker pauperbiertje. Speciaal gebrouwen door Bierbrouwerij Maallust uit Veenhuizen. De overzichtelijke korte menukaart van het “gevangenis” restaurant hielp mee om snel tot keuzes te komen. De aardige ober probeerde de te lang gekookte worteltjes, te zachte frieten, de anti al dente staat van de pasta’s met alle egards behorend bij het drie gangen menu te brengen. Ik visualiseerde hem en overig personeel in gevangenis outfit, dit had het geheel tenminste nog wat ludieker gemaakt. Mijn vriendin gaf de vriendelijke ober, geheel volgens de regels van feedback, opbouwende kritiek, met aardige tips over pasta bereiding en op smaak brengen van een pastasaus. Mijn twee tafelgenoten waren het roerend met elkaar eens dat de saus uit een pakje kwam en de nog steeds vriendelijke ober vertrouwde hun bij deze confrontatie toe dat hij toch deze saus heel zorgvuldig en creatief eigenhandig met eerlijke biologisch dynamische producten had klaargemaakt. Knap hoe de eigenlijke feedback van ‘Gadver, wat een waardeloze maaltijd’ zo fantastisch overkwam, door deze woorden te vervangen tot ‘als ik u een tip mag geven etc’. Het resulteerde in twee gratis flesjes bier voor de dames. Mijn standaard reactie op ‘of alles naar wens is’, ‘ja, prima dank u’, leverde dus niets op.

We waren tijdens het eten een beetje aan het dagdromen en brainstormen geweest om met elkaar een hout gestookte pizza oven te gaan maken voor buiten in onze tuin. Hier wilden we een soort van huiskamer restaurantje beginnen. Heel onschuldig had ik de dames al naar de toekomstige catering gedelegeerd met het aanbod om zelf de coördinatie op mij te nemen, wat dat dan ook mag betekenen. Het idee om verschillende vriendengroepjes bij elkaar te brengen om met een kleine vergoeding leuke ontmoetingen te kunnen creëren kreeg naar aanleiding van deze voorstelling voor mij een wending. Ik vroeg mij namelijk met een licht gevoel van onbehagen af wat ik, naast alle leuke dingen om mijn eigen leven zo aangenaam mogelijk te maken, voor anderen doe.

Ik werd mij ook meer bewust van de geschiedenis van bevoogding van de overheid en christelijke instellingen. Deze geschiedenis lijkt zich keer op keer te herhalen. Er zijn nog steeds verstikkende en bureaucratische regels, er is nog steeds oorlog en armoede. Zelfs hier in een van de rijkste landen ter wereld hebben we armoede met als ultiem bevoogdend hoogtepunt een voedselbank. Alles te maken met politieke keuzes, eigenbelang en weerstand om onze rijkdom eerlijker te verdelen. Ook onder mensen die niet goed kunnen meekomen in deze maatschappij. Wij laten het met z’n allen gebeuren.

Wat doe jij om een positieve bijdrage te kunnen leveren aan onze maatschappij, hoe kan jij bijdragen om een beetje positiviteit dagelijks de wereld in te slingeren? Deze vraag stelde in het toneelstuk de Generaal Johannes van den Bosch, de oprichter van de Maatschappij van weldadigheid, (1818) vanuit het verleden aan de gids van het toneelstuk en daarmee dus eigenlijk aan het publiek. Ik besefte mij, rijdend in de auto door de heldere nacht op weg naar huis, dat zelf durven en blijven dromen voor jezelf en voor de wereld zo belangrijk is. Mensen met dromen zijn vaak zo  inspirerend en geven daarmee hoop aan anderen. Ik zag opeens een vallende ster.

Ik besloot om mijn dromen uit te voeren en vooral ook om door te gaan met dromen.