Een wadloop ervaring

Mijn wekker gaat zo af. Het is nog erg vroeg in de ochtend. Het is zomerdonker. Iedereen slaapt verspreid door het huis. Ons vertrek naar Holwerd duurt nog een tijdje. In het schemerdonker maak ik zachtjes mijn espresso en doe de voorbereidingen voor het ontbijt. Op de bank in de woonkamer ligt Rogier wakker te worden en staat ook maar op.
Een tijdje later vertrekken we met twee auto’s en vijf wadlopers naar de kust. Onderweg wordt nog een sportieveling opgepikt. Alles verloopt volgens schema, totdat een wegomlegging bij Winsum ons de andere en dus ’verkeerde’ kant richting Groningen omleidt. ‘Dit is waarom ik altijd streng doch rechtvaardig ‘te vroeg’ wil vertrekken’, denk ik met een ontspannen glimlach. Deze omleiding van ruim tien kilometer kunnen we nog ruimschoots tackelen. Als Groningers weten we andere routes en volgen niet alle dwingende aanwijzingen van de borden op, om vooral via de stad te rijden. Even later zijn we weer ‘on track’ en komen op het afgesproken tijdstip bij ‘de boot’ te Holwerd aan. Alleen wij gaan lopen.

Werelderfgoed
Onze gids Luppo had ons al eerder geïnformeerd dat het slik de eerste kilometers behoorlijk diep zou zijn. Het lopen voelt alsof ik in een vertraagde film ben terechtgekomen. De meegenomen stok komt nu heel goed van pas om het evenwicht te bewaren en vooral om de inhoud van de rugzak droog over te krijgen.
‘Het Waddengebied is terecht werelderfgoed’, denk ik en geniet intens van de ogenschijnlijke leegte, met zijn momenteel terugtrekkend water, speelse luchten, zingende vogels, weidsheid en rustgevende energie.

Het Wad
De omgeving heeft invloed op ons. De voortdurende afwisseling van fysieke inspanning en ontspanning, de opkomende zon, het hypnotiserende geluid van het plonzende water bij elke stap, het lichte briesje en de zilte geur zorgen voor een bewustzijnsverruimende ervaring. Alles wordt intenser. We lopen hier zomaar op de bodem van de zee. In de glinsterende weerspiegeling van het wad zie ik de ‘moeder van alle geulen’ steeds dichterbij komen.

Flow
Af en toe ervaar ik tijdens het lopen een flow. Mijn geest en lichaam zijn even de geleider van alle positieve energie hier geschonken door het Wad. ‘De kleur groen schijnt rustgevend te werken’, weet ik. ‘Dit  wad avontuur doet er niet voor onder’, constateer ik en adem de heilzame lucht even diep in- en uit.

Anti- flow

‘Heb ik de strijkbout wel uitgedaan?, vraagt Irene zich hardop af. Ze is plotseling uit haar flow en daarmee ik ook. Gelukkig kan ze het bijna direct pareren. ‘Ik weet het bijna wel zeker’, zegt ze geruststellend tegen zichzelf.
Ze legt mij uit dat ze zichzelf een methode heeft aangeleerd, omdat het ooit bijna helemaal mis was gegaan. ‘Welke methode?, vraag ik belangstellend.
‘Tijdens het strijken begin ik al met een steeds hardop uitgesproken herhalende mantra ‘Strijkbout uit’ en stop hiermee pas, nadat ik de stekker uit het stopcontact heb gehaald. ‘Werkt altijd’, zegt ze.
Bijna wil ik de vraag stellen hoe het dan komt dat hier midden op het ‘Zen’- achtige wad de onzekerheid even de kop op stak. Alsof ze mijn gedachten kan lezen, vult ze aan; ‘Soms kan het juist gebeuren dat je vanuit rust en loslaten inzichten krijgt en soms komt ook onnodig ‘restmateriaal mee, net zoals verwerking in dromen.

‘Gelukkig zijn we niet onze gedachten’, vul ik aan. ‘Er is niets mis met gedachten, het is maar net welke betekenis je eraan geeft’.
We bereiken de geul. Gids Luppo staat al tot aan zijn middel in het water en gebruikt zijn stok om te peilen hoe verder te lopen.
‘Focus’, denk ik en loop het water in. We zijn bijna bij het Oerd op Ameland.

Luistertip: nothing’s happening by the sea, Chris Reahttps://www.youtube.com/watch?v=M2nWTrjfZ3o