Ik vroeg mij af waarom ik dit deed en betrapte mijzelf erop dat ik toch weer een waarom vraag vanuit mijn onbewuste naar boven had laten komen.

Ik zat in de sportzaal op de spinningfiets in groepsverband. We lieten ons onder nog net niet hysterische begeleiding van de vriendelijke spinning aanvoerdster leiden naar net dat beetje extra buiten onze comfortzone.

De vriendelijke doch strenge sport instructeur had ons mee naar boven genomen.In de gang naar de zaal hingen posters van vrouwen met perfecte lichamen. We moesten nog even wachten tot de Zumba les voorbij was, alvorens we ons onder luide opzwepende muziek zouden laten meenemen naar ongekende prestaties.

De deur zwaaide open en een tiental bezwete lichamen kwamen de zaal uitlopen op weg naar de doucheruimten. Niemand leek op de vrouwen van de posters.

Het is weer voorjaar en het blijft langer licht. Velen van ons krijgen weer de impuls om aan hun lichaam te gaan werken en ik ben 1 van hen.

Mijn missie voor dit jaar, nl de Mont Ventoux te bestijgen op de fiets komt nu steeds dichterbij en de fietstocht van en naar het werk helpt allang niet meer bij het extra verbranden van calorieën. De eerste maanden viel ik nog kilo’s’ af, echter het lichaam went aan de afstand, de conditie neemt toe en dus verbranden er nog nauwelijks calorieën. Een oplossing hiervoor was om nog verder te gaan wonen van mijn werk, of veel harder te gaan fietsen. Beide vond ik geen goede opties.

Spinning helpt om snel conditie op te bouwen en om af te vallen, tenminste als ik mijn eet en drink patroon ook aanpas. Dit keer wil ik er echt voor gaan. Vroeger had ik ook spinning lessen genomen en als de instructeur ons aanspoorde om de knop van het vliegviel nog zwaarder te draaien, dan deed ik dit een heel klein beetje of ik deed net alsof. Dit keer ga ik er volledig voor.

Geen mooie verhalen meer op feestjes met een biertje in mijn hand verhalend over mijn eerdere Ventoux prestaties. Er dient hard getraind te worden.

Want ik heb een doel, ik ben gemotiveerd. De laatste keer toen ik de Mont Ventoux besteeg, had ik van te voren nagenoeg niet getraind. Er is nog een foto van mij gemaakt toen ik boven aankwam. Ik leek op die foto niet meer op mijzelf weet ik nog. De Ruud Lubbers grimas verraadde een inspanning welke geheel in overeenstemming was met mijn staat van zijn. Oftewel mijn lichaam gaf mij feilloos aan om een eventuele volgende keer toch alsjeblieft te gaan trainen.

Dat ik een ander nodig heb om mij in dat uur tot ongekende prestaties te pushen is blijkbaar universeel.

Laatst vroeg mij iemand naar het waarom van mijn missie. Ik heb hem het verhaal van ons jaarlijkse wadlopen vertelt. Ook hier hebben we een missie, nl de overkant van het wad en het eiland Ameland te bereiken. Want daar wacht dan de beloning van verschillende terrassen.

Waarom niet met de boot? Waarom niet de eerste kilometers evenwijdig op de dijk lopen, alvorens korter te kunnen oversteken?

Waarom vragen zijn meestal niet leuk, overbodig en doen er niet toe. Veel beter is het om “hoe” vragen te stellen, hoe bereik ik de top, hoe bereik ik de overkant, hoe heb ik het fijn met mijn vrienden.