Categorie: 2016-2017

Langere tijd vroeg ik mij af wat de reden was dat ik altijd geïrriteerd raakte wanneer mensen mij meedeelden dat na hun genoten vakantie het gewone leven weer zou gaan aanvangen. Nog erger vond ik het wanneer ze mij vroegen wanneer mijn gewone leven weer zou gaan aanvangen.

Het gewone leven, alsof er twee soorten levens zouden bestaan. Een leven van afleiding en dan weer terug naar het gewone, regelmatige leven van thuis, werk, gezin, relaties, afspraken, oftewel het dagelijkse ritme.Ik zie dat anders en toch deed het steeds iets met mijn stemming. Was ik bang voor mijn eigen saaiheid? Ontvluchtte ik steeds het gewone leven? Het antwoord kreeg ik tijdens mijn surrealistische jogging trip afgelopen zondag

Ik liep op de bodem van het grote diepe zwembad, er was nog geen water in gelaten.De georganiseerde Urban trail van bijna elf km meanderde onder andere door het openlucht zwembad.Ik voelde mij zo blij om in deze surrealistische ervaring mij te mogen onderdompelen.Opeens dacht ik weer aan de mensen en hun opmerking over de steeds weer herhalende aanvang van hun gewone leven.

Een open deur gedachte, zo voorspelbaar dat ik er niet eens eerder aan had gedacht was dat dit alles zegt over hun perceptie en wie had nog maar gezegd dat niets betekenis heeft van zichzelf, behalve de betekenis die jij eraan geeft? Ik applaudisseerde in gedachten voor deze wijze uitspraak. Moet mijn leven dan steeds een circus zijn, vroeg ik mij af, terwijl wij als een lange sliert zwetende joggers dwars door de Akerk heen banjerden, onder begeleiding van een gregoriaans koor.

Natuurlijk niet, alleen wil ik mij in het dagelijkse ritme van mijn leven openstellen voor de dagelijkse kleine en grote verrassingen. Dan komen ze ook retoreerde ik, mij ondertussen vasthoudend aan de steile trapleuning op weg naar de bierkelder van een grand café.

We liepen nu dwars door de bibliotheek, tussen de lange gangen met duizenden boeken, na een scherpe bocht bij de afdeling jeugdboeken stond een grote groep lagere school kinderen een prachtig lied te zingen, zo zuiver en zo ontroerend dat ik spontaan high five gevend met vochtige ogen en knikkende knieën de bibliotheek weer verliet.

In de kokomo dance club nam de energie als in een vloedgolf toe onder de opzwepende muziek dreunen, vergezeld door een veelkleurige aan en uit- flitsende lichtshow en dansende jonge vrouwen opdoemend in de mist.

Ik ga weer eens een hele nacht swingen nam ik mij voor, terwijl het buitenlicht op straat mijn pupillen deed vernauwen en mijn snelheid weer deed normaliseren.

In het stille klassieke renaissance Academiegebouw werd ik weer even aangeraakt door een respectvolle herinnering. Het deed mij glimlachen en met een gracieuze versnelling liet ik de treden verdwijnen naar de achtergrond op weg naar het bruidspaar in het stadhuis, wachtend voor het mogen geven van het jawoord, terwijl de joggers als een feestelijk lint tussen hen en gemeenteambtenaar heen marcheerden.

Op weg naar de finish omsloot de aangenaam warme buitenlucht mij als in een tedervolle omhelzing, ik ademde de zon, de blaadjes kregen weer bomen, de lucht tekende een diepblauwe kleur, ik kreeg een overweldigende glimlach van een toeschouwer toegeworpen, deze kwam binnen dwars door mijn hart, mijn voeten raakten nog maar af en toe de grond. Ik bereikte de finish.

Ik had mijn antwoord; er bestaat geen gewoon leven.

Ik las laatst een verhaal van een bergbeklimmer over doelen halen.

Hij gebruikte de berg ook als metafoor voor andere doelen. Want als je geen doelen hebt in je leven en het maakt niet uit hoe klein of groot, ben je aan het dwalen, of word je geleefd door wat op je pad komt. Soms is dat natuurlijk heel erg leuk. Ik denk bijvoorbeeld aan vakanties waarbij je wel ziet wat de dag van morgen brengt. Toch gaan hieraan ook keuzes en doelen vooraf , met name over het soort vakantie wat je wilt en in welk land en welk gebied. Ik heb het laatst weer eens uitgetest, ik was mijn sleutels aan het zoeken. Mijn onbewuste pikt deze opdracht feilloos op en dus blijf ik zoeken. Sinds ik besloten heb om verloren items als sleutels, sokken, brillen, etc te vinden ipv te zoeken is mijn zoeken significant afgenomen.

De bergbeklimmer wou de top halen. Dit was zijn doel. Dit stond uiteraard ergens voor.

Avontuur, ontspanning,vrijheid of misschien wel voor een familielid of iets dergelijks. Allemaal subjectief en persoonlijk en prima.

Het aardige vond ik zijn strategie, het ultieme doel en de weg ernaar toe. Zijn doel was opgedeeld in het bereiken van de verschillende basiskampen en ook weer de weg daarna toe was opgedeeld in kleinere doelen. Dit hielp hem om zich niet bezig te houden tijdens de klim met de top welke nog onbereikbaar ver weg was, zijn doel was opgedeeld in kleinere doelen.

De top van een berg vind ik ook een mooie metafoor voor iets wat je wilt bereiken, de top is het uiteindelijke doel en de basiskampen de kleinere beslissingen en oefeningen.

Ik had tijdens de training mijn doel op het houten plankje geschreven, op de andere kant alle belemmeringen en obstakels, het product van mijn interne kritische stem uit mijn onbewuste. Mijn kind van zes jaar zeg maar.

Iedereen die aanwezig was op deze training sloeg het behoorlijk dikke plankje in een ferme handzwaai doormidden. Ook de mevrouw op leeftijd. Zij kwam overeind, schoof haar rollator aan de kant en sloeg met een ferme slag onder een luide Yes kreet het plankje doormidden.

Er ging uiteraard wel wat aan vooraf. Geen krachttrainingen, geen oefeningen met het doorklieven van planken, wel bewuste keuzes maken en doelen stellen en er voor willen gaan. De jamaars gaan meestal wel mee en dat geeft niet, als je ze maar op de juiste plek zet. In dit geval op de achterkant van het plankje. Uit je vaste patronen en uit je comfortzone komen horen er wel bij. Ik was onder de indruk van de energie die wordt vrijgemaakt als je echt iets wilt.

Dinsdag was ik moe en had ik helemaal geen zin om de 25 km naar huis te fietsen en toch wou ik graag naar huis.

Ik besloot om de 8 km naar café Moeke Vaatstra te fietsen. Daar aangekomen besloot ik om naar boer Rutgers 8 km verderop te fietsen. Ik ken boer Rutgers niet, het hielp wel. Ik besloot vervolgens om naar het station van Stedum te fietsen 8 km verderop. Ik was bijna thuis.

Ik vroeg mij af waarom ik dit deed en betrapte mijzelf erop dat ik toch weer een waarom vraag vanuit mijn onbewuste naar boven had laten komen.

Ik zat in de sportzaal op de spinningfiets in groepsverband. We lieten ons onder nog net niet hysterische begeleiding van de vriendelijke spinning aanvoerdster leiden naar net dat beetje extra buiten onze comfortzone.

De vriendelijke doch strenge sport instructeur had ons mee naar boven genomen.In de gang naar de zaal hingen posters van vrouwen met perfecte lichamen. We moesten nog even wachten tot de Zumba les voorbij was, alvorens we ons onder luide opzwepende muziek zouden laten meenemen naar ongekende prestaties.

De deur zwaaide open en een tiental bezwete lichamen kwamen de zaal uitlopen op weg naar de doucheruimten. Niemand leek op de vrouwen van de posters.

Het is weer voorjaar en het blijft langer licht. Velen van ons krijgen weer de impuls om aan hun lichaam te gaan werken en ik ben 1 van hen.

Mijn missie voor dit jaar, nl de Mont Ventoux te bestijgen op de fiets komt nu steeds dichterbij en de fietstocht van en naar het werk helpt allang niet meer bij het extra verbranden van calorieën. De eerste maanden viel ik nog kilo’s’ af, echter het lichaam went aan de afstand, de conditie neemt toe en dus verbranden er nog nauwelijks calorieën. Een oplossing hiervoor was om nog verder te gaan wonen van mijn werk, of veel harder te gaan fietsen. Beide vond ik geen goede opties.

Spinning helpt om snel conditie op te bouwen en om af te vallen, tenminste als ik mijn eet en drink patroon ook aanpas. Dit keer wil ik er echt voor gaan. Vroeger had ik ook spinning lessen genomen en als de instructeur ons aanspoorde om de knop van het vliegviel nog zwaarder te draaien, dan deed ik dit een heel klein beetje of ik deed net alsof. Dit keer ga ik er volledig voor.

Geen mooie verhalen meer op feestjes met een biertje in mijn hand verhalend over mijn eerdere Ventoux prestaties. Er dient hard getraind te worden.

Want ik heb een doel, ik ben gemotiveerd. De laatste keer toen ik de Mont Ventoux besteeg, had ik van te voren nagenoeg niet getraind. Er is nog een foto van mij gemaakt toen ik boven aankwam. Ik leek op die foto niet meer op mijzelf weet ik nog. De Ruud Lubbers grimas verraadde een inspanning welke geheel in overeenstemming was met mijn staat van zijn. Oftewel mijn lichaam gaf mij feilloos aan om een eventuele volgende keer toch alsjeblieft te gaan trainen.

Dat ik een ander nodig heb om mij in dat uur tot ongekende prestaties te pushen is blijkbaar universeel.

Laatst vroeg mij iemand naar het waarom van mijn missie. Ik heb hem het verhaal van ons jaarlijkse wadlopen vertelt. Ook hier hebben we een missie, nl de overkant van het wad en het eiland Ameland te bereiken. Want daar wacht dan de beloning van verschillende terrassen.

Waarom niet met de boot? Waarom niet de eerste kilometers evenwijdig op de dijk lopen, alvorens korter te kunnen oversteken?

Waarom vragen zijn meestal niet leuk, overbodig en doen er niet toe. Veel beter is het om “hoe” vragen te stellen, hoe bereik ik de top, hoe bereik ik de overkant, hoe heb ik het fijn met mijn vrienden.

We verlieten de stad, ons een weg banend door de kleine straatjes van de wijk richting de wijdsheid van het platteland. Het was perfect fietsweer, de stilte van de herfst klonk mij als muziek in de oren, mede door het ontbreken van de wind. Deze herfst die nog niet geheel was ingetreden deed een voorzichtige poging om de bomen te doen bewegen hun bladeren los te laten. De zomer won het vandaag nog 1 keer van de herfst. Het was weekend en we waren op weg naar Westeremden.

Het gesprek ging over ouders en verwachtingen. Over ouders met een langdurige relatie, waarbij de persoonlijke minder leuke eigenschappen steeds sterker op de voorgrond lijken komen te staan, wat hun onderlinge affectie in de weg staat, ouders die vooral met hun eigen leven bezig zijn in plaats van echte aandacht voor elkaar en hun volwassen kind.

Achter elkaar fietsend op de smalle paden bespraken we alle gezichtspunten. Wij, als volwassenen die altijd kind van hun ouders blijven met de daarbij behorende verwachtingen en daarbij dus vaak teleurgesteld worden.

Zij, de ouders die hun onvermogen hebben om aan deze verwachtingen te voldoen, door hun eigen persoonlijkheid, welke mede weer door hun ouders zijn gevormd of misvormt.

Wij willen het anders doen, beter doen en is het dan zo dat elke generatie het steeds beter zou gaan doen met betrekking tot het opvoeden van hun kinderen, kunnen we het patroon van generaties doorbreken, of blijft het een vicieuze cirkel?

Deze vraag kwam al fietsend bij mij op en opnieuw kwam weer het lied van John Lennon, Mother weer bij mij naar boven, waarin hij zo hartverscheurend bezingt dat zijn moeder weliswaar hem had/ bezat , maar hij haar nooit echt gehad. Oftewel echte aandacht en affectie voor hem.

Mother kan net zo goed vervangen worden door Father, bedacht ik mij en op hetzelfde moment begon het te regenen. Alsof dit een antwoord was op de ogenschijnlijke vicieuze cirkel van ouder kind en kind ouder relatie.

Het mooie van de lange fietstocht was dat we alle tijd hadden om veel facetten van onze ouders de revue te laten passeren.

Tot Bedum was er sprake van teleurstelling in de ouders en eigen verdriet. Ter hoogte van Peertil kwamen we op het kunnen loslaten van je eigen emotie en toewerken naar een lichtheid, waarop je je ouders ook met lichtheid en compassie tegemoet kan treden, oftewel je eigen ontworsteling van het jarenlange patroon van de vroegere ouder kind relatie.

Ik moest denken aan de uitspraak dat niets betekenis van zichzelf heeft, behalve de betekenis welke jij eraan geeft.

Bij Stedum waren we ons bewust van het vinden van een goede balans in het “werken aan jezelf” en de acceptatie dat verdriet, teleurstelling en alle andere minder prettige emoties niet helemaal weggepoetst hoeven te worden. Misschien klopt de ogenschijnlijke paradox van het omarmen van datgene wat je eigenlijk liever wilt wegduwen toch, bedacht ik mij toen het stopte met regenen en we de toren van Middelstum in de verte konden zien.

Aangekomen in het mooie Westeremden was het ook goed om het onderwerp los te laten, bij het haardvuur met een biertje was het leven even overzichtelijk.

Ondertussen heb ik aardig wat ervaring met mijn verjaardagen. Binnenkort is het weer zover.Ongeveer een maand voor die tijd peil ik altijd even bij mij zelf hoe het zit met de “ik heb er zin aan “ thermometer bij mijzelf om een feestje te geven.

Ik herinner mij de verjaardagen van mijn ouders vroeger thuis nog goed, de opstelling van stoelen veranderde al naar gelang het aantal bezoekers. Een heel handig klein tafeltje werd bij gezet met sigaretten van verschillende merken in een glas en een doos sigaren. Ik kan mij vaag herinneren dat mijn moeder zich wel bewust was van de extra gordijnrook welke werden geproduceerd door sigaren. Verder maakte het allemaal niet zoveel uit qua vergiftigingsdampen in die tijd.

Het bezoek bestond voornamelijk uit familie en enkele kennissen. Vrienden bestonden waarschijnlijk nog niet. Ik heb mij altijd verbaasd over de aanspreekvorm van deze kennissen.

Vragen zoals “Wilt u nog een kopje koffie en “hoe is het met uw dochter” werden beleefd, inclusief achternaam over en weer gesteld. Misschien werd het later op de avond ongedwongener en gezelliger naarmate het tijd was voor de jonge jenever en het advocaatje. Gezellig met blokjes kaas en rolletjes ham gevuld met augurken. Ik lag dan allang op bed en hoorde vanaf mijn zolderkamer ver weg de stemmen van de aanwezigen. Muziek was er tijdens deze verjaardagen nooit, realiseer ik mij nu.

Tijdens de middelbare school periode stond bij mijn verjaardagsfeestje muziek juist prominent op de voorgrond.

Op zolder vierde ik het. Ik kreeg een rantsoen bier, wijn, zakken chips en borrelnootjes van mijn moeder mee, maar smokkelde in de week voorafgaand al extra flessen wijn en bier mee naar zolder. Er werd gedronken en gerookt. We lagen op kussens op de grond en er werd later op de avond geschuifeld. Vooral down let me down en Hey Jude van de Beatles waren fantastische slownummers.

Het is nu ruim veertig jaar later, realiseer ik mij opeens met een schok.

Ik heb net voorzichtig besloten om wel een feestje te geven. Het leven vieren is altijd een mooie en romantische reden spreek ik mijzelf bemoedigend toe en gelijk komen spontaan een reeks tegeltjes wijsheden naar boven, waarbij “het leven is een feest, alleen je moet zelf de slingers ophangen” mij bijna in een verlate midlife milde melancholie doet belanden. Vanuit deze stemming word ik mij weer bewust dat ik dit jaar ook de leeftijd bereik waarop mijn vader zijn leef- tijd abrupt eindigde.

Blijkbaar had ik deze gedachtegang even nodig bedenk ik mij om te voelen waar het ook om gaat; het leven te vieren met of zonder slingers met mijn geliefde, kinderen, vrienden en familie en soms ook al die andere mensen die ik ontmoeten mag. ( zelfs kennissen)

Ik was boos en gefrustreerd en ik zou wel even direct een pittige mail terug sturen. Op een of andere manier werd ik steeds tegengehouden. Ik had nog een half uur, had de pc opgestart en mijn email account geopend. Ik begon voortvarend en gedreven te tikken, bij het omhoog naar het scherm kijkend naar het resultaat van mijn vlammend betoog, zag ik tot mijn verbijstering dat er niets stond, behalve de aanhef met beste..

Alles werkte, behalve als ik deze mail wou opstellen, tot drie keer toe liep deze PC vast.Het was net of iets mij wilde behoeden voor de vlijmscherpe cynische emotionele boodschap aan de desbetreffende persoon, die dan ook gelijk mijn baas is.Op weg naar de vergadering vertelde ik dit voorval aan mijn collega en zij gaf aan dat het dus blijkbaar heel nuttig was geweest om in ieder geval even tot tien te kunnen tellen, alvorens te reageren.

Ik heb de mail niet meer opgesteld.

Thuisgekomen zat ik even later op mijn favoriete plekje bij de houtkachel met een dampende kop thee en staarde in het voor mij rustgevende vuur. Half in trance tussen de gele, rode en blauwe vlammen dacht ik aan je hart volgen. Dit is een zeker weten en niet te vergelijken met reageren vanuit een emotie waarvan mijn mislukte email avontuur een klein voorbeeld was. Opeens wist ik wat ik zelf ook wilde gaan doen. Geen wikken en wegen meer, geen lange gesprekken of ik het wel of niet zou moeten gaan doen. Het was een gewoon weten.

Ik herinnerde mij opeens weer een lezing van een man die vertelde dat hij jarenlang zakenman was geweest. Het bekende verhaal van een drukke baan, fors inkomen veel op reis en weinig tijd voor zichzelf en gezin om uiteindelijk in een burn-out terecht te zijn gekomen. Hij deed nu waar zijn hart lag en gaf lezingen hierover. Het meest indrukwekkend van die dag vond ik het reclamefilmpje die hij ons liet zien, waarin een pasgeboren baby uit de moeder de lucht in wordt gelanceerd en tijdens de vliegreis verandert in peuter, kleuter, kind, volwassene tot oude man om vervolgens in het gaf neer te storten. De ondertiteling staat nog in mijn geheugen gegrift: life is short

Nieuwsgierig geworden door mijn positieve belevenis had ik mij voorgenomen om in de afgelopen week collega’s te vragen naar hun passie, wat zou je nog willen doen als je van werk zou gaan veranderen.

Zij dachten er wel eens aan om begrafenisondernemer, banketbakker, interieurverzorger, lijstenmaker, cateraar en café eigenaar te worden.

IK gun hen en ook anderen om het onderstaande filmpje te gaan zien;

Xbox Spot – Life is Short, Play More [HD] ( zelf opzoeken via google)

Laatst had ik een discussie met mijn zoon over het bijblijven met betrekking tot het nieuws.Hij vertelde mij dat hij geen kranten las en ook nooit naar het journaal keek. De reden hiervoor was al die ellendige beelden en negatieve berichtgevingen. Hij werd daar naar van. Ik vond toch dat je zeker wel op de hoogte moest zijn van alle ontwikkelingen in de wereld, al hield mij zijn besluit vanaf dat moment steeds bezig.

Ik moest hier afgelopen weekend weer aan denken. Ik had gelezen dat we tegenwoordig ongeveer zes weekendkranten per dag aan informatie over ons heen krijgen. Ik had net een overload aan negatief nieuws, nl agressie, ellende, terreur en populisme via mijn zaterdagochtend krant moeten verwerken. Ik heb mijn ogen even gesloten toen nog eens in een acht uur journaal in beeld en geluid herhaald werd dat een militair een gewonde op de grond liggende man met zijn pistool afschoot.

Onze hersenen zijn helemaal niet berekend op al deze veelheid aan negatieve prikkels. Daarnaast weet ik dat informatie ons vooral onbewust dagelijks beïnvloed. We raken overprikkeld en stress en burnout en depressie zijn momenteel de grootste volksziekten. Als ik de verhouding negatief nieuws versus positief nieuws op een dag zou bijhouden, zou ik waarschijnlijk schrikken.

Het is dus nu tijd voor een paradigma shift!

Ik hou geen pleidooi om negatief nieuws helemaal uit te bannen of te ontkennen, echter ik stel voor dat we ons vooral gaan focussen op positief nieuws.Dit betekent dat we negatief nieuws moeten ombuigen naar dat wat we wel willen, denken in mogelijkheden en dat uitdragen.We gaan elke dag complimenten aan elkaar geven, we gaan elke dag iemand helpen.

We gaan lief zijn voor elkaar. Lief zijn wordt verheven tot iets wat mag, kan en vooral top en stoer is. We gaan ons bewust worden van de negatieve impact van negatieve opmerkingen naar elkaar, want elke negatieve opmerking naar iemand, wordt pas gecompenseerd bij minimaal vijf positieve opmerkingen naar diegene. Dus er is werk te doen, want we trappen allemaal te vaak in de valkuil van negativiteit.

Nijntje Pluis wordt onze nationale held en ons lichtend voorbeeld. Jip en Janneke ons kompas.

Begin nu.

 

Het was een overdonderend ovationeel staand applaus. Na een uur verdedigen, uitleggen en vragen handig parerend, was zij gracieus en stijlvol gepromoveerd. Ook haar briljant uitgekozen vijftiger jaren outfit contrasteerde fantastisch met het eentonige toga zwart van de vragenstellers.

Zij deed mij denken aan een samoerai, de krijger van de vechtsport aikido. Vriendelijk glimlachend bedanken en het handig opvangen van de vragen, meebewegen en vervolgens resoluut en kordaat afmaken.

De kleding en attributen van de scherpzinnige hooggeleerde vragenstellers paste trouwens prima in het neo -renaissancestijl gebouwde academiegebouw van de Groningse rijksuniversiteit. Hier waren door velen intens spannende uren doorgebracht.

Ik had behoorlijk meegeleefd. Eerder op een prachtige zwoele zomeravond op de veranda, met een rustgevend open haard vuur, ging het gesprek op een gegeven moment over de aankomende promotie.

Het was toen nog ver weg, echter de spanning van wat zou gaan komen drukte al jaren loodzwaar en paste totaal niet bij de lichtheid en ontspannen sfeer van die zwoele zomer avond. Ik wou zo graag helpen en wist tegelijkertijd dat dit ook een eenzame wedstrijd was. Ik vond mijzelf als coach tekortschieten en kwam niet veel verder dan tips over vermogende stemming, positieve instelling en het visualiseren van het einddoel.

Mijn laatste gouden tip was om vlak voor het moment suprême een potlood tussen bovenlip en neus te dragen, omdat de daaruit voorkomende grimas het lichaam aanzet tot allerlei positieve neurotransmitters, zoals endorfines.

Ik was vergeten om te vragen of zij die ochtend dit ritueel nog ten uitvoer had gebracht,of dat er ergens nog iemand even had gebeden.

Tijdens het uur van de verdediging, had ik flarden van de inhoud begrepen, ik was meer gespannen bezig of het vraag en vooral antwoord spel goed gespeeld werd. Al snel werd mij duidelijk dat zij heel goed in de wedstrijd zat, waardoor ik meer ging ontspannen. Ik zag het ook om mij heen. Vrienden en familie leunden langzaamaan voorzichtig achterover in het pluche.

We waren allen coaches op afstand, als in een voetbalwedstrijd, toch steeds blijvend alert en ingespannen wachtend op het eindsignaal.

Bij het roepen van Hora Est van de pedel, oftewel het fluitsignaal, maakte ik in gedachten een diepe buiging met oneindig veel respect voor de zeergeleerde vrouwe.

Bij een promotie mag je ook een stelling hebben buiten het vakgebied om. Deze werd niet behandelt. Juist deze sprak mij behoorlijk aan, nl de hypothese dat yoga een uitstekend middel is om hersennetwerken optimaal te laten samenwerken. Gevolg is ontspanning, focus en innerlijke rust en ook een afname van de werking van de amygdala. (Deze amandelvormige pit, diep in de hersenen zorgt voor heftige emoties, het zogenaamde fight or flight response).

Hier moest ik s’ avonds op het feest aan denken tijdens het swingen op de heerlijke funky muziek van de fantastische gelegenheidsband in een omgeving die helemaal klopte.

Swingen is mijn yoga, dacht ik, terwijl ik al dansend de mega eierbal naar binnen trachtte te scoren. Ook lette ik nog even en passant erop dat de doctor het flesje bier welke zij in haar hand hield, koel genoeg hield. Ik mijmerde over vormen van ontspanning en zag alweer een nieuwe taak, nl het coachen bij het loslaten van wat je aan spanning hebt opgebouwd.

Ik zong op weg naar huis in gedachten een belangrijke zin uit het feestlied mee op het ritme van de beweging van de fietspedalen; doe waar je hart ligt, dan volgt de rest

Alweer jaren geleden ontmoette ik ongeveer tegelijkertijd op mijn werk Greetje en Geesje.

Eenmaal had ik mij vergist in de juiste naam bij de daarbij behorende persoon. Ik had mij heilig voorgenomen om hun namen niet meer te vergeten. Vanaf dat moment kwam het echter nooit meer goed. Ik haalde ze altijd door elkaar.

Nu moet ik zeggen dat ik ook niet intensief contact met hen had, dus als ik een van beiden weer eens ontmoette, moest ik altijd weer super alert zijn om de juiste naam bij de juiste persoon te noemen. Als ik er echt niet uitkwam, ging ik expres de naam wat onduidelijk uitspreken, een confabulerende mengeling tussen Geesje en Greetje in. Het was uiteraard niet echt ideaal.

Later leerde ik op een training iets over het onbewuste, namelijk dat ik mijzelf steeds verkeerd zou hebben geprogrammeerd door steeds het woord NIET te gebruiken. Ik herhaalde steeds tegen mijzelf dat ik NIET moest vergeten de juiste naam te noemen en nu wil het geval dat het onbewuste het woord Niet niet kan vasthouden. Dus het gevolg was dat ik steeds aan het vergeten was om die twee namen te onthouden.

Er zijn mensen die het gesprek beginnen met: “Ik wil niet onbeleefd zijn, maar”….. en blijken vervolgens erg onbeleefd. Ik wil mij niet opdringen…en dat zijn echt opdringerige mensen.

Een goede vriend van mij vertelde mij onlangs in een gesprek over zijn relatie dat hij niet wou scheiden, daarmee wist ik dat hij daar mee bezig was, alleen nog niet bewust misschien.

Nog een laatste voorbeeld;

Bij ons in het dorp ontdekte ik onlangs een wandelpad tussen de achtertuinen en het weiland door. Je gaat eerst een hek door, op het bijbehorende bord staat dat dat deze route vrij toegankelijk is van zonsopkomst tot zonsondergang. Dit klinkt prima, ik krijg al zin in die wandeling.

Echter er staat ook : Niet betreden op Nieuwjaarsdag.

IK weet nu al wat ik komende nieuwjaarsdag ga doen.

Afgelopen weekend bezocht ik mijn zoon in Lissabon. We hadden elkaar vanaf september al niet meer gezien en toen we vlak voor vertrek met elkaar belden benoemde hij dat het nog nooit was voorgekomen, dat we elkaar zolang niet gezien hadden. Deze constatering ontroerde mij. Ik was verbaasd over mijn eigen tranen. Blijkbaar had ik hem meer gemist dan dat ik mij bewust was.

Het weerzien was heerlijk en vertrouwd, een intense mannen knuffel ( normaal gesproken houdt hij hier niet zo van), bijpraten en een heel weekend nog voor ons in deze prachtige en gemoedelijke stad.

De stad van de FADO, het lied van heimwee en verlangen, steegjes, mooie oude statige en vervallen gebouwen en vriendelijke mensen.

Waarschijnlijk onder invloed van dit weerzien, gecombineerd met de fado muziek die overal te horen was en het feit dat de terugtocht al onverbiddelijk irritant vast stond op zondag ochtend 09.20 uur, maakte dat ik steeds bezig was met het komende afscheid. Dit veroorzaakte een vage vastzittende pijn ergens in mijn lichaam.

Dit werd nog erger, toen het lied van Ali B, waarin hij emotioneel zingt over dat hij zijn kinderen nu al mist, terwijl ze nog bij hem zijn, zich ging vastzetten in mijn hoofd. Dit lied had ik hem horen zingen en rappen en omdat het zo echt was had het mij diep ontroerd. Ik had het eerder getest of ik na de derde en vierde keer luisteren nog steeds het niet droog hield en verdomd, elke keer pakte het mij weer.

Mijn zoon, een volwassen man nu, zat tegenover mij aan de terras tafel, beiden met een glas witte wijn.De omstandigheden waren perfect; zittend op het terras aan het water, heerlijke lounge muziek op de voorgrond en vriendelijke efficiënte bediening. Heldere blauwe lucht, met de middagzon die weerkaatste in onze kristallen wijnglazen.

Het lied van Ali B raakte meer en meer op de achtergrond en maakte plaats voor het aanwezig zijn in het moment.

Tijdens het gezellige etentje dwaalden mijn gedachten even af naar vroeger. Devon werd drie en kreeg zijn eerste fietsje met zijwieltjes. Wekenlang had ik besteed om van het tweedehandsje een prachtige nieuwe fiets te maken. Op de dag van zijn verjaardag begon het hard te sneeuwen en toch wou Devon perse fietsen. Ik zie het beeld nog glashelder voor mij, het kleine jongetje zich een weg banend over het hofje,  een vers spoor van de wieltjes achter zich trekkend door de verse sneeuw.

In het vliegtuig naar huis dacht ik na over de ontmoeting en de vervlogen tijd. Ik voelde een pijn opkomen over mooie momenten die steeds weer voorbijgaan, de oefeningen van Ekhart Tolle ten spijt om vooral in het Nu te blijven. Ik wist wel dat het accepteren van de pijn en de realisatie dat het je eigen oude veel vroegere pijn is, de enige weg was naar verlichting.

De non verbale instructie dans van de stewardess leidden mij af. Ik was op weg naar huis, naar nieuwe ontmoetingen.

Ik word immers elke dag opnieuw geboren.