Langere tijd vroeg ik mij af wat de reden was dat ik altijd geïrriteerd raakte wanneer mensen mij meedeelden dat na hun genoten vakantie het gewone leven weer zou gaan aanvangen. Nog erger vond ik het wanneer ze mij vroegen wanneer mijn gewone leven weer zou gaan aanvangen.

Het gewone leven, alsof er twee soorten levens zouden bestaan. Een leven van afleiding en dan weer terug naar het gewone, regelmatige leven van thuis, werk, gezin, relaties, afspraken, oftewel het dagelijkse ritme.Ik zie dat anders en toch deed het steeds iets met mijn stemming. Was ik bang voor mijn eigen saaiheid? Ontvluchtte ik steeds het gewone leven? Het antwoord kreeg ik tijdens mijn surrealistische jogging trip afgelopen zondag

Ik liep op de bodem van het grote diepe zwembad, er was nog geen water in gelaten.De georganiseerde Urban trail van bijna elf km meanderde onder andere door het openlucht zwembad.Ik voelde mij zo blij om in deze surrealistische ervaring mij te mogen onderdompelen.Opeens dacht ik weer aan de mensen en hun opmerking over de steeds weer herhalende aanvang van hun gewone leven.

Een open deur gedachte, zo voorspelbaar dat ik er niet eens eerder aan had gedacht was dat dit alles zegt over hun perceptie en wie had nog maar gezegd dat niets betekenis heeft van zichzelf, behalve de betekenis die jij eraan geeft? Ik applaudisseerde in gedachten voor deze wijze uitspraak. Moet mijn leven dan steeds een circus zijn, vroeg ik mij af, terwijl wij als een lange sliert zwetende joggers dwars door de Akerk heen banjerden, onder begeleiding van een gregoriaans koor.

Natuurlijk niet, alleen wil ik mij in het dagelijkse ritme van mijn leven openstellen voor de dagelijkse kleine en grote verrassingen. Dan komen ze ook retoreerde ik, mij ondertussen vasthoudend aan de steile trapleuning op weg naar de bierkelder van een grand café.

We liepen nu dwars door de bibliotheek, tussen de lange gangen met duizenden boeken, na een scherpe bocht bij de afdeling jeugdboeken stond een grote groep lagere school kinderen een prachtig lied te zingen, zo zuiver en zo ontroerend dat ik spontaan high five gevend met vochtige ogen en knikkende knieën de bibliotheek weer verliet.

In de kokomo dance club nam de energie als in een vloedgolf toe onder de opzwepende muziek dreunen, vergezeld door een veelkleurige aan en uit- flitsende lichtshow en dansende jonge vrouwen opdoemend in de mist.

Ik ga weer eens een hele nacht swingen nam ik mij voor, terwijl het buitenlicht op straat mijn pupillen deed vernauwen en mijn snelheid weer deed normaliseren.

In het stille klassieke renaissance Academiegebouw werd ik weer even aangeraakt door een respectvolle herinnering. Het deed mij glimlachen en met een gracieuze versnelling liet ik de treden verdwijnen naar de achtergrond op weg naar het bruidspaar in het stadhuis, wachtend voor het mogen geven van het jawoord, terwijl de joggers als een feestelijk lint tussen hen en gemeenteambtenaar heen marcheerden.

Op weg naar de finish omsloot de aangenaam warme buitenlucht mij als in een tedervolle omhelzing, ik ademde de zon, de blaadjes kregen weer bomen, de lucht tekende een diepblauwe kleur, ik kreeg een overweldigende glimlach van een toeschouwer toegeworpen, deze kwam binnen dwars door mijn hart, mijn voeten raakten nog maar af en toe de grond. Ik bereikte de finish.

Ik had mijn antwoord; er bestaat geen gewoon leven.