Ik las laatst een verhaal van een bergbeklimmer over doelen halen.

Hij gebruikte de berg ook als metafoor voor andere doelen. Want als je geen doelen hebt in je leven en het maakt niet uit hoe klein of groot, ben je aan het dwalen, of word je geleefd door wat op je pad komt. Soms is dat natuurlijk heel erg leuk. Ik denk bijvoorbeeld aan vakanties waarbij je wel ziet wat de dag van morgen brengt. Toch gaan hieraan ook keuzes en doelen vooraf , met name over het soort vakantie wat je wilt en in welk land en welk gebied. Ik heb het laatst weer eens uitgetest, ik was mijn sleutels aan het zoeken. Mijn onbewuste pikt deze opdracht feilloos op en dus blijf ik zoeken. Sinds ik besloten heb om verloren items als sleutels, sokken, brillen, etc te vinden ipv te zoeken is mijn zoeken significant afgenomen.

De bergbeklimmer wou de top halen. Dit was zijn doel. Dit stond uiteraard ergens voor.

Avontuur, ontspanning,vrijheid of misschien wel voor een familielid of iets dergelijks. Allemaal subjectief en persoonlijk en prima.

Het aardige vond ik zijn strategie, het ultieme doel en de weg ernaar toe. Zijn doel was opgedeeld in het bereiken van de verschillende basiskampen en ook weer de weg daarna toe was opgedeeld in kleinere doelen. Dit hielp hem om zich niet bezig te houden tijdens de klim met de top welke nog onbereikbaar ver weg was, zijn doel was opgedeeld in kleinere doelen.

De top van een berg vind ik ook een mooie metafoor voor iets wat je wilt bereiken, de top is het uiteindelijke doel en de basiskampen de kleinere beslissingen en oefeningen.

Ik had tijdens de training mijn doel op het houten plankje geschreven, op de andere kant alle belemmeringen en obstakels, het product van mijn interne kritische stem uit mijn onbewuste. Mijn kind van zes jaar zeg maar.

Iedereen die aanwezig was op deze training sloeg het behoorlijk dikke plankje in een ferme handzwaai doormidden. Ook de mevrouw op leeftijd. Zij kwam overeind, schoof haar rollator aan de kant en sloeg met een ferme slag onder een luide Yes kreet het plankje doormidden.

Er ging uiteraard wel wat aan vooraf. Geen krachttrainingen, geen oefeningen met het doorklieven van planken, wel bewuste keuzes maken en doelen stellen en er voor willen gaan. De jamaars gaan meestal wel mee en dat geeft niet, als je ze maar op de juiste plek zet. In dit geval op de achterkant van het plankje. Uit je vaste patronen en uit je comfortzone komen horen er wel bij. Ik was onder de indruk van de energie die wordt vrijgemaakt als je echt iets wilt.

Dinsdag was ik moe en had ik helemaal geen zin om de 25 km naar huis te fietsen en toch wou ik graag naar huis.

Ik besloot om de 8 km naar café Moeke Vaatstra te fietsen. Daar aangekomen besloot ik om naar boer Rutgers 8 km verderop te fietsen. Ik ken boer Rutgers niet, het hielp wel. Ik besloot vervolgens om naar het station van Stedum te fietsen 8 km verderop. Ik was bijna thuis.