‘Het duurt in ieder geval minstens een jaar voordat we hier weer komen’, vertelde mijn schoonzus. We gingen ter afscheid gezamenlijk nog even uit eten in restaurant “De Gans” in Groningen. Het voelde voor mij een beetje als een laatste avondmaal. Nu ben ik sowieso al niet zo goed in afscheid nemen. Ik word er altijd wat melancholiek van. Ik las het appje van mijn zwager, ‘we vertrekken beladen met goede herinneringen, zijn al door de checks op Schiphol’. ‘Mooi gezegd’, appte ik terug en zag ze in gedachten opstijgen richting Zuid Afrika, richting hun huis. Mijn vriendin herkende mijn stemming en samen mijmerden we over wat was geweest. Het aanbod van de verschillende soorten wijnen bij restaurant de Gans waren overvloedig. De uitbater nam ons mee in de keuzes van bijpassende wijnen. Op mijn grapje om alsjeblieft geen Merlot te serveren, kregen we een uitvoerige uitleg over de betere Merlots. We werden nog even getipt om in Zuid Afrika toch vooral eens de Merlot uit het hogere segment te gaan proberen. Dit restaurant bestond al twintig jaar. Vol verbazing hoorden we deze informatie aan. Mijn familie had voordat ze emigreerden jarenlang in deze buurt gewoond en tot onze tip om hier te gaan eten, nog nooit van “ De Gans” gehoord. Blijkbaar waren ze er al die jaren langsgefietst, zonder dat het door hen was opgemerkt. Ik moest denken aan een gebrand Cdtje met muziek van Bozz Scaggs, welke ik alweer jaren geleden op mijn verjaardag van een vriend kreeg. Ik had er nog nooit van gehoord. Mijn vriend keek mij onthutst en vol verbazing aan. ‘Deze man maakt al meer dan dertig jaar muziek en heeft al ontelbare hits op zijn naam staan’, zei mijn vriend vol ongeloof. Na beluistering van deze compilatie, ben ik een groot fan van zijn muziek geworden. Ik ontdekte met terugwerkende kracht hits van hem vanaf de jaren 70 tot heden. Ik luisterde in die tijd veel naar de radio en ik stelde mij voor dat ik al die jaren net de kamer uitging als de DJ een nummer van Bozz Scaggs aankondigde. Bij de laatste tonen kwam ik dan waarschijnlijk weer terug in de huiskamer. Heerlijke melancholische en relaxte muziek. Tijdens de maaitijd nam ik al een beetje afscheid en hoorde in mijn hoofd het prachtige en dramatische ‘We are all alone’. We brachten een toost uit op de mooie tijd samen en genoten van een Merlot met middellange afdronk.

Mijn onbewuste wees mij via alle associatieve gedachten de weg naar waarschijnlijk mijn eerste ‘afscheid’ ervaring. Jarenlang heb ik er nog over gedroomd. Mijn vader bracht mij ‘s ochtends vroeg met de auto gehaast naar de kleuterschool. Hij was vertegenwoordiger en moest vroeg op pad. Het was mijn eerste dag. Van begeleiding door de ouders bij eerste schooldagen hadden ze in die tijd waarschijnlijk nog nooit gehoord. Hij parkeerde de auto en liep nog een stukje mee naar de oprit van de school. Met een waarschijnlijk afwezige groet stond ik angstig en alleen bij een hele grote muur te wachten op wat ging komen. Of het daadwerkelijk regende weet ik niet meer, droom en werkelijkheid gingen waarschijnlijk door elkaar lopen. Het regenen zie ik nog steeds als een metafoor van hoe ik mij toen moet hebben gevoeld. Ik heb deze ervaring ooit aan mijn zus verteld, zij moest huilen toen ze het hoorde. Dat kleine broertje alleen op een te vroeg tijdstip tegen die grote muur. De puzzelstukjes van mijn leven vallen steeds meer op zijn plaats. Het gevoel van melancholie van dit afscheid? Het heeft de oorsprong van moeite met afscheid meer aan het licht gebracht. Het is in dit geval ook een compliment richting mijn schoonzus en zwager.

Luister ook naar: Boz Scaggs – We’re All Alone (HQ)