Het is geen wandeling en toch zie ik aan het eind van de middag een totaalscore van ruim 13.330 stappen, oftewel 10 kilometer. Daarbij heb ik ook nog eens en passant 48 trappen gedaan. Mijn Iwatch houdt al mijn bewegingen minutieus bij. Ik ben weer eens in een verhuizing terecht gekomen. Mijn jongste zoon en schoondochter hebben na tweeënhalf jaar besloten om (al) weer te gaan verhuizen. Dit keer gelukkig naar een benedenwoning, inclusief tuintje. Besloten mede in verband met gezinsuitbreiding en het verlangen naar een meer groene leefomgeving.

Wasmachine

Ik zoek mijn eerdere column over hun vorige verhuizing van 21 november 2020 op en lees in mijn verslag over de irritant krappe bochten en steile trappen ophoog met een te zware wasmachine. ‘We besluiten ter plekke dat we deze witte tornado nooit meer gaan verhuizen’, staat er en ik check gelijk maar bij mijn zoon naar de wasmachine. ‘Deze hebben we verkocht’, zegt mijn zoon. ‘Dus hij blijft staan’, zegt hij ter aanvulling, omdat ik stil blijf. Ik zucht even opgelucht. Vandaag dus geen met beton verzwaarde wasmachine. Er zijn wel genoeg andere zware spullen; zoals degelijke kasten, bedden, commodes en andere na de vorige verhuizing aangeschafte spullen.

Gezin

Gingen we vorige keer nog heel studentikoos met de auto en kar, dit keer is het serieuze business geworden, waarvoor een grote verhuiswagen ingehuurd is. ‘Van studenten huis, naar gezinshuis’, denk ik en doe gelijk in de ochtend een beroep op vrienden, want ik constateer direct dat we te weinig man/ vrouw- kracht hebben om de intensieve klus goed te kunnen klaren. Met regelmatige pauzes, koffie en broodjes verhuizen we ons een slag door de dag. Met hulde voor mijn goede vriend die tijd had en ook zin om te helpen. Zijn hulp scheelt gauw een aantal uren zwoegen. 

Zondag 

Alle grote spullen zijn verhuisd. Als ervaren verhuizer (niet op twee handen te tellen hoevaak ik zelf ben verhuisd in mijn leven) ben ik altijd beducht op het zogenaamde lege huis. Vandaag bestaat de verhuisgroep uit mijn zoon en ik. Lampen losschroeven en shit, de berging ligt nog vol. We komen aan bij de ‘duistere afdeling onbestemd’. Ik moet denken aan de zware dozen die ik elke verhuizing weer mee nam, ze werden nooit uitgepakt. Uiteindelijk zijn we toe aan het ‘veegschoon’ achterlaten van het te verlaten huis. De volle auto en kar (verhuisauto moest ingeleverd) verhuizen de te vele fietsen en de hoeveelheid spullen uit de categorie ‘onbestemd’.

De sfeer is steeds goed. Ik constateer maar 1 kleine uitglijder bij aankomst met de auto met ‘zooi’.  ‘Of de wc borstel weg mag’, vraagt zij indringend, wat eigenlijk geen vraag is. ‘Volgens mij beslissen we samen over wc  borstels’, reageert hij iets te nadrukkelijk. Het blijkt een communicatie verwarring, inclusief moeheid, stress en het besef van de verhouding spullen mbt de beschikbare ruimte.

Wat ik heb onthouden van de serie ‘je huis op orde’,:  maak drie categorieën van het teveel. Doneer, verkoop, of recycle. Als je dat in combinatie doet met de wijze tips van opruim goeroe Marie Kondo, heb je letterlijk en figuurlijk een opgeruimd huis, hoofd en een goed gevoel.

Luistertip: My house, your house, Angus&Julia Stonehttps://www.youtube.com/watch?v=FdQDLrKhH3U

Het ego creëert stress, loslaten kan pas er je er geen verwachtingen meer bij hebt.