Over – leven in de natuur.
De afspraak met Ritzo stond al een tijdje gepland. Als slot van zijn opleiding tot bushcrafter moest hij nog een laatste ‘proeve van bekwaamheid’ voltooien.
Dit betekent vijf dagen en nachten met een klein groepje overleven in de Schotse natuur. Door de opleiders bewust gepland in de herfst, met de meeste kans op onaangenaam koel en regenachtig weer in een onherbergzaam en leeg gebied.
Er was een serieuze opleiding van twee jaar aan voorafgegaan; kennis opdoen en ervaren hoe te kunnen overleven en leven met en van wat de natuur te bieden heeft.

Ritzo is net een paar dagen ‘geland’, terug uit het over – leven en we zitten tegenover elkaar in de knusse studio van het tuinhuis voor een podcast gesprek in de reeks gezondheid en leefstijl. Een format van ongeveer 45 minuten.
Tenminste dat dacht ik. Gaandeweg het gesprek bemerk ik dat dit een dermate heftig verhaal is met diepe impact dat het zich niet laat vangen in drie kwartier. Ik laat het kader van de tijd maar los door proberen mee te gaan in de vertraging, wat mij bij vlagen lukt.

Trauma experiment

Ritzo is namelijk helemaal nog niet ‘geland’. Zijn avontuur is een min of meer (on) bewust gekozen trauma experiment, waarbij de stresshormonen nog volop in zijn lijf zitten.
Het enige verschil met trauma is dat er geen herinneringen zijn verdrongen en de emotie regulatie in wakkere staat nog intact is.

Mijn verbazing neemt tijdens het gesprek steeds meer toe. ‘Dus geen tent, slaapzak, geen regenkleding, geen voedsel, geen water, geen aansteker mee en een veter uit je schoen gebruiken om vuur te maken’, zeg ik en bemerk bij mijzelf het ongeloof. Ik neem nog een slok van mijn warme thee.
‘Klopt’, zegt Ritzo en hij vertelt dat naast je eigen kleding er alleen een mes, pannetje, stuk touw en vishaakjes mee mag in het grote ruige Schotse gebied voor vijf dagen en vijf nachten.
Het bosrijke gebied grenst aan de zee. ‘Vandaar de bemoedigende vishaakjes’, denk ik en vraag hoe ze bescherming tegen de kou vonden. Ik kijk even naar de rustgevende vuurvlammen van de houtkachel rechts van mij en denk aan mijn eigen aversie tegen kou en liefde voor warmte.
‘Vuur en water is het allerbelangrijkste en rondom het vuur bouwden we op dag 1 onze shelter van boomtakken en takjes van de groenblijvende zilverspar’.
‘Op de avond voordat we het gebied in gingen, vertelde de leiding ons dat er de komende dagen veel regen en ook storm verwacht werd’.

‘Alle ingrediënten voor een heftig avontuur aanwezig, met als extraatje een storm’, overweeg ik alvast als headline.
Ritzo vertelt zijn verhaal op een ingetogen, haast gemoedelijke manier, alsof we een dagje uit nog even doornemen.

Gaandeweg het gesprek besef ik dat dit veel verder gaat dan een serieuze scouting overlevingstocht met spannende opdrachten om de teamspirit te verhogen. Dit gaat over overleven. Dit gaat over de actie die dwingend noodzakelijk is, omdat je het anders gewoonweg niet overleeft.
‘is dit spelen met vuur, gaat dit niet te ver’?, vraag ik mijzelf af en vraag wat het hem heeft opgeleverd.
‘Overleven, leven met de dood dichtbij en diep respect en liefde voor de natuur’ is mijn korte samenvatting van Ritzo zijn antwoord.
‘Misschien is het goed om te luisteren naar de podcast voor het hele verhaal’, denk ik.
Het verhaal heeft mij geraakt, met het dringende besef dat wij de natuur hard nodig hebben en de natuur ons niet.

Luistertip: Eli, Kaz Lux en Jan Akkermanhttps://www.youtube.com/watch?v=ZtxaoRdXVs4
Quote: Leef alsof je morgen zou sterven. Leer alsof je eeuwig zou leven.” – Mahatma Gandhi
Tonies Podcast:https://youtu.be/TTD8-UnnQCo