Tijdens de les werd uitgelegd dat mensen tegenwoordig  weinig echt ontspannen. Na een lange werkdag wordt de ontspanning te vaak gezocht en gevonden in passieve ontspanning, zoals bijvoorbeeld tv kijken, een borrel en of het roken ter ontspanning. Op de langere termijn keert zich dit tegen lichaam en geest. De toerenteller van de stationaire stand staat chronisch te hoog afgesteld, waardoor de hedendaagse burnout kansen ziet om je leven over te nemen. Het blijkt dus niet echt ontspannend te werken, terwijl dit wel zo ervaren wordt.

Ik dacht hierover na tijdens mijn nachttocht over het wad. Precies om 0.00 uur waren we met een klein select gezelschap het koude donkere wad ingelopen. De eerste stappen zorgden ervoor dat het water door mijn gympen en sokken mijn blote voeten bereikten. Op het moment dat ik dacht dat het allemaal wel meeviel, zakten we ergens tussen enkel en kniediepte weg in het slik. Wijdbeens, als een lange afstand schaatser bewoog ik mij verder de nacht in. Ik had gehoopt en gerekend op volle maan en een heldere sterrenhemel. Ik was net achter mijn misrekening gekomen, want de volle maan zou een week later zijn en het mooie weer werd pas later in de week verwacht. ‘Een voorbeeld van de wet van Murphy, waarbij het meestal prachtig weer is als ik werk en het weer omslaat op het moment dat het weekend begint’ bedacht ik mij ietwat mokkend, terwijl langzamerhand de vermoeidheid steeds meer voelbaar werd.

De beperkende overtuigingen verdwenen abrupt toen we de ervaring van de magnetische bacteriebolletjes instapten. Bij elke stap werd het water even verlicht. Deze ‘adembenemende’ en haast surrealistische ervaring nam mij dieper mee in een trance ervaring waarbij het gebruik en de ervaring van hallucinogene middelen in het niet vielen. De gids stelde voor om even te pauzeren. In een kleine kring stonden we rondom de ‘gidsenstok’. Met een behendige zwaai werd uit de rugzak de eerste ‘snelle Jelle’ door mij tevoorschijn gehaald om mijn energie op peil te houden. Door de donkerte en bewolking was om mij heen alleen nog maar water zichtbaar. Ik at mijn ‘snelle Jelle’ langzaam op en zakte synchroon hieraan ook langzaam te ver weg in de zachte bodem. Een groepsgenoot had op deze plek dezelfde uitdaging en verloor achterwaarts zijn evenwicht, waardoor de bovenste helft van zijn lichaam evenredig nat werd in vergelijking met het onderste gedeelte van zijn lichaam. Ik dacht aan de 870 euro van mijn nieuwe Iphone en wist mij met behulp van de stok letterlijk staande te houden. ‘Was dit nu optimaal ontspannen?’

Alle dagelijkse gedachten waren wel verdwenen. Alleen het ritme van vijf voortbewegende silhouetten die het water ritmisch doorploegden verbraken periodiek de stilte. Ik was enigszins achterop geraakt en zag de schimmen dansend in de nacht voor mij. Niemand was herkenbaar. Na een kleine demarrage sloot ik enige tijd later weer aan. Ik probeerde mijn ervaring aan visualisaties te delen met mijn andere groepsgenoot.

Ik had besloten mijzelf nauwlettend te observeren, omdat ik eerder ervaren had dat het overslaan van een nacht voor mij vaak een euforische uitwerking heeft, waarbij de melancholische kant enkele dagen erna ook ruimschoots kansen kreeg. Ik probeerde tijdens de nog te donkere schemering mijn perceptie van ‘duinen op het wad’, grote hoogteverschillen (die er dus niet waren), zandvlakten (wat steeds weer water bleek te zijn), met gebruik van armbewegingen en fluisterende toelichting uit te leggen. Aan haar giechelige respons kon ik afleiden dat zij het weer anders beleefde en in haar eigen  waanachtige beleving zat. Ze noemde iets van ‘eigen kleine gedachten wereld’ en ‘samen alleen zijn’. Ze keek op dat moment met een oninvoelbare glimlach naar mij.

Om 3.00 AM was mijn euforie, bij het bereiken van het eiland, op haar hoogtepunt. Ik constateerde bij mijzelf een milde ‘slappe lach’ aanval opkomen. Ik beleefde opnieuw het keukentafel ritueel bij ons vroeger thuis, waarbij mijn broer en ik tijdens de maaltijd, na het uitwisselen van enige betekenisvolle blikken, vaak vervielen in de slappe lach. Mijn vader kon dit niet waarderen, waarschijnlijk omdat hij wel bemerkte dat dit iets met hem te maken had en stuurde mij de keuken uit. Ik verdween dan, al licht hysterisch lachend de ruimte. Alleen op de gang verdween de lach langzaam hikkend, ergens richting verdriet.

De klim naar de top van het hoge duin bracht mij weer in de realiteit. Het was nog steeds donker. Ik voelde mij ontspannen.

Luistertip: Cocolino Deep- Seventeen part two