‘Summertime and the living is easy’

Plotseling word ik ruw uit mijn droom gewekt door een luide ‘metalen’ stem, ergens vanuit onze Limburgse hotelkamer. Ik zie dat mijn partner zich al aankleedt. Ze geeft resoluut aan dat we direct moeten vertrekken. Ik kleed mij snel aan, ondanks ‘een staat van zijn’ ergens tussen slaap en wakkere toestand. Ik pak nog wel portemonnee, autosleutel en telefoon. Het is net alsof mijn lichaam alles al eerder begrijpt dan mijn geest zo snel kan bevatten.

04.30 AM

‘Verlaat de kamer onmiddellijk en neem de nooduitgang naar buiten’. Dezelfde oproep herhaalt zich in het Engels. Het te luide ingesproken bandje wordt vergezeld door een indringende ‘eerste maandag van de maand’ alarmtoon, die alle irritante Hema wekkers ver overstijgen.
Het is 04.30 uur am en vijfhonderd hotelgasten staan, zitten of liggen even later in verschillende stadia van aangekleed zijn, buiten op de parkeerplaats van het Bastion hotel te Geleen. Sommigen hebben al hun ‘ochtend sigaret’ opgestoken. ‘Blijkbaar behoort het pakje sigaretten voor hen bij de meest belangrijke attributen om in noodsituaties mee te grissen’, bedenk ik mij. 

Ik heb een beetje medelijden met de Pinkpop gasten, zij zullen nog niet heel lang van hun luxueuze nachtrust hebben kunnen genieten na de eerste Pinkpop concertavond te hebben beleefd.‘ Het niet weten wat eraan de hand is werkt maximaal een half uur’, constateer ik want het lijkt allemaal erg relaxed en vredig, zo met de ochtend zon en eerste vroege vogels die zingen. Het staat in schril contrast met de dwingende oproep van zonet. ‘Ik wil nog even kunnen slapen’, is mijn gedachte. Vooral het uitblijven van adequate informatie verhoogd langzaamaan het ongeduld.

Een jonge medewerkster komt snel de Parkeerplaats opgereden en stapt uit, vlak bij de hoofdingang. Ze loopt met gehaaste tred naar de lobby. ‘Stand-by nachtdienst’, constateer ik en mijn oprecht vriendelijke ‘goedemorgen‘, beantwoord ze met een zachtjes en verontschuldigd ‘sorry’. Ze is onderweg naar het alarmsysteem. 
‘Deze ging op mijn werk ook wel eens per ongeluk aan, vaak bij het verlaten van het pand’, herinner ik mij. Alleen in een hotel heeft dat direct een mega invloed voor veel mensen.

Groepsdynamiek

Ze loopt naar binnen en tot mijn verbazing volgen enkele tientallen hotelgasten haar mee naar binnen. 
‘Het is loos alarm mensen’, roept even later een jongeman met heftig schorre stem, petje, ontbloot bovenlichaam en joggingbroek, staand in de deuropening. Niemand geeft gehoor aan zijn geruststellende mededeling. ‘Waarschijnlijk omdat zijn boodschap qua uitstraling niet helemaal betrouwbaar overkomt’, denk ik en moet glimlachen omdat het mij doet denken aan een set voor filmopnames.
Langzamerhand loopt iedereen toch weer naar zijn hotelkamer voor nog een paar uurtjes slaap. We vermijden voor de zekerheid de lift, ondanks dat onze kamers op de achtste verdieping zijn.

Alleen blijft de ‘alarm apparatuur’ van het hotel onrustig. ‘Deze nachtrust is nu wel failliet verklaard ‘, besluit ik even later en sta op voor een verkwikkende douche. De intercom op de kamer (en dus alle vijfhonderd kamers) blijft af en toe onrustig kraken, alsof hij elk moment weer kan losbarsten. Soms hoor je flarden van overleg door de intercom de kamer binnenkomen. Zelfs bij het ontbijt gaat het op hol geslagen alarmsysteem nog af en toe een kort moment af.

De vriendelijke ochtenddienst vrouwen ontdekken dat als ze handmatig een knop ingedrukt houden, het alarm geluid wegblijft. Nergens een manager (met bijbehorende verantwoordelijkheid) te bekennen en ik voel compassie voor de meiden.
Het uitchecken lukt gelukkig en we zijn even later onderweg naar een andere uitdaging, ‘Mont Ventoux we komen eraan’, zeg ik opgelucht en we rijden de Parkeerplaats af.
‘Als dit de pech voor deze vakantie week is, dan ben ik dankbaar’, roep ik en we rijden verder zuidelijk het vakantie gevoel in. 

Luistertip: Summertime, Brainbox