Tijdens de val kwam ik over de afrastering, met een indrukwekkende ‘Yuri van Gelder’ salto in het hoge schuin aflopende rotsachtige veldje terecht. De steile afgrond begon gelukkig pas één bocht verder. Verschillende gedachten flitsten tijdens mijn val door mij heen; ik was bezorgd over mijn groepsgenoot, die ik niet geheel had kunnen ontwijken en baalde dat ik mijn helm met de gemonteerde Go-pro camera op dat moment niet ophad. Ze was geobsedeerd geraakt door een overstekende slang op de weg en had plotseling geremd met alle gevolgen van dien. Ik had de film graag in slow motion teruggezien.

Ik had het geavanceerde cameraatje speciaal voor dit avontuur aangeschaft en op mijn helm gemonteerd. De berg omhoog had ik foto’s samen met Siri, van mijn iphone, al fietsend vastgelegd. Naar beneden zou een spectaculaire Go- pro film worden. Helaas had ik mij van te voren niet geweldig goed ingelezen over de duizenden mogelijkheden en om eerlijk te zijn had ik daar ook niet zoveel zin in. Wel was het mij op een of andere miraculeuze wijze gelukt om de camera middels spraak opdrachten te installeren. Hierdoor kon ik, naar beneden suizend,  verschillende korte opdrachten zoals Go- pro start shooting en Go- pro take photo aan mijn apparaat geven. In verband met de wind moest ik deze opdrachten dan wel richting mijn helm schreeuwen, anders hoorde hij het niet.

Het was ondertussen alweer ‘the day after’ van onze fietstocht naar de top van de Mont Ventoux. Omdat ik dit avontuur eerder had beleeft, wist ik van de euforie en zag ik ook een beetje op tegen de ‘blues’ van de dagen erna. Deze lijkt voor mij nog het meest op een combinatie van het ‘blue monday’ januari gevoel, gecombineerd met het katerige gevoel van slaaptekort na een alcoholisch feestje tot in de verre late uurtjes. Tijdens de klim begreep ik pas goed wat bedoelt wordt met ‘ in je eigen kracht staan’ en met ‘ het omarmen van dat wat er is’. Sowieso is het halen van deze bergtop zeer geschikt om er verschillende metaforen op los te laten.

Was het de weidsheid en stilte boven aan de top, de eigen overwinning, de indrukwekkende omgeving, die ons in een stemming van verwondering over de eventuele zingeving van het leven bracht?

Ook dit keer kwamen we er niet helemaal uit, behalve dat het leven meer moest zijn dan de biologische drive om jezelf voort te planten. Onze nietigheid en het bijbehorende gevoel van bescheidenheid weerspiegelt nog het beste de toon van onze conversatie. Het verdween wel langzamerhand allemaal een beetje onder invloed van de fantastische kwaliteits- Ventoux wijnen. Het verbaasde mij dan ook dat ik na deze ZEN- achtige ervaring, mij op de terugweg  alweer liet meeslepen door alledaagse ergernissen zoals het behoorlijk irritante bord ( duimpje omhoog) met de tekst ‘dank voor uw begrip’ in verband met een wegomlegging, een dieselpomp die niet werkte en de steeds verder opgeschoven ETA. ( expected time of arrival) om thuis te komen.

Ik was ook moe van het lange rijden en reed met groeiende tegenzin steeds verder van mijn vakantiegevoel weg en deze staat van zijn gaat niet al te best samen met een relativerende houding, bedacht ik mij ter geruststelling. Rijdend in de nacht zong ik zachtjes mee met ‘is dit nu later’ van Stef Bos;  ‘ ik snap geen donder van het leven, ik weet nog steeds niet wie ik ben’ en reed geconcentreerd naar huis.

Luistertip: Stef Bos Is dit nu Later