Ooit had ik mezelf voorgenomen om mij niet meer te haasten. Positief geformuleerd, om te onthaasten. Ik denk hierbij als metafoor aan het voorbeeld van de vertrekkende trein die op zijn strakke tijdschema vertrekt en waarbij ik net te laat arriveer. Ook ik was wel vaker in dit soort situaties terecht gekomen, waarbij een sprint slalommend langs reizigers over het perron met de onhandig zware bagage moest voorkomen dat het vervoersmiddel net voor mijn aankomst vertrok. Om vervolgens achter te blijven met een mengeling van teleurstelling, opgeklopte irritatie en gedwongen acceptatie, omdat het net leek alsof de desbetreffende machinist  er een heimelijk genoegen in schept om te wachten totdat er weer zo’n laatste nippertje persoon bijna aan komt zwoegen. Om dan vervolgens te vertrekken. Precies punctueel op tijd uiteraard, dus eerlijkheidshalve valt het de bestuurder niet te verwijten. Alleen jezelf. Dus volgde mijn ‘onthaast besluit’.

Onthaasten

In de pre- kerst tijd zijn velen onderweg naar huis, naar familie of vrienden. De kerstdagen zijn vaak een volledig bezet schema. Om dit allemaal voor te zijn, hadden we met de kinderen en hun gezinnen een vakantiehuis op Schiermonnikoog gehuurd in het weekend juist voor de kerst (drukte). In de koude, mistige ochtend met zware bewolking vertrokken we richting Lauwersoog. Hoe dichter bij het wad, des te helderder het werd. ‘Het zou wel eens een ouderwets mooi zonnig winters plaatje kunnen worden’, dacht ik. We liepen ontspannen richting boot en bleken net 1 minuut voor vertrek van de snelboot (i.p.v. onze geplande veerboot) gearriveerd te zijn. Zonder te haasten liepen we de snelboot in. ‘Zo hoort het te zijn’, mijmerde ik met een genoegzame grijns. Onthaasten en binnen twintig minuten op het eiland aankomen klinkt fantastisch. ‘Zonder te haasten eerder op het eiland’, dacht ik en was tevreden over deze mooie slogan.

Relaxen

Het was heerlijk op het eiland. Prachtig zonnig winters weer met hier en daar zelfs wat wit, zoals je dat vooral met kerst wenst. Lange wandelingen over het strand en door de duinen. Bijkomen in een café met warme (hete) chocolademelk. De tijd even ondergedoken. De restaurants nog lekker rustig. Een fijn huis en veel gezelligheid met elkaar. 

Vallen

De taxichauffeur waarschuwde al voor de gladheid op het smalle looppad naar de verschillende vakantiehuizen. Gladheid was een understatement, want het was een lang kronkelig ijspad. Deze kon nog het beste met slee of schaatsen genomen worden. Met focus en glijden ging het echter prima. Totdat ik op de zondagmorgen alvast een vuilniszak naar de container aan de hoofdweg wou brengen. Was ik toch te gehaast geweest om van het vuilnis af te komen? Was ik onderweg teveel afgeleid of de tag wel zou werken bij de container? In ieder geval was ik niet gefocust en dit werd direct afgestraft.

Een achterwaartse precisie val volgde, waarbij ik liggend op het smalle pad een misselijkheid voelde opkomen en een tijdje ‘kerstklokken’ hoorde luiden. Mijn lichaam geeft nu al een week aan om het vooral rustig aan te doen en vooral niet te haasten. Onthaasten dus. Een mooie kerstboodschap. Fijne feestdagen allemaal, liefs Tonie.

Luistertip: staying Alive, Bee Geeshttps://www.youtube.com/watch?v=I_izvAbhExY