Over omgaan met Angst en verlies 

Ik las in een artikel de volgende zin: ‘door teveel na te denken, ga je minder goed voelen’. De kans bestaat inderdaad dat je gaandeweg steeds meer verleerd om naar je intuïtie, naar je lichaam, naar je hart te luisteren. Oftewel de wijsheid van je lichaamsbewustzijn verwaarloosd. Mijn trainer bij NTINLP Bouke de Boer, noemde altijd dat we vaak teveel in ons ‘Hoofd-kwartier’ aanwezig zijn.

Ik neem angst als voorbeeld; angst is vooral een gedachte. Ik heb vaak meegemaakt dat ik angstig was voor iets wat niet gebeurde, maar zich louter en alleen in mijn hoofd (kwartier) afspeelde. Zonde van alle verloren energie. Angst kan ook positief zijn. Het waarschuwt voor direct gevaar of waarschuwt mij als ik ergens nog niet helemaal klaar voor ben. Bij dat laatste is het belangrijk om te ontdekken waar het vandaan komt, te doorvoelen, actie te ondernemen om het uiteindelijk hopelijk te kunnen loslaten.

‘Ontstaat angst vooral door negatieve ervaringen, is het mijn persoonlijkheid of vooral aanleg’, vraag ik mijzelf retorisch af. Vaak zijn de belemmerende gedachten en gedragingen (patronen) in een lange familielijn terug te vinden. Vroeger zou ik het biologisch, aanleg of genetisch bepaald hebben genoemd. Nu weet ik dat zelfs het ‘genetische’ ook transgenerationeel kan betekenen. Oftewel, iets wat generatie op generatie onbewust wordt doorgegeven. En dus ook doorbroken kan worden.

Mijn oma 

Mijn lieve oma Hiltje gaf deels bewust en onbewust ‘angst’ door aan mijn moeder. Misschien gaat de angst nog veel verder terug in de familie, alleen weet ik dat niet. Mijn opa en oma verloren op 19 februari 1925 om 1500 uur hun oudste dochter(tje) op de leeftijd van drie (bijna vier) jaar. Overleden ten gevolge van de Spaanse griep. Ze hebben er voor zover ik weet nooit meer over gesproken. Mijn opa bleek zijn gehele verdere leven het overlijdensbericht in zijn portemonnee te hebben bewaard. Mijn oma was altijd extreem bezorgd en bang dat haar kinderen iets zou overkomen. Mijn moeder had het blijkbaar overgenomen en was ook altijd angstig dat de kinderen iets zou overkomen. Angst was sowieso een (te) groot onderdeel van haar leven.

Traumasporen

De Amerikaans- Nederlandse psychiater Bessel van der Kolk legt in zijn boek ‘the body keeps the score’ (traumasporen) uit dat we allemaal in ieder geval traumasporen oplopen in ons leven. Ik vind het een mooi gekozen woord en denk dat de angst in mijn leven grotendeels is ‘opgelost’. Ik herken nog wel angstresten (sporen) die zo nu en dan van zich laten horen. Ik zie het als de uitdagingen behorend bij mijn leven. Ik oefen vooral met goed te voelen, in plaats van te proberen om mij goed te voelen.

Anje

Opeens herinner ik mij weer dat mijn moeder een keer vertelde dat zij om haar zusje riep. ‘waar is zusje nou’, riep ze. ‘Ik was anderhalf jaar’ en opeens was mijn zusje weg, zo vertelde mijn moeder mij ooit. Onlangs ben ik op zoek gegaan naar het graf van Anje. Helaas niet meer te vinden, ook niet van mijn opa en oma. ‘Deze week zal ik een kaarsje voor haar branden’, besluit ik en voel liefde voor Anje die maar zo kort mocht leven en toch onderdeel is en blijft van onze familie.

Luistertip: waves of fear, Lou Reedhttps://www.youtube.com/watch?v=cSWLYykGo2I

Jim van Os: Zonder psychisch lijden kun je niet leven. ‘Het is ons vermogen om met gevoelens te reageren op onze omgeving.