Het was een overdonderend ovationeel staand applaus. Na een uur verdedigen, uitleggen en vragen handig parerend, was zij gracieus en stijlvol gepromoveerd. Ook haar briljant uitgekozen vijftiger jaren outfit contrasteerde fantastisch met het eentonige toga zwart van de vragenstellers.

Zij deed mij denken aan een samoerai, de krijger van de vechtsport aikido. Vriendelijk glimlachend bedanken en het handig opvangen van de vragen, meebewegen en vervolgens resoluut en kordaat afmaken.

De kleding en attributen van de scherpzinnige hooggeleerde vragenstellers paste trouwens prima in het neo -renaissancestijl gebouwde academiegebouw van de Groningse rijksuniversiteit. Hier waren door velen intens spannende uren doorgebracht.

Ik had behoorlijk meegeleefd. Eerder op een prachtige zwoele zomeravond op de veranda, met een rustgevend open haard vuur, ging het gesprek op een gegeven moment over de aankomende promotie.

Het was toen nog ver weg, echter de spanning van wat zou gaan komen drukte al jaren loodzwaar en paste totaal niet bij de lichtheid en ontspannen sfeer van die zwoele zomer avond. Ik wou zo graag helpen en wist tegelijkertijd dat dit ook een eenzame wedstrijd was. Ik vond mijzelf als coach tekortschieten en kwam niet veel verder dan tips over vermogende stemming, positieve instelling en het visualiseren van het einddoel.

Mijn laatste gouden tip was om vlak voor het moment suprême een potlood tussen bovenlip en neus te dragen, omdat de daaruit voorkomende grimas het lichaam aanzet tot allerlei positieve neurotransmitters, zoals endorfines.

Ik was vergeten om te vragen of zij die ochtend dit ritueel nog ten uitvoer had gebracht,of dat er ergens nog iemand even had gebeden.

Tijdens het uur van de verdediging, had ik flarden van de inhoud begrepen, ik was meer gespannen bezig of het vraag en vooral antwoord spel goed gespeeld werd. Al snel werd mij duidelijk dat zij heel goed in de wedstrijd zat, waardoor ik meer ging ontspannen. Ik zag het ook om mij heen. Vrienden en familie leunden langzaamaan voorzichtig achterover in het pluche.

We waren allen coaches op afstand, als in een voetbalwedstrijd, toch steeds blijvend alert en ingespannen wachtend op het eindsignaal.

Bij het roepen van Hora Est van de pedel, oftewel het fluitsignaal, maakte ik in gedachten een diepe buiging met oneindig veel respect voor de zeergeleerde vrouwe.

Bij een promotie mag je ook een stelling hebben buiten het vakgebied om. Deze werd niet behandelt. Juist deze sprak mij behoorlijk aan, nl de hypothese dat yoga een uitstekend middel is om hersennetwerken optimaal te laten samenwerken. Gevolg is ontspanning, focus en innerlijke rust en ook een afname van de werking van de amygdala. (Deze amandelvormige pit, diep in de hersenen zorgt voor heftige emoties, het zogenaamde fight or flight response).

Hier moest ik s’ avonds op het feest aan denken tijdens het swingen op de heerlijke funky muziek van de fantastische gelegenheidsband in een omgeving die helemaal klopte.

Swingen is mijn yoga, dacht ik, terwijl ik al dansend de mega eierbal naar binnen trachtte te scoren. Ook lette ik nog even en passant erop dat de doctor het flesje bier welke zij in haar hand hield, koel genoeg hield. Ik mijmerde over vormen van ontspanning en zag alweer een nieuwe taak, nl het coachen bij het loslaten van wat je aan spanning hebt opgebouwd.

Ik zong op weg naar huis in gedachten een belangrijke zin uit het feestlied mee op het ritme van de beweging van de fietspedalen; doe waar je hart ligt, dan volgt de rest