Nu we dan toch in 2017 zijn, wil ik het volgende met jullie delen;

Dit jaar is het 37 geleden dat mijn vader overleed. Ik was al een tijdje het huis uit en gecombineerd met de gewonnen vrijheid had ik mijn ouders al een periode wat minder vaak gezien, oftewel ze kwamen even niet in mijn directe party leefwereld voor.

Ik was 20 en begon net weer te beseffen dat ik ook ouders had. Het zou enkele maanden later definitief voorbij zijn om de kans te krijgen de band met mijn vader weer aan te kunnen halen.

Het verdriet en besef besloop mij langzaam, vooral toen ik jaren later van mijn moeder begreep dat ze vaak voor een dichte deur hadden gestaan. Mijn toenmalige vriendin en ik waren in die tijd vaak op stap aan het feestvieren, uitgaan, vrienden opzoeken en dus weinig thuis.

Met terugwerkende kracht had ik er last van dat mijn mijn vader voor de dichte deur had gestaan. Ik stelde mij zijn hand bij de bel voor, nogmaals een bel poging en dan de teleurstelling en vervolgens de voetstappen in het trap portiek op weg naar buiten.

Op zijn sterfbed keek hij mij aan en zei: jij en ik moeten knokken zoon. Hij tegen de kanker en ik om het einde van mijn relatie met mijn toenmalige vriendin te verwerken, want ze had mij op een vrijdagavond verteld niet meer van mij te houden en was per direct vertrokken. Twee maanden later was mijn vader dood.

Ik heb net een foto van hem uit een plastic tas van zolder gehaald, het stof van jaren geleden eraf geveegd en zijn foto een plekje in ons huis gegeven. Ik wil hem weer meer terughalen. De verhalen zijn wat stoffig geworden, zijn stem herinner ik mij niet meer en toch..

Ik weet dat met het terughalen van zijn beeltenis en het gaan vertellen over mijn vader de herinneringen weer langzaamaan tot leven zullen komen en hij weer meer bij mij is.

Dit jaar ga ik de leeftijd bereiken waarop mijn vader “vertrok”. Ik ben de jongste van het gezin van vijf kinderen en mijn broers en zus hebben allemaal die drempel van 58 jaar ondertussen gepasseerd. Ik ga dit jaar ouder dan mijn vader worden.

Afgelopen zomer waren wij tijdens onze vakantie in Frankrijk in de buurt van de Mont Ventoux.

Ik had deze moeder van alle fietsbergen al ooit twee keer gefietst en toch bleef ik nog steeds gefascineerd naar deze kale berg staren tijdens onze ontspannen fietstochtjes in de buurt van de berg, want je zag hem steeds overal bovenuit steken.

Ik ga hem nog 1 keer nemen, zei ik resoluut tegen mijn vriendin. Ze zei: weet je nog wel wat je de laatste keer had het gezegd? Jawel ,antwoordde ik, dat weet ik nog precies. Ik zei: Wat een kut berg, dit nooit weer.

Dat is het voordeel van wat achter je ligt; de pijn verdwijnt en ook de scherpte van de herinnering. Dat kan zowel een voor, alsook een nadeel zijn.

Toen ik de grijze golf oudere mannen heel stoer in strakke fiets kleding de berg zag nemen, bedacht ik mij opeens dat fietsen voor mijn vader misschien wel een hele mooie gedachte zou zijn, het vieren van het leven in dankbaarheid en de verwachting dat ik ouder mag gaan worden in combinatie met het herinneren en eren van mijn vader.

Mont Ventoux; ik kom eraan.