Geïnspireerd door het boek ‘Het land houdt van stilte’, van Fieke Gosselaar, stelde ik spontaan aan mijn zoon voor om samen de zonsondergang in Noordpolderzijl te gaan beleven. Ook de volgende dag was het polder landschap leeg en stil. In de verte was als een rustgevend baken de dijk van het wad zichtbaar.

Wij waren opnieuw op weg en dit keer naar Nieuw Statenzijl, gelegen ergens aan het wad aan de rand van de uitgestrekte polders van Noord Groningen. Op de grens van kwelder en wad staat bij de punt van Reide een afgelegen vogelkijkhut. GPS- loos kwamen wij uiteindelijk ergens tussen Nederland en Duitsland aan bij de dijk en het wad, alleen nogal uit de route van ons geplande doel. Hier stond één huis en er waren enkele grazende schapen, die ons nieuwsgierig aankeken. We hadden ondertussen al wat kilometers gemaakt en onze missie om de hut te vinden was (nog) niet gelukt. ‘Hoe zouden de bewoners van dit huis het regelen, indien ze erachter kwamen dat bij de boodschappen het pakje braadboter was vergeten’, mijmerde ik en zag ondertussen een torenvalk een gerichte duikvlucht nemen op weg naar zijn doel.

De avond ervoor waren we naar Noordpolderzijl gereden, het kleinste bijna dichtgeslibde haventje van Nederland met het café ‘Het Zielhoes’, waar Bob Dylan ooit nog eens koffie had gedronken. Ook op deze route raakte ik gedesoriënteerd en kwamen we een beetje vast te zitten in de smalle straatjes van Usquert. Onze tomtom herkende de bestemming niet en ik had op gevoel door het dorp gereden richting mijn ‘bedevaartsoord’. Blijkbaar had ik een afslag gemist. De humor, vermengd met acceptatie om in deze overzichtelijke omgeving te kunnen verdwalen won het van het gevoel van irritatie om het voor elkaar te kunnen krijgen hier mis te rijden. Ik was namelijk al meerdermalen op deze bestemming geweest, zowel op de fiets, alsook met de auto. Uiteindelijk lukte het om op de juiste weg te komen en waren we gelukkig nog op tijd om te kunnen genieten van de ondergaande zon in het wad. Als toegift nam de volle maan het direct over bij een heldere hemel. Heel flexibel besloten we om de vogelkijkhut een andere keer aan te doen en onze koers te verleggen naar Termunterzijl voor een kop koffie.

Het café bleek tegelijkertijd ook de plaatselijke VVV te zijn. Bij navraag over de vogelkijkhut kwam er een omslachtige uitleg over linksaf en rechtsaf via de Reiderwolderpolder en Oostwolderpolder. We luisterden eigenlijk niet echt en vertrokken naar het terras. Dezelfde mevrouw van de VVV kwam even later als horecamedewerker naar ons toe om onze bestelling op te nemen. ‘Er zou toch nog een stevige wind staan’, zo opperde zij, in een poging tot gesprek. Mijn ‘ik zal de wind zo wat zachter zetten’ reactie, maakte dat dit onderhoud snel kon worden afgerond en konden we verder genieten van ons moment van rust, stilte en sereniteit.

Mijn hele leven heb ik al een lichte vorm van desoriëntatie. Ondanks vele onderzoekende zelfreflectie, hypnose, ayahuasca thee en geleide fantasieën ben ik nooit helemaal achter de oorsprong van dit tekort aan richtingsgevoel gekomen. Een bijdrage hieraan zou kunnen zijn dat ik als jongetje van 8 jaar een blokje om ging en hopeloos verdwaald raakte in de voor mij onbekende omgeving achter mijn ouderlijk huis. Ik kan mij nog vaag een lichte vorm van paniek herinneren en ook dat mijn vader net toevallig op weg naar huis mij passeerde en ik opgelucht mee in de auto naar huis kon rijden.

Eigenlijk komt het dus altijd goed. Als ik verkeerd rijd, kom ik vaak andere leuke en interessante dingen of mensen tegen of word ik vriendelijk geholpen door plaatselijke bevolkingsgroepen. Mijn eigen herkadering is, dat deze soms wat ogenschijnlijk stuurloze richting een prachtig beeld is voor de zoektocht in mijn leven. Soms heb ik een gericht doel en soms ga ik mee op de stroom van het dagelijks leven.

Het komt altijd weer goed.

Luistertip:  Disturbed The sound of silence