Categorie: 2016-2017

Dit weekend ga ik met een vriendin een training columns schrijven volgen. Iets specifieker; een dag ondergedompeld worden in de kunst om columnist in 1 dag te worden.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik het zo al wel lekker vond gaan, zo schrijven zonder regels. Alleen mijn eigen regel is om elke zaterdag een nieuwe column van mezelf te plaatsen.

Toch vind ik het een goed plan van mijzelf, om vooral dingen te doen, die niet voor de hand liggen, even uit mijn eigen comfortzone stappen zeg maar, zoals ons door vele spirituele boeken wordt geadviseerd om vooral te groeien door onze eigen vaste patronen te doorbreken. Wel ben ik bang dat hoe meer ik leer over het columnist zijn, des te minder ik mijn eigen werk vind. Op dit moment heb ik daar nog helemaal geen last van…

De bewustwording dat ik elke dag weer totaal andere keuzes kan maken ten aanzien van mijn gedachten, overtuigingen en gedrag ervaar ik als avontuurlijk. Hier volgt mijn intens leven voorbeeld van de week:

Ik lag deze week alweer op de tandarts stoel, dit keer vanwege een onbestemde zeurende pijn ergens bovenin mijn gebit. Deze begon juist op het moment toen mijn partner en ik afgelopen weekend in Lissabon op bezoek bij mijn zoon waren. Ik kon de pijn hetgehele weekend steeds heel bekwaam verdoven met alle verschillende kwaliteits portjes en heerlijke Portugese rode en witte wijnen, echter ik vond dat ik moest stoppen met verdoven en verdringen en een afspraak maken met de tandarts, toen ik zondagavond thuisgekomen, de jeneverfles tevoorschijn haalde en heldere borrels begon te absorberen met de gedachte dat deze zuivere alcohol de ontsteking wel zou killen.

Dus daarom lag ik deze week  bij de tandarts en hoorde ik mijzelf heel stoer het met de tandarts eens zijn om zonder verdoving een gat bovenin een voortand te boren, waardoor de ontsteking uit het beruchte wortelkanaal weggehaald kon worden middels vijlen nr 5 en 6. Ik hield mijn ogen stijf dicht en fantaseerde over een leuke tandarts assistente die naast mij zat en mijn hand de hele tijd vasthield en mij ondertussen bemoedigend toesprak, het was in ieder geval een leuke fantasie die mij erdoorheen sleepte totdat de tandarts zijn echte assistente vroeg om vijl nr 7)

Op dat moment dacht ik aan mijn thema intens leven, is dit nu ook een voorbeeld van intensiteit, om niet om verdoving te vragen, of verstandsverbijstering? Ik vroeg mijzelf dit af, vooral toen ik in de loop van de dag en avond een intens intense hoofdpijn tengevolge van al dat vlijtige kloppen, vijlen en boren voelde opkomen die wel even bleef. Ook dit heb ik intens beleefd, zonder hoofdpijnpillen of andere verdovingen.

Ik kan wel zeggen dat ik een stapje buiten mijn eigen comfortzone heb gezet.

Wordt vervolgd

Ga eens je eigen gewoontes en rituelen bij langs. Soms handig om opnieuw keuzes te maken en je bewust te worden van je eigen vastgeroeste patronen. Vanmorgen was ik nog niet zover.

Als mijn wekker gaat kan ik altijd redelijk goed en snel opstaan, voorwaarde is wel dat ik binnen een beperkte tijd, zeg maximaal drie minuten, mijn eerste kopje koffie kan nuttigen, waarbij ik dan minstens een kwartier gevoelsmatig tijdloos kan zitten genieten van 1 en liefst twee koppen sterke koffie met de digitale krant. Dit, voordat alle acties in gang moeten worden gezet zoals wekken van mijn partner, tafel dekken, brood smeren, wassen en aankleden etc etc etc , om uiteindelijk te kunnen vertrekken.

Soms zit het tegen, want op mijn weg naar het koffiezetapparaat voelde ik al dat het vandaag minder makkelijk zou gaan en ja hoor het begon al met het ogenschijnlijke kleine tegenvallertje dat het oude filterzakje nog in het koffiezetapparaat zat. ( 14 minuten over) Shit, dit betekende extra handelingen, zoals weggooien van het oude filterzakje en de la opendoen voor een nieuw filterzakje, allemaal tijdsverlies. ( 13 minuten over)

Aangekomen bij de koffievoorraad, kut,.. , koffie op, gehaast naar de kelderkast en het laatste pak gepakt ( ook eraan denken om koffie op het lijstje van boodschappen te zetten, krijtje voor het handige bord lag natuurlijk weer niet op zijn plaats ( weer tijdsverlies, 12 minuten over)

Bij het openknippen ( schaar uit de la) van het pak koffie, viel een groot deel van de koffie op het aanrecht ipv in de handige glazen voorraadbak voor koffie. Dit bracht mij in een staat van ingehouden irritatie, grenzend aan paniek ( 10 minuten over) waarbij ik mijzelf nog net in bedwang kon houden, alhoewel,.. de kat liep net voor mij langs , zij wou eten, zij kwam voor haar eigen ritueel op. ( 7 minuten over) . De training KRUB snel toegepast; ik blijf Kalm, Rustig en uiterst beheerst.

Toen ik eindelijk de koffie hoorde pruttelen ( 5 minuten) , ik had die laatste twee minuten gevuld met voorbereidingen om de digitale krant te openen ( shit  wifi deed het niet, snel hersteld met de juiste codes ), kon ik mijn eerste kop koffie inschenken ( ik morste op het aanrecht en deed net of ik dat niet zag, het werd teveel en scheelde kostbare tijd ) en haastte mij naar de bank.

Ik had nog drie minuten om net te doen of ik geheel tijdloos kon genieten van mijn eerste kop koffie, alvorens de acties zouden gaan beginnen.

Oh ja, op weg naar buiten in het aardedonkere deed de handige buitenlamp met ingebouwde sensor het even niet, ik stootte mijn knie… over de pijn hoor je mij niet

Vanavond heb ik mijn ritueel met mijzelf geëvalueerd…

Nu we dan toch in 2017 zijn, wil ik het volgende met jullie delen;

Dit jaar is het 37 geleden dat mijn vader overleed. Ik was al een tijdje het huis uit en gecombineerd met de gewonnen vrijheid had ik mijn ouders al een periode wat minder vaak gezien, oftewel ze kwamen even niet in mijn directe party leefwereld voor.

Ik was 20 en begon net weer te beseffen dat ik ook ouders had. Het zou enkele maanden later definitief voorbij zijn om de kans te krijgen de band met mijn vader weer aan te kunnen halen.

Het verdriet en besef besloop mij langzaam, vooral toen ik jaren later van mijn moeder begreep dat ze vaak voor een dichte deur hadden gestaan. Mijn toenmalige vriendin en ik waren in die tijd vaak op stap aan het feestvieren, uitgaan, vrienden opzoeken en dus weinig thuis.

Met terugwerkende kracht had ik er last van dat mijn mijn vader voor de dichte deur had gestaan. Ik stelde mij zijn hand bij de bel voor, nogmaals een bel poging en dan de teleurstelling en vervolgens de voetstappen in het trap portiek op weg naar buiten.

Op zijn sterfbed keek hij mij aan en zei: jij en ik moeten knokken zoon. Hij tegen de kanker en ik om het einde van mijn relatie met mijn toenmalige vriendin te verwerken, want ze had mij op een vrijdagavond verteld niet meer van mij te houden en was per direct vertrokken. Twee maanden later was mijn vader dood.

Ik heb net een foto van hem uit een plastic tas van zolder gehaald, het stof van jaren geleden eraf geveegd en zijn foto een plekje in ons huis gegeven. Ik wil hem weer meer terughalen. De verhalen zijn wat stoffig geworden, zijn stem herinner ik mij niet meer en toch..

Ik weet dat met het terughalen van zijn beeltenis en het gaan vertellen over mijn vader de herinneringen weer langzaamaan tot leven zullen komen en hij weer meer bij mij is.

Dit jaar ga ik de leeftijd bereiken waarop mijn vader “vertrok”. Ik ben de jongste van het gezin van vijf kinderen en mijn broers en zus hebben allemaal die drempel van 58 jaar ondertussen gepasseerd. Ik ga dit jaar ouder dan mijn vader worden.

Afgelopen zomer waren wij tijdens onze vakantie in Frankrijk in de buurt van de Mont Ventoux.

Ik had deze moeder van alle fietsbergen al ooit twee keer gefietst en toch bleef ik nog steeds gefascineerd naar deze kale berg staren tijdens onze ontspannen fietstochtjes in de buurt van de berg, want je zag hem steeds overal bovenuit steken.

Ik ga hem nog 1 keer nemen, zei ik resoluut tegen mijn vriendin. Ze zei: weet je nog wel wat je de laatste keer had het gezegd? Jawel ,antwoordde ik, dat weet ik nog precies. Ik zei: Wat een kut berg, dit nooit weer.

Dat is het voordeel van wat achter je ligt; de pijn verdwijnt en ook de scherpte van de herinnering. Dat kan zowel een voor, alsook een nadeel zijn.

Toen ik de grijze golf oudere mannen heel stoer in strakke fiets kleding de berg zag nemen, bedacht ik mij opeens dat fietsen voor mijn vader misschien wel een hele mooie gedachte zou zijn, het vieren van het leven in dankbaarheid en de verwachting dat ik ouder mag gaan worden in combinatie met het herinneren en eren van mijn vader.

Mont Ventoux; ik kom eraan.

1 dag per jaar kijk ik, onderuitgezakt en met een wazige blik, op de bank met het liefst een geblokt dekentje en kussen, naar ski schansspringen en dat is op Nieuwjaarsdag

We hadden ondertussen gekozen om met vrienden de drempel over te gaan en te blijven slapen en ik heb daardoor dit jaar het skischansspringen overgeslagen.

Verspreid over de avond hebben we gepraat, hapjes en dranken genuttigd en na de ouderjaarsconference was het plotseling tegen twaalf uur, waardoor we, gewapend met de traditionele fles champagne ( alle Prosecco van Gall en Gall gratis thuisbezorgd) met gevulde glazen, gezamenlijk begonnen af te tellen tot het moment van het overschrijden van de drempel.

Een nieuw jaar met nieuwe kansen, de donkere december maand ligt alweer achter ons. Het wordt altijd weer laat.

Uiteraard word ik dan na een uurtje of vijf alweer wakker, een beetje katerig, al haal ik niet meer zo door als vroeger, waarbij ik iedereen de details wil besparen, en kies dan voor iets gezonds met uiteraard meerdere koppen koffie die op deze dag ook vooral dienst doen als bakkies troost.

Want dit is geen makkelijke dag, weliswaar het startpunt van aardige voornemens, een fonkelnieuw jaar, dus je zou zeggen het officiële startpunt of doorstart van een nieuw begin. Alleen is nieuwjaarsdag echt een tussen dag, nog niet helemaal helder en fris om de nieuwe uitdagingen aan te gaan, nog zwevend tussen een afterparty dip en afterparty trance.

Na nog een koffie en de eerste voorzichtige oliebol is zelfs een biertje of wijntje wederom welkom.

Dit keer waren we dus bij vrienden, mijn vriend ken ik al bijna mijn gehele leven. Ook dit jaar was hij weer op nieuwjaarsdag jarig.

Mijn gedachten gingen uit naar die talloze keren dat ik mij weer aan het opladen was voor zijn verjaardag op nieuwjaarsavond vanaf een uurtje of 20.00 uur. Alleen de innige vriendschap werkte als een motivator om de deur uit te gaan, om naar deze verjaardag te gaan.

Uiteraard begint de werkweek dan niet jofel, het lichaam nog in een soort van schocktoestand, een detox van alle genotsmiddelen, vermengd met slaaptekort, kortom een voorspellende cocktail voor een lichte melancholische, licht depressieve oververmoeide gemoedstoestand.

Er is altijd wel iemand die een voor mij overrompelde definitieve “nekslag” toebrengt met de dodelijke opmerking dat nu “het gewone leven” weer begint.

Ik troost mij nu alvast weer met de gedachte dat het “gewone leven”niet bestaat. Alleen voelt het elke keer weer als een dolksteek, deze opmerking. Tot nu toe heeft gelukkig nog niemand deze opmerking gemaakt(!)

Alleen dit keer ben ik dit keer goed  voorbereid: ik ben alvast dankbaar voor het afgelopen jaar en heb mijn plannen en doelen voor het komend jaar al klaar en smart geformuleerd . Ik geniet ook heel bewust van de dagen ( het beroemde “nu”) , mijn gezondheid en van en met de lieve vrienden en familie om mij heen en probeer er ook voor jou te zijn.

Ik accepteer dat niet alles aldoor leuk en tof hoeft te zijn (omarm je ellende) en doe dus ook niet aan blue Monday mee. ( Dit is de derde maandag in januari en blijkt de meest depressieve dag van het jaar te zijn; voornemens zijn niet gehaald en het mooie weer is nog ver weg)

Ik wens iedereen een 2017 om te creëren naar zijn eigen wensen en inzichten.