Afgelopen weekend bezocht ik mijn zoon in Lissabon. We hadden elkaar vanaf september al niet meer gezien en toen we vlak voor vertrek met elkaar belden benoemde hij dat het nog nooit was voorgekomen, dat we elkaar zolang niet gezien hadden. Deze constatering ontroerde mij. Ik was verbaasd over mijn eigen tranen. Blijkbaar had ik hem meer gemist dan dat ik mij bewust was.

Het weerzien was heerlijk en vertrouwd, een intense mannen knuffel ( normaal gesproken houdt hij hier niet zo van), bijpraten en een heel weekend nog voor ons in deze prachtige en gemoedelijke stad.

De stad van de FADO, het lied van heimwee en verlangen, steegjes, mooie oude statige en vervallen gebouwen en vriendelijke mensen.

Waarschijnlijk onder invloed van dit weerzien, gecombineerd met de fado muziek die overal te horen was en het feit dat de terugtocht al onverbiddelijk irritant vast stond op zondag ochtend 09.20 uur, maakte dat ik steeds bezig was met het komende afscheid. Dit veroorzaakte een vage vastzittende pijn ergens in mijn lichaam.

Dit werd nog erger, toen het lied van Ali B, waarin hij emotioneel zingt over dat hij zijn kinderen nu al mist, terwijl ze nog bij hem zijn, zich ging vastzetten in mijn hoofd. Dit lied had ik hem horen zingen en rappen en omdat het zo echt was had het mij diep ontroerd. Ik had het eerder getest of ik na de derde en vierde keer luisteren nog steeds het niet droog hield en verdomd, elke keer pakte het mij weer.

Mijn zoon, een volwassen man nu, zat tegenover mij aan de terras tafel, beiden met een glas witte wijn.De omstandigheden waren perfect; zittend op het terras aan het water, heerlijke lounge muziek op de voorgrond en vriendelijke efficiënte bediening. Heldere blauwe lucht, met de middagzon die weerkaatste in onze kristallen wijnglazen.

Het lied van Ali B raakte meer en meer op de achtergrond en maakte plaats voor het aanwezig zijn in het moment.

Tijdens het gezellige etentje dwaalden mijn gedachten even af naar vroeger. Devon werd drie en kreeg zijn eerste fietsje met zijwieltjes. Wekenlang had ik besteed om van het tweedehandsje een prachtige nieuwe fiets te maken. Op de dag van zijn verjaardag begon het hard te sneeuwen en toch wou Devon perse fietsen. Ik zie het beeld nog glashelder voor mij, het kleine jongetje zich een weg banend over het hofje,  een vers spoor van de wieltjes achter zich trekkend door de verse sneeuw.

In het vliegtuig naar huis dacht ik na over de ontmoeting en de vervlogen tijd. Ik voelde een pijn opkomen over mooie momenten die steeds weer voorbijgaan, de oefeningen van Ekhart Tolle ten spijt om vooral in het Nu te blijven. Ik wist wel dat het accepteren van de pijn en de realisatie dat het je eigen oude veel vroegere pijn is, de enige weg was naar verlichting.

De non verbale instructie dans van de stewardess leidden mij af. Ik was op weg naar huis, naar nieuwe ontmoetingen.

Ik word immers elke dag opnieuw geboren.