Ik was boos en gefrustreerd en ik zou wel even direct een pittige mail terug sturen. Op een of andere manier werd ik steeds tegengehouden. Ik had nog een half uur, had de pc opgestart en mijn email account geopend. Ik begon voortvarend en gedreven te tikken, bij het omhoog naar het scherm kijkend naar het resultaat van mijn vlammend betoog, zag ik tot mijn verbijstering dat er niets stond, behalve de aanhef met beste..

Alles werkte, behalve als ik deze mail wou opstellen, tot drie keer toe liep deze PC vast.Het was net of iets mij wilde behoeden voor de vlijmscherpe cynische emotionele boodschap aan de desbetreffende persoon, die dan ook gelijk mijn baas is.Op weg naar de vergadering vertelde ik dit voorval aan mijn collega en zij gaf aan dat het dus blijkbaar heel nuttig was geweest om in ieder geval even tot tien te kunnen tellen, alvorens te reageren.

Ik heb de mail niet meer opgesteld.

Thuisgekomen zat ik even later op mijn favoriete plekje bij de houtkachel met een dampende kop thee en staarde in het voor mij rustgevende vuur. Half in trance tussen de gele, rode en blauwe vlammen dacht ik aan je hart volgen. Dit is een zeker weten en niet te vergelijken met reageren vanuit een emotie waarvan mijn mislukte email avontuur een klein voorbeeld was. Opeens wist ik wat ik zelf ook wilde gaan doen. Geen wikken en wegen meer, geen lange gesprekken of ik het wel of niet zou moeten gaan doen. Het was een gewoon weten.

Ik herinnerde mij opeens weer een lezing van een man die vertelde dat hij jarenlang zakenman was geweest. Het bekende verhaal van een drukke baan, fors inkomen veel op reis en weinig tijd voor zichzelf en gezin om uiteindelijk in een burn-out terecht te zijn gekomen. Hij deed nu waar zijn hart lag en gaf lezingen hierover. Het meest indrukwekkend van die dag vond ik het reclamefilmpje die hij ons liet zien, waarin een pasgeboren baby uit de moeder de lucht in wordt gelanceerd en tijdens de vliegreis verandert in peuter, kleuter, kind, volwassene tot oude man om vervolgens in het gaf neer te storten. De ondertiteling staat nog in mijn geheugen gegrift: life is short

Nieuwsgierig geworden door mijn positieve belevenis had ik mij voorgenomen om in de afgelopen week collega’s te vragen naar hun passie, wat zou je nog willen doen als je van werk zou gaan veranderen.

Zij dachten er wel eens aan om begrafenisondernemer, banketbakker, interieurverzorger, lijstenmaker, cateraar en café eigenaar te worden.

IK gun hen en ook anderen om het onderstaande filmpje te gaan zien;

Xbox Spot – Life is Short, Play More [HD] ( zelf opzoeken via google)