De kat of de huiskat is een van de oudste huisdieren van de mens, lees ik net. Zelf heb ik in mijn leven verschillende katten gehad. Soms stierven ze van ouderdom en soms ging dit samen met ziekte. Ook is er ooit eentje ‘met de noorderzon’ vertrokken en nooit meer teruggevonden. ‘Waarschijnlijk in het hoge maïsveld gegrepen door een XL oogstmachine’, zei de buurman nogal duidelijk en ontnuchterend naar aanleiding van onze dwingende missie en besluit om haar terug te vinden. Ik probeerde gelijk mijn visuele voorstellingsvermogen te minimaliseren.

Vorig jaar namen we opnieuw twee jonge katjes, een broertje en zusje. Onze eerdere kater was op 16 jarige leeftijd overleden. Hij kreeg een liefdevolle begrafenis achter in de vroege voorjaarstuin. Sindsdien bleven we een seizoen katloos. Afgelopen zomer was het weer zover, twee kleine dondersteentjes kwamen bij ons wonen. Bij aankomst gingen ze gelijk op verkenningstocht. Rollebollend en hangend aan gordijnen, meubilair en ander vastgoed, vermaakten ze zich balorig door de dag heen. En natuurlijk veel eten, drinken, poepen, plassen en slapen. Al met al een heel hoog vertederend schattigheidsgehalte. We hadden direct een jolige klik.

We besloten om onze vakantie behoorlijk in te korten, (kregen liefdevolle oppas) om zoveel mogelijk aanwezig te zijn en vooral het gevoel te hebben hun wegwijs kunnen te maken in de wereld van huis, tuin, gedragsregels en de gevaren van de weg aan de voorkant van ons huis.

De weg

15 maart, 07.15 uur ‘s ochtends, er wordt aangebeld en uitgelegd dat een jonge rode kater is aangereden. ‘Dat is onze kater’, weet ik direct. Het past ook bij zijn karakter; een lieve onbesuisde durfal van bijna 1 jaar, die toch de weg oversteekt naar ‘daar waar het gras groener is’ en op de terugweg geraakt wordt door een auto. Hij leeft nog; na een ochtend tevergeefs zoeken blijkt hij op eigen kracht en vastberaden naar het veilige huis te zijn teruggekropen. Alleen al deze vertederende actie van hem, doet ons besluiten dat hij het moet halen.

Dus volgt de route van dierenarts, operatie en ziekenboeg.

In zijn geval, de gehele staart eraf. Eerder schreef ik het volgende: ‘Ik heb diepe bewondering hoe hij na de operatie de situatie hanteert en ‘accepteert’, terwijl hij niet eens de tijdelijkheid van het ongemak weet, want na tien dagen mag het kapje af’. Het loopt anders, want na tien dagen moet de staart (stompje) nog verder ingekort worden vanwege allerlei complicaties. Dus nogmaals tien dagen binnen blijven, verlenging van het kapje op en weer antibiotica en andere extra verzorging.

‘Hoever gaan we’, vragen we ons af en verleggen ondertussen weer een grens.  ‘We gaan ervoor’, zeg ik tegen mijn maatje als hij tegen mij aankruipt, om zo comfortabel als maar mogelijk is te gaan liggen vanwege het plastic kapje rond zijn kop. Alsof hij het besluit door heeft rekt hij zich eens helemaal uit en legt zijn ene poot vriendschappelijk boven op mijn schouder.

Afscheid

En toen kwamen er nog meer complicaties, we besloten om door te gaan omdat er nog enkele mogelijkheden bleken te zijn. De dierenarts belde, het zag er toch niet goed uit. Het was eigenlijk helemaal niet goed…. Dag lief jong speels vriendje. Wat hebben we van je genoten en wat heb ik veel van je geleerd over acceptatie en het Nu.

In liefde en met tranen, Tonie 

Luistertip: year of the cat, Al Stewardhttps://www.youtube.com/watch?v=Ak_MTXQALa0

De cirkel van invloed en datgene waar ik bij betrokken ben en geen invloed op heb en mag accepteren, dat leert mijn lieve katertje mij opnieuw.