Voor het eerst in zeven jaar columns schrijven ‘stokt mijn pen’. Er is op dit moment teveel gaande in de wereld en dus in mijzelf. Het komt ruw en hard binnen. Een soort van ‘druppel die de emmer doet overlopen’. Ik voel vooral een lethargische verdoving en het is even heel stil in mij. Ik huil om de wereld in en buiten mij. Ik sta midden in de nacht op en schrijf het volgende;

Ik heb het koud

Dwars door alle lagen heen

De verbazing en verbijstering 

Ik heb het koud

Ik heb het koud

De gemakzucht en nonchalance

De vluchtigheid en het eigenbelang 

Ik heb het koud

Ik heb het koud

De oorlogen met het eindeloze geweld

De haat en de zinloze leegheid 

Ik heb het koud

Ik heb het koud

De natuurrampen, abrupt afgebroken levens en overweldigend verdriet

De oerkrachten en onze breekbaarheid hand in hand

Ik heb het koud

Ik heb het koud

En huil om de onmacht uit mij te laten vloeien 

Om het vuur in mij te stoken, mijn oerkracht weer te ontwaken 

Want, ik heb het zo koud

Luistertip: California Dreamin, The Mamas And The Papashttps://www.youtube.com/watch?v=N-aK6JnyFmk