Categorie: 2018

De reis begon eindelijk nadat mijn partner de gehele dag bezig was geweest met het ritueel van inpakken. Ik vind dit elke keer weer een bijzonder tafereel om te zien hoe dit gaat. Zelf ben ik meestal in een kwartiertje klaar met pakken, tas op het bed en in no- time de benodigde kleding overhevelen naar de rugzak. Met mijn pinpas en paspoort al op zak maak ik mij nooit zo druk over kleding, want alles kan nog eventueel in het land van bestemming worden aangeschaft. Zo anders gaat het bij mijn partner. Het is een langdurig tafereel van uitzoeken van verschillende combinaties. Er zijn legio keuzes die te maken zijn op elk terrein; zoals de boven – en onder kleding, de schoenen, de bijpassende attributen en berekeningen over de hoeveelheid ruimte welke nog over is om kleding uit het land van bestemming te kunnen meenemen naar huis. Meestal ben ik dan min of meer geduldig standby in de woonkamer om mijn goedkeuring, op haar verzoek, over de verschillende oufits en bijbehorende schoenen te kunnen geven. Ik moet nog steeds wennen aan de presentatie van aan elke voet een andere schoen. Aan de hand van dit beeld wordt dan mijn mening gevraagd welke schoenen het beste passen bij de desbetreffende outfit. Ik vind dat lastig om vanuit dit verwarrende beeld mijn mening te kunnen geven. Toch is het cruciaal om in een split second krachtig en kordaat advies te geven, anders ontaard het in een niet gewilde discussie dat beide schoenen dan niet geschikt zouden zijn!? Het gevolg is dan dat er een reeks van vele andere schoenen tevoorschijn worden gehaald, waardoor het gevaar alleen maar groter wordt dat de afgesproken vertrektijd ruimschoots overschreden gaat worden. Dit wil ik absoluut voorkomen.

Het startschot werd uiteindelijk gegeven met een ‘ik ben zover, we kunnen gaan’. Ik heb vanaf dat moment nog alle tijd gehad om zittend in de stilstaande auto op de oprit alle meditatie oefeningen, vooral die gaan over ‘geduld oefenen’, te kunnen doorlopen. Vlak na vertrek en voor het bereiken van de snelweg gaf mijn vriendin nog een afkeurende blik met betrekking tot mijn broek en twijfelde zij intens over haar eigen gemaakte broek keuze. Gelukkig kon ik met een overtuigd geruststellende zin ‘we kunnen ons straks bij aankomst altijd nog even omkleden’, een tijdelijke terugtocht richting huis hiermee voorkomen.

Dit keer was er nogal een uitdaging qua tijdsafstand naar Schiphol. Gaf de Tomtom eerst aan dat de reis slechts tweeënhalf uur zou duren, bij Drachten werd de eindtijd plotseling verschoven naar het dubbele. Iets met een storing bij de sluizen op de afsluitdijk. De file meneer op de radio loodste ons er bemoedigend doorheen en uiteindelijk kromp de eindtijd weer tot normale proporties, omdat de storing ondertussen ruim voor het bereiken van de dijk weer was opgelost. Voor ons dit keer geen aanmaak van een teveel aan cortisol en adrenaline omdat we heel relaxed onze trip in tweeën hadden ingedeeld en pas de volgende ochtend het laatste half uurtje Schiphol zouden ondernemen. Het enige nadeel was dat bij de benzinepomp aan de andere kant van de Afsluitdijk de kroketten allemaal op waren, terwijl wij daar nu juist zo’n zin in hadden.

‘Het was een enorme drukte meneer’, zei de vriendelijke benzinepomp mevrouw. De file had wel drie uur geduurd en daar zat een lunchtijd bij in. ‘De gemiddelde reizende Nederlander eet nog steeds ongezond op reis’, bedacht ik mij, terwijl ik mijn tweede keuze, namelijk het broodje gezond iets teleurgesteld naar binnen schoof.

De volgende ochtend vertrokken we na een uitgebreid ontbijt ruim op tijd voor het laatste kleine stukje overbrugging naar Schiphol. Deze dag was nu al uitgeroepen tot de langste file van het jaar. Na tweeënhalf uur file kwamen we nog net op tijd aan op Schiphol. Toch nog teveel cortisol en adrenaline aangemaakt.

Luistertip: Airplanes – B.O.B ft. Hayley Williams

 

Ze stak dit keer wel een kaarsje voor zichzelf aan en ging zitten op het bankje. Ze staarde naar de vlam. Verdween een beetje in het zwakke lichtschijnsel. De stilte omsloot haar langzaam als een schaduw die terrein wint. ‘Nu nog durven binnenlaten’ dacht ze en het interne stemmetje vroeg ‘waarom’?

Het bleef stil en de stilte gaf het antwoord.

Luistertip Stilte optreden: 4’33” John Cage(Orchestra with Soloist, K2Orch, Live)

Het was maandag acht januari 1500 uur, of eigenlijk iets ervoor. Onze poes stoof vanuit het niets plotseling weg onder de bank. Pas even later volgde een harde knal en het huis begon heftig te schudden, alsof het zijn te lang opgekropte emoties ineens zonder inhouden vulkanisch wilde uiten. Ik moest eerlijk bekennen dat het mij meer deed dan gedacht. Heel stoer hadden wij in 2014 ons huis midden in het epicentrum in de Gemeente Loppersum gekocht. Ik had een aardbeving nog niet eerder in Nederland meegemaakt en nu ik een tijdje vrij ben, lag ik op het moment suprême thuis op de bank intensief te bedenken wat ik verder met mijn tsunami aan vrije tijd zou gaan doen. Ik had een zomers patroon doorbroken door een vakantie in januari op te nemen, zonder vakantiebestemming. Ook al is mijn januari vakantie al even onderweg, nog steeds heb ik de neiging om teveel dingen tegelijk te willen gaan doen binnen de vrije weken. Het is net alsof ik in een winkel van mijn dromen loop en juist door de hoeveelheid van aanbod niet meer kan kiezen. ‘Onthaasten heet dit’, bedacht ik mij berustend. Ik had het woord ‘moeten’ al een tijdje geleden geschrapt en dat was nog steeds niet altijd even makkelijk. Want eigenlijk moest ik van mijzelf in deze vrije weken alle klussen in huis doen, mijn eigen bedrijfje opzetten, mijn conditie deze maand op een fantastisch hoog peil brengen en zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan.

Ik had dus net heel wijs besloten om vooral te gaan genieten van mijn vrije tijd en om mee te gaan in mijn eigen flow. Zien wat er op mijn pad zou komen. Zo had ik al spontaan geklust bij een vriendin en met verbazing geleerd dat je ook via hele ingewikkelde wiskundige ‘pi’ berekeningen planken op maat rondom een afvoerpijp kon zagen. Ik kon daar nog wat van leren met mijn ‘zo moet het ongeveer goed zijn’ houding. De wet van Murphy ( te vergelijken met de self fulfilling prophecy) kwam wederom weer akelig precies uit, want de onmisbare benodigde attributen, zoals het potlood en centimeterband waren steeds weer verdwenen op het moment dat je ze heftig nodig had en juist het te vieze stinkende aanrechtdoekje dook juist heel verrassend steeds weer op verschillende plekken op.

De samenwerking was fantastisch gegaan, vooral ook omdat ik mijn rol als assistent duidelijk had gedefinieerd. Oftewel van te voren afspreken wie de baas is van het project, werkt subliem. Ik kon er dan ook voor haar zijn toen zij haar eigen afspraak, om zich niet door emoties te laten grijpen als er iets niet volgens plan liep, om zeep hielp. De tweede uitvoering van de wiskundige berekening verliep toch niet geheel volgens plan. Ik zie nog in slowmotion hoe zij de helaas in spiegelbeeld ingezaagde plank angstvallig bewust tot ver boven haar hoofd bewoog om vervolgens deze met een grimas en gloeiende krachttermen met een heftige emotionele zwaai in de verste hoek van de bovenverdieping smeet. De poes kon nog net op tijd onder de bank wegduiken. Ik stond er zo stil en neutraal en begripvol mogelijk bij. Ik raapte heel behulpzaam het potlood, welke door het knallende smijtwerk weer tevoorschijn was gekomen op. ‘Ik heb je potlood teruggevonden’, zei ik met een voorzichtige en empathische stem.

De knal voorafgaand aan het heftige trillen van de aarde en schudden van het huis maakte mij direct klaarwakker uit mijn mijmeringen op de bank in mijn huis in Westeremden op die maandag om 1500 uur.

Luistertip: Kangoeroe plof De Aarde beeft

Een tijd lang keek ik niet mee naar de serie Hollands Hoop, met hoofdrollen o.a. voor Marcel Hensema en Kim van Kooten over het ogenschijnlijk rustige boerenleven op het Groninger platteland. In de donkere dagen tussen kerst en oud en nieuw keek ik een keer wel mee en werd gegrepen door het spannende en avontuurlijke leven wat Hollands Hoop ons liet zien over het leven op het Groninger land. Het opende mijn ogen voor wat je denkt te zien en wat er werkelijk gebeuren kan. Blijkbaar was ik sinds ik hier woonde te naïef geweest en verblind geraakt door de rustige omgeving en de ‘Ede Staal gemoedelijke sfeer’ van mijn nieuwe land.

Ik was vanaf dat moment meer op mijn hoede. Vooral toen mijn vriendin vroeg om de door haar bestelde en meegekregen oliebollen bij boer Harmsen af te rekenen. Ik was geschrokken toen ik ontdekte dat onderin de zak met oliebollen een zakje ‘wit’ zat. Ik sprong in de auto om direct te gaan betalen.

Ik moest terug denken aan die keer dat ik een presentatie op school moest geven. Ik was behoorlijk zenuwachtig en ontdekte dat het aanhouden van mijn jas mij hielp om mij zekerder te voelen. De lange leren bruine leren jas hielp nu ook om mij meer macho en zekerder te voelen. Aangekomen stapte ik uit de auto en door de striemende regen vervolgde ik behoedzaam mijn weg over de natgeregende betonnen binnenplaatsen naar ‘de schuur’ verscholen achter de boerderij. Voor de zekerheid had ik de auto bij de ingang dusdanig geparkeerd, dat ik snel weer weg kon rijden, de motor stationair en ruitenwissers aan. Onze logerende vriendin, die ik net van het hoofdstation Stedum had afgehaald, was door mij geïnstrueerd om vooral in de auto te blijven zitten. Zij was een paar dagen bij ons om bij te komen van de hectiek van het leven in de grote stad.

Bij het uitstappen had ik haar net iets langer aangekeken, zij wist van niets. Ik sprak mijn gedachten, dat ik het fijn vond dat ze er was en er voor mijn vriendin kon zijn mocht mij iets overkomen, niet uit. Zij voelde uiteraard iets in mijn blik en haar ‘is er iets’, beantwoordde ik quasi luchtig met een ‘gezellig dat je er weer bent schat, ik ga even de oliebollen betalen’. Ik wou haar niet de idylle van de rust ontnemen, zolang het niet noodzakelijk was. Mijn vriendin had ik ook niet durven vertellen van mijn ontdekking. Ik wou het zelf oplossen en dan vooral doorgaan met ons ontspannen leven. Zij zou het ook niet aankunnen.

Voorzichtig deed ik de deur van de ‘schuur’ open. Vijftien man en enkele vrouwen keken mij over hun bier zwijgend aan. Mijn openingsgrapje ‘IK KOM IN VREDE’ kwam al helemaal niet over. Ik noemde dus maar snel dat mijn vriendin de oliebollen had gehaald en ik even kwam afrekenen. Ik verborg mijn verbazing toen het inderdaad maar 10 euro was. Ik wenste ze een prettige voortzetting en in lichte verwarring liep ik terug naar de auto. Ik dacht aan situaties waarin in eerste instantie een voorraad gratis verstrekt werd…

Ik liet het voorval los en we reden langs de afgebrande boerderij in het dorp richting ons huis. Ik zag de uitgebrande woning van boer Terpstra nu wel met geheel andere ogen. Het was erg gezellig met z’n drieën. Bij het ontbijt maakten we plannen voor de laatste dag van het jaar. Onze logé stelde voor om bij de bevriende boerin in Oosterwijtwerd vleespakketten te halen. Ik verborg zo goed mogelijk mijn onthutsing en met schorre stem antwoordde ik dat dit een goed idee was….

Darude – Sandstorm