We werden meegenomen in de wereld van het massatoerisme, ondanks dat we ver van het ultieme uitgaansleven  in Chersonissos zaten. Het was even een uitdaging met betrekking tot het vinden van balans tussen ontspanning en tot rust komen, avontuur en het behouden van mijn eigenheid/ individualiteit. Dat laatste stond even niet op de voorgrond. Wij waren onbedoeld onderdeel van een grote groep geworden en daarmee een klant object voor de vliegtuig maatschappij Transavia en reisorganisatie Sunweb.
Het Sheraton hotel op Schiphol bood de avond ervoor een vervreemdend effect, waarbij het zitten in de te grote lounge met een plafond van ongeveer vijftig meter hoogte, gecombineerd met wel erg correcte muziek op een scherm van tien bij vijf meter een  hallucinerend effect had op onze zintuigen. We genoten van ons XL biertje voor een XXL bedrag en proostten op de start van deze gezamenlijke vakantie.
Deze week Kreta werd door ons onderverdeeld in categorieën; chillen in om rondom het verblijf aan zee, het onderdeel sportief en cultuur.
We bezochten het oude Arkadi klooster. Hier waren in 1866 verschrikkelijke dingen met dood en verderf gebeurd toen de Turken het gebied overnamen. Om de aanval definitief af te slaan, besloot de priester zichzelf met de groep vrouwen en kinderen op te offeren en als protest voor Griekse eigenheid, door de gehele voorraad buskruit aan te steken……..Onze Intuïtieve Sunweb hostess Melanie had die sfeer van toen gevoeld, zo vertelde zij ons.

In de oude stad Rhetminom met zijn smalle straatjes en vele cafés was ik in gedachten weer even in Riga (Letland) en kreeg ik herinneringen aan Cartegena ( Colombia) en zelfs waren we bij het oude plein ‘even in Maastricht’. Al fietsend zag ik de omgeving van de Mont Ventoux ( Frankrijk) voor me, het gezellige strandpaviljoen leek op het Vlielandse. Oftewel ik creëerde de gehele tijd mijn eigen werkelijkheid. Steeds had ik een zaterdag gevoel op deze fiets donderdag, terwijl het vrijdag was. Oftewel ik had de grip op de tijd al losgelaten.
Het fietsen met gids Michael was een fantastische keuze. Ook al was het fietsen meer afdaling dan sportiviteit, hij combineerde het fietsen met cultuur, flora en fauna en met oprechte aandacht voor ieder groepslid. Ontroerend vond ik ook zijn aandacht voor de lunch. We zaten op houten krukjes met bord op schoot, ergens in een open bergachtige omgeving met door hem meegebrachte salade van huis en een grote pan met kip.We genoten van een heerlijke picknick in het veld, met deze kleine groep bikers. Tijdens de pauze op het strand wees hij ons op de mogelijkheid van de blauwe parasols met stoelen waarvoor niet betaald hoefde te worden. ‘ If they ask for money, just say the word ‘Bikers’, and they leave you alone’.
Ik zag hem in gedachten al voor mij om op de door hem uitgestippelde routes zijn deals te sluiten en dat mag ook. Ik bedacht mij dat het mooie aan hem is dat hij vooral echt plezier heeft en ervan geniet om ons deelgenoot te maken van het leven en cultuur op Kreta.
Dat Michael in een oude bus Citroën Jumpy reed, deed ‘mijn hart helemaal opspringen’, want ik fantaseerde al een tijdje over zo’n kampeer bus.
In verband met de XL  honger waren we ’s avonds even wat minder oplettend en kwamen in een pubachtige voorziening terecht met karaoke uitdagingen. De zingende serveerster krikte af en toe, op Amy Winehouse achtige wijze,  het niveau van de andere deelnemers weer enigszins omhoog. Na enkele ouzo’s zag ik mijzelf al bladeren in de te dikke map met beschikbare nummers. Volgens mijn zoons was het nu echt tijd om te gaan.

Time;  Alans Parsons project