Onlangs lag ik op de bank te kijken naar de voice of holland, mijn guilty pleausure, en zag en hoorde een optreden, gezongen door twee soul brothers. Het was een prachtig lied, ondertussen zat ik al rechtop te staren naar het scherm. De omhelzing van de twee na de laatste tonen van hun song ontroerde mij. Ik had tranen in de ogen.

Zou het vooral daarom gaan in het leven, vroeg ik mij af , om die intense momenten van ontroering?

In het dagelijks contact met mijn partner, kinderen, vrienden is er soms opeens vanuit het schijnbare niets een intens moment van contact. Het is een niet goed te beschrijven gevoel, een mengeling van liefde, aandacht, diepgang, versmelting en vervliegt dan weer naar de dagelijkse stromen van gedachten, niet vast te houden. Het kunnen mooie en verdrietige momenten zijn.

Soms overvallen deze bijzondere momenten mij en dat zijn de mooiste geluksmomenten;

ik fiets door de donkere nacht naar huis en midden in het Hogeland word ik plots bevangen door de heldere schittering van sterren en maan.

Ze zijn er zo vaak en blijkbaar ben ik er alleen soms voor ontvankelijk, dus ligt het aan mijn stemming en mijn bewustzijn van dat moment.

Vandaar , bedenk ik mij opeens kan een gedicht mij soms ontroeren en soms is hetzelfde gedicht voor mij te pompeus, over de top, of te overdreven.

Met verbazing en ok ook met een bepaalde mate van geringschattende arrogantie en oordelen aanschouw ik met een valse glimlach de deinende massa in een Ziggodome bij een Toppers concert, wij zullen elkaar niet gauw tegenkomen in ontroering.

De uitspraak van Adriaan van Dis komt weer bij mij naar boven, zijn mantra: Stel het oordelen nog even uit, want des te minder ik vind, des te meer ik ontdek is zo waar en gelijk ook zo lastig…

Intens leven, houd ik mijzelf voor. Daar gaat het om. Doe ik dat wel genoeg, vraag ik mezelf af

Alleen via een ander, zeg ik heel verstandig tegen mijzelf, want dan heb ik de zingeving ook even te pakken.

Zonet, in mijn eigen kleine sauna ( een jarenlange wens en op mijn lijst van intensiteiten van het leven) kwam opeens een koele rekensom gedachte naar boven, dat ik qua leeftijd en levensverwachting waarschijnlijk nog zoveel keer op vakantie naar Frankrijk ga, nog X keer een bioscoop bezoek en mijn vrienden en kinderen zie etc etc

En nu het mooiste; ik kan die gemiddelden helemaal totaal overhoop gooien: Carpe Diem