De reis begon eindelijk nadat mijn partner de gehele dag bezig was geweest met het ritueel van inpakken. Ik vind dit elke keer weer een bijzonder tafereel om te zien hoe dit gaat. Zelf ben ik meestal in een kwartiertje klaar met pakken, tas op het bed en in no- time de benodigde kleding overhevelen naar de rugzak. Met mijn pinpas en paspoort al op zak maak ik mij nooit zo druk over kleding, want alles kan nog eventueel in het land van bestemming worden aangeschaft. Zo anders gaat het bij mijn partner. Het is een langdurig tafereel van uitzoeken van verschillende combinaties. Er zijn legio keuzes die te maken zijn op elk terrein; zoals de boven – en onder kleding, de schoenen, de bijpassende attributen en berekeningen over de hoeveelheid ruimte welke nog over is om kleding uit het land van bestemming te kunnen meenemen naar huis. Meestal ben ik dan min of meer geduldig standby in de woonkamer om mijn goedkeuring, op haar verzoek, over de verschillende oufits en bijbehorende schoenen te kunnen geven. Ik moet nog steeds wennen aan de presentatie van aan elke voet een andere schoen. Aan de hand van dit beeld wordt dan mijn mening gevraagd welke schoenen het beste passen bij de desbetreffende outfit. Ik vind dat lastig om vanuit dit verwarrende beeld mijn mening te kunnen geven. Toch is het cruciaal om in een split second krachtig en kordaat advies te geven, anders ontaard het in een niet gewilde discussie dat beide schoenen dan niet geschikt zouden zijn!? Het gevolg is dan dat er een reeks van vele andere schoenen tevoorschijn worden gehaald, waardoor het gevaar alleen maar groter wordt dat de afgesproken vertrektijd ruimschoots overschreden gaat worden. Dit wil ik absoluut voorkomen.

Het startschot werd uiteindelijk gegeven met een ‘ik ben zover, we kunnen gaan’. Ik heb vanaf dat moment nog alle tijd gehad om zittend in de stilstaande auto op de oprit alle meditatie oefeningen, vooral die gaan over ‘geduld oefenen’, te kunnen doorlopen. Vlak na vertrek en voor het bereiken van de snelweg gaf mijn vriendin nog een afkeurende blik met betrekking tot mijn broek en twijfelde zij intens over haar eigen gemaakte broek keuze. Gelukkig kon ik met een overtuigd geruststellende zin ‘we kunnen ons straks bij aankomst altijd nog even omkleden’, een tijdelijke terugtocht richting huis hiermee voorkomen.

Dit keer was er nogal een uitdaging qua tijdsafstand naar Schiphol. Gaf de Tomtom eerst aan dat de reis slechts tweeënhalf uur zou duren, bij Drachten werd de eindtijd plotseling verschoven naar het dubbele. Iets met een storing bij de sluizen op de afsluitdijk. De file meneer op de radio loodste ons er bemoedigend doorheen en uiteindelijk kromp de eindtijd weer tot normale proporties, omdat de storing ondertussen ruim voor het bereiken van de dijk weer was opgelost. Voor ons dit keer geen aanmaak van een teveel aan cortisol en adrenaline omdat we heel relaxed onze trip in tweeën hadden ingedeeld en pas de volgende ochtend het laatste half uurtje Schiphol zouden ondernemen. Het enige nadeel was dat bij de benzinepomp aan de andere kant van de Afsluitdijk de kroketten allemaal op waren, terwijl wij daar nu juist zo’n zin in hadden.

‘Het was een enorme drukte meneer’, zei de vriendelijke benzinepomp mevrouw. De file had wel drie uur geduurd en daar zat een lunchtijd bij in. ‘De gemiddelde reizende Nederlander eet nog steeds ongezond op reis’, bedacht ik mij, terwijl ik mijn tweede keuze, namelijk het broodje gezond iets teleurgesteld naar binnen schoof.

De volgende ochtend vertrokken we na een uitgebreid ontbijt ruim op tijd voor het laatste kleine stukje overbrugging naar Schiphol. Deze dag was nu al uitgeroepen tot de langste file van het jaar. Na tweeënhalf uur file kwamen we nog net op tijd aan op Schiphol. Toch nog teveel cortisol en adrenaline aangemaakt.

Luistertip: Airplanes – B.O.B ft. Hayley Williams