Categorie: 2018

Af en toe laait de discussie tussen mijn vriendin en mij weer op, als zij de deuren van de slaapkamer naar de tuin open laat staan. Over muggen die dan vrij naar binnen kunnen vliegen. Volgens mijn vriendin komen ze alleen als er mensen zijn. Ik hanteer de theorie dat deze muggen zinloos zijn en irritant rondvliegen en dus ditzelfde ook kunnen gaan doen in de ruimte achter de openstaande deuren, ongeacht aanwezigheid van mensen. Ook zinloos, want ze worden gegeten door vissen en vogels welke niet in de slaapkamer voorkomen. Of ze moeten al zo slim zijn zelf te bedenken om niet of wel naar de slaapkamer te gaan, maar dat lijkt zelfs mij ietwat vergezocht.

Enfin, Ik heb eens wat gegoogeld en kom daar verschillende zienswijzen tegen over het nut van de mug. Er was er eentje bij die mij wel beviel, namelijk dat diersoorten soms uitsterven en dat dit niet altijd persé onoverkomelijk is voor het voorbestaan van onze voedselketen. De mug is in feite de grootste moordenaar op aarde. Per jaar sterven gemiddeld 750.000 mensen als gevolg van deze mug, die enge ziekten overbrengen. Laten we dus nu stoppen met de mug.

Twee keer in mijn leven was ik in een prachtig natuurgebied, waar ook miljoenen muggen leven en was ik hierop fysiek en mentaal voorbereid. We verbleven in de Everglades te Florida, in dit voornamelijk moerassig gebied. Wij waren daar op de camping en de enige gasten met een tentje. Bij het openritsen en dichtdoen van de tent, kwamen met gemak enkele tientallen muggen mee. Het extra sterke anti muggenspul Deet was zo heftig, dat het mijzelf de adem en levensvreugde benam. We hebben een vinkje achter de Everglades op onze bucketlist gezet en zijn snel verder gereisd.

Op bezoek bij vrienden in Finland gingen we een keer mee naar hun zomerhuisje, inclusief een houtgestookte sauna, bij het meer in het bos. Nu is Finland eigenlijk alleen maar bos en meer en heeft bijna iedereen een dergelijk zomerhuisje bij het meer. Tot zover allemaal heel idyllisch en romantisch. Totdat we in ons blootje de sauna uithuppelden richting het meer en op de weg ernaar toe al door tientallen muggen werden ‘doorzeefd’. ‘Kun je hier eigenlijk wel buiten zitten’, vroeg ik een beetje naïef. Dat kon zeker, als je jezelf maar goed insmeerde met antimug en je gehele lichaam bedekte. We zaten vervolgens de gehele avond ( het was prachtig zomers weer) binnen en zijn de volgende dag weer verder gaan reizen. De winters zullen daar zeker heel mooi zijn….

Deze week was het weer zover. Om 04.30 uur a.m.werd ik ruw wakker geschud door de ‘vliegtuigmotor’ die mug heet en had enorme jeuk aan mijn linkervoet. We hadden de avond ervoor heel slim een klamboe om het bed gedrapeerd en deze was waarschijnlijk door enkele kleine bewegingen tijdens de slaap bij de opening iets losgegaan. Er waren twee muggen heel slinks door dit kiertje naar binnen gekomen. Mijn vriendin werd wakker van mijn titanenstrijd en antwoordde op mijn schorre kreet ‘er zijn twee muggen in de klamboe’ met de respons dat ik psychotisch zou zijn en waarschijnlijk van een ‘mug een olifant’ maakte. Meestal is het zo dat op het moment van het licht aandoen, de mug zich direct goed verstopt, stopt met zoemen en acuut weer in actie komt bij het uitdoen van het licht. Alleen dit keer zag ik ze direct binnen deze twee m2 klamboe. Daar zaten ze, wachtend op het moment dat ik het lichtknopje wederom uit zou gaan doen. Ik besloot eruit te gaan. De lol van nachtrust was toch al weg en ik had het gevoel ze flink terug te pakken door mijn nachtrust per direct af te breken. Ik gunde mijn vriendin nog een goede tweede halve nacht en sloeg ze de klamboe uit, om deze vervolgens weer goed vast te zetten.

Bij het kopje koffie zat ik om 05.00 a.m. in de woonkamer en vroeg mijzelf af waarom muggen zoemen. Dit is ook zoiets belachelijks; niemand maakt zoveel lawaai. Honden blaffen toch ook niet standaard als ze zich voortbewegen? Mensen maken toch ook niet constant geluid? ( al ken ik enkele uitzonderingen). Ik werd ruw gestoord in mijn mijmeringen. Door een vlieg dit keer. Ik besloot het huis te verlaten. Ik wilde rust. Zo kwam het dat ik ‘s ochtends om half zes aan het joggen was in de weilanden op het Hogeland, ergens in de buurt van boer Rutgers. In de verte hoorde ik een brommer aankomen, of was het een……..

Luistertip

One day I’ll fly away Randy Crawford

De bus passeerde rond middernacht bijna geruisloos de grens met Duitsland. Angelique staarde uit het raam en mijmerde over het uitstapje van dit weekend. Het was een gezamenlijke activiteit waar een maandenlange voorbereiding aan vooraf was gegaan. Uiteindelijk stond er dan ook een gedegen programma, waarbij rekening was gehouden met de wensen van alle leden van de vrouwenbond. Onder andere zou in Grossarcen het miniatuur spoorwegmuseum en de plaatselijke sigarenbandjes club bezocht gaan worden. Voor beide onderdelen kon ingetekend worden. (wel snel erbij zijn, vanwege grote belangstelling) Ontvangst met koffie en hoogpolig gebak, (een Kreisen kuchen met slagroom, specialiteit van de streek Moesel am Rhein)

Hoogtepunt is dan toch wel het bezoek aan de naalden en spelden fabriek te Offnungsradeln (vlakbij schmerzflugen) Dit is een initiatief en uitwisseling van de naaldenfabriek te Naaldwijk, waarbij vooral aandacht wordt geschonken aan het ontstaan, verdere oorsprong, fabricage en culturele aspecten rondom het omgaan en houding met betrekking tot naalden door de tijd heen en verschillen in gebruik. Vooral interessant zijn de verschillen in het ‘opspelden’ in verschillende regio’s . Er wordt diep ingegaan op de vele variaties in zienswijze. Helemaal opvallend zijn de grote verschillen in de doorontwikkeling van de naald tussen de regio’s Offnungsradeln en Schmerzflugen, waarbij interessante uitleg wordt gegeven middels een 6,5 uur durende workshop over het veilig gebruik van naalden zonder gelijk terug te moeten vallen op de vingerhoed en naaldenkoker. Speciale aandacht wordt ook geschonken aan het oog van de naald.

Angelique hoopt vooral tips te krijgen over het nog efficiënter rijgen van garen door de naald. Nieuwe lock ontwikkelingen en verrassende nieuwe inzichten schijnen het reguliere rijgen van het garen door het oog een totale omwenteling in gebruik te geven. Er wordt zelfs al gesproken over het stoppen met de stopnaald, echter dit zijn alleen nog maar geruchten.

Bij deelname wordt trouwens een handig ingebonden boekje met harde kaft (in kleur) verstrekt aan alle deelnemers. Ook de diaserie schijnt zeer indrukwekkend te zijn. Enige basis kennis is uiteraard wel gewenst, omdat verder wordt geborduurd op de basis kennis van de cursus ‘naald en garen en nu jij!’
Een leuk weetje is dat Schmerzflugen zich onderscheidend heeft doorontwikkeld in de spelden en een begrip is geworden op internationale congressen. Een groot voorbeeld zal het congres The Needle, in Krkjajacretsu ( Tsjechië) worden. Vooral de variatie in gekleurde speldenkoppen gaf een verfrissende kijk op de speldenwereld en was een schitterende upgrading van het imago. Verschillende grote namen ( sprekers) zullen in Krkjajacretsu aanwezig zijn. Het programma is ook zeer indrukwekkend, met onder andere workshops over ; Stikken, Naden en Zomen, Ruches, Rimpelen en Plooien. Klapstuk is de bespreking in de grote zaal over het belang van de juiste steken.

Angelique haar blik viel op een passage uit een tijdschrift, welke bij haar buurvrouw op schoot lag;
‘Stop regelmatig en vraag je af: is dit stimulerend voor me? Laadt dit mij op?
Haar blik ging naar buiten, naar de buitengebieden van de regio Schmerzen van Moesel am Rhein en ze staarde voor zich uit.

Luistertip  She’s leaving home Beatles

We werden meegenomen in de wereld van het massatoerisme, ondanks dat we ver van het ultieme uitgaansleven  in Chersonissos zaten. Het was even een uitdaging met betrekking tot het vinden van balans tussen ontspanning en tot rust komen, avontuur en het behouden van mijn eigenheid/ individualiteit. Dat laatste stond even niet op de voorgrond. Wij waren onbedoeld onderdeel van een grote groep geworden en daarmee een klant object voor de vliegtuig maatschappij Transavia en reisorganisatie Sunweb.
Het Sheraton hotel op Schiphol bood de avond ervoor een vervreemdend effect, waarbij het zitten in de te grote lounge met een plafond van ongeveer vijftig meter hoogte, gecombineerd met wel erg correcte muziek op een scherm van tien bij vijf meter een  hallucinerend effect had op onze zintuigen. We genoten van ons XL biertje voor een XXL bedrag en proostten op de start van deze gezamenlijke vakantie.
Deze week Kreta werd door ons onderverdeeld in categorieën; chillen in om rondom het verblijf aan zee, het onderdeel sportief en cultuur.
We bezochten het oude Arkadi klooster. Hier waren in 1866 verschrikkelijke dingen met dood en verderf gebeurd toen de Turken het gebied overnamen. Om de aanval definitief af te slaan, besloot de priester zichzelf met de groep vrouwen en kinderen op te offeren en als protest voor Griekse eigenheid, door de gehele voorraad buskruit aan te steken……..Onze Intuïtieve Sunweb hostess Melanie had die sfeer van toen gevoeld, zo vertelde zij ons.

In de oude stad Rhetminom met zijn smalle straatjes en vele cafés was ik in gedachten weer even in Riga (Letland) en kreeg ik herinneringen aan Cartegena ( Colombia) en zelfs waren we bij het oude plein ‘even in Maastricht’. Al fietsend zag ik de omgeving van de Mont Ventoux ( Frankrijk) voor me, het gezellige strandpaviljoen leek op het Vlielandse. Oftewel ik creëerde de gehele tijd mijn eigen werkelijkheid. Steeds had ik een zaterdag gevoel op deze fiets donderdag, terwijl het vrijdag was. Oftewel ik had de grip op de tijd al losgelaten.
Het fietsen met gids Michael was een fantastische keuze. Ook al was het fietsen meer afdaling dan sportiviteit, hij combineerde het fietsen met cultuur, flora en fauna en met oprechte aandacht voor ieder groepslid. Ontroerend vond ik ook zijn aandacht voor de lunch. We zaten op houten krukjes met bord op schoot, ergens in een open bergachtige omgeving met door hem meegebrachte salade van huis en een grote pan met kip.We genoten van een heerlijke picknick in het veld, met deze kleine groep bikers. Tijdens de pauze op het strand wees hij ons op de mogelijkheid van de blauwe parasols met stoelen waarvoor niet betaald hoefde te worden. ‘ If they ask for money, just say the word ‘Bikers’, and they leave you alone’.
Ik zag hem in gedachten al voor mij om op de door hem uitgestippelde routes zijn deals te sluiten en dat mag ook. Ik bedacht mij dat het mooie aan hem is dat hij vooral echt plezier heeft en ervan geniet om ons deelgenoot te maken van het leven en cultuur op Kreta.
Dat Michael in een oude bus Citroën Jumpy reed, deed ‘mijn hart helemaal opspringen’, want ik fantaseerde al een tijdje over zo’n kampeer bus.
In verband met de XL  honger waren we ’s avonds even wat minder oplettend en kwamen in een pubachtige voorziening terecht met karaoke uitdagingen. De zingende serveerster krikte af en toe, op Amy Winehouse achtige wijze,  het niveau van de andere deelnemers weer enigszins omhoog. Na enkele ouzo’s zag ik mijzelf al bladeren in de te dikke map met beschikbare nummers. Volgens mijn zoons was het nu echt tijd om te gaan.

Time;  Alans Parsons project

Geïnspireerd door mijn besluit om meer mijn eigen tempo te volgen, besloot ik om alvast naar de buren te lopen ivm het verjaardagsfeestje bij de buurvrouw.
‘Ieder zijn eigen ritme’ bedacht ik, want hoeveel tijd had ik ondertussen tot nu toe gewacht totdat mijn partner de juiste schoenen had, de bijpassende kleding had gevonden, het opmaak ritueel had afgerond. Het was uiteraard helemaal makkelijk omdat de tocht slechts enkele tientallen meters van ons huis was. Het voelde trouwens wel heel goed, deze ruimte voor elkaar. Respect voor ieder zijn eigen ritme en ruimte in plaats van te wachten en een non verbale wachtstand houding uit te stralen. Ik vroeg mij af of het een typisch mannen ding was om altijd maar op de vrouw te wachten en besloot gelijk tot een vergelijkend onderzoek. In verband met het hoge aantal buren vroeg ik ‘at random’ gelijk de eerste buurtgenoot, nadat ik uiteraard eerst de buurvrouw en bijbehorende familie had gefeliciteerd, naar hun rituelen bij vertrek en gezamenlijke activiteiten. Bij deze buren bleek het precies andersom te zijn, de vrouw was altijd aan het wachten op de man.

‘Waar deze dan mee bezig was’, vroeg ik nieuwsgierig. ‘Zijn pet vinden, nog even plassen’, replyde zij. Ik was er even stil van. Alweer een aanname van mannen en vrouwen dingen die ik overboord kon gooien. Toch vroeg ik mij wel af, waarom dat ‘pet vinden en nog even plassen’, zolang moest duren. Aangemoedigd door deze open conversatie, belandde ik met twee buurmannen in een discussie over ‘moeten’ en een keuze hebben. Ik hield een beetje monomaan en ‘dwars’ vast aan de overtuiging dat ik altijd een keuze heb en het andere kamp had het erover ‘dat je soms gewoon moet’. Ik wist eigenlijk wel dat ze ergens een klein beetje gelijk hadden. Aangemoedigd door mijn toegeeflijke bui vertrouwde de verjaardagsbuurman mij toe, dat hij zich eigenlijk wel eens afvroeg of het wel goed met mij ging. Hij volgde nu al een tijdje mijn columns en destilleerde eruit dat ik het op zijn zachtst gezegd niet altijd even makkelijk had.
‘Hij dacht niet altijd zo na en deed gewoon zijn ding’, legde hij uit. Het was een beleefde en vriendelijke andere uitleg voor ‘doe niet zo moeilijk’. Ik hoorde mijzelf nog iets noemen over diepgang, analyse en schrijversvrijheid. Ondertussen wist ik dat feedback ook wel belangrijk was om open voor te staan.
Ik besloot de rode draad van mijn columns eens te onderzoeken en er een column aan te wijden. Of een vergelijkend onderzoekje? ‘Of gewoon lekker mijn eigen ding blijven doen, zonder daar weer te diep en te lang over na te denken’, bedacht ik mij en mijmerde alvast over een volgend onderwerp.

Luistertip  50Cent Its your birthday

Een week later luisterden we alsnog naar het interview van radio Noord, terwijl we van de zwoele zomeravond genoten bij het vuur in onze tuin.
Het item ging over de bekende Nederlander die in ons huis had gewoond. Twee interviewers hadden op de bewuste zaterdagochtend, gewapend met een Groninger koek, een inval gedaan bij ons thuis.
Heel spannend werd geconstateerd dat de auto van de bewoners niet op de oprit aanwezig was en dat het geheel er zo romantisch uitzag. Helaas was er niemand, zo constateerden zij. De buren waren wel aanwezig, dus verplaatste het interview zich.

Zelf was ik dat weekend ondergedompeld in een training persoonlijke groei en als gevolg daarvan was mijn zelf reflectief vermogen torenhoog toegenomen. Op het moment dat ik van het ‘avontuur’ hoorde, constateerde ik bij mijzelf een worsteling tussen lichte irritatie over het onderwerp, want het is ons huis en waar gaat het nu eigenlijk over? Toch had ik ook wel weer begrip.

Want alles wordt interessanter, als het om een bekende Nederlander gaat. Deed ik daar zelf stiekem ook niet een beetje aan mee, als ik geheel laconiek en quasi nonchalant kon bevestigen dat wij deze parel van het Noorden hadden overgenomen van een bekende Nederlander? Ook moest ik denken aan mijn eigen ‘non item’ met Bob Dylan, die voor mij onlosmakelijk verbonden is aan het café het Zielhoes te Noordpolderzijl. Hij had daar namelijk koffie gedronken! Ik had zelfs uitgezocht dat deze actie had plaatsgevonden rondom zijn concert in 1994 in Groningen. Onze jongste zoon was net geboren en we durfden het voor het eerst aan om onze kinderen aan de oppas toe te vertrouwen om dit optreden te kunnen meemaken.
Onze buurvrouw had het interview perfect voor ons opgevangen. Met respect voor privacy had zij zich behendig door het item heen gecommuniceerd.
Subliem was de reclame die zij nog even op het live uitgezonden radioprogramma van Radio Noord voor haar eigen expositie kon maken. Mijn vriendin schoof uiteindelijk nog even aan, zij was namelijk wakker geworden van het belletje, geschuifel over onze oprit en de honden van de buren en besloot om na het douchen toch nog even te kijken wat er zich afspeelde.
Mijn schoonzus citeert uit het interview in de eerdere Volkskrant zaterdag editie met onze bekende Nederlander ‘ik mis mijn droomhuis en mis het nog steeds’ .
Ach ja, ik kan mij dat zo goed voorstellen, want het is een prachtig plekje. Mijn parel van het Noorden. Dit wierde dorpje verscholen tussen Loppersum en Middelstum. Een oase van rust en weidsheid.
Een groot verschil tussen mijn vriendin en mij;
Zij vond het allemaal wel prima zo en hoefde niet zo nodig te participeren in het interview en ik….
Tja, waarschijnlijk had ik een lyrisch verhaal gehouden over deze parel van het Noorden, voorgesteld om een gedicht voor te dragen, iedereen uitgenodigd om eens langs te komen en met ons van de vuurplaats in de tuin te genieten.
Voor het afsluiten van het interview had ik nog even snel reclame gemaakt voor mijn eigen site, toniescolumns.blog.
En, oh ja ik wacht ook nog op de door radio Noord beloofde Groninger koek.

Luistertip:  David Bowie FAME

Ik had mij voorgenomen om vanaf het weekend het sporten weer gedegen en met meer structuur op te pakken. Na de Ventoux fiets ervaring en de nacht wadlooptocht ervaring was mijn bioritme een beetje in de war geraakt. Ik voelde mij erg moe en had een soort van sport pauze ingelast.

Ondertussen had ik namelijk steeds beter geleerd om naar signalen van mijn lichaam te luisteren. Vooral had ik behoefte aan rust en ook aan stilte. Nu was dit laatste prima te organiseren, want ik was een tijdje alleen thuis. Het weekend begon net en er waren bewust geen afspraken gepland.
Alleen de piepjes van mijn iPhone herinnerden mij aan de wereld om mij heen. Ik had hier zelf een groot aandeel in, want in mijn zelf gekozen retraite zocht ik toch contact via appjes met de buitenwereld. Appen is contact en toch ook weer niet, want de geschreven teksten over en weer leidden steeds weer tot een vorm van stilte, vergelijkbaar met een haperend gesprek. Hoe anders is het om in elkaars nabijheid te zijn, waarbij stiltes en conversatie zich in vloeiende golf bewegingen afwisselen. Ik heb het dan over conversaties met mensen waar je energie van krijgt. Sommige conversaties gaan als een tsunami in één richting, of er is in het geheel geen stroming.

Ik moest denken aan die keer dat mijn vriendin en ik uit eten waren in een restaurant op het Hogeland waar we nagenoeg de enige gasten waren. Het was er nogal stil. De eigenaar was vanwege ziekte van zijn personeel alleen, regelde de keuken en bediende ons en het ouder echtpaar een tafel verderop.
Door het ontbreken van enige verbale vorm van conversatie bij deze tijdelijke buren, gecombineerd met het ontbreken van sfeervolle muziek en andere gasten werd het geheel door ons enigszins als sfeerloos ervaren.
Ook niet echt behulpzaam voor de sfeer, was de beeldende uitleg van de eigenaar, hoe zijn medewerker zijn vingers die middag tussen een snijmachine had gekregen. Op dreef vertelde hij over al het bloed op de vloer en tegen de voorheen smetteloos witte betegelde muren in de keuken. We waren zo snel als mogelijk weer vertrokken. De beklemmende stilte en het ontbreken van een positieve sfeer gingen voor ons niet samen.
Vandaag viel mij op hoeveel geluiden er nog aanwezig zijn tijdens stilte. Bij het rondje joggen hoorde ik vooral het geluid van mijn voeten op het grindpad. De wind beroerde hoge maisstengels en vogels zongen hun eigen verschillende verhalen. Verrassend trouwens hoe dit allemaal bij elkaar nog steeds heel goed klinkt. De voor mij irritante mug ging een eindje met mij mee. Ik vroeg mij af of absolute eigenlijk wel bestond.
Het was prima, bij mijn ‘tuin stilte’ horen vele natuur geluiden. ‘De wens tot stilte is vooral ook afhankelijk van stemming en context’ concludeerde ik en las verder in mijn boek.
De zon bereikte langzamerhand de horizon en ik vroeg mij of of de ondergaande zon wel zo geluidloos verliep als wordt ervaren.‘Niets is wat het lijkt’, bedacht ik mij en staarde toen het al donker was geworden naar de sterren, een zicht van altijd minstens vier jaar geleden.
Ik las verder in mijn boek en bleef steken bij de passage; ‘ Alles was gezegd; ze keken elkaar aan en de veelbetekenende stilte nam het einde van de conversatie over’.
Meditatiemuziek Stilte

Geïnspireerd door het boek ‘Het land houdt van stilte’, van Fieke Gosselaar, stelde ik spontaan aan mijn zoon voor om samen de zonsondergang in Noordpolderzijl te gaan beleven. Ook de volgende dag was het polder landschap leeg en stil. In de verte was als een rustgevend baken de dijk van het wad zichtbaar.

Wij waren opnieuw op weg en dit keer naar Nieuw Statenzijl, gelegen ergens aan het wad aan de rand van de uitgestrekte polders van Noord Groningen. Op de grens van kwelder en wad staat bij de punt van Reide een afgelegen vogelkijkhut. GPS- loos kwamen wij uiteindelijk ergens tussen Nederland en Duitsland aan bij de dijk en het wad, alleen nogal uit de route van ons geplande doel. Hier stond één huis en er waren enkele grazende schapen, die ons nieuwsgierig aankeken. We hadden ondertussen al wat kilometers gemaakt en onze missie om de hut te vinden was (nog) niet gelukt. ‘Hoe zouden de bewoners van dit huis het regelen, indien ze erachter kwamen dat bij de boodschappen het pakje braadboter was vergeten’, mijmerde ik en zag ondertussen een torenvalk een gerichte duikvlucht nemen op weg naar zijn doel.

De avond ervoor waren we naar Noordpolderzijl gereden, het kleinste bijna dichtgeslibde haventje van Nederland met het café ‘Het Zielhoes’, waar Bob Dylan ooit nog eens koffie had gedronken. Ook op deze route raakte ik gedesoriënteerd en kwamen we een beetje vast te zitten in de smalle straatjes van Usquert. Onze tomtom herkende de bestemming niet en ik had op gevoel door het dorp gereden richting mijn ‘bedevaartsoord’. Blijkbaar had ik een afslag gemist. De humor, vermengd met acceptatie om in deze overzichtelijke omgeving te kunnen verdwalen won het van het gevoel van irritatie om het voor elkaar te kunnen krijgen hier mis te rijden. Ik was namelijk al meerdermalen op deze bestemming geweest, zowel op de fiets, alsook met de auto. Uiteindelijk lukte het om op de juiste weg te komen en waren we gelukkig nog op tijd om te kunnen genieten van de ondergaande zon in het wad. Als toegift nam de volle maan het direct over bij een heldere hemel. Heel flexibel besloten we om de vogelkijkhut een andere keer aan te doen en onze koers te verleggen naar Termunterzijl voor een kop koffie.

Het café bleek tegelijkertijd ook de plaatselijke VVV te zijn. Bij navraag over de vogelkijkhut kwam er een omslachtige uitleg over linksaf en rechtsaf via de Reiderwolderpolder en Oostwolderpolder. We luisterden eigenlijk niet echt en vertrokken naar het terras. Dezelfde mevrouw van de VVV kwam even later als horecamedewerker naar ons toe om onze bestelling op te nemen. ‘Er zou toch nog een stevige wind staan’, zo opperde zij, in een poging tot gesprek. Mijn ‘ik zal de wind zo wat zachter zetten’ reactie, maakte dat dit onderhoud snel kon worden afgerond en konden we verder genieten van ons moment van rust, stilte en sereniteit.

Mijn hele leven heb ik al een lichte vorm van desoriëntatie. Ondanks vele onderzoekende zelfreflectie, hypnose, ayahuasca thee en geleide fantasieën ben ik nooit helemaal achter de oorsprong van dit tekort aan richtingsgevoel gekomen. Een bijdrage hieraan zou kunnen zijn dat ik als jongetje van 8 jaar een blokje om ging en hopeloos verdwaald raakte in de voor mij onbekende omgeving achter mijn ouderlijk huis. Ik kan mij nog vaag een lichte vorm van paniek herinneren en ook dat mijn vader net toevallig op weg naar huis mij passeerde en ik opgelucht mee in de auto naar huis kon rijden.

Eigenlijk komt het dus altijd goed. Als ik verkeerd rijd, kom ik vaak andere leuke en interessante dingen of mensen tegen of word ik vriendelijk geholpen door plaatselijke bevolkingsgroepen. Mijn eigen herkadering is, dat deze soms wat ogenschijnlijk stuurloze richting een prachtig beeld is voor de zoektocht in mijn leven. Soms heb ik een gericht doel en soms ga ik mee op de stroom van het dagelijks leven.

Het komt altijd weer goed.

Luistertip:  Disturbed The sound of silence

Tijdens de les werd uitgelegd dat mensen tegenwoordig  weinig echt ontspannen. Na een lange werkdag wordt de ontspanning te vaak gezocht en gevonden in passieve ontspanning, zoals bijvoorbeeld tv kijken, een borrel en of het roken ter ontspanning. Op de langere termijn keert zich dit tegen lichaam en geest. De toerenteller van de stationaire stand staat chronisch te hoog afgesteld, waardoor de hedendaagse burnout kansen ziet om je leven over te nemen. Het blijkt dus niet echt ontspannend te werken, terwijl dit wel zo ervaren wordt.

Ik dacht hierover na tijdens mijn nachttocht over het wad. Precies om 0.00 uur waren we met een klein select gezelschap het koude donkere wad ingelopen. De eerste stappen zorgden ervoor dat het water door mijn gympen en sokken mijn blote voeten bereikten. Op het moment dat ik dacht dat het allemaal wel meeviel, zakten we ergens tussen enkel en kniediepte weg in het slik. Wijdbeens, als een lange afstand schaatser bewoog ik mij verder de nacht in. Ik had gehoopt en gerekend op volle maan en een heldere sterrenhemel. Ik was net achter mijn misrekening gekomen, want de volle maan zou een week later zijn en het mooie weer werd pas later in de week verwacht. ‘Een voorbeeld van de wet van Murphy, waarbij het meestal prachtig weer is als ik werk en het weer omslaat op het moment dat het weekend begint’ bedacht ik mij ietwat mokkend, terwijl langzamerhand de vermoeidheid steeds meer voelbaar werd.

De beperkende overtuigingen verdwenen abrupt toen we de ervaring van de magnetische bacteriebolletjes instapten. Bij elke stap werd het water even verlicht. Deze ‘adembenemende’ en haast surrealistische ervaring nam mij dieper mee in een trance ervaring waarbij het gebruik en de ervaring van hallucinogene middelen in het niet vielen. De gids stelde voor om even te pauzeren. In een kleine kring stonden we rondom de ‘gidsenstok’. Met een behendige zwaai werd uit de rugzak de eerste ‘snelle Jelle’ door mij tevoorschijn gehaald om mijn energie op peil te houden. Door de donkerte en bewolking was om mij heen alleen nog maar water zichtbaar. Ik at mijn ‘snelle Jelle’ langzaam op en zakte synchroon hieraan ook langzaam te ver weg in de zachte bodem. Een groepsgenoot had op deze plek dezelfde uitdaging en verloor achterwaarts zijn evenwicht, waardoor de bovenste helft van zijn lichaam evenredig nat werd in vergelijking met het onderste gedeelte van zijn lichaam. Ik dacht aan de 870 euro van mijn nieuwe Iphone en wist mij met behulp van de stok letterlijk staande te houden. ‘Was dit nu optimaal ontspannen?’

Alle dagelijkse gedachten waren wel verdwenen. Alleen het ritme van vijf voortbewegende silhouetten die het water ritmisch doorploegden verbraken periodiek de stilte. Ik was enigszins achterop geraakt en zag de schimmen dansend in de nacht voor mij. Niemand was herkenbaar. Na een kleine demarrage sloot ik enige tijd later weer aan. Ik probeerde mijn ervaring aan visualisaties te delen met mijn andere groepsgenoot.

Ik had besloten mijzelf nauwlettend te observeren, omdat ik eerder ervaren had dat het overslaan van een nacht voor mij vaak een euforische uitwerking heeft, waarbij de melancholische kant enkele dagen erna ook ruimschoots kansen kreeg. Ik probeerde tijdens de nog te donkere schemering mijn perceptie van ‘duinen op het wad’, grote hoogteverschillen (die er dus niet waren), zandvlakten (wat steeds weer water bleek te zijn), met gebruik van armbewegingen en fluisterende toelichting uit te leggen. Aan haar giechelige respons kon ik afleiden dat zij het weer anders beleefde en in haar eigen  waanachtige beleving zat. Ze noemde iets van ‘eigen kleine gedachten wereld’ en ‘samen alleen zijn’. Ze keek op dat moment met een oninvoelbare glimlach naar mij.

Om 3.00 AM was mijn euforie, bij het bereiken van het eiland, op haar hoogtepunt. Ik constateerde bij mijzelf een milde ‘slappe lach’ aanval opkomen. Ik beleefde opnieuw het keukentafel ritueel bij ons vroeger thuis, waarbij mijn broer en ik tijdens de maaltijd, na het uitwisselen van enige betekenisvolle blikken, vaak vervielen in de slappe lach. Mijn vader kon dit niet waarderen, waarschijnlijk omdat hij wel bemerkte dat dit iets met hem te maken had en stuurde mij de keuken uit. Ik verdween dan, al licht hysterisch lachend de ruimte. Alleen op de gang verdween de lach langzaam hikkend, ergens richting verdriet.

De klim naar de top van het hoge duin bracht mij weer in de realiteit. Het was nog steeds donker. Ik voelde mij ontspannen.

Luistertip: Cocolino Deep- Seventeen part two

Tijdens de val kwam ik over de afrastering, met een indrukwekkende ‘Yuri van Gelder’ salto in het hoge schuin aflopende rotsachtige veldje terecht. De steile afgrond begon gelukkig pas één bocht verder. Verschillende gedachten flitsten tijdens mijn val door mij heen; ik was bezorgd over mijn groepsgenoot, die ik niet geheel had kunnen ontwijken en baalde dat ik mijn helm met de gemonteerde Go-pro camera op dat moment niet ophad. Ze was geobsedeerd geraakt door een overstekende slang op de weg en had plotseling geremd met alle gevolgen van dien. Ik had de film graag in slow motion teruggezien.

Ik had het geavanceerde cameraatje speciaal voor dit avontuur aangeschaft en op mijn helm gemonteerd. De berg omhoog had ik foto’s samen met Siri, van mijn iphone, al fietsend vastgelegd. Naar beneden zou een spectaculaire Go- pro film worden. Helaas had ik mij van te voren niet geweldig goed ingelezen over de duizenden mogelijkheden en om eerlijk te zijn had ik daar ook niet zoveel zin in. Wel was het mij op een of andere miraculeuze wijze gelukt om de camera middels spraak opdrachten te installeren. Hierdoor kon ik, naar beneden suizend,  verschillende korte opdrachten zoals Go- pro start shooting en Go- pro take photo aan mijn apparaat geven. In verband met de wind moest ik deze opdrachten dan wel richting mijn helm schreeuwen, anders hoorde hij het niet.

Het was ondertussen alweer ‘the day after’ van onze fietstocht naar de top van de Mont Ventoux. Omdat ik dit avontuur eerder had beleeft, wist ik van de euforie en zag ik ook een beetje op tegen de ‘blues’ van de dagen erna. Deze lijkt voor mij nog het meest op een combinatie van het ‘blue monday’ januari gevoel, gecombineerd met het katerige gevoel van slaaptekort na een alcoholisch feestje tot in de verre late uurtjes. Tijdens de klim begreep ik pas goed wat bedoelt wordt met ‘ in je eigen kracht staan’ en met ‘ het omarmen van dat wat er is’. Sowieso is het halen van deze bergtop zeer geschikt om er verschillende metaforen op los te laten.

Was het de weidsheid en stilte boven aan de top, de eigen overwinning, de indrukwekkende omgeving, die ons in een stemming van verwondering over de eventuele zingeving van het leven bracht?

Ook dit keer kwamen we er niet helemaal uit, behalve dat het leven meer moest zijn dan de biologische drive om jezelf voort te planten. Onze nietigheid en het bijbehorende gevoel van bescheidenheid weerspiegelt nog het beste de toon van onze conversatie. Het verdween wel langzamerhand allemaal een beetje onder invloed van de fantastische kwaliteits- Ventoux wijnen. Het verbaasde mij dan ook dat ik na deze ZEN- achtige ervaring, mij op de terugweg  alweer liet meeslepen door alledaagse ergernissen zoals het behoorlijk irritante bord ( duimpje omhoog) met de tekst ‘dank voor uw begrip’ in verband met een wegomlegging, een dieselpomp die niet werkte en de steeds verder opgeschoven ETA. ( expected time of arrival) om thuis te komen.

Ik was ook moe van het lange rijden en reed met groeiende tegenzin steeds verder van mijn vakantiegevoel weg en deze staat van zijn gaat niet al te best samen met een relativerende houding, bedacht ik mij ter geruststelling. Rijdend in de nacht zong ik zachtjes mee met ‘is dit nu later’ van Stef Bos;  ‘ ik snap geen donder van het leven, ik weet nog steeds niet wie ik ben’ en reed geconcentreerd naar huis.

Luistertip: Stef Bos Is dit nu Later

Op weg naar mijn schoonmoeder nam ik een keer spontaan een bos bloemen mee. ‘Dat had je nou niet moeten doen’, reageerde zij goedbedoeld, waarmee ze zichzelf onbewust tekort deed. Blijkbaar zit er een overtuiging achter, wat maakt dat je niet zomaar met cadeautjes aan dient te komen. Uiteindelijk geef ik haar nu vaak de plant met pot, welke buiten bij haar voordeur op de grond staat. Een leuk ritueel, waarbij ‘ dat had je nou niet moeten doen ’ niet meer aan de orde is.

Volgens mij heeft het ook te maken met het niet goed kunnen ontvangen van complimenten en ‘valse bescheidenheid’ , of invullen voor een ander ( alweer geld uitgeven, kan dat wel..) We kunnen ten aanzien van dit onderwerp nog wel wat leren van de Amerikanen. Het blijkt dat er pas een omslagpunt is bij 10 keer een compliment geven aan deze bevolkingsgroep, voordat het als ongeloofwaardig wordt ervaren. Nederlanders vinden het al snel teveel, maximum drie complimenten kunnen we van dezelfde persoon op een dag min of meer accepteren. Tenminste de categorie mensen die überhaupt kunnen omgaan met complimenten.

Er is natuurlijk ook nog een belangrijk onderscheidt tussen complimenten over je persoon ‘wat zie je er mooi uit’, en complimenten ten aanzien van je competenties ’wat heb je dat fantastisch georganiseerd’. Ik heb er eens een tijdje bewust op gelet en in beide categorieën gaat de ontvanger dit compliment vaak zelf verzwakken.

Van ‘wat een prachtige jurk heb jij aan’,‘ach deze jurk heb ik al jaren in de kast hangen’. Tot ‘Wat heb je mooie presentatie gegeven’, ‘ik was zelf helemaal niet tevreden, want…Het is dus allemaal nog niet zo makkelijk met het onderwerp complimenten en ook niet met iets voor een ander doen.

Uiteraard doe ik iets voor een ander, omdat ik dat graag wil en het mij ook iets oplevert en hier is ook niets mis mee. (aandacht, liefde, zelf ook weer een compliment ontvangen etc)  Ik heb geleerd dat een balans in geven nemen heel belangrijk is. Want elke keer als je iets geeft, of doet voor een ander, staat die ander ‘in de schuld’ en wil of voelt dat hij of zij weer iets terug moet doen.

Ik moest denken aan vrienden die mij vertelden dat zij op een gegeven moment met hun buren uit eten gingen, ze waren door hen uitgenodigd. De keuze van het restaurant was exorbitant met te dure gerechten, te dure wijnen etc etc. Dit voelde dan weer niet heel prettig, want wat doe jij als jij aan de beurt bent? Alles heeft uiteraard ook te maken met goed communiceren met elkaar over verwachtingen en bedoeling.

Ik geloof zelf vooral in het iets doen voor de ander in plaats van cadeaus geven, al is dat soms ook heel leuk. Cadeaus ontvangen is natuurlijk ook een kunst, vooral op verjaardagen, waarbij je in het gezelschap onder alle aandacht een cadeau ontvangt en het papier eraf scheurt en een boek krijgt die je al hebt, of erger een boek krijgt die je niet wil hebben.

Onlangs bood ik een familielid aan om een tuinklus bij haar thuis te doen. Toen ik opperde dat gezien haar drukke bestaan, ik prima deze klus kon oppakken en uitvoeren, terwijl zij niet thuis was, antwoordde ze met ‘ dat is ook weer zo wat’. Zelfs met het woordenboek erbij, kwam ik er niet helemaal uit wat ze bedoelde.

Ik zal haar binnenkort nog eens vragen.

Luistertip:

With a little help from my friends