Het is weer weekend. Vrijdagmiddag begint voor mij al het genieten, als ik denk aan een aantal dagen vrij. De vrijheid ligt nog helemaal voor mij, als een onontgonnen veld vol mogelijkheden.Dit gevoel van vrijheid en tijdloosheid komt al over mij, als ik de stad uit fiets en langs de pittoreske dorpjes, over schelpenpaadjes dwars door de verschillende weilanden, langs de koeien, en tussen de schapen door slalom. Ik ben mij bewust van de lichte op doorbreken staande glimlach als ik richting huis fiets.Dicteert de avond door de week toch min of meer een bepaalde structuur qua activiteiten en een eindtijd waarop ik mijzelf in een liggende houding breng om mij onder te dompelen in de nachtrust, op de vrijdag avond valt dit allemaal weg.De klok is even iets minder belangrijk, tijdloosheid lijkt het even te gaan winnen. Alleen de keuzemogelijkheden zijn soms lastig. Vaak gebeurd er dan uiteindelijk niet zoveel meer.

Dit keer legde ik mijzelf toch iets meer een structuur op, want ik had mij zaterdagochtend opgegeven voor de Mission Summit in mijn sportschool Lifestylecenter Mind &Motion.Samen sporten om geld op te halen voor het goede doel, namelijk voor onderzoek naar de ziekte MS  ( Multiple Sclerose). Een mooi initiatief. Het was een fantastische dag.In de ochtend werden we onder streng militaire leiding met zware bepakking op, mee getroond naar het Bedumer bos en daar nogal fanatiek gedrild door sportcoach Marit. Na dit uur durfde ik nog te beweren dat het allemaal nogal meeviel qua zwaarte.Vervolgens gingen we in een donkere zaal fietsen ( spinning) met behulp van een hallucinerende 3D film experience. Dit was inclusief opzwepende muziek en werden we naar diepere emoties gebracht door sportcoach Marijke. Zij kreeg het voor elkaar dat ik het daadwerkelijk koud kreeg van de emoties die ze bij mij naar boven haalde, toen we de top van de berg bereikt hadden. We waren als groep even ‘ONE’.

De laatste buiten oefening bleek een ware martelgang te zijn. De coaches verzamelden zich aan een kant van het grasveld en wij, de werk paarden, moesten heen en weer draven om elke keer weer een andere te intensieve oefening van de coach ‘ingeschreeuwd’ te krijgen. Na elke oefening kreeg je een letter mee. Na de laatste crunch of jumping, ik wist het niet meer, het was mistig geworden in mijn hoofd, strompelde ik richting coach, omdat mijn lichaam allang alarmbellen liet rinkelen. ( code rood) Zij riep mij nog bemoedigend toe, dat ik het kon of zo. Dit was het laatste wat ik nog weet, liggend in het gras aan de voeten van coach Marit. Zij overhandigde mij het papier met letters. Het lukte mij niet meer om helder na te kunnen denken, om de negen letters tot een woord te transformeren.

‘Mont Blanc’ fluisterde zij mij na enige tijd mild en toegeeflijk toe. Ik dacht nog, waarom blijft die vrouw zelf zo fit. Later ontrafelde ik haar geheim, zij had ‘s ochtends twee kleine flesjes bietensap ingenomen. Trainen en bietensap zou je naar ongekende prestaties brengen. Op de terugweg naar huis dacht ik aan het voorrecht wat ik heb om mezelf in het zweet te kunnen werken, om fysieke en mentale grenzen op te zoeken en op te rekken, Om gezond te mogen zijn. In juli wordt de Mont Blanc beklommen door vooral deelnemers met MS. Ik zie al een mooie uitdaging voor komend jaar aankomen.Ik was even onderdeel geweest van een team, waarbij deskundigheid, passie, motivatie, coaching, samenwerken, gezelligheid en geloof in de ander mij opvielen. Voor alle Mont Blanc deelenemers met MS: Believe you can, you’re halfway there.

Mont Blanc, here I come!

Luister ook naar Faithless – We Come 1