Dit weekend ga ik met een vriendin een training columns schrijven volgen. Iets specifieker; een dag ondergedompeld worden in de kunst om columnist in 1 dag te worden.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik het zo al wel lekker vond gaan, zo schrijven zonder regels. Alleen mijn eigen regel is om elke zaterdag een nieuwe column van mezelf te plaatsen.

Toch vind ik het een goed plan van mijzelf, om vooral dingen te doen, die niet voor de hand liggen, even uit mijn eigen comfortzone stappen zeg maar, zoals ons door vele spirituele boeken wordt geadviseerd om vooral te groeien door onze eigen vaste patronen te doorbreken. Wel ben ik bang dat hoe meer ik leer over het columnist zijn, des te minder ik mijn eigen werk vind. Op dit moment heb ik daar nog helemaal geen last van…

De bewustwording dat ik elke dag weer totaal andere keuzes kan maken ten aanzien van mijn gedachten, overtuigingen en gedrag ervaar ik als avontuurlijk. Hier volgt mijn intens leven voorbeeld van de week:

Ik lag deze week alweer op de tandarts stoel, dit keer vanwege een onbestemde zeurende pijn ergens bovenin mijn gebit. Deze begon juist op het moment toen mijn partner en ik afgelopen weekend in Lissabon op bezoek bij mijn zoon waren. Ik kon de pijn hetgehele weekend steeds heel bekwaam verdoven met alle verschillende kwaliteits portjes en heerlijke Portugese rode en witte wijnen, echter ik vond dat ik moest stoppen met verdoven en verdringen en een afspraak maken met de tandarts, toen ik zondagavond thuisgekomen, de jeneverfles tevoorschijn haalde en heldere borrels begon te absorberen met de gedachte dat deze zuivere alcohol de ontsteking wel zou killen.

Dus daarom lag ik deze week  bij de tandarts en hoorde ik mijzelf heel stoer het met de tandarts eens zijn om zonder verdoving een gat bovenin een voortand te boren, waardoor de ontsteking uit het beruchte wortelkanaal weggehaald kon worden middels vijlen nr 5 en 6. Ik hield mijn ogen stijf dicht en fantaseerde over een leuke tandarts assistente die naast mij zat en mijn hand de hele tijd vasthield en mij ondertussen bemoedigend toesprak, het was in ieder geval een leuke fantasie die mij erdoorheen sleepte totdat de tandarts zijn echte assistente vroeg om vijl nr 7)

Op dat moment dacht ik aan mijn thema intens leven, is dit nu ook een voorbeeld van intensiteit, om niet om verdoving te vragen, of verstandsverbijstering? Ik vroeg mijzelf dit af, vooral toen ik in de loop van de dag en avond een intens intense hoofdpijn tengevolge van al dat vlijtige kloppen, vijlen en boren voelde opkomen die wel even bleef. Ook dit heb ik intens beleefd, zonder hoofdpijnpillen of andere verdovingen.

Ik kan wel zeggen dat ik een stapje buiten mijn eigen comfortzone heb gezet.

Wordt vervolgd