Het was maandag acht januari 1500 uur, of eigenlijk iets ervoor. Onze poes stoof vanuit het niets plotseling weg onder de bank. Pas even later volgde een harde knal en het huis begon heftig te schudden, alsof het zijn te lang opgekropte emoties ineens zonder inhouden vulkanisch wilde uiten. Ik moest eerlijk bekennen dat het mij meer deed dan gedacht. Heel stoer hadden wij in 2014 ons huis midden in het epicentrum in de Gemeente Loppersum gekocht. Ik had een aardbeving nog niet eerder in Nederland meegemaakt en nu ik een tijdje vrij ben, lag ik op het moment suprême thuis op de bank intensief te bedenken wat ik verder met mijn tsunami aan vrije tijd zou gaan doen. Ik had een zomers patroon doorbroken door een vakantie in januari op te nemen, zonder vakantiebestemming. Ook al is mijn januari vakantie al even onderweg, nog steeds heb ik de neiging om teveel dingen tegelijk te willen gaan doen binnen de vrije weken. Het is net alsof ik in een winkel van mijn dromen loop en juist door de hoeveelheid van aanbod niet meer kan kiezen. ‘Onthaasten heet dit’, bedacht ik mij berustend. Ik had het woord ‘moeten’ al een tijdje geleden geschrapt en dat was nog steeds niet altijd even makkelijk. Want eigenlijk moest ik van mijzelf in deze vrije weken alle klussen in huis doen, mijn eigen bedrijfje opzetten, mijn conditie deze maand op een fantastisch hoog peil brengen en zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan.

Ik had dus net heel wijs besloten om vooral te gaan genieten van mijn vrije tijd en om mee te gaan in mijn eigen flow. Zien wat er op mijn pad zou komen. Zo had ik al spontaan geklust bij een vriendin en met verbazing geleerd dat je ook via hele ingewikkelde wiskundige ‘pi’ berekeningen planken op maat rondom een afvoerpijp kon zagen. Ik kon daar nog wat van leren met mijn ‘zo moet het ongeveer goed zijn’ houding. De wet van Murphy ( te vergelijken met de self fulfilling prophecy) kwam wederom weer akelig precies uit, want de onmisbare benodigde attributen, zoals het potlood en centimeterband waren steeds weer verdwenen op het moment dat je ze heftig nodig had en juist het te vieze stinkende aanrechtdoekje dook juist heel verrassend steeds weer op verschillende plekken op.

De samenwerking was fantastisch gegaan, vooral ook omdat ik mijn rol als assistent duidelijk had gedefinieerd. Oftewel van te voren afspreken wie de baas is van het project, werkt subliem. Ik kon er dan ook voor haar zijn toen zij haar eigen afspraak, om zich niet door emoties te laten grijpen als er iets niet volgens plan liep, om zeep hielp. De tweede uitvoering van de wiskundige berekening verliep toch niet geheel volgens plan. Ik zie nog in slowmotion hoe zij de helaas in spiegelbeeld ingezaagde plank angstvallig bewust tot ver boven haar hoofd bewoog om vervolgens deze met een grimas en gloeiende krachttermen met een heftige emotionele zwaai in de verste hoek van de bovenverdieping smeet. De poes kon nog net op tijd onder de bank wegduiken. Ik stond er zo stil en neutraal en begripvol mogelijk bij. Ik raapte heel behulpzaam het potlood, welke door het knallende smijtwerk weer tevoorschijn was gekomen op. ‘Ik heb je potlood teruggevonden’, zei ik met een voorzichtige en empathische stem.

De knal voorafgaand aan het heftige trillen van de aarde en schudden van het huis maakte mij direct klaarwakker uit mijn mijmeringen op de bank in mijn huis in Westeremden op die maandag om 1500 uur.

Luistertip: Kangoeroe plof De Aarde beeft