Het is zondag en ik luister naar een (Podcast) gesprek tussen spreker en schrijver Michael Pilarczyc en schrijver en arts Deepak Chopra. Het gaat over het scheppen en ervaren van overvloed in je leven, over hoe je dat kan doen. Een groot deel van deze in Engels gesproken conversatie gaat verloren in het lawaai van mijn zondagse schuur-  en verfklus, een uitdaging die ik al te lang had uitgesteld. Ik ben ervan overtuigd dat je toch wel precies datgene hoort wat belangrijk voor je is. 

Glimlachen

Een fragment blijft bij mij ‘hangen’. Deepak vertelt dat het hem opvalt dat politici bijna nooit glimlachen. ‘Poor people, when you never smile or having fun’, zegt hij. Ik leg mijn kwast neer en vraag mij een beetje ongemakkelijk af wanneer ik voor het laatst echt heb gelachen, of op z’n minst een glimlach had. Momenteel heb ik namelijk een paar lastige uitdagingen, waardoor de lach wat op de achtergrond raakt. Als test leg ik In gedachten mijn afgelopen week langs de (glim) lach meetlat. 

Benjamin

Ik zat vorige week bij mijn kleinzoon Benjamin op de grond in de woonkamer en moest glimlachen om zijn intens plezier met cadeaupapier. Deze was nog interessanter dan het cadeautje zelf. Ik werd blij van dit ontroerend mooie tafereel van creativiteit, zijn ontdekkingstocht en avontuur.

Onlangs had ik een professionele Rode coaster mengpaneel gekocht voor mijn podcast hobby. Er zitten allerlei knoppen op voor het eventueel toevoegen van extra geluiden, zoals bijvoorbeeld een enthousiast applaus en een hyper lachend publiek. Niet te gebruiken dus voor mijn gesprekken als ik mijn gast en onze conversatie serieus wil nemen. ‘Alhoewel, misschien is een applaus op het juiste moment wel een respectvolle toevoeging op de inhoud’, bedenk ik mij. Vorige week zat ik in mijn eentje thuis alle apparatuur voor het volgende gesprek te testen. De microfoons staan op ‘open’ en ik druk de record toets in. Ik spreek zo in mijn uppie een erg flauwe mop uit de reeks ‘komt een man bij de dokter’ in en… voeg het lachsalvo toe.  Ik moet hartelijk lachen, vooral om de bizarre mogelijkheden van deze lachsalvo knop en de situatie van de man die in zijn eentje om zijn eigen grap zit te grinniken. 

‘Het valt gelukkig nog mee’, denk ik opgelucht. Alleen, als ik heel eerlijk ben, blijft de laatste weken het ongedwongen lachen met vrienden, met familie, met mijn partner wat op de achtergrond. Het is even een confronterend ‘in de spiegel kijken’ moment. Ik verwacht ook weer niet dat ik mijzelf opleg om dagelijks verplichte lachsalvo’s, slappe lach aanvallen of ander frivoliteiten in een periode die even wat minder makkelijk is te moeten ervaren. ‘Maar wel meer aandacht voor de glimlach’, besluit ik, met een glimlach.

Ik neem mij voor om bewust meer dankbaarheid te gaan uitspreken, want daarin schuilt de glimlach en vertedering, compassie en de relativering. Deze week maar weer langs mijn kinderen en mijn kleinzoon van alweer bijna 1 jaar. Alleen de gedachte hieraan levert al een grote glimlach bij mij op.

Everything’s gonna be Allright, Sweetboxhttps://www.youtube.com/watch?v=rzTT5M8zBu4