Over het gemis en de ziel

Pasen ligt alweer achter de huidige week en ik kijk terug op een lang weekend bezinning, gezelligheid met vrienden en verschillende weilandse wandelingen. Wel zit steeds het gevoel van gemis verweven door alle activiteiten. Golven van klein en groot verdriet spoelen onregelmatig aan en slaan kapot op de natte kille april grond onder mijn voeten. Af en toe ben ik even achter in de tuin en realiseer mij dat een herdenkingsmarkering mooi, respectvol en rustgevend werkt. Het is voorbij en toch ook weer niet. De vroege voorjaarszon probeert zich nog wat bescheiden door de bladerloze takken te bewegen, om zijn eerste warmtestralen met ons te delen. Uiteraard heb ik mij ook afgevraagd of het verdrietige gevoel wel in verhouding staat tot het gebeuren. 

Gevoelens

Gelukkig kan ik deze ‘doodlopende weg gedachten’ gelijk weer pareren. Gevoelens laten zich namelijk niet manipuleren. Ze komen en gaan op onverwachtse momenten, of komen te voorschijn bij het even bewust stilstaan en maken geen onderscheid in wat hoort of niet hoort. ‘Soms kun je pas het gevoel ervaren en uiten als de bijbehorende woorden hardop uitgesproken worden’, bedenk ik mij en moet even slikken en snikken bij mijn gefluisterd ‘Dag lief vriendje’ daar achter in onze tuin.

As en Vuur

Ik gebruikte eens de volgende metafoor voor iets wat voorbij gaat;

‘We genieten van het vuur, de betovering van spetterende kleuren, de aangename en tranceachtige geluiden en warmte. Even komen verleden, heden en toekomst een betoverend moment bij elkaar in het stille genieten, waar de tijd zich even verscholen heeft. Met het klimmen van de late avond dooft langzamerhand het vuur en via glimmend gloeiende kooltjes blijft uiteindelijk alleen nog het as over. As en Vuur, het één volgt altijd op het andere en kan niet zonder elkaar’.

Alleen heb ik dit keer het gevoel dat iemand plotseling het veelbelovende  speelse vuur met een plons koud water tot een abrupt stilzwijgen dwingt. De reis stopt al toen het nog maar net begonnen was. ‘De ontbrekende tijd van het niet zien aankomen moet ook gecompenseerd worden met bezinning, om het door te laten dringen en een plek te kunnen geven’, bedenk ik en leg nogmaals een bloem bij de steen.

De ziel

Ik las vandaag over Aboriginals die vlak voor aankomst van een lange voettocht even gaan zitten om de ziel ook de tijd te geven om erbij te komen, voordat weer verder wordt gegaan. Ik neem hier achter in de tuin even de tijd om dit mooie ritueel tot mij te nemen.

Luistertip: Aboriginal sounds, Ancestral beats of Indigenous Australian People https://www.youtube.com/watch?v=ql-Io4R0_Ko&t=39s