Het is een kille mistige zaterdag in december. Mijn horloge loopt ergens tussen de ochtend en middag als we café de Kostery binnengaan. We komen voor warmte, koffie en een ontmoeting met kunstschilder Egbert Modderman. Op mijn verzoek krijgen we een rondleiding langs zijn schilderijen die een definitieve plek hebben in de Martinikerk van Groningen. Egbert accepteerde een verzoek van de ‘Stichting Martinikerk’ om de zeven werken van barmhartigheid te schilderen. Nu hangen er al vijf grote imposante werken van hem in de kooromgang van deze gotische kerk uit de twaalfde eeuw.

De deur door

In het café is tot mijn verrassing een rechtstreekse doorgang naar de kerk. Met het openen van de deur stappen we direct een totaal andere realiteit binnen. Ik sta even  een moment stil en adem de koelte, stilte en grootsheid van deze eeuwenoude ruimte in. Onze voetstappen zijn hoorbaar over de eeuwenoude kasseien. Zij echoën nog even na in deze heilige ruimte, voordat ze vervliegen naar een andere dimensie achter onze geluidsbewegingen. ‘Zou het vooral de energie zijn, of het indrukwekkende bouwwerk wat mij aangenaam verstild’, vraag ik mijzelf af, terwijl we Egbert begroeten.

Passievol

Elk schilderij in deze reeks is een nieuw avontuur. Het casten van modellen, de fotoshoot en aansluitend maandenlang intensieve kunstarbeid op een groot doek van drie bij anderhalve meter, geschilderd met enkel kleine penselen. ‘Na een baan als interieurontwerper, overwoog ik om kunstschilder te worden. Ik wist niet of ik het wel kon en liet gelukkig mijn belemmerende angsten en overtuigingen los’, vertelt Egbert. Het werd de start van een passievol uitgevoerd  en steeds succesvoller ambacht.

Dit keer heb ik mijn partner, vrienden en mijn kinderen bij mij. ‘De kleuren van de schilderijen matchen met de kerk. Het blauw zie je terug in de hemelhoge gewelven’, legt Egbert uit. Automatisch kijken we even naar het hoog boven ons.

De vijfde

Het vijfde werk heet ‘De dorstigen laven’. In dit schilderij wordt het Bijbelverhaal van de barmhartige Samaritaan, die de berooide en mishandelde man helpt, uitgebeeld. Ik mocht model staan, of eigenlijk beter liggen in een imposante stenen nis in de kerk op een zomerse vrijdagochtend. In mijn ondergoed met een kleed losjes over mij heen gedrapeerd, trok de stenen kilte uiteindelijk toch in mijn lichaam. Het was aangenaam stil, onderbroken door het ritmische geklik van de camera.

‘Met overgave opgaan in het moment’ herhaal ik als mantra. Dit helpt tegen de kou, stijfheid en gevoel van ongemak bij de verschillende te nemen poses.

Lichtinval

‘De zon breekt even door en weerkaatst via de hoge glas in lood ramen op mijn halfnaakte lichaam. Het geklik van de camera gaat direct in een opgetogen hogere versnelling en de schilder krijgt hiermee het licht dat hij in gedachten al had gecreëerd. Ik glimlach bij de herinnering en doe mijn jas verder dicht om de koelte van december zoveel als mogelijk buiten mij te houden. We lopen nog een keer langs het schilderij richting uitgang. ‘Er is iets raadselachtigs in dit schilderij’, overdenk ik en draai mij nogmaals om. Het is net alsof de blik mij blijft volgen. ‘Knap gedaan’, zeg ik hardop en ik loop terug naar het café.

Luistertip: give a little bit, Supertramphttps://www.youtube.com/watch?v=J9JOut9yh5g

Quote: De geest wordt rijk, door wat hij ontvangt, het hart wordt rijk, door wat het geeft.